Δίνοντας πολιτικές μάχες με το Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ

Του Κύριλ­λου Παπασταύρου

Το Κάλε­σμα της ΚΕ που δημο­σιεύ­τη­κε στις 7 Οκτώ­βρη απο­τε­λεί το βασι­κό περιε­χό­με­νο της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής μας παρέμ­βα­σης το επό­με­νο διά­στη­μα. Ανά­λο­γη δου­λειά κάνα­με και πέρυ­σι, με αντί­στοι­χο κεί­με­νο της ΚΕ και με τη δρα­στη­ριό­τη­τα που ανα­πτύ­ξα­με, την οποία έχου­με εκτιμήσει.

Δεν πρό­κει­ται όμως για «μια από τα ίδια», για μια «επα­νά­λη­ψη» της περ­σι­νής δρα­στη­ριό­τη­τας, παρό­λο που ο κεντρι­κός πολι­τι­κός άξο­νας, το βασι­κό περιε­χό­με­νο είναι το ίδιο. Οχι μόνο για­τί έχου­με προ­ϋ­πο­θέ­σεις να δου­λέ­ψου­με καλύ­τε­ρα το μαζι­κό πολι­τι­κό άνοιγ­μα των ΚΟ, αλλά πολύ περισ­σό­τε­ρο για­τί σήμε­ρα υπάρ­χουν νέα ποιο­τι­κά στοι­χεία, τόσο στις ίδιες τις εξε­λί­ξεις όσο και στην παρέμ­βα­σή μας που πρέ­πει να πάρου­με υπόψη.

Η δια­φο­ρά δεν αφο­ρά μόνο το γεγο­νός ότι βρι­σκό­μα­στε σε μια παρα­τε­τα­μέ­νη προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο με ορί­ζο­ντα τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές άνοι­ξη — καλο­καί­ρι του 2023 και τις τοπι­κές τον Νοέμ­βρη του ίδιου χρό­νου. Η δια­φο­ρά αφο­ρά πολύ περισ­σό­τε­ρο τις εξε­λί­ξεις που έχουν συσ­σω­ρευ­τεί εδώ και έναν χρόνο.

Ανα­φέ­ρου­με επι­γραμ­μα­τι­κά: Ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία που κλι­μα­κώ­νε­ται, μαζί και η συνε­χι­ζό­με­νη ελλη­νι­κή εμπλο­κή, η εκτί­να­ξη της ενερ­γεια­κής φτώ­χειας και ακρί­βειας, το αδιέ­ξο­δο στην ενερ­γεια­κή πολι­τι­κή της ΕΕ, οι κίν­δυ­νοι για μια νέα οικο­νο­μι­κή κρί­ση στην Ευρω­ζώ­νη, η πολύ­τι­μη πεί­ρα από μια σει­ρά αγώ­νες του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος, οι αγώ­νες που για πρώ­τη φορά μετά από χρό­νια ξεσπά­νε σε μια σει­ρά ευρω­παϊ­κές χώρες, οι μεγά­λες ανα­κα­τα­τά­ξεις και τριγ­μοί στις κυβερ­νή­σεις της ΕΕ, η διεύ­ρυν­ση της λαϊ­κής ανη­συ­χί­ας και αγανάκτησης.

Πάνω σε αυτό το έδα­φος γίνε­ται ακό­μα πιο ορα­τή η πιθα­νό­τη­τα μεγα­λύ­τε­ρων δυσκο­λιών στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα για προ­βλή­μα­τα στην ίδια την αστι­κή εξου­σία, σε όλα τα κρά­τη της ΕΕ αλλά και στη χώρα μας. Πολύ περισ­σό­τε­ρο που εκφρά­ζο­νται και οξυ­μέ­νες ενδο­α­στι­κές αντι­θέ­σεις γύρω από μια σει­ρά ζητή­μα­τα.

Στην Ελλά­δα για παρά­δειγ­μα κατα­γρά­φο­νται γκρί­νιες τμη­μά­των του κεφα­λαί­ου, που χωρίς καθό­λου να αμφι­σβη­τούν τον ευρω­α­τλα­ντι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό της χώρας, ανη­συ­χούν για την επι­λο­γή της κυβέρ­νη­σης να ταυ­τι­στεί πλή­ρως με την πολι­τι­κή των ΗΠΑ όσον αφο­ρά τον πόλε­μο της Ουκρα­νί­ας. Αλλα τμή­μα­τα νιώ­θουν ριγ­μέ­να στον ενερ­γεια­κό σχε­δια­σμό και στη δια­χεί­ρι­ση των κον­δυ­λί­ων του Ταμεί­ου Ανάκαμψης.

Παρά­γο­ντας που επι­δρά επί­σης σημα­ντι­κά στους αστι­κούς προ­βλη­μα­τι­σμούς είναι οι εξε­λί­ξεις στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις. Συνη­γο­ρούν σε αυτή την κατεύ­θυν­ση οι τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις, η έντα­ση της τουρ­κι­κής προ­κλη­τι­κό­τη­τας και ο κίν­δυ­νος μιας ένο­πλης σύγκρου­σης, το «άδεια­σμα» από τη Γερου­σία των ΗΠΑ των προσ­δο­κιών για τη μη πώλη­ση των F‑16 στην Τουρ­κία, οι «πιέ­σεις» και η προ­βο­λή ως «πρό­τυ­που» επί­λυ­σης των Ελλη­νο­τουρ­κι­κών της Συμ­φω­νί­ας Λιβά­νου — Ισρα­ήλ για δια­μοι­ρα­σμό των υπο­θα­λάσ­σιων κοιτασμάτων.

Διαμορφώνονται δυνατότητες για ρήγματα που μπορεί να αξιοποιήσει η εργατική — λαϊκή πάλη

Ταυ­τό­χρο­να, σε μια σει­ρά μέτω­πα γίνε­ται όλο και περισ­σό­τε­ρο σαφές σε σχέ­ση με το παρελ­θόν ότι είναι πιο δύσκο­λη η δια­μόρ­φω­ση μιας πολι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης που να μπο­ρεί πιο μακρο­πρό­θε­σμα να «αμβλύ­νει» τις επι­πτώ­σεις από τις αντι­λαϊ­κές εξελίξεις.

Δυσκο­λεύ­ουν δηλα­δή τα δια­χει­ρι­στι­κά εργα­λεία ενσω­μά­τω­σης σε σχέ­ση με το παρελ­θόν, είναι πιο φανε­ρές οι αντι­φά­σεις των δια­χει­ρι­στι­κών πολι­τι­κών. Αυτό που λέμε πολ­λές φορές προ­πα­γαν­δι­στι­κά ότι αυτό που προ­βάλ­λε­ται ως φάρ­μα­κο για τη μια πλευ­ρά της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής, λει­τουρ­γεί ως δηλη­τή­ριο για μια άλλη πλευ­ρά και σε κάθε περί­πτω­ση είναι φαρ­μά­κι για τον λαό!

Ολα αυτά συνη­γο­ρούν στη σημα­ντι­κή εκτί­μη­ση που κατα­γρά­φε­ται και στο Κάλε­σμα, ότι δεν είναι παντο­δύ­να­μοι, δεν είναι τόσο ισχυ­ροί όσο φαί­νο­νται. Δηλα­δή ότι δια­μορ­φώ­νο­νται δυνα­τό­τη­τες για ρήγ­μα­τα στην πολι­τι­κή που ασκεί­ται υπέρ της αστι­κής τάξης, τα οποία μπο­ρεί να αξιο­ποι­ή­σει η εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη τόσο για να βάλει εμπό­δια στην επί­θε­ση στην εργα­τι­κή τάξη και τις σύμ­μα­χες δυνά­μεις της, όσο και για να συγκε­ντρώ­νο­νται δυνά­μεις στον δρό­μο της ανα­τρο­πής του συστή­μα­τος, τη χει­ρα­φέ­τη­ση, ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση δυνάμεων.

Αυτό είναι ένα βασι­κό στοι­χείο των εκτι­μή­σε­ών μας, που δεν πρέ­πει να μένει μετα­ξύ μας, αλλά έχει αξία να προ­βάλ­λε­ται και προ­πα­γαν­δι­στι­κά — χωρίς βεβαί­ως βερ­μπα­λι­σμούς, απλου­στεύ­σεις, βια­σύ­νες και ωραιο­ποι­ή­σεις — φωτί­ζο­ντας τη δυνα­μι­κό­τη­τα των εξε­λί­ξε­ων, το γεγο­νός ότι τίπο­τα δεν είναι ακί­νη­το, παρά τον γενι­κά αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων. Πολύ περισ­σό­τε­ρο έχει αξία από την πλευ­ρά όλου του Κόμ­μα­τος να κατα­νοη­θεί ο χαρα­κτή­ρας των καθη­κό­ντων μας σήμε­ρα, να δοκι­μα­στεί η ικα­νό­τη­τα υλο­ποί­η­σής τους.

Εχου­με την πεί­ρα από την περί­ο­δο του 2010 — 2016, που είχε ανα­λο­γί­ες με σήμε­ρα — την έχου­με εκτι­μή­σει συλ­λο­γι­κά — η οποία βεβαί­ως πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θεί. Ωστό­σο υπάρ­χει μια μεγά­λη και ουσια­στι­κή δια­φο­ρά. Οι παρά­γο­ντες που οδή­γη­σαν σε προ­βλή­μα­τα στη στα­θε­ρό­τη­τα αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, δυσκο­λί­ες στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα στο έδα­φος της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης — παρά τη διε­θνή της διά­στα­ση — είχαν πιο περιο­ρι­σμέ­νο χαρα­κτή­ρα, αφο­ρού­σαν βασι­κά την Ελλά­δα και κάποιες άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Σήμε­ρα τα πράγ­μα­τα είναι δια­φο­ρε­τι­κά. Επι­δρούν ευρύ­τε­ροι διε­θνείς παρά­γο­ντες, ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία ως εκδή­λω­ση μιας ευρύ­τε­ρης δια­πά­λης ανά­με­σα σε ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ από τη μια και από την άλλη τη Ρωσία και το δια­μορ­φού­με­νο ευρα­σια­τι­κό μπλοκ με επι­κε­φα­λής την Κίνα. Ο κίν­δυ­νος για οικο­νο­μι­κή κρί­ση στην Ευρω­ζώ­νη αφο­ρά πρώ­τα απ’ όλα τις «ατμο­μη­χα­νές» της ευρω­παϊ­κής οικο­νο­μί­ας. Ενώ οι περισ­σό­τε­ρες χώρες της ΕΕ αντι­με­τω­πί­ζουν σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα, εξαι­τί­ας της ενερ­γεια­κής κρί­σης και της ακρίβειας.

Ξεδιπλώνονται νέα σχέδια εγκλωβισμού του λαού

Βεβαί­ως, εκτί­μη­ση για τέτοιες εξε­λί­ξεις κάνουν και τα αστι­κά επι­τε­λεία, για αυτό παίρ­νουν και τα μέτρα τους. Δεν δρού­με μόνοι μας. Αντί­θε­τα, από παντού έρχο­νται μηνύ­μα­τα για μια έντο­νη πολι­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα όλων των άλλων δυνά­με­ων, αυτο­τε­λώς και στο κίνη­μα. Δια­μορ­φώ­νε­ται το υλι­κό, ετοι­μά­ζο­νται νέες παγί­δες για την εργα­τι­κή — λαϊ­κή συνεί­δη­ση, νέα σχέ­δια εγκλω­βι­σμού της, αλλά ταυ­τό­χρο­να και σχέ­δια αξιο­ποί­η­σης της δυσα­ρέ­σκειας στα διά­φο­ρα σενά­ρια κυβερ­νη­τι­κών εναλλαγών.

Κύριο ρόλο σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση έχει η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και στις δύο εκδο­χές της, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, προ­σπα­θώ­ντας να ανα­ζω­ο­γο­νή­σουν την αυτα­πά­τη μιας «προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης», που υλο­ποιώ­ντας στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές του κεφα­λαί­ου, υπό­σχε­ται μεγα­λύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή συναί­νε­ση και ανο­χή. Παρά τους «αντι­πο­λι­τευ­τι­κούς τόνους», τίπο­τα δεν τους εμπο­δί­ζει την ίδια στιγ­μή στα κρί­σι­μα και τα βασι­κά να εκφρά­ζε­ται μια ευρύ­τε­ρη συναίνεση.

Είναι εμβλη­μα­τι­κή η στά­ση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ στην από κοι­νού στή­ρι­ξη της κλι­μά­κω­σης της εμπλο­κής στον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, με την ψήφο τους στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο, τη στή­ρι­ξη της διεύ­ρυν­σης του ΝΑΤΟ σε Φιν­λαν­δία και Σου­η­δία, η κοι­νή στά­ση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε σχέ­ση με τα Ναυ­πη­γεία Σκα­ρα­μα­γκά, τα πρό­σφα­τα «καλά λόγια» του Λάτση σε όλες τις κυβερ­νή­σεις, με τη συμ­με­το­χή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, για τη στή­ρι­ξη των μπίζ­νες του στο Ελληνικό.

Δια­μορ­φώ­νο­νται όμως και άλλες εφε­δρεί­ες, όπως και στο παρελ­θόν. Δεν είναι τυχαία η επα­να­δρα­στη­ριο­ποί­η­ση και επα­νεμ­φά­νι­ση ακρο­δε­ξιών φασι­στι­κών ομά­δων, ακό­μα και της Χρυ­σής Αυγής, σε μια σει­ρά περιο­χές. Εντεί­νο­νται στοι­χεία επί­θε­σης στο Κόμ­μα, ο αντι­κομ­μου­νι­σμός, οι συκο­φα­ντί­ες, οι επι­θέ­σεις σε στε­λέ­χη, η προ­σπά­θεια εξα­γο­ράς συνει­δή­σε­ων κ.ά. Ταυ­τό­χρο­να βεβαί­ως ενι­σχύ­ο­νται και μια σει­ρά μέτρα θωρά­κι­σης της κατα­στο­λής απέ­να­ντι στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνημα.

Είναι δηλα­δή καθα­ρό ότι η προ­σπά­θειά μας να αξιο­ποι­ή­σου­με αυτές τις δυνα­τό­τη­τες δεν θα είναι δρό­μος στρω­μέ­νος με ροδο­πέ­τα­λα, αλλά αντί­θε­τα συγκρού­ε­ται με θεούς και δαί­μο­νες. Το ότι δεν είναι παντο­δύ­να­μοι, ότι έχουν αντι­κει­με­νι­κά προ­βλή­μα­τα που δεν μπο­ρούν να ελέγ­ξουν, δεν σημαί­νει υπο­τί­μη­ση του αντι­πά­λου, των μηχα­νι­σμών του. Κάθε άλλο.

Η καλή κατα­νό­η­ση της ανά­γκης για ανα­μέ­τρη­ση μέσα σε δύσκο­λες συν­θή­κες είναι όρος για τον σωστό προσ­διο­ρι­σμό των απαι­τή­σε­ων των καθη­κό­ντων μας. Οτι δηλα­δή αυτή η προ­σπά­θεια θα εξε­λίσ­σε­ται σε συν­θή­κες που πρέ­πει να ανε­βαί­νει η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δια­πά­λη, να εξα­σφα­λί­ζε­ται η ετοι­μό­τη­τα και η επα­γρύ­πνη­ση για την αντι­με­τώ­πι­ση επι­θέ­σε­ων, προ­βο­κα­τό­ρι­κων ενερ­γειών, αλλά και των διά­φο­ρων σχε­δια­σμών του αντιπάλου.

Αντιπαράθεση με τη λογική της ανοχής και της αναμονής από τις διάφορες διαχειριστικές «λύσεις»

Στο επί­κε­ντρο της πολι­τι­κής μας παρέμ­βα­σης το επό­με­νο διά­στη­μα μπαί­νει η αντι­πα­ρά­θε­ση με τη λογι­κή της ανο­χής και της ανα­μο­νής από διά­φο­ρες δια­χει­ρι­στι­κές «λύσεις» που προ­σφέ­ρει το σύστη­μα. Με την προ­σπά­θεια, δηλα­δή, η δυσα­ρέ­σκεια και η αγα­νά­κτη­ση, η ανη­συ­χία και ο προ­βλη­μα­τι­σμός που περι­γρά­φο­νται, να «παγώ­σουν» κάτω από τον φόβο για τις εξε­λί­ξεις και τα χει­ρό­τε­ρα που μπο­ρεί να έρθουν, ή να «επεν­δυ­θούν» στην κυβερ­νη­τι­κή εναλλαγή.

Είτε μέσω της ανα­μο­νής των διά­φο­ρων «μέτρων» της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ για να «χρυ­σω­θεί» το χάπι της ακρί­βειας και της φτώ­χειας, είτε μέσω της προσ­δο­κί­ας των ανά­λο­γων μέτρων που υπό­σχο­νται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μέσω μιας «προ­ο­δευ­τι­κής διακυβέρνησης».

Η αντι­πα­ρά­θε­ση με αυτήν τη λογι­κή, που σχε­τί­ζε­ται και με το κλί­μα ανα­μο­νής μπρο­στά στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές, δεν μπο­ρεί να διε­ξα­χθεί αν δεν μπει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη της συζή­τη­σης η πολι­τι­κή πρό­τα­ση του Κόμ­μα­τος. Αν δεν απα­ντά­με επι­θε­τι­κά, απο­φα­σι­στι­κά και τεκ­μη­ριω­μέ­να σε μια σει­ρά ζητή­μα­τα που απα­σχο­λούν την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα και κυρί­ως αν δεν αντι­με­τω­πί­ζου­με την προσ­δο­κία ότι κάτι «καλύ­τε­ρο» — στο έδα­φος των μειω­μέ­νων βεβαί­ως απαι­τή­σε­ων — μπο­ρεί να συμ­βεί με ορι­σμέ­να φτια­σι­δώ­μα­τα, ορι­σμέ­να προ­σω­ρι­νά μέτρα, με μια άλλη δια­χεί­ρι­ση ή μια κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή. Ζητή­μα­τα που πρέ­πει να τα θεω­ρού­με ως δεδο­μέ­να, ότι αυτή τη στιγ­μή κυριαρ­χούν στην εργα­τι­κή — λαϊ­κή συνεί­δη­ση, ότι είναι αυτά που πρέ­πει να απαντάμε.

Σήμε­ρα όμως υπάρ­χει πιο συγκε­ντρω­μέ­νη πεί­ρα από ανά­λο­γες προσ­δο­κί­ες στο παρελ­θόν, που απο­δεί­χθη­καν επι­κίν­δυ­νες χίμαι­ρες για τον λαό, οδή­γη­σαν στην απο­γο­ή­τευ­ση, στην παραί­τη­ση, στον παρο­πλι­σμό. Περισ­σό­τε­ρα στοι­χεία που απο­δει­κνύ­ουν ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει λύση υπέρ των εργα­ζο­μέ­νων, των λαϊ­κών στρω­μά­των από κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του συστήματος.

Σήμε­ρα μπο­ρεί καλύ­τε­ρα να απο­δει­χθεί ότι δεν υπάρ­χουν «λύσεις» που να συμ­φέ­ρουν ταυ­τό­χρο­να και την εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα και τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους. Απο­δει­κνύ­ε­ται περισ­σό­τε­ρο ότι είτε ο ένας θα πλη­ρώ­σει, είτε ο άλλος…

Σήμε­ρα επί­σης έχου­με περισ­σό­τε­ρες δυνα­τό­τη­τες να απο­δεί­ξου­με πως η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μονο­πω­λί­ων, ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός, η εργα­τι­κή — λαϊ­κή εξου­σία, μπο­ρούν να δώσουν απά­ντη­ση όχι μόνο για τα γενι­κά προ­ο­πτι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των εργα­ζο­μέ­νων, αλλά για τις άμε­σες ζωτι­κές τους ανάγκες.

Ποιος αλή­θεια μπο­ρεί να απα­ντή­σει στην ενερ­γεια­κή φτώ­χεια; Ποιος μπο­ρεί να απα­ντή­σει ριζι­κά στην ακρί­βεια; Ποιος μπο­ρεί να δώσει διέ­ξο­δο στον πόλε­μο και στις επι­πτώ­σεις του; Ποιος μπο­ρεί να δώσει απά­ντη­ση στο στε­γα­στι­κό πρό­βλη­μα που ανα­δει­κνύ­ε­ται σε σοβα­ρό ζήτη­μα; Ποιος μπο­ρεί να εγγυ­η­θεί το εισό­δη­μα των αγρο­τών και αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων; Ποιος μπο­ρεί να υπε­ρα­σπι­στεί σύνο­ρα και κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων του λαού;

Το Κάλε­σμα της ΚΕ στέ­κε­ται κωδι­κο­ποι­η­μέ­να και με παρα­δείγ­μα­τα ανα­δει­κνύ­ει ότι υπάρ­χει διέ­ξο­δος από τα σημε­ρι­νά αδιέ­ξο­δα. Διέ­ξο­δος υπέρ της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, σε σύγκρου­ση με τα μονο­πώ­λια, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις και το κρά­τος τους είναι η διέ­ξο­δος που εκφρά­ζει η πολι­τι­κή του ΚΚΕ, είναι ο σοσια­λι­σμός που δίνει απά­ντη­ση στα άμε­σα, σύγ­χρο­να, φλέ­γο­ντα ζητή­μα­τα του λαού.

Ταυ­τό­χρο­να ανα­δει­κνύ­ου­με τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί μια τέτοια διέ­ξο­δος, δηλα­δή τον παρά­γο­ντα εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα ως τον καθο­ρι­στι­κό σε αυτή την πορεία. Οτι δηλα­δή η λύση προς όφε­λος της μεγά­λης λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας απαι­τεί την εργα­τι­κή — λαϊ­κή δρά­ση, την ανά­πτυ­ξη του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, που είναι άμε­σα ανα­γκαία για να μπαί­νουν εμπό­δια στην επί­θε­ση του κεφα­λαί­ου, για να υπάρ­ξουν αντι­στά­σεις, ακό­μα και από­σπα­ση ορι­σμέ­νων νικών.

Αλλά που δια­μορ­φώ­νει και τους όρους για την εργα­τι­κή — λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση, για να μπο­ρέ­σει η δύνα­μη του λαού, των εργα­ζο­μέ­νων να συγκε­ντρω­θεί απέ­να­ντι στον βασι­κό αντί­πα­λο, το κεφά­λαιο και την εξου­σία του, να ανα­με­τρη­θεί μαζί τους.

Σε αυτή την προ­σπά­θεια το ΚΚΕ, οι κομ­μου­νι­στές δίνουν σήμε­ρα τις καλύ­τε­ρες δυνά­μεις, βρί­σκο­νται μπρο­στά στις διεκ­δι­κή­σεις και τα προ­βλή­μα­τα, πρω­το­στα­τώ­ντας στους αγώ­νες του σήμε­ρα, βάζο­ντας τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τους αγώ­νες του αύριο. Ακρι­βώς για όλους αυτούς τους λόγους είναι ανα­γκαία η όσο δυνα­τόν μεγα­λύ­τε­ρη συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, η ενί­σχυ­σή του παντού, σε όλες τις μάχες.

Καθοριστικό στοιχείο η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση στην ΚΟΒ

Αυτό λοι­πόν που κατα­γρά­φε­ται πανελ­λα­δι­κά, ότι υπάρ­χουν ευρύ­τε­ρες λαϊ­κές δυνά­μεις που παρα­κο­λου­θούν τη δρά­ση και τις θέσεις του Κόμ­μα­τος, θα μεί­νει απλώς δυνα­τό­τη­τα που δεν θα αξιο­ποι­η­θεί, εάν δεν φέρου­με στο επί­κε­ντρο της στα­θε­ρής καθη­με­ρι­νής ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής μας παρέμ­βα­σης αυτά τα ζητή­μα­τα. Αφορ­μές άλλω­στε μας δίνουν διαρ­κώς οι εξελίξεις.

Εχει σημα­σία λοι­πόν πώς συζη­τά­με, οργα­νώ­νου­με και προ­ε­τοι­μά­ζου­με την πολι­τι­κή μας παρέμ­βα­ση στο επί­πε­δο των Τομε­α­κών Οργα­νώ­σε­ων και στις ΚΟΒ.

Πρέ­πει να μας απα­σχο­λή­σει το εξής ζήτη­μα: Αν δεν κατα­φέ­ρου­με να ανε­βά­σου­με την ικα­νό­τη­τα της μεγά­λης πλειο­ψη­φί­ας των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ων να διε­ξά­γουν αυτήν τη συζή­τη­ση οργα­νω­μέ­να και πλα­τιά, αν δεν εντά­ξου­με σε αυτήν τη μάχη εφε­δρεί­ες οπα­δών που υπάρ­χουν δίπλα μας, δεν πρό­κει­ται να αντα­πο­κρι­θού­με σε αυτό το ζήτη­μα, δεν θα εκφρά­ζε­ται σε συμπό­ρευ­ση με την πολι­τι­κή του Κόμ­μα­τος, σε ενί­σχυ­σή του.

Το ζήτη­μα αυτό είναι κρί­σι­μο και πρέ­πει να μπει στο επί­κε­ντρο του σχε­δια­σμού των καθο­δη­γη­τι­κών οργά­νων, ιδιαί­τε­ρα των Τομε­α­κών Επι­τρο­πών, και της συζή­τη­σης στις ΚΟΒ.

Είναι κρί­σι­μο να εξα­σφα­λί­ζε­ται στο επί­πε­δο της ΚΟΒ ο εξο­πλι­σμός όλων των δυνά­με­ών μας, η αξιο­ποί­η­ση σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση όλων των εργα­λεί­ων που έχου­με. Το πρό­γραμ­μα των ιδε­ο­λο­γι­κών μαθη­μά­των, η αξιο­ποί­η­ση του «Ριζο­σπά­στη», της ΚΟΜΕΠ, του βιβλί­ου της «Σύγ­χρο­νης Εποχής».

Είναι όμως καθο­ρι­στι­κό στοι­χείο η ίδια η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή συζή­τη­ση στην ΚΟΒ, το περιε­χό­με­νό της που δεν μπο­ρεί να έχει τον χαρα­κτή­ρα μιας «ενη­μέ­ρω­σης» για τις εξε­λί­ξεις. Στο επί­κε­ντρο αυτής της συζή­τη­σης πρέ­πει να μπαί­νουν τα ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ζητή­μα­τα που προ­κύ­πτουν από τη δρά­ση στον χώρο ευθύ­νης, από τη δρά­ση των άλλων πολι­τι­κών δυνά­με­ων και τη δια­πά­λη μαζί τους, όλα όσα κυριαρ­χούν στον κόσμο μέσα στον οποίο δρούμε.

Αλλα από αυτά έχουν γενι­κή ισχύ σε κάθε γωνιά της χώρας, σε κάθε χώρο δου­λειάς ή κλά­δο. Αλλα όμως σχε­τί­ζο­νται με τον ειδι­κό χώρο δρά­σης της ΚΟΒ. Σε κάθε περί­πτω­ση, η λει­τουρ­γία της ΚΟΒ πρέ­πει να εξα­σφα­λί­ζει ολο­κλη­ρω­μέ­νο εξο­πλι­σμό, όχι με παρά­θε­ση κάποιων απο­σπα­σμα­τι­κών επι­χει­ρη­μά­των. Μια συζή­τη­ση που αντι­κει­με­νι­κά θα αλλη­λο­τρο­φο­δο­τεί­ται — στον βαθ­μό βεβαί­ως που η ΚΟΒ έρχε­ται να συζη­τά­ει συμπε­ρά­σμα­τα — όσο πιο έντο­νη, πιο πλα­τιά και στο­χευ­μέ­νη, ιδιαί­τε­ρα στις πιο παρα­γω­γι­κές ηλι­κί­ες, είναι η πολι­τι­κή μας δράση.

Σχέδιο παρέμβασης με την αξιοποίηση όλων των οπαδών και φίλων του Κόμματος

Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να μας απα­σχο­λή­σει καλύ­τε­ρα το πώς θα εντάσ­σου­με στον σχε­δια­σμό οπα­δούς του Κόμ­μα­τος. Πώς θα κατα­φέρ­νου­με να δου­λεύ­ουν ενερ­γά μαζί μας, να αξιο­ποιού­νται στην προ­σπά­θεια να απευ­θυν­θού­με σε νέες λαϊ­κές δυνά­μεις, να έχουν το δικό τους μερί­διο στην προ­σπά­θεια για άνο­δο της δια­κί­νη­σης του «Ριζο­σπά­στη», στην επι­τυ­χία της Οικο­νο­μι­κής Εξόρ­μη­σης, της παρέμ­βα­σής μας στο κίνη­μα, στις εκλο­γι­κές μάχες.

Κάτι τέτοιο προ­ϋ­πο­θέ­τει ανέ­βα­σμα της οργα­νω­τι­κής ικα­νό­τη­τας της ΚΟΒ, της ικα­νό­τη­τας να εξο­πλί­ζει, να μαχη­τι­κο­ποιεί και να προ­σα­να­το­λί­ζει στη δρά­ση δυνά­μεις πέρα από τις κομ­μα­τι­κές. Από αυτήν την άπο­ψη, οι συσκέ­ψεις που οργα­νώ­νου­με, με σκο­πό να συζη­τή­σου­με πιο συγκε­κρι­μέ­να με έναν κόσμο, πρέ­πει να προσ­διο­ρι­στούν καλύ­τε­ρα ως προς το περιε­χό­με­νό τους.

Για παρά­δειγ­μα, είναι άλλες οι απαι­τή­σεις μιας σύσκε­ψης με οπα­δούς που θέλου­με να μπουν μαζί μας στη μάχη, άλλες για μια σύσκε­ψη ή εκδή­λω­ση με κόσμο που πρώ­τη φορά προ­σεγ­γί­ζει το Κόμ­μα. Δεν είναι λίγες οι φορές που στον σχε­δια­σμό μας τα κάνου­με όλα ίσω­μα και ουσια­στι­κά προ­σπα­θού­με με ορι­σμέ­νες ομι­λί­ες — παρεμ­βά­σεις κεντρι­κών στε­λε­χών να τα λύσου­με όλα: Τον εξο­πλι­σμό των μελών μας, τη στή­ρι­ξη των οπα­δών μας, την απεύ­θυν­ση σε έναν ευρύ­τε­ρο κόσμο. Ομως η πεί­ρα δεί­χνει ότι δεν γίνο­νται όλα μαζί, άρα έχει σημα­σία όταν η ΚΟΒ ορί­ζει τις συσκέ­ψεις της να επε­ξερ­γά­ζε­ται το περιε­χό­με­νό τους, τον χαρα­κτή­ρα τους, σε ποιους θα απευθυνθεί.

Ας σκε­φτού­με επί­σης κάτι ακό­μα. Μπαί­νει σωστά ο προ­σα­να­το­λι­σμός για μια πολι­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και με τη μορ­φή των συσκέ­ψε­ων μπρο­στά στην απερ­γία στις 9 Νοέμ­βρη. Εδώ πρέ­πει κάθε ΚΟΒ, κλα­δι­κή ή εδα­φι­κή, να ασχο­λη­θεί με το περιε­χό­με­νο αυτής της δρα­στη­ριό­τη­τας, ποια ζητή­μα­τα θα ανοί­ξου­με, για να μπο­ρεί να δένει και με την απερ­γία στις 9 Νοέμβρη.

Δεν αφο­ρά μόνο να ιεραρ­χή­σου­με κάποιους κλά­δους, ή κάποιες εδα­φι­κές να προ­σα­να­το­λι­στούν σε μισθω­τούς που βρί­σκο­νται στον περί­γυ­ρο και χώρο ευθύ­νης τους. Είναι ανά­γκη να γίνει σωστή επι­λο­γή των θεμά­των. Π.χ. τα ζητή­μα­τα της Ενέρ­γειας, της ακρί­βειας και του εισο­δή­μα­τος πρέ­πει να ξεχω­ρί­σουν αυτήν την περί­ο­δο και στις κομ­μα­τι­κές συσκέ­ψεις, όχι βεβαί­ως για να γίνει μια απα­ρίθ­μη­ση αιτη­μά­των με βάση το πλαί­σιο πάλης, αλλά για να ξεδι­πλώ­σου­με το κεντρι­κό περιε­χό­με­νο που θέτει το Κάλε­σμα της ΚΕ.

Για να το πετύ­χου­με όμως αυτό, θέλει και την ανά­λο­γη προ­ε­τοι­μα­σία του ομι­λη­τή, αλλά όχι μόνο. Πρέ­πει όλη η ΚΟΒ να συζη­τή­σει το περιε­χό­με­νο, για να μπο­ρέ­σει να δου­λέ­ψει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Απα­σχο­λεί εδώ και πολύ και­ρό τις Οργα­νώ­σεις το σχέ­διο ανοίγ­μα­τος στον χώρο ευθύ­νης σε έναν κόσμο πέρα από τις γνω­στές δυνά­μεις οπα­δών, φίλων και ψηφο­φό­ρων του Κόμ­μα­τος. Σε αρκε­τές περι­πτώ­σεις δεν έχου­με κατα­φέ­ρει να το λύσου­με. Αυτό το ζήτη­μα δεν πρό­κει­ται να λυθεί αν το σχέ­διο της ΚΟΒ δεν στη­ρί­ζε­ται στο ατο­μι­κό σχέ­διο κάθε μέλους ξεχω­ρι­στά. Αν σε ατο­μι­κό επί­πε­δο δεν λύσου­με δισταγ­μούς που υπάρ­χουν, αν με πρω­το­πό­ρα δρά­ση των στε­λε­χών δεν ανοί­ξου­με κάποιους δρό­μους με μια δου­λειά που μπο­ρεί να δώσει το παράδειγμα.

Στις ΚΟΒ των κλά­δων, ή όπου υπάρ­χουν συγκρο­τη­μέ­νοι φορείς, προ­φα­νώς υπάρ­χουν και άλλες δυνα­τό­τη­τες, αφού ο χώρος είναι πιο προσ­διο­ρι­σμέ­νος, υπάρ­χει κόσμος που συμ­με­τέ­χει σε ψηφο­δέλ­τια που στη­ρί­ζου­με, που συσπει­ρώ­νε­ται στη δου­λειά του σωμα­τεί­ου, παίρ­νει μέρος στις αρχαι­ρε­σί­ες. Παρ’ όλα αυτά, το ζήτη­μα δεν λύνε­ται εάν π.χ. δεν δια­τά­ξου­με δυνά­μεις κομ­μα­τι­κές αλλά και οπα­δούς σε αυτήν τη δου­λειά. Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη είναι απα­ραί­τη­το να ανοί­ξουν δρό­μο, να δώσουν το παρά­δειγ­μα, δεν μπο­ρούν όμως να «καλύ­ψουν» ατο­μι­κά την πολι­τι­κή δου­λειά με όλο αυτόν τον κόσμο.

Μέσα από το πολι­τι­κό άνοιγ­μα με το Κάλε­σμα που πραγ­μα­το­ποιού­με αυτήν την περί­ο­δο, επι­διώ­κου­με να έχου­με βήμα­τα που να μας μεί­νουν. Να δια­μορ­φώ­σου­με μια καλύ­τε­ρη υπο­δο­μή στην πολι­τι­κή μας παρέμ­βα­ση, που να αξιο­ποι­η­θεί και στις πολι­τι­κές μάχες των εκλο­γών το επό­με­νο χρο­νι­κό διάστημα.

Από αυτήν την πλευ­ρά, απο­τε­λούν δεί­κτες αξιο­λό­γη­σης της δου­λειάς μας η ικα­νό­τη­τά μας στη διε­ξα­γω­γή της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής δια­πά­λης στο επί­πε­δο των ΚΟΒ, η αξιο­ποί­η­ση των οπα­δών και φίλων του Κόμ­μα­τος στο σχέ­διο παρέμ­βα­σης, η από­κτη­ση δεσμών με εργα­ζό­με­νους, νέους που βρί­σκο­νται πέρα από τη στε­νή πολι­τι­κή επιρ­ροή μας, ακο­λου­θού­σαν άλλα κόμματα.

Μπροστά στην πανελλαδική γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη

Η ανα­μέ­τρη­ση βεβαί­ως με το κλί­μα ανα­μο­νής για διέ­ξο­δο εντός του συστή­μα­τος, η ανά­δει­ξη της δύνα­μης του οργα­νω­μέ­νου αγώ­να, αυτό που εκφρά­ζει το σύν­θη­μα «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό», αλλά και η δυνα­τό­τη­τα για από­σπα­ση δυνά­με­ων, το τρά­βηγ­μα στη συμπό­ρευ­ση με τους κομ­μου­νι­στές, δεν είναι απλώς ζητή­μα­τα μιας πολι­τι­κής ζύμω­σης και συζήτησης.

Εμπε­δώ­νο­νται και ενι­σχύ­ο­νται όταν εδρά­ζο­νται στην πρω­το­πό­ρα μας δρά­ση στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα. Πολύ περισ­σό­τε­ρο που πρέ­πει να έχου­με καθα­ρό ότι οι δυνα­τό­τη­τες που λέμε για ρωγ­μές, για αξιο­ποί­η­ση της όποιας δυσκο­λί­ας έχει το σύστη­μα, δεν θα έρθουν από μόνες τους, χωρίς τη δρά­ση για την ανά­πτυ­ξη αγώ­νων, αντι­πα­ρά­θε­σης με την εργο­δο­σία, το κεφά­λαιο, το αστι­κό κρά­τος, τις κυβερ­νή­σεις του, με όρους κινήματος.

Για παρά­δειγ­μα, στο κίνη­μα η ανα­μέ­τρη­ση με τη «λογι­κή της ανα­μο­νής» αφο­ρά την ουσία, το περιε­χό­με­νο της πάλης, δηλα­δή αν οι διεκ­δι­κή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων θα οριο­θε­τού­νται από τις λεγό­με­νες «αντο­χές της οικο­νο­μί­ας», την εξα­σφά­λι­ση της «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας των επι­χει­ρή­σε­ων», από το αν όριο στις διεκ­δι­κή­σεις ενά­ντια στην ενερ­γεια­κή φτώ­χεια θα είναι η εξα­σφά­λι­ση της στρα­τη­γι­κής της «απε­λευ­θε­ρω­μέ­νης» αγο­ράς Ενέρ­γειας και της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης», αν η πάλη για την ακρί­βεια θα περιο­ρί­ζε­ται στα όρια που θέτουν η κούρ­σα του αντα­γω­νι­σμού και η κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση προς όφε­λος του κεφα­λαί­ου, που εκτο­ξεύ­ουν τις τιμές και τον πληθωρισμό.

Οι διεκ­δι­κή­σεις και οι στό­χοι, τα πλαί­σια πάλης που επε­ξερ­γά­ζο­νται και δου­λεύ­ουν οι κομ­μου­νι­στές μέσα στο κίνη­μα, ξεκι­νά­νε με κρι­τή­ριο τι είναι σήμε­ρα σύγ­χρο­νο και ανα­γκαίο για να ζήσει ο εργα­ζό­με­νος με αξιο­πρέ­πεια, να εξα­σφα­λί­ζει καταρ­χήν τα στοι­χειώ­δη, με κρι­τή­ριο ότι δεν θα πλη­ρώ­σει ξανά τα σπα­σμέ­να του συστή­μα­τος, ότι δεν θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί πόσα και από ποια τσέ­πη θα χάσει.

Αυτό αντι­κει­με­νι­κά, παρό­λο που δεν θα συνει­δη­το­ποιεί­ται από όλους όσοι παίρ­νουν μέρος σε έναν αγώ­να και που θα συσπει­ρώ­νο­νται με βάση την οξύ­τη­τα των προ­βλη­μά­των, το αίτη­μα και τη διεκ­δί­κη­ση που άμε­σα τους εκφρά­ζει, θα έρχε­ται σε σύγκρου­ση με στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές του κεφα­λαί­ου, της ΕΕ, με τα σχέ­δια της εργο­δο­σί­ας σε κάθε κλά­δο, με όλες τις δια­χει­ρι­στι­κές εκδοχές.

Η απερ­γία λοι­πόν στις 9 Νοέμ­βρη, που απο­τε­λεί βασι­κό σταθ­μό της παρέμ­βα­σής μας στο κίνη­μα το επό­με­νο διά­στη­μα, είναι μια σημα­ντι­κή μάχη ανα­μέ­τρη­σης με τη γραμ­μή της κυβέρ­νη­σης αλλά και των άλλων πολι­τι­κών δυνά­με­ων. Αυτό γίνε­ται ακό­μα πιο καθα­ρό τις τελευ­ταί­ες μέρες, που εναλ­λάσ­σε­ται η γραμ­μή της «αξιο­ποί­η­σης» της απερ­γί­ας στα εκλο­γι­κά σχέ­δια επί­δο­ξων κυβερ­νη­τι­κών δια­δό­χων με την τακτι­κή της ανοι­χτής απερ­γο­σπα­σί­ας, της υπο­νό­μευ­σης της απερ­για­κής μάχης.

Οσο κι αν φαί­νε­ται αυτό αντι­φα­τι­κό, επί της ουσί­ας δεν είναι. Ο στό­χος είναι ο ίδιος και με τον έναν και με τον άλλον τρό­πο, η απερ­για­κή μάχη να μη βγει «εκτός ορί­ων», να μην απο­τε­λέ­σει σταθ­μό για τη χει­ρα­φέ­τη­ση εργα­ζό­με­νων μαζών, να μην ανέ­βει ο πήχης των διεκ­δι­κή­σε­ων, να μην αξιο­ποι­η­θεί για να δυσκο­λέ­ψει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο την εργο­δο­σία, το κρά­τος και την κυβέρ­νη­ση, να μην πιστέ­ψει ο εργα­ζό­με­νος στη δύνα­μή του, να ανα­μέ­νει μόνο τις «λύσεις» που του «προ­σφέ­ρουν» το σύστη­μα και οι διά­φο­ρες κυβερ­νή­σεις του.

Παρ’ όλες τις δυσκο­λί­ες που υπάρ­χουν, φαί­νο­νται δια­θέ­σεις, απα­σχο­λεί το γεγο­νός ότι οι κομ­μου­νι­στές και όσες δυνά­μεις συμπο­ρεύ­ο­νται μαζί τους στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα έχουν την πρω­το­βου­λία των κινή­σε­ων, συμ­βάλ­λουν στην προ­ε­τοι­μα­σία της απερ­γί­ας, αλλά και στην προ­σπά­θεια να πάρει παλ­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα, να εκφρα­στεί συντο­νι­σμός, κοι­νή δρά­ση και με άλλα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, όπως οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι ΕΒΕ και οι αγρό­τες, που βρί­σκο­νται σε αναβρασμό.

Πολ­λά θα κρι­θούν από τη δρά­ση μας το επό­με­νο διά­στη­μα. Είναι ζήτη­μα των καθο­δη­γη­τι­κών οργά­νων και των ΚΟΒ να συμ­βά­λουν στην επί­λυ­ση μιας σει­ράς ζητη­μά­των. Χρειά­ζε­ται για παρά­δειγ­μα να πολ­λα­πλα­σια­στούν οι απο­φά­σεις για συμ­με­το­χή στην απερ­γία μέσα από συνε­δριά­σεις Διοι­κη­τι­κών Συμ­βου­λί­ων, Γενι­κών Συνε­λεύ­σε­ων σωμα­τεί­ων, σε μια σει­ρά χώρους μετρά­με καθυ­στε­ρή­σεις. Δεν είναι υπό­θε­ση μόνο κάποιων συν­δι­κα­λι­στών η στή­ρι­ξη αυτής της προ­σπά­θειας. Είναι υπό­θε­ση των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ων να συμ­βά­λουν σε αυτήν την κατεύθυνση.

Εδώ χρειά­ζε­ται καλύ­τε­ρη επε­ξερ­γα­σία και επι­μέ­ρους ζητη­μά­των. Προ­φα­νώς η απερ­γία έχει ένα ευρύ­τε­ρο περιε­χό­με­νο, που αφο­ρά τα ζητή­μα­τα της ακρί­βειας, του εργα­τι­κού εισο­δή­μα­τος, των μέτρων ενά­ντια στην ενερ­γεια­κή φτώ­χεια. Ομως αυτή η προ­σπά­θεια, για να μπο­ρεί να εκφρα­στεί σε κάθε κλά­δο και εργα­σια­κό χώρο, πρέ­πει να «δένε­ται» και με πιο συγκε­κρι­μέ­νες διεκ­δι­κή­σεις που υπάρ­χουν και αφο­ρούν συν­θή­κες δου­λειάς, μισθο­λο­γι­κές απαι­τή­σεις, ωρά­ρια, διεκ­δί­κη­ση έκτα­κτων μέτρων από την εργο­δο­σία, για το κόστος μετα­κί­νη­σης εργα­ζο­μέ­νων, για τη θέρ­μαν­ση του χώρου εργα­σί­ας κ.ά.

Ενα άλλο ζήτη­μα είναι το πώς θα εξα­σφα­λί­σου­με η απερ­γία, η οργά­νω­σή της στον χώρο ή στον κλά­δο να γίνει πραγ­μα­τι­κή υπό­θε­ση του ΔΣ, που θα πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει ως επι­τε­λείο μάχης και κινη­το­ποί­η­σης των εργα­ζο­μέ­νων, αλλά και αξιο­ποί­η­σης δεκά­δων ή και εκα­το­ντά­δων εργα­ζο­μέ­νων που μπο­ρεί να συσπει­ρώ­νο­νται στα ψηφο­δέλ­τιά μας ή ακό­μα και συμπο­ρεύ­ο­νται μαζί μας σε αυτήν τη μάχη, παρό­λο που μπο­ρεί να ακο­λου­θούν συν­δι­κα­λι­στι­κά άλλες δυνά­μεις. Ολα αυτά πρέ­πει να απα­σχο­λή­σουν τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να και τις αρμό­διες ΚΟΒ, δεν είναι δου­λειά κάποιων άλλων.

Το κρίσιμο είναι με ποιους όρους, με ποια κριτήρια δίνουμε τη μάχη

Η απερ­γία στις 9 Νοέμ­βρη είναι ένας σημα­ντι­κός σταθ­μός. Δεν είναι βεβαί­ως ούτε η αρχή ούτε το τέλος της παρέμ­βα­σής μας στο κίνη­μα. Το κρί­σι­μο ζήτη­μα είναι με ποιους όρους δίνου­με τη μάχη, αν θα πάμε να δου­λέ­ψου­με, και κατά συνέ­πεια να την αξιο­λο­γή­σου­με με βάση τα κρι­τή­ρια που βάζου­με και τα οποία, άλλω­στε, είναι και κρι­τή­ρια που έχου­με ορί­σει και στο 21ο Συνέ­δριο του Κόμματος.

- Αν θα ανοί­ξου­με την αντι­πα­ρά­θε­ση με την εργο­δο­σία σε μια σει­ρά χώρους και κλά­δους, που αυτό θα απο­τε­λέ­σει και τη βάση για τη συνέ­χεια, πάνω σε αυτό θα μπο­ρέ­σει να θεμε­λιω­θεί ένας πιο μακρο­πρό­θε­σμος αγω­νι­στι­κός σχεδιασμός.

- Αν θα δώσου­με τη μάχη της οργά­νω­σης της απερ­γί­ας με όρους κινη­το­ποί­η­σης δυνά­με­ων πέρα από τους κομ­μου­νι­στές, βάζο­ντας στη μάχη τα ίδια τα ΔΣ, τα ψηφο­δέλ­τιά μας, αλλά και ευρύ­τε­ρους εργα­ζό­με­νους σε κάθε χώρο δουλειάς.

- Αν θα μετρή­σου­με σε αυτήν την προ­σπά­θεια δυνα­τό­τη­τες για τρά­βηγ­μα σωμα­τεί­ων και συν­δι­κα­λι­στών στην κοι­νή δρά­ση με τις δυνά­μεις του ΠΑΜΕ.

- Αν θα μετρή­σου­με βήμα­τα στην προ­σπά­θεια κοι­νής δρά­σης και συμ­μα­χί­ας ανά­με­σα σε εργα­τι­κά σωμα­τεία, ΕΒΕ, αγρό­τες, άλλους φορείς του κινήματος.

Ολη αυτή η προ­σπά­θεια θα είναι πολύ χρή­σι­μη και από μία ακό­μα πλευ­ρά: Μπο­ρεί να τρο­φο­δο­τή­σει μια πλού­σια εσω­κομ­μα­τι­κή συζή­τη­ση, να αξιο­ποι­η­θεί για να βγουν πολύ­τι­μα συμπε­ρά­σμα­τα, για να ενι­σχυ­θούν μια σει­ρά χαρα­κτη­ρι­στι­κά των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων, ιδιαί­τε­ρα μπρο­στά στις εκλο­γο­α­πο­λο­γι­στι­κές συνε­λεύ­σεις των ΚΟΒ και τις Συν­δια­σκέ­ψεις που συμπί­πτουν με τα δύο χρό­νια από το 21ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος. Στο χέρι μας είναι.

*Ο Κυρ. Παπα­σταύ­ρου είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Aνα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον «Ριζο­σπά­στη του Σαββατοκύριακου».

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων