Δε μου περισσεύει οργή…

Αντι­γρά­φου­με από τον τοί­χο του δια­χει­ρι­στή του Ατέ­χνως Ηρα­κλή Κακα­βά­νη:

Ευαι­σθη­το­ποι­ή­θη­κε ο Θεο­δω­ρι­κά­κος και έπρα­ξε τα… δέο­ντα για την Αιδηψό.

Όμως ο μπά­τσος μπο­ρεί να χτυ­πά αλύ­πη­τα τον συντα­ξιού­χο όταν διεκ­δι­κεί ψίχου­λα για την επι­βί­ω­σή του…

ο συνο­ριο­φύ­λα­κας μπο­ρεί να απο­τρέ­πει με κάθε τρό­πο τον κατα­τρεγ­μέ­νο να διέλ­θει σε ευρω­παϊ­κό έδαφος…

τα ΜΑΤ μπο­ρούν να προ­στα­τεύ­ουν την Cosco και κάθε εργο­δό­τη που ξεζου­μί­ζει τον εργα­ζό­με­νο και σαν τον σακα­τέ­ψει τον πετά σαν στυμ­μέ­νη λεμο­νό­κου­πα στα σκουπίδια…

με τις ευλο­γί­ες (κάθε) Θεο­δω­ρι­κά­κου και την ανο­χή (ή σιω­πή) ενός μεγά­λου κομ­μα­τιού της κοινωνίας

Και για να πω και μια αλή­θεια, με όσα συμ­βαί­νουν, δεν έχω χώρο, δεν έχω περίσ­σευ­μα να εξορ­γι­στώ με τον τύπο στην Αιδηψό…

Η οργή μου όλη γι’ αυτούς που συσ­σω­ρεύ­ουν πλού­τη απο­μυ­ζώ­ντας τον ιδρώ­τα και το αίμα των εργα­ζο­μέ­νων, για τους έμπο­ρους των όπλων και των πολέ­μων, τους σφα­γείς των λαών, τους υπεύ­θυ­νους για τα εκα­τομ­μύ­ρια πρό­σφυ­γες και τους χιλιά­δες κατα­τρεγ­μέ­νους που άφη­σαν την τελευ­ταία τους πνόη σε κάποια έρη­μο, σε κάποιο ποτά­μι ή κάποια θάλασσα.

Η οργή μου όλη για το πολι­τι­κό τους προ­σω­πι­κό που τους υπη­ρε­τεί και μας δου­λεύ­ει ψιλό γαζί.

Σε ένα σύστη­μα που ο άνθρω­πος υφί­στα­ται πολύ­μορ­φη βία είναι ουτο­πία να ελπί­ζου­με ότι θα είναι φιλι­κό για τα ζώα

ΥΓ: Το ότι δε μου περισ­σεύ­ει οργή δε σημαί­νει ότι δεν επι­κρί­νω το γεγο­νός. πρέ­πει να γίνει ότι προ­βλέ­πε­ται. Όμως τα συναι­σθή­μα­τά μας πρέ­πει να είναι αντί­στοι­χα των γεγο­νό­των και η οργή δεν είναι για ξόδεμα.