ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ;

Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Τη μνή­μη την ανα­σκα­λί­ζου­με κάθε τόσο με τις επε­τεί­ους. Πέρα­σε η επέ­τειος της 28ης Οκτω­βρί­ου 1940, ήρθε η επέ­τειος του Πολυ­τε­χνεί­ου, ακο­λού­θη­σε σήμε­ρα και αυτή της 25ης Μαρ­τί­ου. Κι άλλες, κι άλλες εθνι­κές ή ατο­μι­κές δεν έχει σημα­σία. Γιορ­τά­ζου­με τη μέρα που συνέ­βη ένα αξιο­μνη­μό­νευ­το γεγο­νός. Το θέμα είναι πώς το γιορ­τά­ζου­με και προς τι… Το βάθος και το πλά­τος της μνή­μης, η πιστό­τη­τα και η ετοι­μό­τη­τά μας είναι το θέμα. Διδα­σκό­με­θα; Έχει καλώς. Διαφορετικά…

Σαφώς και διδά­σκει η επέ­τειος της 25ης Μαρ­τί­ου 1821, ως εθνι­κή εορ­τή, ‑άσχε­το το θέμα της Οθω­νι­κής επι­βο­λής ως Επέ­τειος- και συγκου­νά την ψυχή του Έλλη­να το παρά­δειγ­μα του Βασί­λη που η εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή του υπε­ρη­φά­νεια τον ώθη­σε να εγκα­τα­λεί­ψει τα υλι­κά «αγα­θά» μιας πατρί­δας, «εαλω­κυί­ας» και επο­μέ­νως υπό­δου­λης ζωής και να γίνει αντάρ­της, ελεύ­θε­ρος μέσα στη φύση, στα από­κρη­μνα και άπια­στα καταράχια.

«Βασί­λη, κάτσε φρό­νι­μα, να γένεις νοικοκύρης,/για ν’ απο­χτή­σεις πρό­βα­τα, ζευ­γά­ρια κι αγελάδες,/χωριά κι αμπε­λο­χώ­ρα­φα, κοπέ­λια να δουλεύουν./-Μάνα μου εγώ δεν κάθο­μαι να γίνω νοικοκύρης,/να κάμω αμπε­λο­χώ­ρα­φα, κοπέ­λια να δουλεύουν,/και να ‘μια σκλά­βος των Τουρ­κών, κοπέ­λι στους γερόντους».

Και η διδα­χή ασφα­λώς και δεν σημαί­νει απε­μπό­λη­ση εθνι­κών ιδε­ω­δών και παναν­θρώ­πι­νων αγα­θών. Ασφα­λώς και αφο­ρά την μάθη­ση, την αλή­θεια και το ήθος. Για­τί είναι αλή­θεια πως στην Κατο­χή οι μεν με την ελευ­θε­ρία και ασφα­λώς την Ελλά­δα, για­τί αυτός είναι ο τίτλος της και η περ­γα­μη­νή της χιλιά­δες χρό­νια στο ιστο­ρι­κό διά­βα της, οι δε με τους Γερ­μα­νούς, τους συνερ­γά­τες και τους δωσί­λο­γους. Άλλοι υπη­ρέ­τη­σαν κι άλλοι πάλε­ψαν για να απο­δο­μή­σουν στη συνεί­δη­ση του λαού, το πάλε­μα, το μάτω­μα για “Ψωμί — Παι­δεία — Ελευ­θε­ρία ” που συντά­ρα­ξε στο Πολυ­τε­χνείο την ψυχή τους και συντα­ρά­ζει σήμε­ρα την ψυχή κάθε πολί­τη που έχει δημο­κρα­τι­κή αγω­γή και πολι­τι­κή συνείδηση.

Διδά­σκουν οι Επέ­τειοι. Ιδα­νι­κά, αγώ­να, θυσί­ες και πατριω­τι­σμό. Ο πατριω­τι­σμός όμως δεν εκτρέ­φει φανα­τι­σμό και εθνι­κι­σμό. Το στοι­χείο του εθνι­κι­σμού τρέ­φε­ται πάντο­τε με αίμα. Το αίμα της πατρί­δας, το αίμα της Ελλά­δας είναι αίμα που πότι­σε την ελευ­θε­ρία και ανά­θρε­ψε τις αξί­ες και τα ιδα­νι­κά του ανθρω­πι­σμού. «Ορκί­ζο­μαι στον Ελλη­νι­κό Λαό και τη συνεί­δη­σή μου, ότι θ’ αγω­νι­σθώ έως την τελευ­ταία στα­γό­να του αίμα­τός μου για την πλή­ρη απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελλά­δας από τον ξένο ζυγό». Και κάτι το από­λυ­τα αλη­θι­νό. Καμιά φυλή δεν είναι κατώ­τε­ρη ή ανώ­τε­ρη. Η φύση δεν κατα­δί­κα­σε κανέ­να λαό σε κλη­ρο­νο­μι­κή κατω­τε­ρό­τη­τα. Όλοι οι άνθρω­ποι είναι ίσοι.

Και ακό­μη. « Θηρίο τον λένε τον άνθρω­πο. Κολο­κύ­θια. Ποιο θηρίο, μωρέ; Έχει το θεριό μαχαί­ρια; Φκιά­νει σκο­τώ­στρες και του­φε­κά­ει;» Μενέ­λα­ος Λουντέμης

Χρειά­ζε­ται να πάμε εκεί κατά Πακι­στάν, Συρία, Ιράκ κλπ για να επα­λη­θεύ­σου­με τον Λου­ντέ­μη; Τη δύνα­μή τους «οι ισχυ­ροί» την μετέ­τρε­ψαν σε μπό­μπες και τις έρι­ξαν… Τη δύνα­μή τους λογά­ρια­σαν, και την οικο­νο­μι­κή τους επάρ­κεια, διάρ­κεια κλπ.

Μετά ταύ­τα η δύνα­μη της ιδε­ο­λο­γι­κής αφα­σί­ας και του εκκο­λα­πτό­με­νου φασι­σμού. Εδώ κι αν γίνε­ται η θεο­ποί­η­ση της δύνα­μης για να περά­σει «νικη­τής και τρο­παιού­χος» η προ­σω­πο­ποί­η­ση της φασι­στι­κής θεω­ρί­ας και πρά­ξης, μαζί με τον συρ­φε­τό της φασι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας, που στο διά­βα τους «κυνη­γούν» τους φτω­χο­δια­βό­λους μετα­νά­στες δια­κη­ρύσ­σο­ντας την καθα­ρό­τη­τα του αίμα­τός τους και την μολυ­σμα­τι­κή λει­τουρ­γία της σκέ­ψης τους.

Όχι, όχι. Οι Επέ­τειοι δεν διδά­σκουν τέτοια. Διδά­σκουν ανθρω­πι­σμό και απευ­θύ­νο­νται σε όλους… «Αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρωπος»…

Ζήτω η Επα­νά­στα­ση του 1821.

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Ο Χρήστος Α.Τούμπουρος γεννήθηκε στην Άγναντα Άρτας (Τζουμέρκα). Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και ακολούθως σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έγραψε τέσσερα βιβλία: «Αγναντίτικα Λιχνίσματα», «Το Γυμνάσιο Αγνάντων ο Πνευματικός Φάρος των Τζουμέρκων», «Με την Ηπειρώτικη λαλιά» και «Τραγουδώντας την ξενιτιά», καθώς και εννέα θεατρικά έργα με περιεχόμενο που αφορά τη ζωή στην Ήπειρο.