Δ. Κουτσούμπας: Με το ΚΚΕ στις εκλογές για να γράψουμε το σενάριο των δικών μας αναγκών

Φίλες και φίλοι

συντρό­φισ­σες και σύντροφοι

Η καρ­διά του Φεστι­βάλ της ΚΝΕ και του Οδη­γη­τή χτυ­πά εδώ στον Πει­ραιά, όχι τυχαία σε έναν χώρο, όπως είναι αυτός του πρώ­ην εργο­στα­σί­ου των Λιπα­σμά­των, ο οποί­ος είναι δεμέ­νος με την ιστο­ρία του τόπου.

Η καρ­διά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ χτυ­πά εδώ, σε έναν χώρο που ο λαός της περιο­χής, διεκ­δι­κεί στο σύνο­λό του, για να καλύ­ψει τις ανά­γκες του για ανα­ψυ­χή, πρό­σβα­ση στη θάλασ­σα, για αθλη­τι­κές και πολι­τι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες της νεο­λαί­ας του Πει­ραιά και της ευρύ­τε­ρης περιοχής.

Αν σήμε­ρα, αυτό το μικρό τμή­μα λει­τουρ­γεί ως πάρ­κο, προ­σφέ­ρο­ντας ορι­σμέ­νες ανά­σες στις γει­το­νιές του Πει­ραιά, όλοι ξέρουν πως αυτό έγι­νε κάτω και από την πίε­ση των μεγά­λων αγώ­νων εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων, άλλων μαζι­κών φορέ­ων του Πει­ραιά, με μπρο­στά­ρη­δες το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Όλοι επί­σης ξέρουν, τι θα μπο­ρού­σε να προ­σφέ­ρει στον λαό και τη νεο­λαία, η δια­μόρ­φω­ση του συνό­λου του χώρου για τις λαϊ­κές ανάγκες.

Πόσοι χιλιά­δες νέοι και νέες από τον Πει­ραιά — και όχι μόνο — θα μπο­ρού­σαν να ψυχα­γω­γη­θούν, να αθλη­θούν, να ανα­πτύ­ξουν τα πολι­τι­στι­κά τους ενδια­φέ­ρο­ντα σε δημό­σιες και δωρε­άν υποδομές.

Αυτή είναι η πρό­τα­ση διεκ­δί­κη­σης του ΚΚΕ, που ανα­δει­κνύ­ει και με αφορ­μή το Φεστι­βάλ: Η απαλ­λο­τρί­ω­ση και από­δο­ση συνο­λι­κά των 640 στρεμ­μά­των χωρίς καμία απο­ζη­μί­ω­ση. Μια πρό­τα­ση που είναι σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τους σχε­δια­σμούς των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, των κυβερ­νη­τι­κών και τοπι­κών αρχών, που βλέ­πουν την περιο­χή μόνο σαν φιλέ­το για κερ­δο­φό­ρες μπίζνες!

Σχε­δια­σμοί που σήμε­ρα υπη­ρε­τεί η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, αξιο­ποιώ­ντας την παρά­τα­ση λει­τουρ­γί­ας που έδω­σε η προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ στη ρυπο­γό­νο δρα­στη­ριό­τη­τα των καζα­νιών πετρε­λαιοει­δών, με απο­τέ­λε­σμα η μπό­χα και η ρύπαν­ση που εκλύ­ε­ται σε όλη την περιο­χή να είναι αποπνικτική.

Αυτό είναι το τίμη­μα που πλη­ρώ­νει σήμε­ρα ο λαός της Δρα­πε­τσώ­νας και του Κερα­τσι­νί­ου για τις χρυ­σές μπίζ­νες των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων στην περιο­χή. Τον χώρο όμως των Λιπα­σμά­των, γλυ­κο­κοι­τά­ζουν και οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, που επι­διώ­κουν να ανα­πτύ­ξουν άλλες μπίζ­νες. Μάλι­στα, τα σχέ­δια αυτά τα βαφτί­ζουν «πρά­σι­να», χρώ­μα που φοριέ­ται πολύ τελευ­ταία από τα κορά­κια του κεφα­λαί­ου και τα κόμ­μα­τά του. Εκεί εντάσ­σο­νται οι προ­τά­σεις για δημιουρ­γία μητρο­πο­λι­τι­κού πάρ­κου στα Λιπά­σμα­τα, με φόντο τα κτί­ρια σημα­ντι­κής βιο­μη­χα­νι­κής και αρχι­τε­κτο­νι­κής κλη­ρο­νο­μιάς αλλά και τη θάλασσα.

Τι κρύ­βουν όμως; Ότι αυτή η εξέ­λι­ξη, ακό­μα και αν δεν απο­πνέ­ει την απο­πνι­χτι­κή μπό­χα, θα ορθώ­σει νέα εμπό­δια στο δικαί­ω­μα στην ανα­ψυ­χή, στην πρό­σβα­ση του λαού στη θάλασ­σα, σε ένα από τα λιγο­στά σημεία που έχουν μεί­νει ελεύ­θε­ρα στον Πειραιά.

Είναι φανε­ρό, ότι ο τσα­κω­μός διά­φο­ρων αντα­γω­νι­στι­κών επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων για το ποια­νού το σχέ­διο θα προ­ω­θη­θεί στην περιο­χή, είναι απέ­να­ντι από τις ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων και των κατοί­κων της Δρα­πε­τσώ­νας, του Κερα­τσι­νί­ου, συνο­λι­κά του Πει­ραιά, για μια καλύ­τε­ρη ζωή.

Όπως ενά­ντια στις ανά­γκες της εργα­τι­κής τάξης, του λαού και της νεο­λαί­ας, είναι το σύνο­λο των σχε­δια­σμών του καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, του κεφα­λαί­ου και των κομ­μά­των του στον Πειραιά.

Ποιες λαϊ­κές ανά­γκες, για παρά­δειγ­μα, υπη­ρε­τεί η μετα­τρο­πή του λιμα­νιού του Πει­ραιά σε ΝΑΤΟϊ­κό λιμά­νι από το οποίο διέρ­χο­νται τα πλοία του ΝΑΤΟ που συμ­με­τέ­χουν στον πόλε­μο στην Ουκρα­νία στην αντι­πα­ρά­θε­ση με τη Ρωσία;

Το μόνο στό­χο που υπη­ρε­τεί είναι αυτός της ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρης συμ­με­το­χής της χώρας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Μια συμ­με­το­χή φυσι­κά, η οποία δεν στα­μα­τά­ει στην απο­στο­λή πολε­μι­κού υλι­κού, όπως σκό­πι­μα προ­βάλ­λει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμ­μα­τα για να την υπο­βαθ­μί­σουν και να κρύ­ψουν τις δικές τους ευθύνες.

Για­τί συμ­με­το­χή είναι και η παρα­χώ­ρη­ση υπο­δο­μών για την διευ­κό­λυν­ση των ΝΑΤΟϊ­κών σχε­δί­ων στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη. Εμπλο­κή είναι η ανα­βαθ­μι­ζό­με­νη Σού­δα, η Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, ο Άρα­ξος, ο Βόλος, υπο­δο­μές που δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε και συμ­φώ­νη­σε πρώ­τος ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ΗΠΑ.

Εμπλο­κή είναι και η υλο­ποί­η­ση των κυρώ­σε­ων στη Ρωσία που απο­φά­σι­σε η ΕΕ και στη­ρί­ζουν όλα τα κόμ­μα­τα και τις συνέ­πειες της βέβαια πλη­ρώ­νει και ο δικός μας λαός.

Εμπλο­κή, και μάλι­στα σε πορεία κλι­μά­κω­σης, είναι η απο­στο­λή “προ­σω­πι­κού” των Ενό­πλων Δυνά­με­ων σε ΝΑΤΟϊ­κές απο­στο­λές σε χώρες που συνο­ρεύ­ουν με τη Ρωσία.

Κι αυτή η εμπλο­κή στο πλευ­ρό των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ, πέρα απ’ το ότι μεγα­λώ­νει τον κίν­δυ­νο ο λαός μας να γίνει στό­χος αντι­ποί­νων, σε καμιά περί­πτω­ση δεν μας θωρα­κί­ζει απέ­να­ντι στην επι­θε­τι­κό­τη­τα της Τουρ­κί­ας, όπως κοροϊ­δεύ­ει η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ.

Το ψέμα έχει κοντά ποδά­ρια, λέει ο λαός μας. Και μεγα­λύ­τε­ρο ψέμα από το ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ απο­τε­λούν «ασπί­δα προ­στα­σί­ας» δεν υπάρχει.

Το κατα­λα­βαί­νουν και οι πιο αφε­λείς που βλέ­πουν την επι­κίν­δυ­νη κλι­μά­κω­ση της επι­θε­τι­κό­τη­τας της Τουρ­κί­ας, παρα­κο­λου­θούν καθη­με­ρι­νά τις δηλώ­σεις των Αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών να της κάνουν πλάτες.

Ανα­γνω­ρί­ζουν τις απα­ρά­δε­κτες διεκ­δι­κή­σεις της και λένε “βρεί­τε τα”, για­τί ο καη­μός τους είναι η δια­τή­ρη­ση της Τουρ­κί­ας στο στρα­τό­πε­δο του ΝΑΤΟ μακριά από τη Ρωσία.

Κανείς όμως δεν μπο­ρεί να εφη­συ­χά­ζει! Το αντί­θε­το πρέ­πει να προ­ε­τοι­μά­ζε­ται! Για­τί είτε η έντα­ση στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις εξε­λι­χθεί σε ένα θερ­μό επει­σό­διο, είτε σε πιο σοβα­ρή κρί­ση, το σίγου­ρο είναι ότι πάνω στο ευρω­α­ντλα­ντι­κό τρα­πέ­ζι βρί­σκο­νται οι προ­σπά­θειες ενός συμ­βι­βα­σμού για την συνεκ­με­τάλ­λευ­ση, συν­δια­χεί­ρη­ση στο Αιγαίο και την Αν. Μεσό­γειο. Μόνο αρνη­τι­κές συνέ­πειες για τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας, ακό­μα και για τμή­μα της κυριαρ­χί­ας της, θα έχουν όλα αυτά.

Φίλες και φίλοι

Ποιες εργα­τι­κές λαϊ­κές ανά­γκες υπη­ρε­τούν οι αστι­κοί σχε­δια­σμοί για τον Πειραιά;

Για­τί όσο οι κυβερ­νή­σεις, οι δημο­τι­κές αρχές, οι εφο­πλι­στές, το μονο­πώ­λιο της COSCO και οι μεγα­λέ­μπο­ροι προ­βά­λουν το όρα­μά τους, για να γίνει ο Πει­ραιάς πρώ­το λιμά­νι στη Μεσό­γειο, οι εργά­τες στις προ­βλή­τες, στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή ζώνη, στα καρά­βια, σε άλλους χώρους δου­λειάς εξου­θε­νώ­νο­νται και τσα­κί­ζο­νται στη δουλειά.

Γονα­τί­ζουν από την ακρί­βεια και τις ανα­τι­μή­σεις στα είδη λαϊ­κής κατα­νά­λω­σης και την ενέρ­γεια, αφού τα φιλο­δω­ρή­μα­τα της κυβέρ­νη­σης ούτε για «ζήτω» δεν φτάνουν.

Και μαζί με όλα αυτά, το τρα­γι­κό είναι ότι θρη­νούν συνα­δέλ­φους τους που είναι τα θύμα­τα των στό­χων αύξη­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Από τη μια πλευ­ρά είναι οι κυβερ­νή­σεις. Τώρα της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι εκλε­κτοί τους στους δήμους, μαζί με άλλους στον Πει­ραιά, οι οποί­οι προ­βάλ­λουν τα σχέ­δια για τη λεγό­με­νη «γαλά­ζια ανά­πτυ­ξη» την «πρά­σι­νη και ευφυή πόλη».

Δια­φη­μί­ζουν τα φαρα­ω­νι­κά σχέ­δια ανα­πλά­σε­ων στον πύρ­γο του Πει­ραιά, στην παλιά ΧΡΩΠΕΙ, στις φυλα­κές Κορυ­δαλ­λού, στο παρα­λια­κό μέτω­πο και σε άλλα εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­να βιο­μη­χα­νι­κά κτί­ρια μέσα στις γει­το­νιές της πόλης, δια­μορ­φώ­νο­ντας το «καλαί­σθη­το» και «πρά­σι­νο» προ­αύ­λιο για τις κερ­δο­φό­ρες μπίζ­νες τους.

Από την άλλη πλευ­ρά όμως, υπάρ­χει η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ζει η εργα­τι­κή – λαϊ­κή οικο­γέ­νεια σε όλες τις περιο­χές του Πειραιά.

Από πού να ξεκι­νή­σει κανείς και που να τελειώ­σει; Από τα τερά­στια κενά και τις ελλεί­ψεις στον τομέα της υγείας;

Η κατά­στα­ση στο Τζά­νειο, στο Κρα­τι­κό Νίκαιας και στο Μετα­ξά, στα Κέντρα υγεί­ας και στις άλλες μονά­δες πρω­το­βάθ­μιας φρο­ντί­δας είναι τρα­γι­κή. Με τους για­τρούς, τους νοση­λευ­τές και το υπό­λοι­πο προ­σω­πι­κό να δίνουν μάχη, όχι μόνο ενά­ντια στις ασθέ­νειες αλλά και ενά­ντια στην υπο­στε­λέ­χω­ση και την υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση. Κι όλα αυτά, ενώ η παν­δη­μία ξαναφουντώνει…

Και η κυβέρ­νη­ση, όχι μόνο δεν θωρά­κι­σε το δημό­σιο σύστη­μα υγεί­ας, αλλά τρέ­χει και τα σχέ­δια παρα­πέ­ρα ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της δημό­σιας υγεί­ας με το νέο ΕΣΥ. Κι όμως, στον Πει­ραιά, σε μια πόλη με περί­που μισό εκα­τομ­μύ­ριο πλη­θυ­σμό, δημό­σιο σύστη­μα υγεί­ας σημαί­νει και τη δημιουρ­γία ενός παι­δια­τρι­κού νοσο­κο­μεί­ου, για να καλύ­ψει τις τερά­στιες ανά­γκες των δεκά­δων χιλιά­δων παι­διών αυτής εδώ της περιοχής.

Αυτά ακρι­βώς τα παι­διά των εργα­τι­κών λαϊ­κών οικο­γε­νειών είναι μαθη­τές σε απαρ­χαιω­μέ­να σχο­λι­κά κτί­ρια, χωρίς αντι­σει­σμι­κή θωρά­κι­ση, ενώ τα μικρό­τε­ρα πηγαί­νουν σε νηπια­γω­γεία που στε­γά­ζο­νται ακό­μα σε κοντέι­νερ! Οι ελλεί­ψεις είναι ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρες σε παι­δι­κούς και βρε­φι­κούς σταθμούς.

Την ίδια μεγά­λη αντί­φα­ση θα αντι­κρί­σου­με όποιο ζήτη­μα κι αν εξε­τά­σου­με. Θα τη δού­με στην πλή­ρη εγκα­τά­λει­ψη των δημό­σιων και ανοι­χτών χώρων άθλη­σης. Στους δεκά­δες αθλη­τι­κούς συλ­λό­γους του Πει­ραιά που υπο­χρη­μα­το­δο­τού­νται και στους οποί­ους συμ­με­τέ­χουν χιλιά­δες νεο­λαί­οι, οι οποί­οι στοι­βά­ζο­νται για μια προ­πό­νη­ση σε ασυ­ντή­ρη­τες υπο­δο­μές, παλεύ­ο­ντας με λιγο­στά μέσα για το καλύ­τε­ρο δυνατό.

Θα τη δού­με στην εικό­να των γει­το­νιών του λιμα­νιού του Πει­ραιά, όπου υψώ­νε­ται ένα λιμά­νι — τέρας από τα κοντέι­νερ, με τα έργα της COSCO στην Πει­ραϊ­κή να προ­κα­λούν σοβα­ρή περι­βαλ­λο­ντι­κή επι­βά­ρυν­ση, κατα­στρέ­φο­ντας το φυσι­κό και ιστο­ρι­κό τοπίο. Μάλι­στα, έχουν «βάλει στο μάτι» ακό­μα και τους τελευ­ταί­ους ελεύ­θε­ρους χώρους για την πρό­σβα­ση του λαού στη θάλασ­σα, όπως ο Αρμός στο Πέραμα.

Θα τη δού­με στις γει­το­νιές, όπου οι βιο­μη­χα­νί­ες ρυπαί­νουν και “τα καζά­νια του θανά­του”, όπως τα λέει εδώ και χρό­νια ο λαός στο Πέρα­μα και τη Δρα­πε­τσώ­να, παρα­μέ­νουν δίπλα σε σπί­τια και σχο­λεία, με τον καθη­με­ρι­νό φόβο για ένα μεγά­λης έκτα­σης βιο­μη­χα­νι­κό ατύχημα.

Τη «χαρι­στι­κή βολή» στις συν­θή­κες ζωής θα δώσει η υλο­ποί­η­ση των σχε­δια­σμών στη δια­χεί­ρι­ση των απορ­ριμ­μά­των, με τη δια­μόρ­φω­ση εργο­στα­σί­ου Επε­ξερ­γα­σί­ας Απορ­ριμ­μά­των στο Σχι­στό και τη νομι­μο­ποί­η­ση δύο Σταθ­μών Μετα­φόρ­τω­σης Απορ­ριμ­μά­των, ο ένας δίπλα στο μεγα­λύ­τε­ρο σχο­λι­κό συγκρό­τη­μα του Περάματος!

Καμιά αυτα­πά­τη δεν πρέ­πει να έχει ο λαός του Πει­ραιά. Όλους αυτούς τους σχε­δια­σμούς, υπη­ρε­τούν δια­δο­χι­κά όλες οι κυβερ­νή­σεις και οι τοπι­κές αρχές, παρά τις μετα­ξύ τους δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις, προ­ω­θώ­ντας κατευ­θύν­σεις της ΕΕ.

Η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ συνε­χί­ζει ακά­θε­κτη, όπως και η περι­φε­ρεια­κή αρχή, κρα­τώ­ντας γερά τη σκυ­τά­λη που παρέ­λα­βε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι τους έχουν το δικό τους μερ­τι­κό ευθύ­νης. Κι αυτή η ευθύ­νη δεν κρύ­βε­ται πίσω από το νέο αφή­γη­μα της «γαλά­ζιας ανά­πτυ­ξης», απ’ την οποία δήθεν θα ωφε­λη­θούν ταυ­τό­χρο­να και οι όμι­λοι και ο λαός.

Το αντί­θε­το πάντα συμ­βαί­νει. Προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανά­πτυ­ξη τους είναι η μεγα­λύ­τε­ρη εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­ζο­μέ­νων. Η ανά­πτυ­ξη των κερ­δών των εφο­πλι­στών και των ομί­λων, προ­ϋ­πο­θέ­τει το όλο και μεγα­λύ­τε­ρο χτύ­πη­μα των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των στους χώρους δου­λειάς, στα καρά­βια, στα εμπο­ρι­κά κατα­στή­μα­τα. Σημαί­νει ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρες δυσκο­λί­ες επι­βί­ω­σης για τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους μικρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες του Πει­ραιά. Για αυτό εξορ­γί­ζει η κοροϊ­δία του ΣΥΡΙΖΑ και των βου­λευ­τών του στον Πει­ραιά, που σήμε­ρα σηκώ­νουν τους τόνους ενά­ντια σε όλα αυτά που ψήφι­σαν ως κυβέρ­νη­ση. Είναι υπο­κρι­τές για­τί πάνω στη δική τους πολι­τι­κή πατά­ει η ΝΔ σήμερα.

Θα ήθε­λαν πολύ ο λαός του Πει­ραιά να ζει στη χώρα των λωτο­φά­γων, να ξεχά­σει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρ­νη­ση είναι αυτός που υπέ­γρα­ψε τη σημε­ρι­νή σύμ­βα­ση παρα­χώ­ρη­σης και το masterplan με την COSCO. Ότι βου­λευ­τές και στε­λέ­χη του γύρι­ζαν στο Πέρα­μα και δήλω­ναν πως «η επέν­δυ­ση θα στη­ρί­ξει τη ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευή», ότι «θα ενι­σχυ­θεί η κοι­νω­νι­κή ειρή­νη», ότι πρέ­πει να «αντι­με­τω­πι­στεί απο­φα­σι­στι­κά όποιος ενα­ντιώ­νε­ται στην ανά­πτυ­ξη στο λιμάνι».

Επί κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ και της δικής του διοί­κη­σης στην Περι­φέ­ρεια αδειο­δο­τή­θη­καν τα καζά­νια στη Δρα­πε­τσώ­να, λει­τούρ­γη­σαν ξανά τα καζά­νια στο Πέρα­μα, τέθη­κε ο σχε­δια­σμός για τα απορ­ρίμ­μα­τα, που σήμε­ρα υλο­ποιεί η ΝΔ.

Θα ήθε­λαν πολύ ο λαός του Πει­ραιά και των γύρω δήμων να ξεχά­σει πως οι εκλε­κτοί του ΣΥΡΙΖΑ στους δήμους, είναι βαθιά βου­τηγ­μέ­νοι στους αντι­λαϊ­κούς σχε­δια­σμούς. Ότι προ­σέ­φε­ραν την αμέ­ρι­στη στή­ρι­ξή τους στα σχέ­δια του μονο­πω­λί­ου, όταν τους έτα­ζε ποσο­στό από τον τζί­ρο της.

Τώρα άλλα­ξαν τρο­πά­ρι, συμ­με­τέ­χουν στις επι­χει­ρη­μα­τι­κές κόντρες, στη­ρί­ζουν τα αιτή­μα­τα των εφο­πλι­στών και των εργο­λά­βων, που διεκ­δι­κούν μεγα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι από την πίτα. Όμως οι εργα­ζό­με­νοι, ο λαός του Πει­ραιά δεν έχει να κερ­δί­σει τίπο­τα με το να μπει ανά­με­σα και να κάνει τον τρο­χο­νό­μο στα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που συγκρού­ο­νται εδώ στην περιο­χή. Αντί­θε­τα, έχει να κερ­δί­σει πολ­λά, τη ζωή του ολό­κλη­ρη, βαδί­ζο­ντας στο δικό του δρό­μο για τις δικές του σύγ­χρο­νες ανάγκες.

Φίλες και φίλοι

Τις δικές της ανά­γκες μπο­ρεί να βάλει μπρο­στά και η νέα γενιά που ζει εδώ στις γει­το­νιές του Πει­ραιά. Μια «γενιά που έχει ζήσει τα πάντα», όπως και οι ίδιοι λένε, που δεν έχει γνω­ρί­σει ήρε­μη περί­ο­δο στη ζωή της μέχρι τώρα.

Δεν πρό­κει­ται για απλές δια­πι­στώ­σεις. Ο καθέ­νας βγά­ζει τα δικά του συμπε­ρά­σμα­τα. Θέτει όμως και τα δικά του κρι­τή­ρια. Είναι μια μάχη ιδε­ών για το τι πρέ­πει τελι­κά να γίνει.

Είναι, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, μάχη για το ίδιο περιε­χό­με­νο της προ­ό­δου που τα αστι­κά κόμ­μα­τα χρη­σι­μο­ποιούν ως περι­τύ­λιγ­μα, για να κρύ­ψουν τον αντι­δρα­στι­κό ταξι­κό χαρα­κτή­ρα της πολι­τι­κής τους.

Έχουν ρίξει πολ­λή δου­λειά, άλλω­στε, όλοι οι μηχα­νι­σμοί του συστή­μα­τος για να δια­στρε­βλώ­σουν την έννοια της προ­ό­δου, να τη φέρουν στα μέτρα ενός συστή­μα­τος που γυρί­ζει τη νεο­λαία πολ­λές δεκα­ε­τί­ες πίσω.

Κι αν κάποιες φορές φαί­νε­ται να τα κατα­φέρ­νουν, η αλή­θεια είναι ότι τρα­βά­νε μεγά­λα ζόρια, για­τί τους δια­ψεύ­δει η ίδια η ζωή, για­τί οι νέοι και οι νέες δεν τρώ­νε κου­τό­χορ­το. Αλλά κυρί­ως, για­τί, συντρό­φισ­σες και σύντρο­φοι, στη χώρα μας υπάρ­χουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ που με τις θέσεις και τη δρά­ση τους φωτί­ζουν το τι είναι πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό τον 21ο αιώνα!

Και τι δεν έχουν κάνει για να πεί­σουν τη νεο­λαία, ξεκι­νώ­ντας από το Δημο­τι­κό σχο­λείο ακό­μα. Λένε στη νέα γενιά ότι είναι πρό­ο­δος η συμ­με­το­χή της χώρας στην ΕΕ, την οποία παρου­σιά­ζουν περί­που σαν μια μεγά­λη ΜΚΟ, έναν αθώο οργα­νι­σμό που υπάρ­χει για να ελέγ­χει, αν τηρού­νται τα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα στα κρά­τη — μέλη, αν λει­τουρ­γεί καλά η δημο­κρα­τία τους, αν σέβο­νται το περι­βάλ­λον και άλλα τέτοια παραμύθια.

Πώς να πεί­σει, όμως, μαζι­κά και ορι­στι­κά αυτό το αφή­γη­μα, όταν έχου­με ζήσει: μνη­μό­νια, τρόι­κες, εκα­το­ντά­δες αντερ­γα­τι­κούς νόμους που απο­τε­λούν ενσω­μά­τω­ση ευρω­παϊ­κών οδη­γιών, όπως είναι ο νόμος Χατζηδάκη;

Πώς να πεί­σει, όταν το Χρη­μα­τι­στή­ριο ρύπων της ΕΕ, το Χρη­μα­τι­στή­ριο ενέρ­γειας σε κάθε χώρα, το ευρω­παϊ­κό «πρά­σι­νο new deal» και η στρα­τη­γι­κή της δήθεν «πρά­σι­νης» μετά­βα­σης, έχουν οδη­γή­σει στη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση, μαζί φυσι­κά με τις κυρώ­σεις στη Ρωσία που απο­φα­σί­ζο­νται πάλι σε επί­πε­δο ΕΕ;

Εκτός αν τολ­μή­σουν να μας πουν όλα τα άλλα κόμ­μα­τα που συμ­φω­νούν με τη συμ­με­το­χή της χώρας στην ΕΕ και με την «πρά­σι­νη μετά­βα­ση», ότι είναι πρό­ο­δος «το 2022 να λιώ­νου­με από τη ζέστη και να μην ανά­βου­με το κλι­μα­τι­στι­κό για να δρο­σι­στού­με», την ώρα που η χώρα μας έχει τόσες πηγές ενέρ­γειας, που υπάρ­χουν τόσες μέθο­δοι παρα­γω­γής αυτής της ενέρ­γειας, πολύ πιο φθη­νά, πολύ πιο απο­δο­τι­κά από ό,τι στο παρελ­θόν. Με δυνα­τό­τη­τα να προ­στα­τευ­τεί το περι­βάλ­λον, αρκεί να πάψει η ενέρ­γεια να είναι εμπό­ρευ­μα, αρκεί να υπάρ­ξει κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία και κεντρι­κός σχε­δια­σμός της οικονομίας.

Τόσα χρό­νια έχουν σπα­τα­λή­σει τόνους μελά­νι, για να ενο­χο­ποι­ή­σουν τη μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά, να της δώσουν το περιε­χό­με­νο του βολέ­μα­τος και της αργο­μι­σθί­ας. Παρου­σιά­ζουν στη νεο­λαία ως πρό­ο­δο να αλλά­ζεις 10 και 15 δου­λειές στη ζωή σου, να μην ξέρεις τι σού ξημε­ρώ­νει, για­τί – λένε — αυτός είναι ο τρό­πος, ώστε κάποιος, κάπου, κάπο­τε «να πιά­σει την καλή» και να «πετύ­χει» κι αν δεν είσαι εσύ αυτός ‑που ποτέ δεν είσαι — δικό σου πρό­βλη­μα, «δεν προ­σπά­θη­σες αρκετά».

Κι εδώ ζορί­ζο­νται να πεί­σουν, όμως. Δική τους μεγά­λη έρευ­να ‑πριν λίγες μέρες- έδει­ξε, ότι αυτό που βάζουν ως προ­τε­ραιό­τη­τα οι νέοι είναι η στα­θε­ρό­τη­τα στην εργασία.

Βλέ­πε­τε, υπάρ­χει πλέ­ον μεγά­λη πεί­ρα. Είναι πλέ­ον πικρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ότι η πλειο­ψη­φία των νέων δου­λεύ­ει με ελα­στι­κές μορ­φές απα­σχό­λη­σης, με αμοι­βές πιο κάτω και από τον βασι­κό μισθό, ο οποί­ος μάλι­στα παρα­μέ­νει πιο κάτω από εκεί που ήταν πριν 10 χρό­νια, με την ακρί­βεια να καλπάζει.

Είναι πικρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι πάνω από 16 δια­φο­ρε­τι­κές ελα­στι­κές σχέ­σεις στον του­ρι­σμό, οι συν­θή­κες «γαλέ­ρας» στον κλά­δο. Κι έχουν το θρά­σος να γκρι­νιά­ζουν που δεν βρί­σκουν εργα­ζό­με­νους να πάνε στα κάτερ­γά τους.

Οι κυβερ­νή­σεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βαρου­φά­κης ως υπουρ­γός Οικο­νο­μι­κών έλε­γαν ότι είναι πρό­ο­δος οι επεν­δύ­σεις των μονο­πω­λί­ων στο λιμά­νι και ότι, όποιος αντι­δρού­σε, είναι κολ­λη­μέ­νος στο παρελθόν.

Ας έρθουν λοι­πόν τώρα να εξη­γή­σουν στους λιμε­νερ­γά­τες ότι είναι προ­ο­δευ­τι­κό να σακα­τεύ­ο­νται κάθε τόσο, την ώρα που μπο­ρεί να ληφθεί κάθε απα­ραί­τη­το μέτρο ασφα­λεί­ας αλλά δεν λαμ­βά­νε­ται για­τί κοστίζει.

Όταν η άνο­δος της παρα­γω­γι­κό­τη­τας επι­τρέ­πει τη γενι­κή μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου, περισ­σό­τε­ρες ώρες ξεκού­ρα­σης, περισ­σό­τε­ρες μέρες άδειας, λιγό­τε­ρα χρό­νια στη δου­λειά αλλά γίνε­ται ακρι­βώς το αντί­θε­το, με απο­τέ­λε­σμα να υπάρ­χουν και τα «ατυ­χή­μα­τα», που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι προ­με­λε­τη­μέ­να εγκλήματα.

Τώρα, μάλι­στα, πλα­σά­ρουν ως πρό­ο­δο την εφαρ­μο­γή του νόμου Χατζη­δά­κη, ονο­μά­ζο­ντας 4ήμερη εργα­σία τα 10ωρα χωρίς αμοι­βή για τις υπε­ρω­ρί­ες, με τον ΣΥΡΙΖΑ να πανη­γυ­ρί­ζει, όταν ο ίδιος νόμος εφαρ­μό­ζε­ται σε άλλες χώρες, όπως στο Βέλγιο.

Φίλες και φίλοι

Δεν είναι πρό­ο­δος η γενί­κευ­ση της τηλερ­γα­σί­ας, χωρίς διά­κρι­ση εργά­σι­μου και μη εργά­σι­μου χρό­νου, για να γλι­τώ­νει έξο­δα ο επι­χει­ρη­μα­τί­ας και να απο­ξε­νώ­νο­νται οι εργαζόμενοι.

Πρό­ο­δος είναι να αξιο­ποιού­νται τα επι­τεύγ­μα­τα της ανθρώ­πι­νης δου­λειάς και σκέ­ψης, για να μειω­θεί ο μόχθος στη δου­λειά, να γίνε­ται πιο εύκο­λη η ζωή όλων μας.

Ούτε η συμ­φι­λί­ω­ση της οικο­γε­νεια­κής και επαγ­γελ­μα­τι­κής ζωής, δηλα­δή να μην τελειώ­νει ποτέ η εργά­σι­μη μέρα και να ανα­γκά­ζε­ται, για παρά­δειγ­μα, μια νέα εργα­ζό­με­νη να φέρ­νει όλη την υπό­λοι­πη ζωή της μέσα στη δουλειά.

Τα προ­βλή­μα­τά της δεν θα τα λύσει ούτε «η ντα­ντά της γει­το­νιάς», ούτε το παρ­κά­ρι­σμα των παι­διών σε υπο­στε­λε­χω­μέ­να σχο­λεία μέχρι το βρά­δυ, που δια­φη­μί­ζουν σαν απά­ντη­ση στο δημο­γρα­φι­κό πρό­βλη­μα, τρο­μά­ρα τους.

Αυτό που πρέ­πει να συζη­τά­με σήμε­ρα, είναι πώς θα εξα­σφα­λι­στεί ότι ένα νέο ζευ­γά­ρι θα μπο­ρεί να δημιουρ­γή­σει οικο­γέ­νεια, όπο­τε το απο­φα­σί­σει, χωρίς κατα­να­γκα­σμούς. Χωρίς αυτό να σημαί­νει ότι η γυναί­κα θα μετα­τρα­πεί σε «βασί­λισ­σα της κου­ζί­νας», για­τί δεν υπάρ­χει κρα­τι­κή, κοι­νω­νι­κή μέρι­μνα για όσα χρειά­ζε­ται η ανα­τρο­φή, η ανά­πτυ­ξη ενός παιδιού.

Θα μπο­ρού­σα­με να πού­με πολ­λά ακό­μα. Όπως, για παρά­δειγ­μα, ότι δεν είναι πρό­ο­δος να ζητούν από τους νέους να ενα­πο­θέ­σουν τις ελπί­δες τους στα ΣΔΙΤ και στα επι­δό­μα­τα ενοι­κί­ου για να βρουν μια στέ­γη, ενώ μπο­ρούν να χτι­στούν πολυ­κα­τοι­κί­ες ολό­κλη­ρες μέσα σε λίγες εβδο­μά­δες, ούτε ότι τα Πανε­πι­στή­μια θα λει­τουρ­γούν σαν επι­χει­ρή­σεις με «μάνα­τζερ».

Πρό­ο­δος είναι να ανα­πτύσ­σο­νται ελεύ­θε­ρα όλα τα επι­στη­μο­νι­κά αντι­κεί­με­να για την ανα­ζή­τη­ση της αλή­θειας, για τη βελ­τί­ω­ση της ζωής των ανθρώ­πων, χωρίς τον βρα­χνά τού τι θα εξα­σφα­λί­σει την κερ­δο­φο­ρία τού κάθε επενδυτή.

Ούτε είναι πρό­ο­δος οι χώροι επο­πτευό­με­νου θανά­του, την ώρα που τα στε­γνά προ­γράμ­μα­τα απε­ξάρ­τη­σης ασφυ­κτιούν από την υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση. Πρό­ο­δος είναι να πιστεύ­εις ότι κάθε άνθρω­πος μπο­ρεί να κερ­δί­σει τη ζωή του πίσω, αν το πάρει από­φα­ση και στηριχθεί.

Κι αυτό που πρέ­πει να πού­με στους νέους και τις νέες είναι πως η πιο μεγά­λη συντή­ρη­ση, είναι η απο­θέ­ω­ση του υπο­κει­με­νι­σμού, του ατο­μι­κού βιώ­μα­τος, η άρνη­ση του αντι­κει­με­νι­κού στοι­χεί­ου στον κόσμο που μας περι­βάλ­λει, για­τί η άπο­ψη αυτή συμ­βά­λει στο να μην αλλά­ξει ποτέ τίπο­τα. Όμως, αν θέλου­με να αλλά­ξου­με αυτόν τον κόσμο, πρέ­πει να τον γνω­ρί­σου­με, να μπο­ρέ­σου­με να κατα­λά­βου­με τους νόμους που διέ­πουν την κίνη­σή του.

Φίλες και Φίλοι

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι

Είναι αλή­θεια πως δεν παραι­τού­νται ποτέ από την προ­σπά­θεια να πεί­σουν ιδιαί­τε­ρα τα παι­διά της εργα­τι­κής τάξης ότι είναι κάτι το ανα­χρο­νι­στι­κό, το ξεπε­ρα­σμέ­νο, η συμ­με­το­χή στο συν­δι­κά­το τους.

Πότε λένε ότι οι «συν­δι­κα­λι­στές» γενι­κά είναι κάτι βολε­μέ­νοι τύποι, πότε ότι με την οργά­νω­ση και τον αγώ­να, με την απερ­γία, «δεν βγαί­νει τίπο­τα», πότε ότι απο­τέ­λε­σμα φέρ­νει μόνο αν ψηφί­σεις να έρθει μια οποια­δή­πο­τε άλλη κυβέρ­νη­ση, και άλλα πολλά…

Την είδαν, όμως, και την άλλη κυβέρ­νη­ση οι νέοι εργα­ζό­με­νοι, οι άνερ­γοι. Είδαν πώς είναι τα πράγ­μα­τα σε έναν χώρο δου­λειάς, αν οι εργα­ζό­με­νοι είναι ανορ­γά­νω­τοι απέ­να­ντι στην εργοδοσία.

Είδαν, όμως, σε κάποιες περι­πτώ­σεις, και τι μπο­ρούν να πετύ­χουν αν οργα­νω­θούν και παλέ­ψουν. Για­τί τελι­κά πρό­ο­δος είναι η συζή­τη­ση, η οργά­νω­ση, η αλλη­λεγ­γύη ανά­με­σα στους εργαζόμενους.

Το «εγώ» να γίνε­ται «εμείς». Να στη­ρί­ζει ο ένας τον άλλον, να μην είναι κανείς μόνος του απέ­να­ντι στην εργο­δο­σία και στα διά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα της ζωής. Να μη δέχε­ται να ζει σαν σκλά­βος τον 21ο αιώνα.

Και η ελπί­δα να μη ζει ο εργά­της σαν σκλά­βος, δυνα­μώ­νει! Από­δει­ξη η πανελ­λα­δι­κή σύσκε­ψη του ΠΑΜΕ με 506 εργα­τι­κά σωμα­τεία, πιο πολ­λά από κάθε άλλη φορά, που επί δύο μέρες συζη­τού­σαν πώς θα μπο­ρέ­σει το εργα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα να μετρή­σει βήμα­τα στην κατεύ­θυν­ση της ανα­σύ­ντα­ξης και αντε­πί­θε­σής του.

Η μαζι­κή παρου­σία των χιλιά­δων συν­δι­κα­λι­στών στη σύσκε­ψη, οι ζωντα­νές τοπο­θε­τή­σεις τους, η διε­θνι­στι­κή εκδή­λω­ση, η ζωντά­νια, το γλέ­ντι τους εδώ στα Λιπά­σμα­τα, είναι το ακρι­βώς αντί­θε­το από τους καρε­κλο­κέ­νταυ­ρους της ΓΣΕΕ, που, με χίλιες δύο νοθεί­ες, μόλις πάρουν τα κου­κιά, εξα­φα­νί­ζο­νται και αρχί­ζουν τη μάσα ή στη­ρί­ζουν τα μέτρα που τσα­κί­ζουν τα δικαιώ­μα­τα των εργαζομένων.

Δεν είναι καλά, όμως, τα μαντά­τα και για αυτούς, για­τί 1 στα 3 Εργα­τι­κά Κέντρα της χώρας συμ­με­τεί­χε στη σύσκε­ψη του ΠΑΜΕ.

Τα μαντά­τα για αυτούς, εδώ και και­ρό, δεν είναι καλά, για­τί όλο και περισ­σό­τε­ροι εργά­τες, άνθρω­ποι του καθη­με­ρι­νού μόχθου κατα­λα­βαί­νουν μέσα από την ίδια τους την πεί­ρα πως ο δρό­μος για το πραγ­μα­τι­κό προ­ο­δευ­τι­κό, μπο­ρεί να ανοί­ξει όταν πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Όταν αγω­νί­ζε­σαι για να επι­βά­λεις το δίκιο σου, όταν δεν περι­μέ­νεις κανέ­ναν σωτή­ρα να σε σώσει, όταν δεί­χνεις με τον ανυ­πο­χώ­ρη­το αγώ­να σου πως «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει το λαό»!

Κι αυτό το σύν­θη­μα έκα­ναν πρά­ξη χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι, χιλιά­δες λαού του Πει­ραιά. Το έκα­ναν πρά­ξη οι εργά­τες της COSCO, που έδω­σαν ένα σπου­δαίο αγώ­να, ο οποί­ος πυρο­δο­τή­θη­κε από τον τρα­γι­κό θάνα­το του συνα­δέλ­φου τους λιμε­νερ­γά­τη Δημή­τρη Δαγκλή. Και κατά­φε­ραν να σηκώ­σουν το ανά­στη­μά τους απέ­να­ντι σε ένα διε­θνή μονο­πω­λια­κό γίγα­ντα, τους εργο­λά­βους του, την κυβέρ­νη­ση, τα αστι­κά δικα­στή­ρια και τα ΜΑΤ, για να βγουν νικη­τές, να υπο­γρά­ψουν ΣΣΕ, να κερ­δί­σουν σημα­ντι­κά βήμα­τα σε ένα αγώνα.

Το κατά­φε­ραν, για­τί έδρα­σαν πρω­το­πό­ρα οργα­νώ­νο­ντας τη μάχη τους με συσπεί­ρω­ση στο σωμα­τείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ. Για­τί το σωμα­τείο και το διοι­κη­τι­κό του Συμ­βού­λιο λει­τούρ­γη­σαν ζωντα­νά με μαζι­κές Γενι­κές Συνε­λεύ­σεις, όπου συζη­τού­σαν και απο­φά­σι­ζαν τα επό­με­να βήμα­τα συλ­λο­γι­κά, σαν επι­τε­λεία της οργά­νω­σης του αγώ­να. Σε αυτή την μάχη δια­μόρ­φω­σαν τα δίκαια αιτή­μα­τά τους για την προ­στα­σία της ζωής, της υγεί­ας τους, για την υπο­γρα­φή ΣΣΕ που να αντα­πο­κρί­νε­ται στις ανά­γκες τους. Γνώ­ρι­σαν τη μεγά­λη αλλη­λεγ­γύη εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων απ’ όλη τη χώρα, και διε­θνώς, των γει­το­νιών του Πειραιά.

Αυτός ο αγώ­νας επι­βε­βαιώ­νει την αστεί­ρευ­τη δύνα­μη της εργα­τι­κής τάξης που, όταν βγαί­νει στον αγώ­να πάνω στο έδα­φος των μεγά­λων προ­βλη­μά­των που γεν­νά το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, μπο­ρεί να τα βάζει με «θεούς και δαίμονες».

Επι­βε­βαιώ­νει την ανε­ξά­ντλη­τη εμπι­στο­σύ­νη που έχου­με στη ίδια την εργα­τι­κή τάξη, στη δύνα­μή της, στην δυνα­τό­τη­τά της να χει­ρα­φε­τη­θεί, να ξεπε­ρά­σει τα πολ­λα­πλά εμπό­δια που βάζει ο ταξι­κός αντί­πα­λος στον αγώ­να για μια καλύ­τε­ρη ζωή.

Το ίδιο κάνουν και οι εργά­τες στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή ζώνη του Περά­μα­τος. Δεν ανα­μέ­νουν κάποιον σωτή­ρα να τους σώσει αλλά διεκ­δι­κούν νέα ΣΣΕ καταγ­γέλ­λο­ντας αυτή που είχαν υπο­γρά­ψει προη­γού­με­να, για να κερ­δί­σουν αυξή­σεις, ώστε να πάρουν οι ίδιοι και οι οικο­γέ­νειές τους ανάσα.

Σημα­ντι­κή και η πρό­σφα­τη μάχη στο ναυ­πη­γείο του Σπα­νό­που­λου, όπου με την πρω­το­πό­ρα δρά­ση των κομ­μου­νι­στών, ανα­πτύ­χθη­κε ένας μεγά­λος αγώ­νας για τη ΣΣΕ, συγκρο­τή­θη­κε απερ­για­κή επι­τρο­πή και υπήρ­ξε καθο­λι­κή συμ­με­το­χή στην απεργία.

Καλά μαντά­τα για την εργα­τι­κή τάξη είναι οι αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων στην e‑food που συνε­χί­ζουν, των οικο­δό­μων που κατά­φε­ραν υπο­γρα­φή ΣΣΕ με σημα­ντι­κές αυξή­σεις, των εργα­τών στη ΛΑΡΚΟ που δίνουν μια ηρω­ι­κή μάχη, των εργα­ζο­μέ­νων στα Πετρέ­λαια και στα Λιπά­σμα­τα Καβά­λας και αλλού.

Ό,τι θετι­κό λοι­πόν, μπο­ρεί να προ­κύ­ψει για τους εργα­ζό­με­νους, το λαό, αυτό θα γίνει μέσα από την οργα­νω­μέ­νη δρά­ση τους για τα δικαιώ­μα­τά τους και όχι μένο­ντας στην ανα­μο­νή για έναν νέο “σωτή­ρα”, μια δήθεν νέα κυβέρ­νη­ση, όπως κι αν αυτή ονομάζεται.

Ο λαός του Πει­ραιά δεν πρέ­πει να περι­μέ­νει. Αντι­πα­λεύ­ει τις επι­πτώ­σεις των κυβερ­νη­τι­κών και επι­χει­ρη­μα­τι­κών σχε­δια­σμών στη ζωή του, υπε­ρα­σπί­ζε­ται τις γει­το­νιές του, τους τελευ­ταί­ους ελεύ­θε­ρους χώρους, όπως τα Λιπά­σμα­τα και ο Αρμός στο Πέραμα.

Τα σωμα­τεία και οι άλλοι φορείς του λαϊ­κού κινή­μα­τος αντι­πα­λεύ­ουν το Masterplan της COSCO, τα αντι­λαϊ­κά σχέ­δια στη δια­χεί­ρι­ση των απορ­ριμ­μά­των. Παλεύ­ουν για την απο­μά­κρυν­ση των ρυπο­γό­νων βιο­μη­χα­νιών, των καζα­νιών του θανά­του από το Πέρα­μα και τη Δρα­πε­τσώ­να. Διεκ­δι­κούν τα δικαιώ­μα­τά τους στην υγεία, την παι­δεία, την άθλη­ση, τον πολι­τι­σμό και την ανα­ψυ­χή κόντρα στα σχέ­δια όλων των κυβερ­νή­σε­ων, των δημο­τι­κών αρχών και του κεφαλαίου.

Σε αυτούς τους μεγά­λους αγώ­νες το ΚΚΕ και η ΚΝΕ απο­τέ­λε­σε την ψυχή και τον οργα­νω­τή της λαϊ­κής πάλης. Οι κομ­μου­νι­στές και οι κομ­μου­νί­στριες του Πει­ραιά ενη­μέ­ρω­σαν το λαό στους χώρους δου­λειάς, τις γει­το­νιές, ανέ­δει­ξαν τις διεκ­δι­κή­σεις του μέσα στη Βου­λή, στα δημο­τι­κά συμ­βού­λια και στην Περι­φέ­ρεια, έδω­σαν την αντι­πα­ρά­θε­ση με την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, οργά­νω­σαν την αντί­στα­ση και τον αγώνα.

Με την ορμή που πηγά­ζει από το δίκιο της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, κλι­μα­κώ­νου­με αυτόν τον αγώ­να πιο απο­φα­σι­στι­κά, ακό­μα πιο μαχη­τι­κά. Για­τί τώρα είναι η ώρα κάθε εργά­της και εργά­τρια, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νος – η, νέος και νέα να τολ­μή­σει στον αγώ­να με το ΚΚΕ. Να δυνα­μώ­σει την ασπί­δα για το σήμε­ρα, την αντί­στα­ση, τη λαϊ­κή διεκ­δί­κη­ση, και την ελπί­δα για το αύριο, για να ανοί­ξει ο δρό­μος για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών μας.

Και για να θυμη­θού­με τα λόγια απ’ το τρα­γού­δι του Παύ­λου Φύσσα:

“Τα ζόρια σου, τα ζόρια μου

Κοί­τα ψηλά τ’ αστέρια,

Από­ψε μοιά­ζουν να ‘ναι τόσο φωτεινά

Το θέμα είναι να παίζεις

τη μπά­λα σωστά στα χέρια…”

Ναι! Η νεο­λαία, η εργα­τι­κή τάξη, όλοι εμείς που είμα­στε από­ψε εδώ και άλλοι τόσοι, κοι­τώ­ντας τ’ αστέ­ρια αυτή τη φωτει­νή βρα­διά, θα παί­ξου­με σωστά, δεν θα τους αφή­σου­με να μας πάρουν τη μπά­λα απ’ τα χέρια.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι

Μέσα από τα αδιέ­ξο­δα του συστή­μα­τος που απο­τυ­πώ­νο­νται γλα­φυ­ρά και στην πόλη του Πει­ραιά, ανα­δει­κνύ­ε­ται η ανα­γκαιό­τη­τα για μια άλλη οργά­νω­ση της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, όπου θα μπο­ρού­με να ζού­με με στα­θε­ρή δου­λειά, προ­στα­σία της υγεί­ας των εργα­ζο­μέ­νων, ισόρ­ρο­πη παρέμ­βα­ση του ανθρώ­που στο περιβάλλον.

Προ­βάλ­λε­ται η ανά­γκη να γίνουν περιου­σία του λαού τα εργο­στά­σια, τα λιμά­νια και οι άλλες υπο­δο­μές, η γη, τα συγκε­ντρω­μέ­να μέσα παρα­γω­γής. Έτσι θα μπο­ρεί το λιμά­νι του Πει­ραιά και οι υπό­λοι­πες υπο­δο­μές μετα­φο­ρών να λει­τουρ­γούν με κρι­τή­ριο τη λαϊ­κή ευη­με­ρία, την ανά­γκη για ασφα­λείς μετα­φο­ρές, ποιο­τι­κή σύν­δε­ση των νησιών με την ηπει­ρω­τι­κή χώρα, για το δικαί­ω­μα του λαού και της νεο­λαί­ας στις διακοπές.

Μόνο έτσι θα εκπλη­ρώ­νο­νται και στό­χοι που στις συν­θή­κες του καπι­τα­λι­σμού είναι αντι­κρουό­με­νοι, όπως η προ­στα­σία του φυσι­κού περι­βάλ­λο­ντος, η εξα­σφά­λι­ση χώρων πρά­σι­νου και ψυχα­γω­γί­ας για τις ανά­γκες του λαού, με την ισόρ­ρο­πη ανά­πτυ­ξη των κλά­δων της οικονομίας.

Φίλες και φίλοι

Μπο­ρεί να μην ξέρου­με την ακρι­βή ημε­ρο­μη­νία των εκλο­γών που κοντο­ζυ­γώ­νουν, μαθαί­νου­με όμως όλα τα πιθα­νά σενά­ρια για το σχη­μα­τι­σμό της επό­με­νης αστι­κής κυβέρνησης.

Όλα είναι από χέρι αντι­λαϊ­κά για­τί, γρά­φο­νται από τα επι­τε­λεία του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και εκφρά­ζουν τις επι­διώ­ξεις του κεφα­λαί­ου να εξα­σφα­λι­στεί μια κυβέρ­νη­ση συνεν­νό­η­σης για­τί το σύστη­μα έχει μεγά­λες δυσκολίες.

Και οι δυσκο­λί­ες του συστή­μα­τος, αφο­ρούν και τις επι­πτώ­σεις της συμ­με­το­χής στον πόλε­μο της Ουκρα­νί­ας, και τις εξε­λί­ξεις στην ελλη­νο­τουρ­κι­κή κρί­ση που κλι­μα­κώ­νε­ται, αλλά και τη νέα οικο­νο­μι­κή κρί­ση που είναι προ των πυλών στην ΕΕ με σοβα­ρές επι­πτώ­σεις στην ελλη­νι­κή οικονομία.

Για αυτά λοι­πόν τα «δύσκο­λα», τα αστι­κά επι­τε­λεία βλέ­πουν ότι δεν φτά­νει ένα χρειά­ζε­ται και δεύ­τε­ρο του­λά­χι­στον, αστι­κό κόμ­μα να βάλει πλά­τη, χρειά­ζε­ται μια κυβέρ­νη­ση τύπου «εθνι­κής συνερ­γα­σί­ας, συνεν­νό­η­σης και ανο­χής». Μπο­ρούν να τη φτιά­ξουν και θα τη φτιά­ξουν. Για­τί όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ, παρά τις δια­φο­ρές τους, μια χαρά συνεν­νο­ού­νται όταν πρό­κει­ται για τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους της άρχου­σας τάξης που υπηρετούν.

Οι καβγά­δες τους αφο­ρούν στο ποιος θα εξυ­πη­ρε­τή­σει καλύ­τε­ρα αυτούς τους στό­χους. Από την ενερ­γή συμ­με­το­χή στα σχέ­δια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, μέχρι την περι­βό­η­τη «πρά­σι­νη» ανά­πτυ­ξη που ήδη χρυ­σο­πλη­ρώ­νει ο λαός, αλλά και τις συμ­βά­σεις του Ταμεί­ου ανά­καμ­ψης τη νέα θηλιά, το νέο υπερ­μνη­μό­νιο στο λαι­μό του λαού.

Και μη σας ξεγε­λούν τα προ­ε­κλο­γι­κά τους καβγα­δά­κια. Αυτά δεν ακου­μπούν στο ελά­χι­στο τα κρί­σι­μα για τη ζωή του λαού ζητή­μα­τα, στα οποία όλοι συγκλίνουν.

Είδα­τε να ανοί­γει ο ΣΥΡΙΖΑ κανέ­ναν καβγά με τη ΝΔ για τη στά­ση της κυβέρ­νη­σης στην επι­κεί­με­νη Σύνο­δο του ΝΑΤΟ που οι απο­φά­σεις της θα είναι «φωτιά και λάβρα» για τους λαούς;

Είδα­τε κανέ­ναν καβγά για το ποιος βγαί­νει κερ­δι­σμέ­νος και ποιος χαμέ­νος από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο;

Για τις χρυ­σές δου­λειές που ετοι­μά­ζο­νται να κάνουν οι εφο­πλι­στές με το αμε­ρι­κά­νι­κο LNG;

Είδα­τε να αμφι­σβη­τεί κανείς τον πυρή­να της πρά­σι­νης ανάπτυξης;

Όλα τα σενά­ρια είναι αντι­λαϊ­κά. Και το σενά­ριο μιας κυβέρ­νη­σης συνερ­γα­σί­ας της ΝΔ με τον Μητσο­τά­κη να εγκα­τα­λεί­πει την αυτο­δυ­να­μία και αυτό μιας δήθεν προ­ο­δευ­τι­κής κυβέρ­νη­σης του Τσί­πρα ή μιας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης, όπως τη λέει ο Ανδρουλάκης.

Στο παζά­ρι του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος όλοι έχουν απλώ­σει την αντι­λαϊ­κή πρα­μά­τεια τους, αυτή που μάζε­ψαν και ως κυβέρ­νη­ση και ως αντι­πο­λί­τευ­ση. Και ο καθέ­νας «πλα­σά­ρει» στο παζά­ρι, ότι έχει. Η ΝΔ την — χωρίς καθυ­στε­ρή­σεις — εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής με κάθε κόστος, ο ΣΥΡΙΖΑ την εξα­σφά­λι­ση της «κοι­νω­νι­κής συναί­νε­σης» για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη υλο­ποί­η­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής αφού θα δυνα­μώ­νει η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια και το ΠΑΣΟΚ, την προ­θυ­μία του να στη­ρί­ξει οποια­δή­πο­τε κυβέρ­νη­ση εκ των δύο.

Μάλι­στα ο Τσί­πρας δεν απέ­κλει­σε και μια κυβέρ­νη­ση «μεγά­λου συνα­σπι­σμού» η οποία – συνή­θως — “επι­βάλ­λε­ται μόνο σε έκτα­κτες ανά­γκες”. Το πιά­σα­με το υπο­νο­ού­με­νο. Έκτα­κτες ανά­γκες δημιούρ­γη­σε και η κρί­ση και είδα­με αυτό που πριν φάντα­ζε αδύ­να­το. ΟΙ παλιοί θυμού­νται, πώς έτσι έγι­νε η συγκυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ με το τότε ΠΑΣΟΚ, που μέχρι εκεί­νη την στιγ­μή ήταν «φως» ο ένας και «σκό­τος» ο άλλος, κατά τα προ­ε­κλο­γι­κά λεγό­με­νά τους. Και κάπως έτσι ήρθαν και τα μνη­μό­νια όλων τους.

Μόνο που τώρα οι έκτα­κτες ανά­γκες για το λαό, επι­βάλ­λουν οι εργα­ζό­με­νοι να γρά­ψουν το δικό τους σενά­ριο για τις δικές τους ανά­γκες, με τους ίδιους πρω­τα­γω­νι­στές. Κι αυτό είναι στις εκλο­γές να βγει δυνα­τό, όσο πιο δυνα­τό γίνε­ται, το ΚΚΕ.

Να εκφρα­στεί αυτό που είδα­με να συμ­βαί­νει στους φοι­τη­τές με την ανά­δει­ξη της Παν­σπου­δα­στι­κής σε πρώ­τη δύνα­μη! Αυτό που συμ­βαί­νει σε εργα­τι­κά σωμα­τεία, σε ομο­σπον­δί­ες, συλ­λό­γους, παντού σε όλη την χώρα και απο­δει­κνύ­ει πως οι αρνη­τι­κοί συσχε­τι­σμοί μπο­ρούν να αλλά­ξουν, όταν εμπι­στεύ­ε­σαι αυτούς που διεκ­δι­κούν, δε συμ­βι­βά­ζο­νται. Αυτούς που στα­θε­ρά αντι­πα­λεύ­ουν την αδιέ­ξο­δη για το λαό κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή. Έχουν θέσεις που εκφρά­ζουν τις δικές σου ανάγκες.

Κι αυτοί είναι οι κομ­μου­νι­στές και οι άλλοι αγω­νι­στές που πλαι­σιώ­νουν τα ψηφο­δέλ­τια του ΚΚΕ σε όλες τις μάχες. Με το ΚΚΕ στις εκλο­γές, βάζου­με εμπό­δια στα αντι­λαϊ­κά σενά­ρια της επό­με­νης μέρας και αρχί­ζου­με να υλο­ποιού­με το δικό μας σενά­ριο με εμάς τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Με το ΚΚΕ λοι­πόν! Για να κερ­δί­ζου­με ανά­σες ανα­κού­φι­σης και κυρί­ως να ανοί­ξου­με το δρό­μο, αλλά­ζο­ντας πολι­τι­κούς συσχε­τι­σμούς! Για να μπει ένα τέλος σε αυτό τον αδιέ­ξο­δο δρό­μο. Με το ΚΚΕ μπο­ρού­με να τα καταφέρουμε.

Για­τί το ΚΚΕ, το ξέρει ο Πει­ραιάς. Είναι εδώ “παρών”, δεν έλλει­ψε ποτέ και από που­θε­νά, από κανέ­να αγώ­να, από καμιά διεκ­δί­κη­ση. Τα έβα­λε και τα βάζει με «θεούς και δαί­μο­νες» και τα κατά­φε­ρε να στα­θεί όρθιος ο λαός μας! Να μη σιω­πή­σει! Ούτε μέσα στην κρί­ση, ούτε μέσα στην παν­δη­μία, ούτε τώρα στον πόλεμο!

Για­τί το ΚΚΕ έχει το μόνο ρεα­λι­στι­κό σχέ­διο, θέσεις και προ­τά­σεις για το σήμε­ρα που όμως ταυ­τό­χρο­να δεί­χνουν και που πρέ­πει να πάει ο αγώ­νας μας, για να έχου­με όλοι και όλες μια καλύ­τε­ρη ζωή.

Σκε­φτεί­τε πως, αν για κάτι έχου­με ψηλώ­σει τα τελευ­ταία χρό­νια, είναι για­τί μας έδω­σε μπόι το ΚΚΕ, με την ατα­λά­ντευ­τη στά­ση του, την ανυ­πο­χώ­ρη­τη θέση του εκεί δίπλα και μαζί, με την εργα­τιά, την αγρο­τιά, τη φτωχολογιά.

Σκε­φτεί­τε πως αν μπο­ρού­με να κάνου­με ένα βήμα μπρο­στά, αυτό θα γίνει, για­τί μόνο το ΚΚΕ φωτί­ζει το δρό­μο για το λαό. Κι αυτός είναι η νέα κοι­νω­νία που παλεύ­ου­με και ορα­μα­τι­ζό­μα­στε, ο νέος κόσμος της δημιουρ­γί­ας, ο σοσιαλισμός.

Σε αυτό το δρό­μο σας προ­σκα­λού­με να περ­πα­τή­σου­με μαζί. Για «το μεγά­λο, το ωραίο, το συγκλο­νι­στι­κό»! Για το σοσιαλισμό!

Για­τί μόνο εδώ, με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, υπάρ­χει ελπί­δα λαϊ­κής ευη­με­ρί­ας και ανάτασης!

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας