Δ. Κουτσούμπας: Να αναδειχθεί το Λαζαρέτο ως κορυφαίο μνημείο Αντίστασης

Με στί­χους του Γιάν­νη Ρίτσου «Εδώ σωπαί­νουν τα που­λιά, σωπαί­νουν κι οι καμπά­νες, σωπαί­νει κι ο πικρός ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του» ξεκί­νη­σε την ομι­λία του στο ιστο­ρι­κής μνή­μης νησά­κι Λαζα­ρέ­το ο ΓΓ του ΚΚΕ.

Ο Δημή­τρης Κου­τσού­μπας ανα­φέρ­θη­κε στους ήρω­ες της Εθνι­κής Αντί­στα­σης κατά τα χρό­νια της ιτα­λι­κής κατο­χής και τον απο­τρό­παιο θάνα­το τους στη νησί­δα Λαζα­ρέ­το που απο­τέ­λε­σε κατά τα ενε­τι­κά χρό­νια και λοι­μο­κα­θαρ­τή­ριο του νησιού. Επί­σης έκα­νε λόγο για προ­σπά­θειες «να ρίξουν το Λαζα­ρέ­το στη λήθη ή, στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση, να δια­στρε­βλώ­σουν και να απο­δυ­να­μώ­σουν το νόη­μά του, αλλά και να το κρα­τή­σουν απρό­σι­το στον λαό» και δια­βε­βαί­ω­σε: «Από αυτήν εδώ τη θέση, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας, δια­κη­ρύσ­σει με τον πλέ­ον κατη­γο­ρη­μα­τι­κό τρό­πο: Δεν θα επι­τρέ­ψου­με να σβή­σουν από τον χάρ­τη το Λαζα­ρέ­το ως ιστο­ρι­κό τόπο, ούτε να δια­στρε­βλώ­νουν την ιστο­ρία του! Θα πρά­ξου­με όλα όσα χρειά­ζο­νται, ώστε η ιερή αυτή νησί­δα, όχι μόνο να μην γίνει βορά της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, αλλά να ανα­δει­χθεί, όπως της αξί­ζει, ως κορυ­φαίο ‑και φυσι­κά επι­σκέ­ψι­μο και όχι απρό­σι­το όπως τώρα- μνη­μείο Αντί­στα­σης κι Αγώ­να του λαού της Κέρ­κυ­ρας, της Επτα­νή­σου, όλης της Ελλά­δας ενά­ντια στην κοι­νω­νι­κή αδικία!»

Την ομι­λία του Δημή­τρη Κου­τσού­μπα πλαι­σί­ω­σαν μέλη της Συμ­φω­νι­κής Ορχή­στρας Μίκης Θεο­δω­ρά­κης ενώ το παρών στη σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση έδω­σε η δήμαρ­χος Κέρ­κυ­ρας και Δια­πο­ντί­ων Νήσων Μερό­πη Υδραί­ου και ο πρό­ε­δρος του Δημο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου Δημή­τρης Μεταλληνός.

Τον ΓΓ του ΚΚΕ συνό­δευ­σαν στο Λαζα­ρέ­το πλή­θος κόσμου που μετα­φέρ­θη­κε ακτο­πλοϊ­κώς από την Κέρ­κυ­ρα με πρω­το­βου­λία της Ν.Ε. του ΚΚΕ στο νησί.

Η εκδή­λω­ση ολο­κλη­ρώ­θη­κε με την παρά­δο­ση από τον κ. Κου­τσού­μπα του Δια­τάγ­μα­τος που χαρα­κτή­ρι­σε «τιμη­μέ­νο ταγ­μα­τάρ­χη του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δος» τον Κερ­κυ­ραίο αξιω­μα­τι­κό Αλέ­κο Τρί­φτη, σε συγ­γε­νή του που βρί­σκε­ται εν ζωή.

Ακο­λου­θεί η η ομι­λία του γγ του ΚΚΕ Δημή­τρη Κουτσούμπα

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

φίλες και φίλοι,

«Εδώ σωπαί­νουν τα που­λιά, σωπαί­νουν κι οι καμπά­νες, σωπαί­νει κι ο πικρός ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του»…

Δύσκο­λα συνα­ντά κανείς στην πατρί­δα μας τόσο ιερόν τόπο, με τα κενο­τά­φια τόσων αγω­νι­στών, με βάσα­να και αίμα αιώ­νων, τόπο δοξα­σμέ­νο και την περί­ο­δο της Κατο­χής, όπως το Λαζαρέτο.

Τέτοιον ιερό βρά­χο-μνη­μείο και ασύ­γκρι­το σύμ­βο­λο των αγώ­νων του λαού της Κέρ­κυ­ρας, της Επτα­νή­σου και ταυ­τό­χρο­να όλης της Ελλά­δας, όπου να είναι τόσο ται­ρια­στοί οι στί­χοι του μεγά­λου ποι­η­τή της «Ρωμιο­σύ­νης» Γιάν­νη Ρίτσου για τον πολυ­βα­σα­νι­σμέ­νο λαό μας.

Ετού­τη την ώρα, επα­να­λαμ­βά­νου­με με τη σει­ρά μας, με όλη μας τη δύνα­μη, τα λόγια εκεί­νων που τα χρό­νια 1947–1949, κυρί­ως, αντί­κρι­ζαν εδώ το εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα με απέ­ρα­ντη πίστη για την τελι­κή νίκη του λαού:

- Ζήτω ο ελλη­νι­κός λαός!

- Ζήτω το Κόμμα!

Πολύ δύσκο­λα βγαί­νουν τα δικά μας λόγια σήμε­ρα εδώ, σ’ αυτή τη μεγά­λη λαϊ­κή εκδή­λω­ση του Κόμ­μα­τός μας.

Ολά­κε­ρο το Κόμ­μα ‑όχι μόνο η τοπι­κή μας Οργά­νω­ση, που το 1918, ως Σοσια­λι­στι­κός Όμι­λος Κέρ­κυ­ρας απο­τέ­λε­σε ένα από τα ιδρυ­τι­κά μέλη του Κόμ­μα­τός μας- απο­δί­δει με αυτή την εκδή­λω­ση φόρο τιμής στους ηρω­ι­κούς αγώ­νες του λαού της Κέρ­κυ­ρας, της Επτα­νή­σου, της Ελλά­δας, δια­δη­λώ­νο­ντας εδώ με τα επί­σης πολύ ται­ρια­στά λόγια του Κώστα Βάρναλη:

«Στ’ αγια­σμέ­νο τού­το χώμα που ‘πιε αίμα ποτα­μό, μας κρα­τά­ει το χρέ­ος ακό­μα για τον μέγα λυτρωμό».

Για όλα όσα «φωνά­ζει» ως αιτή­μα­τα του λαού μας ο μαρ­τυ­ρι­κός αυτός τόπος, ο αφη­μέ­νος στην τύχη του, από τις διά­φο­ρες εναλ­λασ­σό­με­νες κρα­τι­κές εξου­σί­ες και από διά­φο­ρες τοπι­κές και περι­φε­ρεια­κές αρχές.

Κι όμως, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται και σήμε­ρα, μάταια πασχί­ζουν να ρίξουν το Λαζα­ρέ­το στη λήθη ή, στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση, να δια­στρε­βλώ­σουν και να απο­δυ­να­μώ­σουν το νόη­μά του, αλλά και να το κρα­τή­σουν απρό­σι­το στον λαό.

Από αυτήν εδώ τη θέση, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας, δια­κη­ρύσ­σει με τον πλέ­ον κατη­γο­ρη­μα­τι­κό τρό­πο: Δεν θα επι­τρέ­ψου­με να σβή­σουν από τον χάρ­τη το Λαζα­ρέ­το ως Ιστο­ρι­κό Τόπο, ούτε να δια­στρε­βλώ­νουν την Ιστο­ρία του!

Θα πρά­ξου­με όλα όσα χρειά­ζο­νται, ώστε η ιερή αυτή νησί­δα, όχι μόνο να μην γίνει βορά της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, αλλά να ανα­δει­χθεί, όπως της αξί­ζει, ως κορυ­φαίο ‑και φυσι­κά επι­σκέ­ψι­μο και όχι απρό­σι­το όπως τώρα- μνη­μείο Αντί­στα­σης κι Αγώ­να του λαού της Κέρ­κυ­ρας, της Επτα­νή­σου, όλης της Ελλά­δας ενά­ντια στην κοι­νω­νι­κή αδικία!

Πριν από 23 χρό­νια ένας δήμαρ­χος της Κέρ­κυ­ρας, όπως είχε γρά­ψει τότε και ο «Ριζο­σπά­στης», είπε ότι στο Λαζα­ρέ­το αξί­ζει ένα Μνη­μείο που θα είναι ορα­τό από οπου­δή­πο­τε κι αν βρί­σκε­ται κανείς στην Κέρ­κυ­ρα ή περ­νά­ει από αυτήν.

Όχι μόνον συμ­φω­νού­με, αλλά θα εργα­στού­με γι’ αυτό και δηλώ­νου­με προς κάθε αρμό­δια αρχή ότι θέτου­με στη διά­θε­σή τους, βοη­θη­τι­κά, εικα­στι­κό-επι­στη­μο­νι­κό ανθρώ­πι­νο δυνα­μι­κό και την πολύ­τι­μη πεί­ρα του Κόμ­μα­τός μας στη δημιουρ­γία Μνη­μεί­ων διά­σω­σης και ανά­δει­ξης της ιστο­ρι­κής μνή­μης του λαού μας.

Πέραν, εννο­εί­ται, όσων ήδη έχου­με πρά­ξει και πράτ­του­με ως ΚΚΕ, για την οφει­λό­με­νη από­δο­ση ιδιαί­τε­ρης τιμής εκ μέρους μας, στους περί­που 200 άξιους πολι­τι­κούς γιους και υπο­στη­ρι­κτές του Κόμ­μα­τός μας, αγω­νι­στές της ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης και του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας, που εκτε­λέ­στη­καν εδώ μόνο και μόνο επει­δή δεν απο­κή­ρυσ­σαν το ΚΚΕ. Και, βέβαια, με στό­χο τον εκφο­βι­σμό του ελλη­νι­κού λαού, ώστε να μην διεκ­δι­κεί όσα δικαιούται.

Δεν ξεχνά­με ούτε συγ­χω­ρού­με, ότι πριν από έναν μήνα περί­που, κάποιοι σ’ αυτόν εδώ τον ιερό τόπο ‑και μάλι­στα προ­ο­δευ­τι­κοί όπως ισχυ­ρί­ζο­νται- είχαν την ασέ­βεια και το θρά­σος να ζητή­σουν να αφαι­ρε­θεί η τιμη­τι­κή επι­γρα­φή που έχει τοπο­θε­τή­σει το Κόμ­μα μας στον χώρο των εκτε­λέ­σε­ων, πράγ­μα που, προς τιμήν τους, όλοι οι δήμαρ­χοι του νησιού έχουν αρνη­θεί να δια­πρά­ξουν μέχρι τώρα.

Είναι βαθιά γελα­σμέ­νοι, αν νομί­ζουν, πως θα επι­τρέ­ψου­με να συμ­βεί ποτέ κάτι τέτοιο!

Θα ήμα­σταν, άλλω­στε, επι­λή­σμο­νες του καθή­κο­ντός μας, του χρέ­ους μας, αν δεν είχα­με εκφρά­σει αυτή την ιδιαί­τε­ρη από­δο­ση τιμής στους εκτε­λε­σμέ­νους συντρό­φους μας.

Όπως, άλλω­στε, θα ίσχυε το ίδιο για οποιο­δή­πο­τε άλλο κόμ­μα, όπως ορθά επι­σή­μα­νε ένα τοπι­κό δημο­σί­ευ­μα, αν οι νεκροί ήταν δικά του μέλη, δικοί του υποστηρικτές.

Είναι γνω­στό σε όλους, εξάλ­λου, ότι άλλοι ‑και όχι εμείς- είναι αυτοί που επι­χει­ρούν να μονο­πω­λή­σουν, να οικειο­ποι­η­θούν τους ενω­τι­κούς αγώ­νες του λαού, δια­στρε­βλώ­νο­ντάς τους και, προ­πα­ντός, απο­κρύ­βο­ντας τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο και το αίμα των αγω­νι­στών του ΚΚΕ, προ­κει­μέ­νου να κρύ­ψουν, ότι είναι με το μέρος εκεί­νων των οικο­νο­μι­κών και πολι­τι­κών δυνά­με­ων, εγχώ­ριων και ξένων, που νίκη­σαν τότε τον λαό.

Ανα­φέ­ρο­μαι σε αυτούς που κι εσείς ξέρε­τε, που δεν είναι άλλοι από όσους, με τον έναν ή τον άλλο τρό­πο, επει­δή σήμε­ρα συντάσ­σο­νται με εκεί­νες τις δυνά­μεις, αφή­νουν να εννοη­θεί ή σιγο­ψι­θυ­ρί­ζουν κιό­λας, πως «ευτυ­χώς που δεν νίκη­σε ο λαός» τότε!

Είμα­στε ως Κόμ­μα υπε­ρή­φα­νοι για τον πρω­το­πό­ρο ρόλο του ΚΚΕ στην επο­ποι­ία της ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης, την οποία εδώ στην Κέρ­κυ­ρα περισ­σό­τε­ρο από οποιο­δή­πο­τε άλλο μέρος συμ­βο­λί­ζει, ως άσβε­στος φάρος, το Λαζαρέτο.

Έχουν σωθεί και υπάρ­χουν και σε ξεχα­σμέ­νες εκδό­σεις στα Αρχεία του Κόμ­μα­τός μας, εκπλη­κτι­κές μαρ­τυ­ρί­ες για όσα υπέ­φε­ραν εδώ στη διάρ­κεια της Κατο­χής αγω­νι­στές-πατριώ­τες αντι­στα­σια­κοί του ΕΑΜ και άλλοι με διά­φο­ρες πολι­τι­κές πεποι­θή­σεις, στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης που είχαν δημιουρ­γή­σει πάνω στο παλιό φρι­κτό λοι­μο­κα­θαρ­τή­ριο της νησί­δας, οι Ιτα­λοί φασί­στες κατα­κτη­τές του νησιού και των άλλων νησιών του Ιονίου.

Αρχι­κά ήταν μόνο Κερ­κυ­ραί­οι και άλλοι Επτα­νή­σιοι, ακό­μη και μαθη­τές οι κρα­τού­με­νοι, μετα­ξύ των οποί­ων και μέλη του ιδρυ­τι­κού πυρή­να του ΕΑΜ της Κέρκυρας.

Εδώ, μαζί, υπέ­φε­ραν και άλλοι Έλλη­νες κορυ­φαί­οι αγω­νι­στές-στε­λέ­χη του Κόμ­μα­τός μας, μαχη­τές για το δίκιο του λαού μας φυλα­κι­σμέ­νοι αρχι­κά στην Ακρο­ναυ­πλία και παρα­δο­μέ­νοι από το ίδιο το ελλη­νι­κό κρά­τος στους φασί­στες κατα­κτη­τές. Όπως ο κατο­πι­νός πρό­ε­δρος του Κόμ­μα­τός μας Από­στο­λος Γκρό­ζος και ο ήρω­ας Νίκος Μπελογιάννης.

Συγκλο­νί­ζουν οι περι­γρα­φές για έναν χορό που εκα­το­ντά­δες αγω­νι­στές-κρα­τού­με­νοι είχαν δώσει εδώ στο Λαζα­ρέ­το, με χορούς από όλη την Ελλά­δα και στερ­νό τρα­γού­δι της βρα­διάς τους τον «Ύμνο εις την Ελευθερία».

Γνω­ρί­ζου­με τον βαρύ­τα­το φόρο αίμα­τος και μαρ­τυ­ρί­ων που εισέ­φε­ρε ο λαός της Κέρ­κυ­ρας την Κατοχή.

Τους ατέ­λειω­τους φασι­στι­κούς-ναζι­στι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς του νησιού.

Την ανεί­πω­τη κατα­στρο­φή με τον ναζι­στι­κό εμπρη­σμό μεγά­λου μέρους της πόλης της Κέρκυρας.

Τους αμέ­τρη­τους νεκρούς, τους αγώ­νες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Όσα ακο­λού­θη­σαν με το αγγλο­α­με­ρι­κα­νι­κό φιρ­μά­νι για ανά­λη­ψη της εξου­σί­ας στην Κέρ­κυ­ρα από τον ΕΔΕΣ Ηπεί­ρου και τον αφο­πλι­σμό του ΕΛΑΣ της Κέρκυρας.

Το ένο­πλο χτύ­πη­μα της λαο­θά­λασ­σας του ΕΑΜ την ημέ­ρα της απε­λευ­θέ­ρω­σης της Κέρκυρας!

Τιμού­με σήμε­ρα τη μνή­μη όλων των ανι­διο­τε­λών λαϊ­κών αγω­νι­στών-αντι­στα­σια­κών της Κέρ­κυ­ρας, ανε­ξαρ­τή­τως κομ­μα­τι­κής προ­τί­μη­σης, που μαζί με τους κομ­μου­νι­στές, υπέ­φε­ραν αλύ­γι­στοι στο Λαζαρέτο.

Γνω­ρί­ζου­με ότι δεν ήταν όλοι τους με το ΕΑΜ ή δεν ήταν όλοι τους κομ­μου­νι­στές. Ότι ανά­με­σά τους ήταν και άνθρω­ποι με συντη­ρη­τι­κές πολι­τι­κές ιδέ­ες, ακό­μη και νέοι, που παλιό­τε­ρα είχαν μπλε­χτεί στα δίχτυα της μετα­ξι­κής δικτατορίας.

Τιμού­με εξί­σου όλους όσοι, κόντρα στις προ­τρο­πές και το παρά­δειγ­μα των ηγε­σιών των αστι­κών κομ­μά­των, να μην αντι­στα­θούν πραγ­μα­τι­κά ή και να συνερ­γα­στούν με τις προ­δο­τι­κές κυβερ­νή­σεις της Αθή­νας και τον κατα­κτη­τή, ύψω­σαν το ανά­στη­μά τους και συμπο­ρεύ­τη­καν σε κοι­νούς αγώ­νες με το ΕΑΜ και το ΚΚΕ.

Την ίδια ώρα που ισχυ­ρές δυνά­μεις της οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής ελίτ του νησιού:

- Οργά­νω­ναν κοι­νές παρε­λά­σεις δυνά­με­ων της χωρο­φυ­λα­κής με δυνά­μεις των ναζι­στι­κών στρατευμάτων.

- Συμ­με­τεί­χαν στην οργά­νω­ση της συγκέ­ντρω­σης και της εξό­ντω­σης των Εβραί­ων της Κέρκυρας.

- Μεθό­δευαν ακό­μη και την παρά­δο­ση των κομ­μου­νι­στών κρα­τού­με­νων του Λαζα­ρέ­του από τους Ιτα­λούς στους Γερμανούς!

Η αντί­στα­ση και ο ηρω­ι­σμός στο ιτα­λι­κό στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης στο Λαζα­ρέ­το την περί­ο­δο της Κατο­χής, συν­θέ­τουν μια χρυ­σή σελί­δα της ελλη­νι­κής Αντίστασης.

Εκφρά­ζου­με σήμε­ρα, από το ηρω­ι­κό Λαζα­ρέ­το, την ευγνω­μο­σύ­νη του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας προς τον κερ­κυ­ραϊ­κό λαό για τη θερ­μή φιλο­ξε­νία και φρο­ντί­δα που επι­φύ­λα­ξε στους Ακρο­ναυ­πλιώ­τες κομ­μου­νι­στές, όταν αυτοί απε­λευ­θε­ρώ­θη­καν από τη νησί­δα, με τη βοή­θεια του ναυ­τι­κού κλά­δου του ΕΛΑΣ, ενώ οι ναζί βομ­βάρ­δι­ζαν όλη την Κέρκυρα.

Και όχι μόνον γι’ αυτό. Είμα­στε ως Κόμ­μα ευγνώ­μο­νες για την ηθι­κή και έμπρα­κτη πολ­λα­πλή υπο­στή­ρι­ξη του δημο­κρα­τι­κού λαού της Κέρ­κυ­ρας στα αμέ­τρη­τα μέλη, υπο­στη­ρι­κτές, ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΕ που, μαζί βέβαια και με πολ­λούς Κερ­κυ­ραί­ους, υπέ­φε­ραν επί μισόν αιώ­να για το δίκιο του λαού στις απο­τρό­παιες φυλα­κές της Κέρκυρας.

Στην ακτί­να “ Θ” κρα­τού­νταν οι πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι. Από τα κελιά των Φυλα­κών της Κέρ­κυ­ρας πέρα­σαν εκα­το­ντά­δες στε­λέ­χη και μέλη του ΚΚΕ και εκα­το­ντά­δες άλλοι αγωνιστές.

Από την Κέρ­κυ­ρα πέρα­σε ο Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχα­ριά­δης, από το 1936 έως το 1940, ενώ στη συνέ­χεια μετα­φέ­ρε­ται στα μπου­ντρού­μια της Ασφά­λειας στην Αθή­να και από εκεί το 1941 στο Ντα­χά­ου, μέχρι το Μάη του 1945.

Από την Κέρ­κυ­ρα πέρα­σαν ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης, ο Άρης Βελουχιώτης.

Ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης που το 1954 αντί­κρι­σε πρώ­τη φορά την Κέρ­κυ­ρα με αλυ­σί­δες στα χέρια και στα πόδια.

Ο Μανώ­λης Γλέ­ζος ως μέλος του ΚΚΕ, ο Αντώ­νης Αμπα­τιέ­λος, ο Μήτσος Παπα­ρή­γας και μία ατε­λεί­ω­τη λίστα κομ­μου­νι­στών και αγωνιστών.

Στις φυλα­κές της Κέρ­κυ­ρας οδη­γή­θη­κε το 1938 ο Γραμ­μα­τέ­ας της ΟΚΝΕ Χρή­στος Μαλ­τέ­ζος, όπου τον έρι­ξαν στην Ακτί­να “ Θ” μαζί με τον Νίκο Ζαχα­ριά­δη και άλλα μέλη της ΚΕ του Κόμματος.

Ο Χρή­στος Μαλ­τέ­ζος υπέ­στη τα πάν­δει­να για να υπο­γρά­ψει δήλω­ση μετά­νοιας: Του έκα­ναν φάλαγ­γα, τον έκαι­γαν με καυ­τό λάδι, απο­πει­ρά­θη­καν να του καρ­φώ­σουν πέτα­λα στα πόδια. Αυτός όμως στά­θη­κε αλύ­γι­στος μέχρι το τέλος, με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, σεμνό­τη­τα, ηρω­ι­σμό. Σαν αύριο, στις 22 του Νοέμ­βρη 1938 ο Χρή­στος Μαλ­τέ­ζος δολο­φο­νεί­ται, με τη γνω­στή μέθο­δο της εκπα­ρα­θύ­ρω­σης, αφή­νο­ντας πίσω του πολύ­τι­μη παρακαταθήκη.

Σώζο­νται σε εκδό­σεις και στα Αρχεία του ΚΚΕ άφθο­νες μαρ­τυ­ρί­ες για την πολύ­τι­μη εκεί­νη υπο­στή­ρι­ξη του λαού της Κέρκυρας.

Με το βαθιά ταξι­κό, δημο­κρα­τι­κό κρι­τή­ριό του ο λαός εξέ­λα­βε όλους εκεί­νους τους αγω­νι­στές ως σάρ­κα από τη δική του σάρ­κα. Ως μέρος του δικού του εαυ­τού. Όπως και ήταν πραγ­μα­τι­κά σάρ­κα από την καλύ­τε­ρη σάρ­κα του ελλη­νι­κού λαού.

Αιώ­νιο τίτλο τιμής του κερ­κυ­ραϊ­κού λαού απο­τε­λεί η συμπα­ρά­στα­ση και η υπο­στή­ρι­ξη που προ­σέ­φε­ρε ειδι­κό­τε­ρα στους μελ­λο­θά­να­τους αγω­νι­στές τα χρό­νια του ΔΣΕ, κυρί­ως από το 1947 έως το 1949, κατά τη διάρ­κεια των ζοφε­ρών εκτε­λέ­σε­ων στο Λαζαρέτο.

Η μετα­φο­ρά των μελ­λο­θα­νά­των απ’ τις φυλα­κές της Κέρ­κυ­ρας στο νησά­κι Λαζα­ρέ­το γινό­ταν ξημε­ρώ­μα­τα, πριν ο λαός της Κέρ­κυ­ρας αρχί­σει να κυκλο­φο­ρεί στους δρό­μους, ώστε να μην αντι­λη­φθεί την εκτέλεση.

Οι κρα­τού­με­νοι, αντι­λαμ­βα­νό­με­νοι την κατά­στα­ση, είχαν κατα­σκευά­σει χωνιά και με φωνές καλού­σαν από τα παρά­θυ­ρα το λαό της Κέρ­κυ­ρας να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί για το αίμα που χυνόταν.

Ξεκι­νώ­ντας από τις φυλα­κές τρα­γου­δού­σαν επα­να­στα­τι­κά τρα­γού­δια και ζητω­κραύ­γα­ζαν υπέρ της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης και του ΚΚΕ μέχρι την τελευ­ταία τους πνοή.

Τους εκτε­λε­σμέ­νους τους έθα­βαν πρό­χει­ρα γύρω από τον τόπο της εκτέλεσης.

Ακό­μη και για έναν κυριο­λε­κτι­κά άφο­βο Κερ­κυ­ραίο δικη­γό­ρο, με συντη­ρη­τι­κές από­ψεις που τους υπο­στή­ρι­ξε, έχουν μιλή­σει με ιδιαί­τε­ρη ευγνω­μο­σύ­νη εκεί­νοι οι αγωνιστές.

Βάσι­μα μπο­ρού­με να υπο­θέ­σου­με ότι χωρίς εκεί­νη την υπο­στή­ρι­ξη, σήμε­ρα θα μετρού­σα­με ίσως ακό­μη πιο πολ­λούς εκτελεσμένους.

Δεν ξεχνά­με τίποτα!

Ούτε ότι το Λαζα­ρέ­το, επί αιώ­νες, ως λοι­μο­κα­θαρ­τή­ριο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, απο­τέ­λε­σε σε περιό­δους μεγά­λων επι­δη­μιών, τόπο από­θε­σης ψυχών σε άθλιες υγειο­νο­μι­κές συν­θή­κες, με πενι­χρά μέσα φρο­ντί­δας, κατώ­τε­ρα ‑όπως και σήμε­ρα, σε άλλες συν­θή­κες πια- από εκεί­να που υπήρ­χε η δυνα­τό­τη­τα να παρασχεθούν.

Ως τέτοιο συμ­βο­λί­ζει τον πολύ επί­και­ρο και σήμε­ρα αγώ­να του λαού για τη ζωή!

Πόσοι πρό­γο­νοί μας, αλή­θεια, να είναι θαμ­μέ­νοι εδώ, ή πετα­μέ­νοι στη θάλασ­σα που περι­βάλ­λει τα 70 περί­που στρέμ­μα­τα γης, της εξί­σου ιερής και για τον λόγο αυτό νησίδας;

Πόσο γεμά­τος ιερά κόκ­κα­λα είναι τού­τος ο βράχος!

Πόσο και τότε η ανθρώ­πι­νη ζωή έμπαι­νε στη λογι­κή κόστους-οφέ­λους, όπως και τώρα, για τα συμ­φέ­ρο­ντα αυτών με τις μεγά­λες τσέπες!

Τη φρί­κη εκεί­νη έχουν δια­σώ­σει ακό­μη και μαρ­τυ­ρί­ες ξένων περιηγητών.

Χαι­ρε­τί­ζου­με, λοι­πόν, και από αυτό εδώ το βήμα, κάθε λαϊ­κή πρω­το­βου­λία, όπως οι πρω­το­βου­λί­ες που ανα­πτύ­χθη­καν τους τελευ­ταί­ους μήνες στην Κέρ­κυ­ρα από ανθρώ­πους με δια­φο­ρε­τι­κές πολι­τι­κές προ­τι­μή­σεις, που ενδια­φέ­ρο­νται γνή­σια για τη διά­σω­ση και την ανά­δει­ξη όλης της ιστο­ρι­κής μνή­μης που εκπρο­σω­πεί το Λαζαρέτο.

Για την απο­τρο­πή κατάρ­ρευ­σης του τοί­χου των εκτε­λέ­σε­ων, για άλλου είδους σωστι­κές παρεμ­βά­σεις, για την αντι­πυ­ρι­κή προ­στα­σία της νησί­δας, για τη μετα­βί­βα­ση της νησί­δας στον κεντρι­κό κερ­κυ­ραϊ­κό Δήμο.

Χαι­ρό­μα­στε επί­σης, που κάποιοι από αυτούς, αν όχι όλοι ίσως, βρί­σκο­νται ανά­με­σά μας σήμερα.

Δεν μονο­πω­λού­με, ούτε την ηρω­ι­κή θυσία των περί­που 200 εκτε­λε­σμέ­νων αγω­νι­στών μας, που βέβαια δικαιο­λο­γη­μέ­να πέρα­σαν στην Ιστο­ρία ως κομ­μου­νι­στές, για­τί όλοι τους υπο­στή­ρι­ζαν το ΚΚΕ, έβλε­παν σε αυτό το δίκιο του λαού.

Δεν ήταν βέβαια, όλοι τους μέλη του ΚΚΕ.

Κάποιοι ήταν φίλοι-υπο­στη­ρι­κτές του ΚΚΕ και σίγου­ρα θα είχαν και κάποιες ιδιαί­τε­ρες άλλες από­ψεις, μιαν ιδιαί­τε­ρη προ­σω­πι­κή δια­δρο­μή, όπως άλλω­στε, συμ­βαί­νει και σήμε­ρα, με πολ­λούς ριζο­σπά­στες, προ­ο­δευ­τι­κούς ανθρώ­πους που συνερ­γά­ζο­νται με το ΚΚΕ ή σκέ­φτο­νται να το κάνουν, χωρίς να απαρ­νη­θούν τις ιδιαί­τε­ρες από­ψεις τους για το ένα ή το άλλο θέμα.

Οι αγω­νι­στές εκεί­νοι της Αντί­στα­σης και του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας, είχαν κάνει την επι­λο­γή να συμπο­ρευ­τούν, να συμπα­ρα­τα­χθούν με το ΚΚΕ, χωρίς να είναι μέλη του, για­τί έβα­ζαν πάνω απ’ όλα, χωρίς εκπτώ­σεις, το δίκιο του λαού μας.

Αρνή­θη­καν όλοι τους να απο­κη­ρύ­ξουν το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλάδας.

Οι θλι­βε­ρές εξαι­ρέ­σεις κάποιων που πρό­δω­σαν και συνερ­γά­στη­καν με τους τυράν­νους, είναι μόνο για να επι­βε­βαιώ­νουν τον κανόνα.

Ενώ αρκού­σε μια δήλω­ση απο­κή­ρυ­ξης, ακό­μη και την τελευ­ταία στιγ­μή, μπρο­στά στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα, προ­κει­μέ­νου να σώσουν τη ζωή τους. Δεν το έκα­ναν, για­τί πίστευαν ότι η συμπό­ρευ­ση, η υπε­ρά­σπι­ση του ΚΚΕ είναι ο μόνος δρό­μος για να αλλά­ξει προς το καλύ­τε­ρο η ζωή όλων των εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων, όλων των αδικημένων.

Όλων αυτών που και τότε, όπως και σήμε­ρα, απο­τε­λούν τα θύμα­τα της ταξι­κής διαί­ρε­σης της ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, της ταξι­κής κοι­νω­νί­ας, της κυριαρ­χί­ας της εγχώ­ριας αστι­κής τάξης και των ξένων συμ­μά­χων της.

Τιμού­με όλους τους εξί­σου. Κι εκτι­μού­με πως το νόη­μα της θυσί­ας τους είναι επί­και­ρο στις μέρες μας.

Κλί­νου­με ευλα­βι­κά το γόνυ απέ­να­ντι σε όλους και τον καθέ­να τους ξεχωριστά.

Μοι­ρα­ζό­μα­στε με όλον το λαό την τιμή ότι ήταν πολι­τι­κοί γιοι και υπο­στη­ρι­κτές του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλάδας.

Ήταν όλοι τους άξιοι γιοι του αγω­νι­ζό­με­νου ελλη­νι­κού λαού. Εκφρα­στές των καλύ­τε­ρων αγω­νι­στι­κών παρα­δό­σε­ων του λαού μας. Αλύ­γι­στοι μαχη­τές για τα δίκαιά του.

Είναι ορθό, πιστεύ­ου­με, αυτό που δια­βά­σα­με προ ημε­ρών σε σχε­τι­κό δημο­σί­ευ­μα σε διά­φο­ρα κερ­κυ­ραϊ­κά και επτα­νη­σια­κά Μέσα Μαζι­κής Επι­κοι­νω­νί­ας, όσον αφο­ρά όσα λαχτα­ρού­σαν. Πίστευαν πως μόνο μια σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία ‑ασφα­λώς απαλ­λαγ­μέ­νη από τα λάθη εκεί­νης που γνω­ρί­σα­με σε άλλες χώρες στο δύσκο­λο ξεκί­νη­μα μετά­βα­σης σε μια νέα κοι­νω­νία- μπο­ρεί να τα διασφαλίσει.

Σε τελι­κή ανά­λυ­ση, όπως ειπώ­θη­κε, ζητού­σαν όλα αυτά που σήμε­ρα, εννιά περί­που στους δέκα εργα­ζό­με­νους, όποιο κόμ­μα και αν ψηφί­ζουν, θέλουν και συχνά διεκ­δι­κούν αγω­νι­στι­κά ενω­μέ­νοι, ώστε να συμ­βούν στη ζωή.

Ενώ, δεν συμ­βαί­νουν δυστυ­χώς ακό­μα, μόνο και μόνο επει­δή είναι ασύμ­βα­τα με την κυριαρ­χία μιας αντι­δρα­στι­κής τάξης που βρί­σκε­ται στην εξου­σία. Μια εξου­σία, που με μοχλό τα αστι­κά κόμ­μα­τα της επο­χής εκεί­νης, εκτέ­λε­σε τους ήρωες.

Και σήμε­ρα, όλα τα διά­δο­χα αστι­κά κόμ­μα­τα, οι από­γο­νοι εκεί­νης της κατα­πιε­στι­κής εξου­σί­ας, πάλι τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα, με τον έναν ή άλλο τρό­πο, και πάλι εξυπηρετούν.

Ο αγώ­νας ενα­ντί­ον αυτής της άρχου­σας τάξης, για όλα όσα δικαιού­ται ο λαός, είναι κατά τη γνώ­μη μας, η μεγα­λύ­τε­ρη παρα­κα­τα­θή­κη των εκτε­λε­σμέ­νων στο Λαζαρέτο.

Τόσο επί­και­ρη και σήμε­ρα για τη νεο­λαία και τον λαό μας.

Είναι ο αγώ­νας του λαού, με άλλα λόγια, για τα «Μεγά­λα Μεγέ­θη», όπως το δια­τύ­πω­σε στις μέρες μας ο Μίκης Θεοδωράκης.

Για τις μεγά­λες αξί­ες των αγώ­νων του λαού μας. Για μιαν αλη­θι­νή, συγ­χρό­νως κοι­νω­νι­κή, πνευ­μα­τι­κή, πολι­τι­κή και ηθι­κή Ελευθερία.

Και, για να δανει­στού­με δυο λέξεις του Διο­νύ­σιου Σολω­μού: όχι για μιαν αστι­κή «Ψεύ­τρα Λευ­τε­ριά» σαν αυτή που ζού­με, δέσμιοι του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού καπι­τα­λι­στι­κού συστήματος.

Είναι ο αγώ­νας για την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και μια Εργα­τι­κή Δημο­κρα­τία, απαλ­λαγ­μέ­νη από τα δεσμά της αστι­κής τάξης και τη δικτα­το­ρία του κεφαλαίου.

Για τις «Μεγά­λες Ουσί­ες», για να το πού­με κι αλλιώς, πάλι με λέξεις του ίδιου μεγά­λου Επτα­νή­σιου ποιητή.

Θα συνε­χί­σου­με, με όλες μας τις δυνά­μεις λοιπόν.

Κεντρι­κά και τοπι­κά, μέσα στη Βου­λή, στους Δήμους και την Περι­φέ­ρεια Ιονί­ων Νήσων, με παρα­στά­σεις στο υπουρ­γείο Πολι­τι­σμού, που έχει ευθύ­νη για τον Ιστο­ρι­κό Τόπο, αλλά και όπου αλλού πρέ­πει, τον αγώ­να για τη διά­σω­ση και την ανά­δει­ξη της νησί­δας αυτής, ως Ιστο­ρι­κού Τόπου που ενώ­νει τον λαό και συμ­βο­λί­ζει τους αγώ­νες του κερ­κυ­ραϊ­κού, του επτα­νη­σια­κού, του ελλη­νι­κού λαού, τους αγώ­νες των κομ­μου­νι­στών, στο διά­βα του χρόνου.

Δεν θα συμ­φι­λιω­θού­με με καμία πολι­τι­κή που επι­κα­λεί­ται μια νεφε­λώ­δη δήθεν «εθνι­κή συμ­φι­λί­ω­ση» μόνο και μόνο για να δια­στρε­βλώ­σει και να σκε­πά­σει με πέπλο λήθης τους ιερούς αγώ­νες και το αίμα του λαού!

Πλα­νώ­νται πλά­νη οικτρά, αν νομί­ζουν πως, εν ονό­μα­τι αυτής της ψευ­δε­πί­γρα­φης «εθνι­κής συμ­φι­λί­ω­σης», θα συν­θη­κο­λο­γή­σου­με με όσους θέλουν να διχά­ζουν τον λαό μας, με παρα­πλα­νη­τι­κές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές, για να μην αγω­νί­ζε­ται ενω­μέ­νος και να ξεχά­σει την Ιστο­ρία του. Με τους κάθε λογής δυνά­στες του λαού μας, παλιούς και νέους!

Δίνου­με εδώ πάνω στα ιερά κόκ­κα­λα των αγω­νι­στών, σήμε­ρα, έναν ακό­μη όρκο ότι δεν θα γονα­τί­σου­με, όσες δυσκο­λί­ες και αν συνα­ντή­σου­με, ότι δεν θα ξεχά­σου­με το χρέ­ος μας!

«Ετού­τος δω ο λαός γονα­τί­ζει μονά­χα μπρο­στά στους νεκρούς του»!

Διό­τι απο­τε­λεί όνει­δος, σύντρο­φοι και φίλοι, να δαπα­νώ­νται κρα­τι­κοί πόροι και επι­δο­τή­σεις αμέ­τρη­των εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, για ανα­στή­λω­ση αυτο­κρα­το­ρι­κών παλα­τιών και βασι­λι­κών πύρ­γων στο νησί, αλλά την ίδια στιγ­μή να μην περισ­σεύ­ει, δήθεν, ούτε ένα ευρώ, για όλα όσα, όχι και τόσο μεγά­λου κόστους άλλω­στε, χρειά­ζο­νται να γίνουν για ετού­το το κορυ­φαίο Μνη­μείο του λαού!

Θα συνε­χί­σου­με με όλες μας τις δυνά­μεις για την απρό­σκο­πτη νόμι­μη λιμε­νι­κή πρό­σβα­ση ίσως πριν απ’ όλα, για την επα­να­φο­ρά του χαρα­κτή­ρα του υπάρ­χο­ντος κτι­ρί­ου, που αλλοιώ­θη­κε με τις παρεμ­βά­σεις που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν, για να γίνουν οι απα­ραί­τη­τες εργα­σί­ες στή­ρι­ξης, συντή­ρη­σης και ανά­δει­ξης του τοί­χου των εκτε­λέ­σε­ων χωρίς να αλλοιω­θεί και ένα σωρό άλλες ενέργειες.

Το πιο σημα­ντι­κό, στο Λαζα­ρέ­το να λει­τουρ­γή­σει μου­σείο, που να ανα­δει­κνύ­ει το πραγ­μα­τι­κό νόη­μα της θυσί­ας όσων πέρα­σαν και χάθη­καν πάνω σε αυτό το νησί.

Να απο­χα­ρα­κτη­ρι­στεί το Λαζα­ρέ­το ως μνη­μείο «εθνι­κής συμ­φι­λί­ω­σης», που άλλω­στε παρα­ποιεί και την Ιστο­ρία του τόπου και να παρα­μεί­νει ο χαρα­κτη­ρι­σμός ως «ιστο­ρι­κό μνημείο».

Λέμε και για το Λαζα­ρέ­το, το ίδιο που λέμε σε όλη την Ελλά­δα για τις πλημ­μύ­ρες, τις ζημιές και κατα­στρο­φές λαϊ­κών περιου­σιών, που και ο λαός της Κέρ­κυ­ρας αντι­με­τώ­πι­σε οδυ­νη­ρά τις προη­γού­με­νες εβδο­μά­δες, ότι «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει το λαό»!!!

Μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει την ιστο­ρι­κή συλ­λο­γι­κή μνή­μη του, το ιστο­ρι­κό μεγα­λείο των προ­γό­νων του, τα γνή­σια διδάγ­μα­τά τους!

Ξέρου­με ότι δεν αμφι­βάλ­λε­τε πως σε ό,τι μας αφο­ρά, έτσι όπως το δια­κη­ρύ­ξα­με θα γίνει.

Γνω­ρί­ζε­τε, άλλω­στε, ότι είναι ακα­τά­λυ­τοι, είναι ιδιαί­τε­ροι οι δεσμοί που συν­δέ­ουν τον Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας με την Κέρ­κυ­ρα και τον λαό της.

Δεν είναι μόνον όσα προ­α­να­φέρ­θη­καν ή το γεγο­νός ότι ήρω­ες του Κόμ­μα­τός μας, όπως ο δολο­φο­νη­μέ­νος το 1946 στα Γιάν­νε­να ταγ­μα­τάρ­χης τιμη­μέ­νος νεκρός του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας Αλέ­κος Πρί­φτης και ο πρω­το­πό­ρος κήρυ­κας της Εθνι­κής Αντί­στα­σης στην Αθή­να καθώς έμπαι­ναν οι ναζί, ο δολο­φο­νη­μέ­νος το 1947 στη Λάρι­σα Σπύ­ρος Καλο­δί­κης, γεν­νή­θη­καν στην Κέρ­κυ­ρα και στα άλλα νησιά του Ιονίου.

Εδώ, το 1850 σε συν­θή­κες αγγλο­κρα­τί­ας κυκλο­φό­ρη­σε η πρώ­τη εφη­με­ρί­δα «Ριζο­σπά­στης», λίγα χρό­νια πριν ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ ασχο­λη­θεί κιό­λας δημο­σιο­γρα­φι­κά με τα Ιόνια νησιά.

Εδώ το 1860 ο Νικό­λα­ος Κονε­μέ­νος έγρα­ψε την πρώ­τη γνω­στή στον ελλη­νι­κό χώρο ευμε­νή κρι­τι­κή για την κομ­μου­νι­στι­κή δημο­κρα­τία ως αντί­δο­το στην αστι­κή δημοκρατία.

Εδώ το 1912 η έκδο­ση της «Σοσια­λι­στι­κής Δημο­κρα­τί­ας» σήμα­νε την κυκλο­φο­ρία για πρώ­τη φορά ελλη­νι­κής εφη­με­ρί­δας με το σύν­θη­μα «Εργά­τες όλου του κόσμου ενω­θεί­τε» δίπλα στο όνο­μα του Καρλ Μαρξ.

Στο νησί αυτό, το γεμά­το παλά­τια και πύρ­γους και εκμε­ταλ­λευ­τι­κά κάτερ­γα βασι­λιά­δων, κόμη­δων, λόρ­δων, μυλόρ­δων, πρι­γκί­πων, αυτο­κρα­τό­ρων, μεγι­στά­νων του πλού­του, ανα­πτύ­χθη­κε από νωρίς το εργα­τι­κό κίνημα.

Είναι βαθιοί, πολύ βαθιοί, λοι­πόν, οι δεσμοί του Κόμ­μα­τός μας με τον λαό της Κέρκυρας.

Ένδει­ξη της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τάς μας για το Λαζα­ρέ­το είναι και το γεγο­νός ότι σήμε­ρα, εδώ, στα αφη­μέ­να να σαπί­σουν κτί­ρια που κατα­σκευά­στη­καν για να απο­τε­λέ­σουν μελ­λο­ντι­κό Μου­σείο, κατά κάποιον τρό­πο εγκαι­νιά­ζου­με το Μου­σείο, ατύ­πως βέβαια, παρου­σιά­ζο­ντας στον ισό­γειο χώρο του, αφού με επί­πο­νη εργα­σία τον ευπρε­πί­σα­με, έκθε­ση υλι­κών και εικα­στι­κών έργων για τους αγώ­νες κυρί­ως των εκτε­λε­σμέ­νων στο Λαζαρέτο.

Σε συν­δυα­σμό με υλι­κά, όπως το περί­φη­μο βιβλίο συντο­πί­τη σας με τον τίτλο «Οι Φωνές», που περι­γρά­φουν τις αντι­δρά­σεις του λαού της Κέρ­κυ­ρας σ’ εκεί­νη τη βαρβαρότητα.

Δεν θα επι­τρέ­ψου­με να σαπί­σουν τα κτί­ρια, όσο και αν είναι αρκε­τοί και ισχυ­ροί, όσοι θα ήθε­λαν να γίνει αυτό ακριβώς!

Σε πεί­σμα της τόσης αδια­φο­ρί­ας των κάθε λογής Αρχών, εδώ και στην Αθή­να, θα κάνου­με ό,τι μπο­ρού­με και για να μην καταρ­ρεύ­σει η ιστο­ρι­κή εκκλη­σία της νησί­δας, που επί­σης παρα­μέ­νει εκτε­θει­μέ­νη στο έλε­ος των φυσι­κών φαι­νο­μέ­νων, με τη βρο­χή να την πλημ­μυ­ρί­ζει, θύμα και αυτή της απο­στρο­φής της εξου­σί­ας, σε όσα αντι­προ­σω­πεύ­ει για τον λαό το Λαζαρέτο.

Παρα­φρά­ζο­ντας τον Διο­νύ­σιο Σολω­μό, που για την ανα­στή­λω­ση του βομ­βαρ­δι­σμέ­νου από τους ναζί σπι­τιού του, απέ­να­ντι από τού­τη τη νησί­δα, οι πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι των φυλα­κών της Κέρ­κυ­ρας τη δεκα­ε­τία του 1950 είχαν οργα­νώ­σει έρα­νο, έρχο­νται στο στό­μα μας, καθώς κοι­τά­με γύρω μας, ετού­τα εδώ τα λόγια:

«Τα μάτια μας δεν είδαν βρά­χον ενδο­ξό­τε­ρο από τού­το το νησάκι»!

Συνε­χί­ζου­με, όπως μας το ζήτη­σαν κι εκεί­νοι με τα στερ­νά τους λόγια, με τα στερ­νά τους γράμματα!

Όπως ξέρε­τε, απα­ντώ­ντας σε Ερώ­τη­ση του Κόμ­μα­τός μας στη Βου­λή, για πρώ­τη φορά ένα μέλος της κυβέρ­νη­σης της χώρας, η υπουρ­γός Πολι­τι­σμού εν προ­κει­μέ­νω, πριν από λίγους μήνες, ανα­γκά­στη­κε να ανα­γνω­ρί­σει ότι η κυριό­τη­τα της νησί­δας Λαζα­ρέ­το, όντως ανή­κει από το 2012 στον κεντρι­κό Δήμο της Κέρκυρας.

Επι­κρί­νου­με τις ανε­πί­τρε­πτες, αν όχι και ύπο­πτες συνε­χι­ζό­με­νες καθυ­στε­ρή­σεις που δια­πι­στώ­νου­με, από την πλευ­ρά της Εται­ρεί­ας Ακι­νή­των Δημο­σί­ου, της γνω­στής ΕΤΑΔ, για την ολο­κλή­ρω­ση της μετα­βί­βα­σης της κυριότητας.

Παρα­κο­λου­θού­με το θέμα και, αν χρεια­στεί, θα παρέμ­βου­με πάλι κι εμείς, στο πλάι του λαού, ώστε η μετα­βί­βα­ση να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ορι­στι­κή και μη αναστρέψιμη.

Ο βρά­χος αυτός στο Ιόνιο Πέλα­γος στέ­κει αξε­πέ­ρα­στο σύμ­βο­λο των αρε­τών, του ηρω­ι­σμού, των ορα­μά­των του λαού των νησιών του Ιονί­ου, στο διά­βα των αιώνων.

Δεν θα επι­τρέ­ψου­με ποτέ να γίνει βορά για τα γερά­κια του καπιταλισμού!

Είναι ώρα, επι­τέ­λους, το υπουρ­γείο Πολι­τι­σμού, η Περι­φέ­ρεια Ιονί­ων Νήσων και ο κεντρι­κός Δήμος της Κέρ­κυ­ρας, να ανα­λά­βουν πλή­ρως τις ιστο­ρι­κές δικές τους ευθύ­νες για τη διά­σω­ση και την ανά­δει­ξη της ιστο­ρι­κό­τη­τας της νησίδας.

Θα πρέ­πει ‑το επα­να­λαμ­βά­νου­με- να ντρέ­πο­νται οι ιθύ­νο­ντες στην Αθή­να και στην Κέρ­κυ­ρα, ιδιαι­τέ­ρως όλες οι δια­φο­ρε­τι­κές κυβερ­νή­σεις της τελευ­ταί­ας δεκα­ε­τί­ας, για τη χρό­νια εγκα­τά­λει­ψη αυτού του Ιστο­ρι­κού Τόπου, σε περιό­δους μάλι­στα, που έχουν χαρί­σει αμέ­τρη­το πλού­το σε μεγι­στά­νες του κερ­κυ­ραϊ­κού Του­ρι­σμού με σκαν­δα­λώ­δεις επι­δο­τή­σεις, φορο­α­παλ­λα­γές και με κάθε είδους προ­νο­μια­κές ρυθ­μί­σεις που οι εμπλε­κό­με­νοι παρά­γο­ντες, όπως έδει­ξε πριν από μερι­κούς μήνες και η περί­πτω­ση γνω­στού κορυ­φαί­ου επι­χει­ρη­μα­τι­κού ομί­λου, υπο­γρά­φο­νται ημέ­ρα Σάβ­βα­το, όταν οι υπη­ρε­σί­ες της Περι­φέ­ρειας Ιονί­ων Νήσων δεν λειτουργούν!

Δεν θα επι­τρέ­ψου­με τη συνέ­χι­ση αυτής της προ­σπά­θειας απα­ξί­ω­σης της ιστο­ρι­κής νησίδας.

Ας το χωνέ­ψουν και ας πρά­ξουν εγκαί­ρως αυτά που οφείλουν.

Τιμή και δόξα σε όλους τους Κερ­κυ­ραί­ους, σε όλους τους Επτα­νή­σιους και σε όλους τους άλλους Έλλη­νες αγω­νι­στές της ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης και του ΔΣΕ.

Στο Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη και τους άλλους κομ­μου­νι­στές, τους άλλους δημο­κρά­τες, τους πατριώ­τες αγω­νι­στές που υπέ­φε­ραν στο Λαζα­ρέ­το την Κατο­χή, αγω­νι­ζό­με­νοι ενά­ντια στον φασισμό.

Σε όλους εκεί­νους τους ήρω­ες, άξιους γιους του ελλη­νι­κού λαού και του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας, που μετα­πο­λε­μι­κά εκτε­λέ­στη­καν στο Λαζα­ρέ­το από το αστι­κό κρά­τος επει­δή δεν απο­κή­ρυ­ξαν την ΕΑΜι­κή Εθνι­κή Αντί­στα­ση και το ΔΣΕ, τις αξί­ες και τα ιδα­νι­κά του ΚΚΕ, το δίκιο του λαού μας, την πίστη τους ότι ο λαός θα κατα­φέ­ρει να οικο­δο­μή­σει τη δίκαιη κοι­νω­νία και ότι για τον σκο­πό αυτό αξί­ζει κάθε θυσία.

Τιμή και δόξα στον 27χρονο ποδο­σφαι­ρι­στή του Ολυ­μπια­κού Νίκο Γόδα από την Κοκ­κι­νιά του Πειραιά.

Στον 31χρονο μανά­βη Γιώρ­γο Λού­βα­ρη από το Νέο Φάληρο.

Στον 42χρονο εργά­τη από την ίδια περιο­χή Φώτη Κουφουδάκη.

Στον 33χρονο κατα­γό­με­νο από το Ρέθυ­μνο βυρ­σο­δέ­ψη της Αθή­νας Λευ­τέ­ρη Φραγκιαδάκη.

Για να ανα­φερ­θού­με ονο­μα­στι­κά τώρα, μόνο σε κεί­νους τους τέσ­σε­ρις αγω­νι­στές που εκτε­λέ­στη­καν με ψηλά το κεφά­λι μια πολύ κοντι­νή στη σημε­ρι­νή εκδή­λω­σή μας ημε­ρο­μη­νία, ενός Νοέμ­βρη, στις 19 Νοέμ­βρη του 1948.

Μια σημα­δια­κή μέρα, καθώς το πρωί της 19ης Νοέμ­βρη 1948, σε αντί­δρα­ση στις νέες αυτές εκτε­λέ­σεις, σύσ­σω­μοι οι εκα­το­ντά­δες αδι­κο­δι­κα­σμέ­νοι μελ­λο­θά­να­τοι αγω­νι­στές, άρχι­σαν δεύ­τε­ρη απερ­γία πεί­νας, που βάστα­ξε οκτώ μερό­νυ­χτα και οδή­γη­σε, σε συν­δυα­σμό με τις ευρύ­τε­ρες αντι­δρά­σεις, σε τρί­μη­νη δια­κο­πή του πογκρόμ των εκτελέσεων.

Και να ‘θελε, άλλω­στε, δεν μπο­ρεί κανείς τους να ξεχαστεί!

Για­τί, όπως έγρα­ψε ο Γιάν­νης Ρίτσος για τους νεκρούς των πιο ιερών αγώ­νων του ελλη­νι­κού λαού:

«Κάτω απ’ το χώμα, μες στα σταυ­ρω­μέ­να χέρια τους κρα­τά­νε της καμπά­νας το σκοι­νί — προ­σμέ­νου­νε την ώρα, δεν κοι­μού­νται, προ­σμέ­νουν να σημά­νουν την ανάσταση»…

Και, όπως είπε πάλι ο ίδιος:

«Σύντρο­φοι, δεν είναι ο θάνα­τος εδώ πέρα — Οι σκο­τω­μέ­νοι μας, να τοι μαζί μας πάλι και πολεμάνε».

Για­τί, όπως έγρα­ψε ο Τάσος Λει­βα­δί­της για όλους αυτούς που το μέγε­θος της θυσί­ας τους τούς έτα­ξε στην αιωνιότητα:

«Οι άνθρω­ποι, σύντρο­φε, ζουν από τη στιγ­μή που βρί­σκουν μια θέση στη ζωή των άλλων».

Έτσι λοι­πόν, όπως μαρ­τυ­ρεί και η σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση του Κόμ­μα­τός μας, ΖΟΥΝ όλοι τους.

Τόσο αυτοί που τα ονό­μα­τά τους έχουν δια­σω­θεί όσο και οι άλλοι που οι συνε­χι­ζό­με­νες έρευ­νες κάποια στιγ­μή θα φέρουν στο φως τα ονό­μα­τά τους!

Από αυτόν τον ιερό για τον λαό μας και το Κόμ­μα μας βρά­χο, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας απευ­θύ­νει σήμε­ρα στον κερ­κυ­ραϊ­κό και σε όλον τον ελλη­νι­κό λαό, κάλε­σμα αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης με το ΚΚΕ, για όλα όσα ο λαός μας επί δεκα­ε­τί­ες αγω­νί­ζε­ται και λαχταρά.

Για τα «Μεγά­λα Μεγέ­θη», αφή­νο­ντας στην άκρη τα «μικρά» και βαδί­ζο­ντας στον δρό­μο της ανατροπής.

Το ΚΚΕ αντι­μά­χε­ται τη δια­στρέ­βλω­ση της Ιστο­ρί­ας, την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή θεω­ρία των «δύο άκρων», που επι­χει­ρεί να εξι­σώ­σει τον φασι­σμό με τον μονα­δι­κό πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λό του, τον σοσιαλισμό.

Απέ­να­ντι στο εχθρι­κό για τον λαό κρά­τος, πρέ­πει και μπο­ρεί να υψω­θεί η μεγά­λη δύνα­μη της λαϊ­κής πρω­το­βου­λί­ας, η οργά­νω­ση της λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης με συνέ­χεια, διάρ­κεια και νικη­φό­ρα προ­ο­πτι­κή, η οργά­νω­ση της λαϊ­κής πάλης για τα προ­βλή­μα­τά μας, για να φέρου­με τις λαϊ­κές ανά­γκες στο προ­σκή­νιο, να ανα­με­τρη­θού­με με τους μεγά­λους ενό­χους για την κατά­στα­ση που βρι­σκό­μα­στε σήμε­ρα, την εξου­σία του κεφα­λαί­ου και τους συμ­μά­χους της, την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και το ΝΑΤΟ.

Μέσα από τους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες μπο­ρού­με να δια­μορ­φώ­σου­με ένα πανελ­λα­δι­κά συντο­νι­σμέ­νο κίνη­μα της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της. Ριζω­μέ­νο παντού. Με ενιαία αιτή­μα­τα, στό­χους και κατεύ­θυν­ση ενά­ντια στα μονο­πώ­λια και τον καπιταλισμό.

Το ΚΚΕ μπαί­νει μπρο­στά και δια­θέ­τει όλες του τις δυνά­μεις για να οργα­νώ­σει ο λαός την αντε­πί­θε­σή του, να βάλουν οι εργα­ζό­με­νοι τη δική τους σφρα­γί­δα στις εξε­λί­ξεις, ενά­ντια στην πολι­τι­κή όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων και της Ευρω­παϊ­κής Ένωσης.

Σ’ αυτή τη μεγά­λη πρω­το­βου­λία, για να ανοί­ξει ο δρό­μος για την ελπι­δο­φό­ρα διέ­ξο­δο του σοσια­λι­σμού, σας καλού­με να συμπο­ρευ­τεί­τε αγω­νι­στι­κά μαζί μας.

Και με τα συν­θή­μα­τα των εκτε­λε­σμέ­νων ηρώ­ων μας μας, σάς αποχαιρετούμε:

Ζήτω ο ελλη­νι­κός λαός!

Ζήτω το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλάδας!