Γράφει η Φαίη Λιάρα //
Το υπουργείο Εσωτερικών έστειλε τον Ιούνιο πρόσκληση στους δήμους της χώρας για υποβολή αιτήσεων χρηματοδότησης στο πρόγραμμα «ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ ΙI», στον άξονα προτεραιότητας «Κοινωνικές και πολιτιστικές υποδομές και δραστηριότητες των δήμων» και με τίτλο «Κατασκευή, επισκευή, συντήρηση και εξοπλισμός εγκαταστάσεων καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς.» Διαβάστε την πρόσκληση αναλυτικά εδώ.
Ο συνολικός προϋπολογισμός ανερχόταν σε 20.000.000,00 ευρώ (€), ποσό το οποίο μειώθηκε πρόσφατα, γεγονός που προκάλεσε την οργή βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος πέντε ολόκληρα χρόνια δεν έκανε τίποτα απολύτως θετικό για τα θέματα των ζώων, το αντίθετο έκανε κινήσεις που τα έβλαψαν) κι ενώ οι περισσότεροι Δήμοι της χώρας δεν έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την χρηματοδότηση.
Θα σκεφθεί φυσικά κάποιος ότι είναι μια πολύ καλή κίνηση. Σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει τα άστεγα ζώα να περιφέρονται έξω εκτεθειμένα στην πείνα, την δίψα, τις ασθένειες, τις καιρικές συνθήκες και κάθε είδους κινδύνους όπως φόλες, αυτοκίνητα, στοχοποίηση.
Είναι όμως έτσι; Είναι τα κυνοκομεία μια καλή λύση στο πρόβλημα των αδέσποτων;
Αρχικά να πούμε ότι ένα χαρακτηριστικό της προχειρότητας με την οποία μέχρι τώρα όλες οι κυβερνήσεις προσεγγίζουν το θέμα «αδέσποτα» είναι το γεγονός ότι ως αδέσποτα ζώα αναγνωρίζουν κυρίως μόνο τους σκύλους. Για τις γάτες, οι οποίες είναι πολλαπλάσιες των σκύλων και σε εξαιρετικά δυσμενή θέση, δεν γίνεται ποτέ λόγος. Κάτι το οποίο μας βάζει σε σκέψεις αν τα μέτρα που επιχειρεί να πάρει η κάθε κυβέρνηση είναι τελικά όντως για το καλό των ζώων ή απλά θέλει να ασχοληθεί μόνο με όσα «ενοχλούν» με την παρουσία τους.
Οι αποφάσεις βέβαια για το οτιδήποτε αφορά την χώρα μας δεν είναι πλέον εθνικές, αλλά παίρνονται στις Βρυξέλλες και αφορούν όλες τις χώρες της ΕΕ.
Η αστική αντίληψη της φιλοζωίας βέβαια δεν ασχολείται ποτέ με τις πραγματικές ευθύνες για την ύπαρξη των αδέσποτων ζώων, εκεί όπου πραγματικά βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος. Έχουν πετάξει το «πρόβλημα» στους τραγικά υποστελεχωμένους και υποχρηματοδοτούμενους δήμους, χωρίς κεντρική κατεύθυνση και έλεγχο. Βέβαια όποιος έχει αγνό και ειλικρινές ενδιαφέρον, μπορεί έστω να ενημερώσει τους δημότες. Κάτι που βέβαια δεν συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι δήμοι, δεν ενδιαφέρονται για τα ζώα, παρά μόνο όταν ενοχλήσουν τους ψηφοφόρους τους.
Και το βασικότερο, το κράτος έχει πετάξει την ευθύνη στους ιδιώτες, τους εθελοντές. Έχει επαναπαυτεί με την ακούραστη δουλειά τους. Καλλιεργώντας τους παράλληλα την τραγική ψευδαίσθηση ότι για την ύπαρξη των αδέσποτων ευθύνεται γενικά και αόριστα ο συνάνθρωπος, λες και γεννιόμαστε εχθρόζωοι και κυρίως ότι σαν άλλοι ήρωες θα λύσουν το τεράστιο αυτό κοινωνικό πρόβλημα μόνοι τους. Ατομικά ή σε φιλοζωικά σωματεία.
Την ίδια ώρα λοιπόν που μας κατακλύζουν με μηνύματα ότι «το καλό θα νικήσει» και το πρόβλημα θα λυθεί αν όλοι μας ταΐζουμε, ποτίζουμε, στειρώνουμε από την τσέπη μας και υιοθετούμε αδέσποτα, η ίδια η εξουσία δεν κάνει αυτά που πραγματικά θα έφερναν ανακούφιση ‑αν όχι οριστική λύση.
Δηλαδή:
- Καταγραφή των αδέσποτων ζώων.
- Δημόσια δωρεάν περίθαλψη και για τα ζώα. Ώστε να υπάρξουν μαζικές στειρώσεις και περίθαλψη και των αδέσποτων και των δεσποζόμενων ζώων. Τα δημοτικά κτηνιατρεία σε κάθε περιοχή της χώρας με μόνιμο προσωπικό, θα ήταν μια εξαιρετική λύση.
- Ενημέρωση του κόσμου για τα θέματα και τα προβλήματα των ζώων, ενημέρωση μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος ώστε σταδιακά να καλλιεργηθεί μια φιλοζωική κουλτούρα, να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι είναι μέλη της οικογένειάς μας και όχι αντικείμενα, εργαλεία και σύμβολα στάτους.
- Απαγόρευση των πωλήσεων από όλους: Εμπόρους, εκτροφείς, ιδιώτες. Απαγόρευση των εισαγωγών των «ρατσάτων» ζώων του εμπορίου.
- Έλεγχος αυστηρός στα ζώα των κυνηγών και βοσκών.
- Να τιμωρούνται όσοι εγκαταλείπουν τα ζώα τους ή τα κουτάβια του ζώου τους
Όποιος θέλει λοιπόν να λύσει το πρόβλημα των αδέσποτων, πρώτα ασχολείται με τα αίτια, με την πρόληψη επίσης και μετά, όταν και αν κάποτε θα μπει σε μια τροχιά η λύση του, μπορούν να δημιουργηθούν κυνοκομεία προσωρινής διαμονής με στόχο την υιοθεσία.
Στην παρούσα φάση, χωρίς να κλείσει η «κάνουλα” που παράγει αδέσποτα ζώα, με μαθηματική και ακρίβεια σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, τα κυνοκομεία θα μετατραπούν σε κολαστήρια. Kαι με τις καλύτερες των προθέσεων να ξεκινήσει κάποιος, για κάθε ένα ζώο που θα μαζεύει στο κυνοκομείο, θα εμφανίζονται άλλα πέντε. Μέχρι που θα έχουν στοιβαχθεί τόσα πολλά, ώστε η κατάσταση θα βρεθεί εκτός ελέγχου. Εκτός αυτού, το κονδύλι για την δημιουργία του κυνοκομείου δεν αρκεί. Το κόστος λειτουργίας ενός κυνοκομείου είναι πραγματικά τεράστιο.
Άπειρα κυνοκομεία — κολαστήρια δημοτικά αλλά και ιδιωτών έχουν απασχολήσει τους φιλόζωους και τα ΜΜΕ.
Τα μέτρα που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι πολύ βασικά, θα ήταν μια καλή αρχή, για τα λεγόμενα κατοικίδια τουλάχιστον.
Πώς όμως θα υλοποιηθούν στον καπιταλισμό, όταν υπέρτατη αξία είναι το κέρδος και η εκμετάλλευση είναι η φύση του; Θα σεβαστεί τα ζώα και την εγγενή αξία τους, όταν εξευτελίζεται ο ίδιος ο άνθρωπος με καθημερινές διαδικασίες; Ραγδαία φτωχοποίηση, εργατικά δικαιώματα που σε παγκόσμιο επίπεδο τσεκουρώνονται σε τέτοιο σημείο ώστε να έχουν σχεδόν επιστρέψει στο επίπεδο που ήταν πριν εκατό χρόνια, ένα βήμα από την δουλοκτησία;
Θα αναγνωρίσει την αυταξία και τα δικαιώματα των ζώων, όταν τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως μελλοντικά φθηνά εργατικά χέρια και η γυναίκα ως αντικείμενο;
Τι μηνύματα ακριβώς θα περάσει η παιδεία όταν στόχος της είναι να τροφοδοτήσει την αγορά εργασίας και όχι να καλλιεργήσει πολύπλευρα την προσωπικότητα του παιδιού;
Έχουμε αυταπάτες ότι θα χρηματοδοτηθούν υποδομές σοβαρές για τα αδέσποτα, όταν η υγεία, η παιδεία είναι τόσο τραγικά υποχρηματοδοτούμενες και κρατάνε ακόμα χάρη στην αυτοθυσία των εργαζομένων;
Όταν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι και φοιτητές υποσιτίζονται, όταν ένας στους τρεις εργαζόμενους αμείβεται με 400 ευρώ και οι υπόλοιποι με ελάχιστα παραπάνω;
Ακόμα και χώρες της Ευρώπης, με υποδομές για τα ζώα, αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα από τότε που το όποιο κοινωνικό κράτος είχαν χτίσει για συγκεκριμένους λόγους την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, τσεκουρώνεται.
Ελπίζουμε σε ριζικές αλλαγές μέσα σε μια τέτοια κατάσταση; Όχι βέβαια. Αυτό δεν σημαίνει ότι καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, ακριβώς όπως διεκδικούμε τα δικά μας δικαιώματα, διεκδικούμε και αυτά των ζώων. Αρκεί να ξέρουμε τι πρέπει να γίνει και ποιόν έχουμε πραγματικά απέναντι.
Για αυτό και σε αυτή την φάση πρέπει να πούμε ΟΧΙ στα δημοτικά κυνοκομεία, μελλοντικές αποθήκες ψυχών. Τα προβλήματα λύνονται με ριζικές λύσεις, με τις ουσιαστικές προτάσεις των φιλόζωων, όχι με ημίμετρα που έχουν στόχο να «εξαφανίσουν» τον ανίσχυρο από το οπτικό πεδίο μας ώστε να μπορούμε να υποκρινόμαστε χωρίς τύψεις, ότι υπάρχει φροντίδα.