Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Είναι τα κυνοκομεία η σωστή λύση για τα αδέσποτα στην παρούσα φάση;

Γρά­φει η Φαίη Λιά­ρα //

Το υπουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών έστει­λε τον Ιού­νιο πρό­σκλη­ση στους δήμους της χώρας για υπο­βο­λή αιτή­σε­ων χρη­μα­το­δό­τη­σης στο πρό­γραμ­μα «ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ ΙI», στον άξο­να προ­τε­ραιό­τη­τας «Κοι­νω­νι­κές και πολι­τι­στι­κές υπο­δο­μές και δρα­στη­ριό­τη­τες των δήμων» και με τίτλο «Κατα­σκευή, επι­σκευή, συντή­ρη­ση και εξο­πλι­σμός εγκα­τα­στά­σε­ων κατα­φυ­γί­ων αδέ­σπο­των ζώων συντρο­φιάς.» Δια­βά­στε την πρό­σκλη­ση ανα­λυ­τι­κά εδώ. 

Ο συνο­λι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός ανερ­χό­ταν σε 20.000.000,00 ευρώ (€), ποσό το οποίο μειώ­θη­κε πρό­σφα­τα, γεγο­νός που προ­κά­λε­σε την οργή βου­λευ­τών του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποί­ος πέντε ολό­κλη­ρα χρό­νια δεν έκα­νε τίπο­τα απο­λύ­τως θετι­κό για τα θέμα­τα των ζώων, το αντί­θε­το έκα­νε κινή­σεις που τα έβλα­ψαν) κι ενώ οι περισ­σό­τε­ροι Δήμοι της χώρας δεν έχουν εκδη­λώ­σει ενδια­φέ­ρον για την χρηματοδότηση.

Θα σκε­φθεί φυσι­κά κάποιος ότι είναι μια πολύ καλή κίνη­ση. Σε κανέ­ναν δεν αρέ­σει να βλέ­πει τα άστε­γα ζώα να περι­φέ­ρο­νται έξω εκτε­θει­μέ­να στην πεί­να, την δίψα, τις ασθέ­νειες, τις και­ρι­κές συν­θή­κες και κάθε είδους κιν­δύ­νους όπως φόλες, αυτο­κί­νη­τα, στοχοποίηση.

Είναι όμως έτσι; Είναι τα κυνο­κο­μεία μια καλή λύση στο πρό­βλη­μα των αδέσποτων;

Αρχι­κά να πού­με ότι ένα χαρα­κτη­ρι­στι­κό της προ­χει­ρό­τη­τας με την οποία μέχρι τώρα όλες οι κυβερ­νή­σεις προ­σεγ­γί­ζουν το θέμα «αδέ­σπο­τα» είναι το γεγο­νός ότι ως αδέ­σπο­τα ζώα ανα­γνω­ρί­ζουν κυρί­ως μόνο τους σκύ­λους. Για τις γάτες, οι οποί­ες είναι πολ­λα­πλά­σιες των σκύ­λων και σε εξαι­ρε­τι­κά δυσμε­νή θέση, δεν γίνε­ται ποτέ λόγος. Κάτι το οποίο μας βάζει σε σκέ­ψεις αν τα μέτρα που επι­χει­ρεί να πάρει η κάθε κυβέρ­νη­ση είναι τελι­κά όντως για το καλό των ζώων ή απλά θέλει να ασχο­λη­θεί μόνο με όσα «ενο­χλούν» με την παρου­σία τους.

Οι απο­φά­σεις βέβαια για το οτι­δή­πο­τε αφο­ρά την χώρα μας δεν είναι πλέ­ον εθνι­κές, αλλά παίρ­νο­νται στις Βρυ­ξέλ­λες και αφο­ρούν όλες τις χώρες της ΕΕ.

Η αστι­κή αντί­λη­ψη της φιλο­ζω­ί­ας βέβαια δεν ασχο­λεί­ται ποτέ με τις πραγ­μα­τι­κές ευθύ­νες για την ύπαρ­ξη των αδέ­σπο­των ζώων, εκεί όπου πραγ­μα­τι­κά βρί­σκε­ται η ρίζα του προ­βλή­μα­τος. Έχουν πετά­ξει το «πρό­βλη­μα» στους τρα­γι­κά υπο­στε­λε­χω­μέ­νους και υπο­χρη­μα­το­δο­τού­με­νους δήμους, χωρίς κεντρι­κή κατεύ­θυν­ση και έλεγ­χο. Βέβαια όποιος έχει αγνό και ειλι­κρι­νές ενδια­φέ­ρον, μπο­ρεί έστω να ενη­με­ρώ­σει τους δημό­τες. Κάτι που βέβαια δεν συμ­βαί­νει για­τί οι περισ­σό­τε­ροι δήμοι, δεν ενδια­φέ­ρο­νται για τα ζώα, παρά μόνο όταν ενο­χλή­σουν τους ψηφο­φό­ρους τους.

Και το βασι­κό­τε­ρο, το κρά­τος έχει πετά­ξει την ευθύ­νη στους ιδιώ­τες, τους εθε­λο­ντές. Έχει επα­να­παυ­τεί με την ακού­ρα­στη δου­λειά τους. Καλ­λιερ­γώ­ντας τους παράλ­λη­λα την τρα­γι­κή ψευ­δαί­σθη­ση ότι για την ύπαρ­ξη των αδέ­σπο­των ευθύ­νε­ται γενι­κά και αόρι­στα ο συνάν­θρω­πος, λες και γεν­νιό­μα­στε εχθρό­ζω­οι και κυρί­ως ότι σαν άλλοι ήρω­ες θα λύσουν το τερά­στιο αυτό κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­μα μόνοι τους. Ατο­μι­κά ή σε φιλο­ζω­ι­κά σωματεία.

Την ίδια ώρα λοι­πόν που μας κατα­κλύ­ζουν με μηνύ­μα­τα ότι «το καλό θα νική­σει» και το πρό­βλη­μα θα λυθεί αν όλοι μας ταΐ­ζου­με, ποτί­ζου­με, στει­ρώ­νου­με από την τσέ­πη μας και υιο­θε­τού­με αδέ­σπο­τα, η ίδια η εξου­σία δεν κάνει αυτά που πραγ­μα­τι­κά θα έφερ­ναν ανα­κού­φι­ση ‑αν όχι ορι­στι­κή λύση.

Δηλα­δή:

- Κατα­γρα­φή των αδέ­σπο­των ζώων.

- Δημό­σια δωρε­άν περί­θαλ­ψη και για τα ζώα. Ώστε να υπάρ­ξουν μαζι­κές στει­ρώ­σεις και περί­θαλ­ψη και των αδέ­σπο­των και των δεσπο­ζό­με­νων ζώων. Τα δημο­τι­κά κτη­νια­τρεία σε κάθε περιο­χή της χώρας με μόνι­μο προ­σω­πι­κό, θα ήταν μια εξαι­ρε­τι­κή λύση.

- Ενη­μέ­ρω­ση του κόσμου για τα θέμα­τα και τα προ­βλή­μα­τα των ζώων, ενη­μέ­ρω­ση μέσω του εκπαι­δευ­τι­κού συστή­μα­τος ώστε στα­δια­κά να καλ­λιερ­γη­θεί μια φιλο­ζω­ι­κή κουλ­τού­ρα, να καλ­λιερ­γη­θεί η αντί­λη­ψη ότι είναι μέλη της οικο­γέ­νειάς μας και όχι αντι­κεί­με­να, εργα­λεία και σύμ­βο­λα στάτους.

- Απα­γό­ρευ­ση των πωλή­σε­ων από όλους: Εμπό­ρους, εκτρο­φείς, ιδιώ­τες. Απα­γό­ρευ­ση των εισα­γω­γών των «ρατσά­των» ζώων του εμπορίου.

- Έλεγ­χος αυστη­ρός στα ζώα των κυνη­γών και βοσκών.

-  Να τιμω­ρού­νται όσοι εγκα­τα­λεί­πουν τα ζώα τους ή τα κου­τά­βια του ζώου τους

Όποιος θέλει λοι­πόν να λύσει το πρό­βλη­μα των αδέ­σπο­των, πρώ­τα ασχο­λεί­ται με τα αίτια, με την πρό­λη­ψη επί­σης και μετά, όταν και αν κάπο­τε θα μπει σε μια τρο­χιά η λύση του, μπο­ρούν να δημιουρ­γη­θούν κυνο­κο­μεία προ­σω­ρι­νής δια­μο­νής με στό­χο την υιοθεσία.

Στην παρού­σα φάση, χωρίς να κλεί­σει η «κάνου­λα” που παρά­γει αδέ­σπο­τα ζώα, με μαθη­μα­τι­κή και ακρί­βεια σε πολύ σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα, τα κυνο­κο­μεία θα μετα­τρα­πούν σε κολα­στή­ρια. Kαι με τις καλύ­τε­ρες των προ­θέ­σε­ων να ξεκι­νή­σει κάποιος, για κάθε ένα ζώο που θα μαζεύ­ει στο κυνο­κο­μείο, θα εμφα­νί­ζο­νται άλλα πέντε. Μέχρι που θα έχουν στοι­βα­χθεί τόσα πολ­λά, ώστε η κατά­στα­ση θα βρε­θεί εκτός ελέγ­χου. Εκτός αυτού, το κον­δύ­λι για την δημιουρ­γία του κυνο­κο­μεί­ου δεν αρκεί. Το κόστος λει­τουρ­γί­ας ενός κυνο­κο­μεί­ου είναι πραγ­μα­τι­κά τεράστιο.

Άπει­ρα κυνο­κο­μεία — κολα­στή­ρια δημο­τι­κά αλλά και ιδιω­τών έχουν απα­σχο­λή­σει τους φιλό­ζω­ους και τα ΜΜΕ.

Τα μέτρα που ανα­φέρ­θη­καν πιο πάνω είναι πολύ βασι­κά, θα ήταν μια καλή αρχή, για τα λεγό­με­να κατοι­κί­δια τουλάχιστον.

Πώς όμως θα υλο­ποι­η­θούν στον καπι­τα­λι­σμό, όταν υπέρ­τα­τη αξία είναι το κέρ­δος και η εκμε­τάλ­λευ­ση είναι η φύση του; Θα σεβα­στεί τα ζώα και την εγγε­νή αξία τους, όταν εξευ­τε­λί­ζε­ται ο ίδιος ο άνθρω­πος με καθη­με­ρι­νές δια­δι­κα­σί­ες; Ραγδαία φτω­χο­ποί­η­ση, εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα που σε παγκό­σμιο επί­πε­δο τσε­κου­ρώ­νο­νται σε τέτοιο σημείο ώστε να έχουν σχε­δόν επι­στρέ­ψει στο επί­πε­δο που ήταν πριν εκα­τό χρό­νια, ένα βήμα από την δουλοκτησία;

Θα ανα­γνω­ρί­σει την αυτα­ξία και τα δικαιώ­μα­τα των ζώων, όταν τα παι­διά αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως μελ­λο­ντι­κά φθη­νά εργα­τι­κά χέρια και η γυναί­κα ως αντικείμενο;

Τι μηνύ­μα­τα ακρι­βώς θα περά­σει η παι­δεία όταν στό­χος της είναι να τρο­φο­δο­τή­σει την αγο­ρά εργα­σί­ας και όχι να καλ­λιερ­γή­σει πολύ­πλευ­ρα την προ­σω­πι­κό­τη­τα του παιδιού;

Έχου­με αυτα­πά­τες ότι θα χρη­μα­το­δο­τη­θούν υπο­δο­μές σοβα­ρές για τα αδέ­σπο­τα, όταν η υγεία, η παι­δεία είναι τόσο τρα­γι­κά υπο­χρη­μα­το­δο­τού­με­νες και κρα­τά­νε ακό­μα χάρη στην αυτο­θυ­σία των εργαζομένων;

Όταν εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες συντα­ξιού­χοι και φοι­τη­τές υπο­σι­τί­ζο­νται, όταν ένας στους τρεις εργα­ζό­με­νους αμεί­βε­ται με 400 ευρώ και οι υπό­λοι­ποι με ελά­χι­στα παραπάνω;

Ακό­μα και χώρες της Ευρώ­πης, με υπο­δο­μές για τα ζώα, αντι­με­τω­πί­ζουν πλέ­ον πρό­βλη­μα από τότε που το όποιο κοι­νω­νι­κό κρά­τος είχαν χτί­σει για συγκε­κρι­μέ­νους λόγους την επο­χή του Ψυχρού Πολέ­μου, τσεκουρώνεται.

Ελπί­ζου­με σε ριζι­κές αλλα­γές μέσα σε μια τέτοια κατά­στα­ση; Όχι βέβαια. Αυτό δεν σημαί­νει ότι καθό­μα­στε με σταυ­ρω­μέ­να χέρια, ακρι­βώς όπως διεκ­δι­κού­με τα δικά μας δικαιώ­μα­τα, διεκ­δι­κού­με και αυτά των ζώων. Αρκεί να ξέρου­με τι πρέ­πει να γίνει και ποιόν έχου­με πραγ­μα­τι­κά απέναντι.

Για αυτό και σε αυτή την φάση πρέ­πει να πού­με ΟΧΙ στα δημο­τι­κά κυνο­κο­μεία, μελ­λο­ντι­κές απο­θή­κες ψυχών. Τα προ­βλή­μα­τα λύνο­νται με ριζι­κές λύσεις, με τις ουσια­στι­κές προ­τά­σεις των φιλό­ζω­ων, όχι με ημί­με­τρα που έχουν στό­χο να «εξα­φα­νί­σουν» τον ανί­σχυ­ρο από το οπτι­κό πεδίο μας ώστε να μπο­ρού­με να υπο­κρι­νό­μα­στε χωρίς τύψεις, ότι υπάρ­χει φροντίδα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο