Εκλογές στην Φινλανδία: Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας

Άρθρο του Πάνου Αλε­πλιώ­τη στο portal του ΚΚ Σου­η­δί­ας «Riktpunkt»

Όχι, δεν πρό­κει­ται για άλλη, μια άγνω­στη ται­νία του Μπου­νου­έλ. Αλλά αν ζού­σε και έβλε­πε τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών της Φιν­λαν­δί­ας, θα μπο­ρού­σε να γρά­ψει ένα σενά­ριο και να σκη­νο­θε­τή­σει μία παρόμοια.

Αφού οι Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες με αρχη­γό την Sanna Marin έκα­ναν τη βρώ­μι­κη δου­λειά να ρίξουν τη χώρα στο ΝΑΤΟ και να χτί­σουν ένα τεί­χος 300 χιλιο­μέ­τρων προς την Ρωσί­ας, απέ­τυ­χαν να έρθουν στην πρώ­τη θέση στις εκλο­γές. Καμία ιδιαί­τε­ρη έκπλη­ξη… Στην πρώ­τη θέση ήρθε η δεξιά, στη δεύ­τε­ρη η ακρο­δε­ξιά και η Sanna μόνο στην τρί­τη θέση. Οι Φιν­λαν­δοί είναι αχά­ρι­στοι, φαίνεται.

Είχαν μία πολύ μοντέρ­να πρω­θυ­πουρ­γό. Γυναί­κα, νέα, όμορ­φη, ακτι­βί­στρια, αρι­στε­ρή… Ένας πολύ ται­ρια­στός συν­δυα­σμός για να κάνει τη βρώ­μι­κη δου­λειά που η δεξιά δεν μπο­ρού­σε ή δεν τολ­μού­σε να κάνει.

Η Sanna προ­τά­θη­κε σαν το μικρό­τε­ρο κακό το 2019. Οι φασί­στες δεν έπρε­πε να έρθουν στα πράγ­μα­τα, ειπώ­θη­κε τότε, και ως εκ τού­του η Sanna εμφα­νί­στη­κε ως η εναλ­λα­κτι­κή λύση της δημο­κρα­τι­κής Φινλανδίας.

Αλλά έκα­νε τη χαμα­λο­δου­λειά για την αστι­κή τάξη και μετά σκέ­φτη­κε ο Φιν­λαν­δός, ακρι­βώς όπως στη Σου­η­δία, την Ιτα­λία, την Ουγ­γα­ρία και άλλες χώρες: Για­τί πρέ­πει να ψηφί­σεις δήθεν δημο­κρά­τες και τάχα αρι­στε­ρούς όταν παρό­λα αυτά εφαρ­μό­ζουν μια δεξιά πολιτική;

Ψήφι­σαν υπέρ του γνή­σιου πρω­τό­τυ­που και οι κατά τα άλλα άθλιοι φασί­στες αυξή­θη­καν και έγι­ναν δεύ­τε­ρη δύνα­μη. Ακρι­βώς όπως στη Σου­η­δία, όταν οι Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες υπέ­βα­λαν αίτη­ση να μπουν στο ΝΑΤΟ, περιό­ρι­σαν τα δικαιώ­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων, εισή­γα­γαν πολι­τι­κές λιτό­τη­τας και ευνό­η­σαν το κεφά­λαιο ειδι­κά κατά τη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας — και ως εκ τού­του δεν εμφα­νί­ζο­νταν πλέ­ον σαν το μικρό­τε­ρο κακό.

Τέτοια πολι­τι­κά σχή­μα­τα που αυτο­α­πο­κα­λού­νται αρι­στε­ροί ή κεντρώ­οι έχουν απο­δεί­ξει σε όλη την ιστο­ρία ότι είναι πιο αδύ­να­μοι στη γοη­τεία της αστι­κής τάξης. Γίνο­νται πιο πιστοί στο κεφά­λαιο από εκεί­νους που ονο­μά­ζο­νται δεξιοί ή μπλε ή συντη­ρη­τι­κοί. Δυστυ­χώς, εξα­κο­λου­θούν να κυριαρ­χούν σε όλη την Ευρώ­πη και να ανοί­γουν το δρό­μο για σκλη­ρό­τε­ρες καπι­τα­λι­στι­κές πολι­τι­κές, ιδιαί­τε­ρα όταν ταυ­τό­χρο­να συμ­βάλ­λουν στη διά­σπα­ση και παθη­τι­κο­ποί­η­ση του εργα­τι­κού κινήματος.

Η Sanna, ο Τσί­πρας και ο Μακρόν θα πρέ­πει να αισθά­νο­νται υπε­ρή­φα­νοι. Έχουν απο­δεί­ξει στο κεφά­λαιο ότι είναι μια καλή εναλ­λα­κτι­κή λύση σε περί­πτω­ση που τους χρεια­στούν ξανά.

Δεν πρέ­πει να εκπλήσ­σε­ται κανείς και να ανα­ρω­τιέ­ται για­τί οι φασί­στες – ή εντά­ξει, η ακρο­δε­ξιά – γίνο­νται ισχυ­ρό­τε­ροι. Δεν πρέ­πει κανείς να μεί­νει σαστι­σμέ­νος όπως οι ηθο­ποιοί στην ται­νία του Μπουνιουέλ.

Πρέ­πει να πάρου­με την κατά­στα­ση στα χέρια μας και να πολε­μή­σου­με τους φασί­στες και αυτούς τους δήθεν δημο­κρά­τες και τάχα αρι­στε­ρούς πολε­μώ­ντας τον καπιταλισμό.

Panos Alepliotis / riktpunkt.nu