Ευρωμπάσκετ ’87: Όταν η Ελλάδα ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης

14η Ιου­νί­ου 1987. Με 4 δευ­τε­ρό­λε­πτα να απο­μέ­νουν από τη λήξη εκεί­νου του συγκλο­νι­στι­κού τελι­κού στο ΣΕΦ, ο Αργύ­ρης Καμπού­ρης ευστο­χεί στις δύο τελευ­ταί­ες ελεύ­θε­ρες βολές της ανα­μέ­τρη­σης και βάζει φαρ­διά πλα­τιά την υπο­γρα­φή του στην κατά­κτη­ση του πρώ­του χρυ­σού μεταλ­λί­ου σε ομα­δι­κό άθλη­μα στην ιστο­ρία του ελλη­νι­κού αθλη­τι­σμού. Στο έπος του ’87.

Ήταν μια ημε­ρο­μη­νία — ορό­ση­μο για το ελλη­νι­κό μπά­σκετ, η οποία χαρά­χτη­κε με ανε­ξί­τη­λη μελά­νη στις μνή­μες όλων και έθε­σε γερά τα θεμέ­λια για τη μετέ­πει­τα λαμπρή πορεία του αθλήματος.

Πριν το 1987, η Εθνι­κή Ομά­δα Μπά­σκετ δεν έχαι­ρε ιδιαί­τε­ρης εκτί­μη­σης. Θα λέγα­με πως μάλ­λον, βρι­σκό­ταν στην αφά­νεια, καθώς οι απο­τυ­χί­ες δια­δέ­χο­νταν η μία την άλλη. Το 1985 δεν συμ­με­τεί­χε καν στο Ευρω­μπά­σκετ της Γερ­μα­νί­ας, ενώ δύο χρό­νια αργό­τε­ρα στη Γαλ­λία είχε τερ­μα­τί­σει στην 11η θέση. Από το 1965 στη Μόσχα είχε να γνω­ρί­σει πρό­κρι­ση στην οκτάδα.

Την κατά­κτη­ση του Ευρω­παϊ­κού Πρω­τα­θλή­μα­τος του 1987, ακο­λού­θη­σαν το αργυ­ρό μετάλ­λιο στο Ευρω­παϊ­κό Πρω­τά­θλη­μα του Ζάγκρεμπ το 1989, το χρυ­σό μετάλ­λιο στο Ευρω­μπά­σκετ του 2005 στο Βελι­γρά­δι, το αργυ­ρό μετάλ­λιο στο Μου­ντο­μπά­σκετ του 2006 στην Ιαπω­νία, και το χάλ­κι­νο μετάλ­λιο στο Ευρω­μπά­σκετ της Πολω­νί­ας το 2009.

Η φάση των ομίλων

Οι αγώ­νες της Εθνι­κής μας ξεκί­νη­σαν στις 3 Ιου­νί­ου, με εύκο­λη νίκη επί της πιο αδύ­να­της ομά­δας του ομί­λου, της Ρου­μα­νί­ας με 109–77, με 44 πόντους του Νίκου Γκά­λη. Οι εξέ­δρες του ΣΕΦ δεν ήταν γεμά­τες, δηλω­τι­κό ότι οι φίλα­θλοι δεν πίστευαν στις δυνα­τό­τη­τες της ομά­δας για κάτι καλό, παρά την ύπαρ­ξη σπου­δαί­ων παι­κτών στην σύν­θε­σή της.

Η νίκη επί της μεγά­λης Γιου­γκο­σλα­βί­ας του Ντρά­ζεν Πέτρο­βιτς, του Στό­γιαν Βράν­κο­βιτς, του Τόνι Κού­κοτς και του Ζάρ­κο Πάσπα­λι με 84–78, στις 4 Ιου­νί­ου, «ξύπνη­σε» συνει­δή­σεις κι έδω­σε το έναυ­σμα για να κατα­κλύ­σουν τις εξέ­δρες του ΣΕΦ οι Έλλη­νες φίλα­θλοι. Ο Γκά­λης, πραγ­μα­τι­κή καλα­θο­μη­χα­νή, πέτυ­χε για δεύ­τε­ρη ημέ­ρα 44 πόντους, δεί­χνο­ντας ότι θα είναι ο αναμ­φι­σβή­τη­τος σταρ της διοργάνωσης.

Ο ενθου­σια­σμός από τη νίκη επί των «πλά­βι» μεγά­λος, την επο­μέ­νη ημέ­ρα, 5 Ιου­νί­ου, όταν η Εθνι­κή τέθη­κε αντι­μέ­τω­πη με την Ισπα­νία. Η προ­σγεί­ω­ση από­το­μη. Οι «φού­ριας ρόχας» επι­βε­βαί­ω­σαν ότι είναι ο κακός δαί­μο­νας της εθνι­κής μας κι επι­κρά­τη­σαν εύκο­λα με 106–89, παρά τους 35 πόντους του Γκά­λη, τους 20 του Φασού­λα και τους 17 του Γιαννάκη.

Ακο­λού­θη­σε νέα ήττα για την εθνι­κή, στις 6 Ιου­νί­ου, αυτή τη φορά από τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση με 69–66, σε ένα παι­χνί­δι που σημα­δεύ­τη­κε από τη μερο­λη­πτι­κή διαι­τη­σία του Τσε­χο­σλο­βά­κου διαι­τη­τής Κοτλέ­μπα, προ­κα­λώ­ντας τις απο­δο­κι­μα­σί­ες των Ελλή­νων φιλά­θλων στις εξέδρες.

Τελευ­ταίο παι­χνί­δι της φάσης των ομί­λων, στις 7 Ιου­νί­ου, ήταν αυτό απέ­να­ντι στην ισχυ­ρή Γαλ­λία, όπου η Ελλά­δα χρεια­ζό­ταν μόνο νίκη για να προ­κρι­θεί στα προη­μι­τε­λι­κά. Με τη συμπα­ρά­στα­ση του κόσμου και τους 34 πόντους του Γκά­λη, η εθνι­κή ομά­δα επι­κρά­τη­σε με 82–69 και πέτυ­χε τον βασι­κό της στό­χο, που ήταν να μπει στην οκτάδα.

Η πορεία προς την κορυφή

Η Ελλά­δα τερ­μά­τι­σε στην τέταρ­τη θέση του πρώ­του όμι­λο και κλή­θη­κε να αντι­με­τω­πί­σει, στις 10 Ιου­νί­ου, την πρώ­τη του άλλου ομί­λου, Ιτα­λία. Η παρέα του Γκά­λη και του Γιαν­νά­κη δεν άφη­σε την παρα­μι­κρή αμφι­βο­λία για τον νικη­τή. Με 38 πόντους του Γκά­λη, 22 του Γιαν­νά­κη και 12 του Καμπού­ρη, που ήταν η απο­κά­λυ­ψη του αγώ­να, επι­κρά­τη­σε των Ιτα­λών με 90–78 και πέρα­σε πανη­γυ­ρι­κά στα ημιτελικά.

Στα ημι­τε­λι­κά της 12ης Ιου­νί­ου, η Εθνι­κή ξανα­βρή­κε ως αντί­πα­λο τη Γιου­γκο­σλα­βία, κερ­δί­ζο­ντάς την για ακό­μα μια φορά με επι­κή ανα­τρο­πή στο δεύ­τε­ρο ημί­χρο­νο και τελι­κό σκορ 81–77. Οι Γιου­γκο­σλά­βοι και ο Αζα Πέτρο­βιτς, φανε­ρά εκνευ­ρι­σμέ­νοι, προ­κά­λε­σαν με τις δηλώ­σεις τους, ευχό­με­νοι «καλή τύχη στη Ρωσία».

Στον μεγά­λο τελι­κό της 14ης Ιου­νί­ου, η Ελλά­δα ξανα­βρή­κε μπρο­στά της τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, η οποία στον άλλο ημι­τε­λι­κό της διορ­γά­νω­σης είχε επι­κρα­τή­σει της Ισπα­νί­ας με 113–96. Στο ΣΕΦ επι­κρα­τού­σε το αδια­χώ­ρη­το με την τότε πολι­τι­κή ηγε­σία της χώρας και την αντι­πο­λί­τευ­ση να βρί­σκε­ται στις θέσεις των επι­σή­μων με ελλη­νι­κές σημαί­ες στα χέρια. Ένα ολό­κλη­ρο έθνος ήταν καρ­φω­μέ­νο στην τηλεόραση.

Ο αγώ­νας ήταν συγκλο­νι­στι­κός και κρί­θη­κε με τις δύο βολές του Λιβέ­ρη Ανδρί­τσου, που πήγε το ματς στην παρά­τα­ση (89–89 η κανο­νι­κή διάρ­κεια) και τις δύο βολές του Αργύ­ρη Καμπού­ρη στην εκπνοή της παρά­τα­σης, που δια­μόρ­φω­σαν το τελι­κό σκορ 103–101 υπέρ της εθνι­κής μας.

Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι ο Καμπού­ρης ήταν ο μονα­δι­κός σέντερ μετα­ξύ όλων των ομο­λό­γων του στις 24 ομά­δες του Μου­ντο­μπά­σκετ του 1986, ο οποί­ος (όντας βασι­κός αντί του από­ντος Πανα­γιώ­τη Φασού­λα) δεν είχε εκτε­λέ­σει ούτε μία ελεύ­θε­ρη βολή!

Η 14η Ιου­νί­ου ανή­κει στους Γκά­λη, Γιαν­νά­κη, Σταυ­ρό­που­λο, Λινάρ­δο, Καμπού­ρη, Καρα­τζά, Ρωμα­νί­δη, Φιλίπ­που, Φασού­λα, Ιωάν­νου, Χρι­στο­δού­λου και Ανδρί­τσο, καθώς επί­σης και στον αεί­μνη­στο «Ευρω­κό­ουτς», Κώστα Πολί­τη, αλλά και σε όλους τους πρω­τα­γω­νι­στές της «επί­ση­μης αγα­πη­μέ­νης» του 1987 που με την κατά­κτη­ση του χρυ­σού μεταλ­λί­ου στο ευρω­παϊ­κό πρω­τά­θλη­μα συγκί­νη­σαν τους απα­ντα­χού Έλλη­νες. Αυτή η ημέ­ρα στην Ελλά­δα πρέ­πει να είναι αφιε­ρω­μέ­νη στο μπάσκετ!