Ζευγάς και… παπάς, δεν γίνεται

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανάκης //

Η εκκλη­σία είναι ο πιο δια­χρο­νι­κός, σκο­τα­δι­στι­κός και εγκλη­μα­τι­κός οργα­νι­σμός που γνώ­ρι­σε η ανθρω­πό­τη­τα. Είναι η ιδε­ο­λο­γία του δου­λο­κτη­τι­σμού και ως τέτοια εμφα­νί­στη­κε, οργα­νώ­θη­κε, ισχυ­ρο­ποι­ή­θη­κε και υπάρ­χει. Έκτο­τε, στη­ρί­ζει κάθε τάξη που παρου­σιά­ζε­ται στο προ­σκή­νιο της εξέ­λι­ξης του συνε­χούς του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Εξα­πα­τά, τρο­μο­κρα­τεί, ποδη­γε­τεί, εκμαυ­λί­ζει τους λαούς, αμβλύ­νει την κρι­τι­κή σκέψη.

Η εκκλη­σία είναι θανά­σι­μος εχθρός των κατα­πιε­ζό­με­νων μαζών και μόνο ως τέτοια πρέ­πει να αντιμετωπίζεται.

Οι προ­ο­δευ­τι­κοί άνθρω­ποι, οι επα­να­στά­τες έχουν, εκτός της οργά­νω­σής τους, το απο­τε­λε­σμα­τι­κό όπλο της γνώ­σης και της επι­στή­μης στην πάλη τους για την χει­ρα­φέ­τη­σή τους. Η γνώ­ση και η επι­στή­μη νοη­μα­το­δο­τούν, εξο­πλί­ζουν και ανατέμνουν.

Επι­στή­μη και εκκλη­σία είναι δύο εντε­λώς αντί­θε­τες έννοιες και πραγ­μα­τι­κό­τη­τες. Αυτό το γνώ­ρι­ζε άρι­στα ακό­μη και η αστι­κή τάξη κατά την επα­να­στα­τι­κή της περί­ο­δο (Γαλ­λι­κή Επανάσταση).

Δεν μπο­ρεί (υπό την έννοια του αδύ­να­του) να είναι κανείς “και παπάς και ζευ­γάς”. Ή το κωμι­κό, εξευ­τε­λι­στι­κό, επι­κίν­δυ­νο και αλλη­λο­α­ναι­ρού­με­νο (στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση) φαι­νό­με­νο των ημε­ρών μας, “το πρωί ζευ­γάς και το βρά­δυ παπάς”. Που απε­νο­χο­ποιεί και βάζει στο “σπί­τι” τον σκο­τα­δι­σμό της εκκλη­σί­ας, αλλά και κάθε ανορ­θο­λο­γι­σμού. Που πασχί­ζει να προ­βά­λει ως ιδε­ο­λό­γη­μα ιδιό­τυ­που αμο­ρα­λι­στι­κού και αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποι­η­μέ­νου διπο­λι­σμού, την αίω­ρη, αίο­λη και ανο­ή­τως επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα στά­ση του… χριστιανοπροοδευτικού.

Η εκκλη­σία και ο ανορ­θο­λο­γι­σμός γενι­κό­τε­ρα, είναι το “ρόπα­λο” της αστι­κής τάξης. Που όταν δεν σκο­τώ­νει, μολύ­νει, υπο­σκά­πτει, δια­βρώ­νει και απο­κοι­μί­ζει συνει­δή­σεις αφο­πλί­ζο­ντας τις μάζες. Είναι το ματω­μέ­νο δεκα­νί­κι, η ιδε­ο­λο­γία του στυ­γνού και εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Θα πέσει μαζί του, αλλά αυτό – σε καμία περί­πτω­ση δεν σημαί­νει πως μέχρι τότε συμ­με­τέ­χου­με σε δρά­σεις της παρα­γνω­ρί­ζο­ντας την ολέ­θρια επί­δρα­σή της, σφυ­ρί­ζο­ντας… αδιά­φο­ρα και στην ουσία, ενδυ­να­μώ­νο­ντας το ρόλο της. Αντι­θέ­τως, αγω­νι­ζό­μα­στε να απο­μο­νω­θεί, όσο γίνε­ται, από το κοι­νω­νι­κό γίγνε­σθαι, απο­κα­λύ­πτου­με τον σκο­τα­δι­σμό της και αντι­μα­χό­μα­στε το ρόλο της που είναι η στή­ρι­ξη του συστήματος.

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ