Ζουν ανάμεσά μας ή μήπως τελικά ζούμε ανάμεσά τους; – Γράφει ο Σωτήρης Ζιώμας

«Η βασι­κή αιτία του προ­βλή­μα­τος», είχε πει κάπο­τε ο Μπέρ­τραντ Ράσελ σχε­τι­κά με την άνο­δο του ναζι­σμού στη Γερ­μα­νία, «είναι ότι στο σύγ­χρο­νο κόσμο οι ηλί­θιοι είναι υπερ­βέ­βαιοι ενώ οι έξυ­πνοι είναι γεμά­τοι αμφιβολίες».

Αυτή την απο­στρο­φή είναι πιθα­νόν να χρη­σι­μο­ποιού­σε ξανά ο Βρε­τα­νός ανθρω­πι­στής φιλό­σο­φος, εάν έβλε­πε σήμε­ρα να παρε­λαύ­νουν οι αρνη­τές των νέων ταυ­το­τή­των με τους σταυ­ρούς, τα λάβα­ρα και τις χρι­στια­νι­κές εικό­νες στη χώρα που υπε­ρη­φα­νεύ­ε­ται ότι γέν­νη­σε τη δημο­κρα­τία και τη φιλοσοφία.

Η ανθρώ­πι­νη βλα­κεία, ως γνω­στόν, είναι ακα­τα­νί­κη­τη, ασυ­ναί­σθη­τη και αθε­ρά­πευ­τη. Όπως υπο­στή­ρι­ζε ο Κάρ­λο Μ. Τσι­πόλ­λα στο περί­φη­μο έργο του «Οι βασι­κοί νόμοι της ανθρώ­πι­νης ηλι­θιό­τη­τας», οι ηλί­θιοι συνι­στούν την πιο επι­κίν­δυ­νη ομά­δα ανθρώ­πων, ακό­μα και από αυτή των ληστών. Σύμ­φω­να με τη θεω­ρία του, ένας ηλί­θιος είναι πιο επι­ζή­μιος για το κοι­νω­νι­κό σύνο­λο από ό,τι ένας ληστής (bandit), αφού οι πρά­ξεις του ληστή είναι λογι­κές και προ­βλέ­ψι­μες, άρα αντι­με­τω­πί­σι­μες, ενώ αυτές του βλά­κα, απρό­βλε­πτες, και άρα μη αντιμετωπίσιμες.

Στο ίδιο περί­που μήκος κύμα­τος κινού­ταν και το δοκί­μιο «Η τερά­στια κοι­νω­νι­κή σημα­σία των βλα­κών εν τω συγ­χρό­νω βίω» του κοι­νω­νιο­λό­γου Ευάγ­γε­λου Λεμπέ­ση, ενός συντη­ρη­τι­κού ανθρώ­που που μπο­ρεί να μην φημι­ζό­ταν για τη μαρ­ξι­στι­κή του σκέ­ψη, όμως κατά­φε­ρε χάρη στην εντι­μό­τη­τά του να μας πεί­σει ότι η βλα­κεία δεν έχει ταξι­κή κατα­γω­γή. Κατά τον Λεμπέ­ση, ο κόσμος είναι αδύ­να­τον να γλυ­τώ­σει από τους βλά­κες καθώς είτε σε επί­πε­δο κοι­νω­νι­κό είτε σε επί­πε­δο πολι­τι­κό, έχουν την τάση να συνα­σπί­ζο­νται. Είναι η δημιουρ­γία της «κλί­κας», της «βλα­κι­κής αγέ­λης» που δίνει στον ηλί­θιο την ασφά­λεια, τη σιγου­ριά και τη θαλ­πω­ρή ώστε να σκέ­φτε­ται με αφο­ρι­στι­κές και εν τέλει φασι­στι­κές λογι­κές τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας».

Πίσω από το φαι­νό­με­νο με τις ουρές έξω από τα αστυ­νο­μι­κά τμή­μα­τα αλλά και τους δια­δη­λω­τές κατά των νέων ταυ­το­τή­των στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, είναι πασι­φα­νές ότι βρί­σκο­νται ακρο­δε­ξιά μορ­φώ­μα­τα και οργα­νω­μέ­να τμή­μα­τα της Εκκλη­σί­ας, έτοι­μα αμφό­τε­ρα να προ­τά­ξουν για μια ακό­μα φορά τον ανορ­θο­λο­γι­σμό, τον σκο­τα­δι­σμό και τη θρη­σκο­λη­ψία. Άλλω­στε, η θρη­σκεία πάντα λει­τουρ­γού­σε ως ανά­χω­μα στην εξέ­λι­ξη και την πρό­ο­δο των σύγ­χρο­νων κοινωνιών.

Όλως «συμ­πτω­μα­τι­κώς», οι εμπνευ­στές των ακραί­ων θεω­ριών συνω­μο­σί­ας που θέλουν τις νέες ταυ­τό­τη­τες να απο­τε­λούν τον προ­θά­λα­μο του χαράγ­μα­τος του Αντι­χρί­στου, είναι οι ίδιοι με εκεί­νους που με προ­με­τω­πί­δα τις προ­φη­τεί­ες του Παϊ­σί­ου αντι­τάσ­σο­νταν κατά του εμβο­λί­ου του Covid-19, το οποίο –κατ’ αυτούς– επί­σης περιεί­χε το μικρο­τσίπ του «θηρί­ου της Απο­κά­λυ­ψης». Είναι οι ίδιες κοι­νω­νι­κές ομά­δες που ασπά­ζο­νταν τις θεω­ρί­ες περί σύν­δε­σης του εμβο­λί­ου με το δίκτυο 5G, τη μεί­ω­ση του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού και τη «Νέα Τάξη Πραγ­μά­των», υπο­στή­ρι­ζαν τις αντιε­πι­στη­μο­νι­κές θεω­ρί­ες περί «Μεγά­λης Αντι­κα­τά­στα­σης» πλη­θυ­σμών και «απά­της» της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής, θεω­ρού­σαν «αντι­χρι­στια­νι­κό» τον ΑΜΚΑ και χαρα­κτή­ρι­ζαν κάθε τεχνο­λο­γι­κή πρό­ο­δο «δημιούρ­γη­μα του Διαβόλου».

Πριν από μερι­κά χρό­νια, μελέ­τη που δημο­σιεύ­θη­κε στο «Ευρω­παϊ­κό Περιο­δι­κό Κοι­νω­νι­κής Ψυχο­λο­γί­ας», είχε απο­κα­λύ­ψει ότι η πίστη σε παρά­λο­γες θεω­ρί­ες συνω­μο­σί­ας χρη­σι­μεύ­ει προ­κει­μέ­νου να δια­φο­ρο­ποι­η­θούν οι δήθεν «αφυ­πνι­σμέ­νοι» από τις «αδα­είς» μάζες, τα  «κοι­μι­σμέ­να πρό­βα­τα». Να ξεχω­ρί­σει, εν ολί­γοις, κάποιος από το «άβου­λο» πλή­θος και να νιώ­σει μονα­δι­κός κάτο­χος της… απο­κλει­στι­κής γνώσης.

Το πρό­βλη­μα με την άκρα­τη συνω­μο­σιο­λο­γία, πέρα από τη μετα­φυ­σι­κή παρά­με­τρο που στε­ρεί­ται απτών απο­δεί­ξε­ων, είναι ο ευνου­χι­σμός της ορθής σκέ­ψης και το «ξέπλυ­μα» του ίδιου του συστή­μα­τος. Για την κυβέρ­νη­ση Μητσο­τά­κη, όπως και για κάθε αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση που επι­κα­λεί­ται τον ορθο­λο­γι­σμό της άρχου­σας τάξης για να απο­προ­σα­να­το­λί­σει μέσω των χει­ρα­γω­γού­με­νων μέσων ενη­μέ­ρω­σης το λαό από τα πραγ­μα­τι­κά του προ­βλή­μα­τα, τέτοιες περι­θω­ρια­κές ομά­δες απο­τε­λούν βολι­κό­τα­το αντί­πα­λο. Είναι προ­τι­μό­τε­ρο για αυτούς ο κόσμος να συζη­τά εν έτει 2023 για τον «666» και την «ψηφια­κή ηλε­κτρο­νι­κή σκλα­βιά» παρά για την ακρί­βεια που σαρώ­νει και το νέο εργα­σια­κό νομο­σχέ­διο-έκτρω­μα που προ­βλέ­πει 13ωρη εργα­σία και ποι­νι­κο­ποί­η­ση της απεργίας.

Εξάλ­λου, δεν είναι λίγες οι φορές που ο πρω­θυ­πουρ­γός και τα στε­λέ­χη του αμφι­σβη­τούν την επι­στή­μη όπο­τε αυτή απο­δει­κνύ­ει τα εγκλή­μα­τά τους (βλ. δήλω­ση Πέτσα για το Εθνι­κό Αστε­ρο­σκο­πείο) ή χρη­σι­μο­ποιούν παρα­πλα­νη­τι­κούς επι­στη­μο­νι­κούς όρους για να δικαιο­λο­γή­σουν την πλή­ρη ανε­πάρ­κεια του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού (βλ. στεί­ρα επί­κλη­ση της κλι­μα­τι­κής κρί­σης για τις πυρ­κα­γιές και τις πλημμύρες).

Μπο­ρεί λοι­πόν στον πυρε­τό των νέων ταυ­το­τή­των η ηλι­θιό­τη­τα να στε­ρεί­ται ταξι­κής ταυ­τό­τη­τας, όμως ο εχθρός είναι ορα­τό­τα­τος και ο πόλε­μος που διε­ξά­γε­ται έχει όνο­μα. Και είναι ταξι­κός, όχι… νεοταξικός.