Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζωή Δικταίου: Αβέβαιη πλάνη

Χάρι­σέ μου
μιαν έστω αβέ­βαιη πλά­νη, θάλασσα,
μια παλιά νοσταλγία,
να μεί­νω, στον ίδιο όρκο αιχμάλωτη
τώρα που ακούω σε κάθε ταξίδι
μακρι­νή φωνή την αγάπη,
τώρα που πέθα­ναν μέσα μου όλες οι αυταπάτες
και οι σημα­δε­μέ­νες χρονολογίες
δε σημαί­νουν πια τίποτα.

Τώρα που η βρο­χή ξεπλέ­νει τα φύλλα
ξέρεις, μ‘ αρέ­σει να ονειρεύομαι
στην ασυ­λία τής παλιάς πόλης
όλους εκεί­νους, τούς άγο­νους έρωτες…

Ανοί­γουν τα περά­σμα­τα τέτοια ώρα
την ίδια ώρα οι ασά­λευ­τοι ήχοι
γίνο­νται ψίθυροι,
άλλοι σημα­δεύ­ουν όνει­ρα και άλλοι σημαδεύονται
από τύψεις, από ενοχές
από το τίπο­τα που πίστε­ψαν γι’ αγάπη,

Θέλει κότσια φίλε να φοράς κατά­σαρ­κα το φως
θέλει θυσί­ες ή αγάπη
για να μην σε ξενα­γούν φαντάσματα
στα κάστρα, αυτά που άφησες
να κατοι­κή­σει η εκδίκηση.

Στο διά­βα τής ερη­μιάς σε θέλω, θάλασσα
χαλί­κια και βότσαλα
υψώ­νει απέ­να­ντι χάρ­τι­νους πύρ­γους ο νους.

Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ηγου­με­νί­τσα 23 Σεπτέμ­βρη 2019

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο