Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζωή Δικταίου: Με τις παλιές συνήθειες οργώνει η μνήμη σκουριές

Κοι­μά­ται η θάλασ­σα, κομ­μα­τιά­στη­κε ο δρό­μος κι όμως ήρθες
υπάρ­χεις λοι­πόν, εξα­ντλη­μέ­νος επα­να­στά­της, μάτια άγρυπνα
κι εγώ που νόμι­ζα πως χρό­νια τώρα σε είχε φιλήσει
στα χεί­λη η λησμονιά.
Ήρθες απαλ­λαγ­μέ­νος από την ενοχή
κι είχε τόση ψύχρα εκεί­νο το δειλινό
και δεν υπήρ­χε χρό­νος για δεύ­τε­ρη πλάνη.

Ήρθες εδώ στην άγο­νη άμμο, ρου­μπί­νι στά­ζει το αίμα
και χρώ­μα άλι­κο από τα νοτι­σμέ­να θαλασσόξυλα
η αλμύ­ρα πιο δυνα­τή από την άγνοια μετρά απουσίες
ώρα που οι κίβδη­λοι ήχοι χάνο­νται προς το βενε­τσιά­νι­κο κάστρο
αφή­νο­ντας στα γλα­ρο­πού­λια την έρη­μη ακτή,
πικρό το ανα­φι­λη­τό στην ψεύ­τρα συμφορά
η συνεί­δη­ση το ξέρεις, δεν έχει θέση στο παρελθόν
και ο έρω­τας από το ανα­γκαίο στο αδύνατο
γρά­φει το τέλος μιας σπα­τα­λη­μέ­νης αθωότητας.

Τα σύν­νε­φα είχαν ανά­ψει τα πρώ­τα γαρύφαλλα
να βγει το τελευ­ταίο φθι­νο­πω­ρι­νό φεγγάρι
να κρι­θεί το δάκρυ στα ματοτσίνορα
να χαϊ­δέ­ψω ξανά τα μαλ­λιά σου, γκρί­ζα πια,
ν’ αγα­πή­σου­με απ’ την αρχή στον ορί­ζο­ντα την αστραπή,
τη βρο­χή, τον κεραυ­νό, τη θύμηση,
να συλ­λα­βί­σου­με στα­λαγ­μα­τιές την απόγνωση,
το λάθος,το πάθος.

Κλεί­νουν πλη­γές στο καρ­νά­γιο οι καραβομαραγκοί
τα σφυ­ριά χτυ­πούν, χέρια χαραγμένα
με τις παλιές συνή­θειες οργώ­νει η μνή­μη σκουριές
στην πόλη που αγά­πη­σες κι εσύ δρα­πε­τεύ­ουν τα αισθήματα
στην πάνω πλα­τεία, στο μεγά­λο συντριβάνι
στο καντού­νι του Σολω­μού, στις πολε­μί­στρες στο Νέο Φρούριο,
τόσο μακριά η όμορ­φη πόλη,
από την απι­στία στη νίκη τής αρε­τής σε μιαν ασπρό­μαυ­ρη φωτογραφία
λιτα­νεύω τους αμφί­βο­λους όρκους
καί­νε οι λέξεις.

Στο τέλος της σκιάς που ρίχνουν τα κυπαρίσσια
κου­ρε­λια­σμέ­νο το λευ­κό που­κά­μι­σο στο μουράγιο
με μια χού­φτα φύκια μού δεί­χνεις τον φόβο ξανά
δεν έχεις άλλους στόχους
κι εμέ­να ξέρεις δεν μού περισ­σεύ­ουν πολ­λές στιγμές
ευγνώ­μων στη συνη­γο­ρία τού πρώ­του άστρου και στη σιωπή
συμ­βαί­νει καμιά φορά σε μια μπό­ρα να τελειώ­νει ο λυγμός
ή και ο κόσμος
αυτός που ονειρεύτηκες.

Αύριο, εν ονό­μα­τι τής αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρ­κυ­ρα 30 Νοέμ­βρη 2019

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο