Ημερίδα του ΚΚΕ: «Δικτατορία του κεφαλαίου: Το αληθινό πρόσωπο του σημερινού “επιτελικού κράτους δικαίου”» (VIDEO-ΦΩΤΟ)

Η Μαρί­να Λαβρά­νου στη δική της ειση­γη­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση, αφού έφε­ρε ως παρά­δειγ­μα την αντι­πα­ρά­θε­ση μετα­ξύ των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων για τις υπο­θέ­σεις παρα­κο­λου­θή­σε­ων — υπο­κλο­πών του τελευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος με βάση το Σύνταγ­μα, η οποία συμ­βάλ­λει στο να ενι­σχυ­θεί το ψεύ­τι­κο δίπο­λο του «επι­τε­λι­κού κρά­τους Μητσο­τά­κη» από τη μια και του «προ­ο­δευ­τι­κού κρά­τους δικαί­ου», σημεί­ω­σε μετα­ξύ άλλων:

«Η συζή­τη­ση με επί­κε­ντρο το Σύνταγ­μα, για το αν και κατά πόσο υπάρ­χει παρα­βί­α­σή του, και μάλι­στα σε βαθ­μό που — όπως λέγε­ται — να απει­λεί­ται το δημο­κρα­τι­κό πολί­τευ­μα, στό­χο έχει να ενι­σχυ­θεί ένα πλέγ­μα, κάτω από την ομπρέ­λα της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, όπου η τήρη­ση της νομι­μό­τη­τας ως μπά­λα θα πετιέ­ται από τη Βου­λή στην κυβέρ­νη­ση και από εκεί στη Δικαιο­σύ­νη, με την προ­σπά­θεια ο λαός να μεί­νει στη μέση ως το μόνι­μο “κορόι­δο” του κλα­σι­κού παι­δι­κού παι­χνι­διού, που νομί­ζει μάλι­στα ότι συμ­με­τέ­χει σε μια δίκαιη παρ­τί­δα. (…) το Σύνταγ­μα προ­βάλ­λε­ται ως το ενιαίο, κωδι­κο­ποι­η­μέ­νο, νομι­κό κεί­με­νο που περι­λαμ­βά­νει τους δια­χρο­νι­κούς κανό­νες με αυξη­μέ­νη τυπι­κή ισχύ, που δια­τρέ­χουν την κρα­τι­κή οργά­νω­ση και άσκη­ση της εξου­σί­ας, που προ­βλέ­πει τα “θεσμι­κά αντί­βα­ρα” για τον έλεγ­χο ιδί­ως της λεγό­με­νης “εκτε­λε­στι­κής” εξου­σί­ας με βάση την αστι­κή διά­κρι­ση και ορο­λο­γία. Θεω­ρεί­ται σύμ­βο­λο της αυτό­νο­μης κρα­τι­κής υπό­στα­σης, του έθνους — κρά­τους, δηλα­δή του αστι­κού κρά­τους, ενώ, όπως ανα­γρά­φε­ται σε ένα από τα συγ­γράμ­μα­τα του Συνταγ­μα­τι­κού Δικαί­ου που διδά­σκε­ται στη Νομι­κή, απο­τε­λεί το “καθο­ρι­στι­κό χαρα­κτη­ρι­στι­κό του φιλε­λεύ­θε­ρου αστι­κού κρά­τους”, του κρά­τους — δικαίου.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, όπως ανα­δει­κνύ­ου­με και μέσα από τις σχε­τι­κές εκδό­σεις της “Σύγ­χρο­νης Επο­χής” και της ΚΟΜΕΠ, το Σύνταγ­μα απο­τυ­πώ­νει και ενι­σχύ­ει τις καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής. Ο αστι­κός κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός, προ­ϊ­όν της ανά­πτυ­ξης του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που παρα­γω­γής, στη­ρί­ζει και ενι­σχύ­ει την εξου­σία της αστι­κής τάξης, τη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου. (…) Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η επι­δί­ω­ξη όλων των αστι­κών κομ­μά­των στην προη­γού­με­νη συνταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση να θωρα­κι­στεί περαι­τέ­ρω η πολι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, δηλα­δή να προ­χω­ρά­ει — όσο το δυνα­τόν — ανε­μπό­δι­στα το κυβερ­νη­τι­κό έργο, να υλο­ποιεί­ται “ομα­λά” η κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή. (…) Η επι­μο­νή των αστι­κών δυνά­με­ων στη συζή­τη­ση γύρω από το Σύνταγ­μα απο­τυ­πώ­νει μ’ έναν τρό­πο και τον ρόλο που αυτό επι­διώ­κε­ται να παί­ζει όχι μόνο στη νομι­μο­ποί­η­ση της όξυν­σης της κατα­στο­λής αλλά και στη διευ­κό­λυν­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής — και πολι­τι­κής — χει­ρα­γώ­γη­σης. Ιδιαί­τε­ρα σε συν­θή­κες που τα αδιέ­ξο­δα του καπι­τα­λι­σμού εντεί­νο­νται και τα βάσα­να για τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα δεν έχουν τέλος, έχει ιδιαί­τε­ρη σημα­σία να κρύ­βε­ται ο πραγ­μα­τι­κός αντί­πα­λος, η αστι­κή τάξη και το κρά­τος της, που εξε­λίσ­σε­ται και ανα­βαθ­μί­ζει τόσο τα φανε­ρά όπλα του ενά­ντια στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, όσο και τις μεθό­δους της κρυ­φής κατα­στο­λής, δηλα­δή τη χει­ρα­γώ­γη­ση, ώστε να υπάρ­χει απο­δο­χή και ενερ­γή στή­ρι­ξη της αστι­κής τάξης και των συμ­φε­ρό­ντων της (…)

Το αστι­κό Σύνταγ­μα δεν μπο­ρεί να διαρ­ρή­ξει τα όρια της αστι­κής εξου­σί­ας, ούτε να απο­τε­λέ­σει “μοχλό” για την άνο­δο του κινή­μα­τος, “κρί­κο” στον δρό­μο του κοι­νω­νι­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού. Χρειά­ζε­ται να ορθω­θεί μέτω­πο απέ­να­ντι σε αυτή τη συντο­νι­σμέ­νη προ­σπά­θεια της αστι­κής τάξης και των οπορ­του­νι­στι­κών δυνά­με­ων να συσκο­τί­σουν τον πραγ­μα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του αστι­κού Συντάγ­μα­τος, να εγκλω­βί­σουν τη δυσα­ρέ­σκεια της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των στις μυλό­πε­τρες του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και της “προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης”. Κατ’ επέ­κτα­ση η πάλη για την υπε­ρά­σπι­ση κοι­νω­νι­κών δικαιω­μά­των και ελευ­θε­ριών, για την κατάρ­γη­ση των αντι­δρα­στι­κών νόμων, η πίε­ση για τη νομο­θέ­τη­ση μέτρων ανα­κού­φι­σης, για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή, χρειά­ζε­ται την ίδια στιγ­μή να απο­κα­λύ­πτει τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα του Συντάγ­μα­τος, των νόμων, του κράτους».

Ανάγκη η διακριτή και ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων