Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Απεργία της 9ης Νοέμβρη ενόχλησε κυβερνητικά τρολ και φασίστες

Την Τετάρ­τη 9 Νοέμ­βρη ακού­στη­κε δυνα­τά, απ’ άκρη σε άκρη της χώρας, η φωνή των εργα­ζό­με­νων. Η φωνή του λαού. Όλων εκεί­νων που η πολι­τι­κή κυβέρ­νη­σης-κεφα­λαί­ου και Ε.Ε τσα­κί­ζει τις ζωές τους και τα όνει­ρα των παι­διών τους.

Όλων όσων αρνού­νται να προ­σαρ­μο­στούν στη φτώ­χεια, την πεί­να, το κρύο και τα «καλά­θια-καπα­μά­δες του νοικοκυριού»…

Όλων εκεί­νων που διεκ­δι­κούν αυξή­σεις σε μισθούς, συντά­ξεις, υπο­γρα­φή συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, κατάρ­γη­ση φόρων και χαρατσιών.

Το μήνυ­μα στάλ­θη­κε με ηχη­ρό τρό­πο: «Χωρίς εσέ­να γρα­νά­ζι δε γυρ­νά, εργά­τη μπο­ρείς χωρίς αφεντικά».

Όπως ήταν φυσι­κό, η μεγά­λη επι­τυ­χία της απερ­γί­ας, η τερά­στια απερ­για­κή συγκέ­ντρω­ση του ΠΑΜΕ στην Αθή­να, η μαζι­κή συμ­με­το­χή εργα­ζό­με­νων στις απερ­για­κές πορεί­ες στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και τις άλλες πόλεις, ενό­χλη­σε αρκετούς.

Γι’ αυτό και η κυβέρ­νη­ση «αμό­λη­σε», για άλλη μια φορά, στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης τα τρο­λά­κια της να στά­ξουν χολή για τους απερ­γούς, τους εργα­ζό­με­νους, το ΠΑΜΕ.

Μια μικρή γεύ­ση από τα πικρα­μέ­να τρολ.…

Μαζί με τα φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κά τρολ, επί­θε­ση στην απερ­γία – και ειδι­κά το ΠΑΜΕ – έκα­ναν τα φασι­στοει­δή του μορ­φώ­μα­τος Κασι­διά­ρη. Όπως και η Χρυ­σή Αυγή παλαιό­τε­ρα, έτσι και σήμε­ρα το ναζι­στι­κό κόμ­μα του κατα­δι­κα­σμέ­νου για σύστα­ση εγκλη­μα­τι­κής συμ­μο­ρί­ας Κασι­διά­ρη παί­ζει το ρόλο του «μαντρό­σκυ­λου» του κεφα­λαί­ου και της εργο­δο­σί­ας. Μάλι­στα, σε κεί­με­νο που δημο­σιεύ­θη­κε στην ιστο­σε­λί­δα τους, τα φασι­στοει­δή γρά­ψουν ψευ­δώς ότι οι ταξι­κές δυνά­μεις που συσπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ «δεν προ­χώ­ρη­σαν σε καμία κινη­το­ποί­η­ση αλλη­λεγ­γύ­ης για τους υγειο­νο­μι­κούς που βρί­σκο­νται σε ανα­στο­λή εργα­σί­ας». Και φασί­στες και ψεύ­τες γκε­μπε­λί­σκοι. Άλλω­στε αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί.

Σε όλους όσους ενο­χλή­θη­καν από το μεγά­λο απερ­για­κό ποτά­μι του ΠΑΜΕ, τους συστή­νου­με ένα πράγ­μα: Ξύδι. Τους εργα­ζό­με­νους, τις κόκ­κι­νες σημαί­ες, τους ταξι­κούς αγώ­νες θα τους βλέ­πουν παντού και συνέ­χεια. Με αυτόν τον φόβο θα κοι­μού­νται θα ξυπνούν. Μέχρι να γίνει πρά­ξη το σύν­θη­μα, Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο