Η «Αριστερά» του μπάφου

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Οι πρό­σφα­τες αθλιό­τη­τες που εκστό­μι­σε σε συνε­ντεύ­ξεις του ο σύμ­βου­λος του Αλ. Τσί­πρα και στέ­λε­χος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Καρα­νί­κας απο­τε­λούν αντα­νά­κλα­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής και πολι­τι­κής ιδιο­συ­γκρα­σί­ας της «Αρι­στε­ράς» που εκπροσωπεί.

Πρό­κει­ται για εκεί­νη την «Αρι­στε­ρά» η οποία ανέ­κα­θεν επι­θυ­μού­σε έναν λαό «ναρ­κω­μέ­νο» από τις αυτα­πά­τες της δια­χεί­ρι­σης του συστή­μα­τος. Μια νεο­λαία που, αντί να αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στην υπάρ­χου­σα βαρ­βα­ρό­τη­τα και εκμε­τάλ­λευ­ση, να ανα­ζη­τά διέ­ξο­δο από την ατο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις ψευ­δαι­σθή­σεις των ουσιών.

Η «Αρι­στε­ρά» του Καρα­νί­κα έχει φρο­ντί­σει εδώ και δεκα­ε­τί­ες να λει­τουρ­γεί ως το «όπιο» της εργα­τι­κής τάξης. Στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90 την «πότι­ζε» με τις αυτα­πά­τες ενός υπο­τι­θέ­με­νου καλύ­τε­ρου κόσμου που θα ανα­δύ­ο­νταν από τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στις σοσια­λι­στι­κές χώρες ενώ, ταυ­τό­χρο­να, υπερ­ψή­φι­ζε την Συν­θή­κη του Μάα­στριχτ συμ­με­τέ­χο­ντας – από κοι­νού με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – στην θεμε­λί­ω­ση του ευρω­ε­νω­σια­κού τερατουργήματος.

Όταν ενέ­σκη­ψε η καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, η ίδια «Αρι­στε­ρά» λει­τούρ­γη­σε και πάλι ως το μακρύ χέρι του συστή­μα­τος, φρο­ντί­ζο­ντας να κάνει την δου­λειά που αδυ­να­τού­σαν να φέρουν σε πέρας η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο εγκλώ­βι­σε – και στην συνέ­χεια διο­χέ­τευ­σε — την δίκαιη αγα­νά­κτη­ση μεγά­λου τμή­μα­τος του λαού σε ακίν­δυ­να για την αστι­κή τάξη μονο­πά­τια, αλλά εμπό­τι­σε χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους και νέους με το «χασίς» της «κυβέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς». Τα έργα και οι ημέ­ρες της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστά.

Το θέμα των ναρ­κω­τι­κών, πέραν της επι­στη­μο­νι­κής του βάσης, είναι βαθιά πολι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό. Η «σκλα­βιά» της μαστού­ρας και της εξάρ­τη­σης είναι άμε­σα συν­δε­δε­μέ­νη με την αλλο­τρί­ω­ση του σύγ­χρο­νου ανθρώ­που. Τι πιο βολι­κό για την άρχου­σα τάξη από μια νεο­λαία με «ναρ­κω­μέ­νη» σκέ­ψη, με ζωή σε «κατα­στο­λή», έρμαιο και βορά στα νύχια της εκμε­τάλ­λευ­σης και της χειραγώγησης.

Η πολι­τι­κή κατα­δί­κη της, από τους εργα­ζό­με­νους, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, τη νεο­λαία, είναι το λιγό­τε­ρο που αρμό­ζει στην «Αρι­στε­ρά» του μπάφου.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα