Η Κούβα μπροστά στις εκλογές 🇨🇺 γνήσια, αυθεντική –όχι εισαγόμενη– έχει επίθετο 🎈 “σοσιαλιστική”!

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές (για την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση Λαϊ­κής Εξου­σί­ας _όπως απο­κα­λεί­ται το κοι­νο­βού­λιο του νησιού της επα­νά­στα­σης) έχουν προ­γραμ­μα­τι­στεί να διε­ξα­χθούν στην Κού­βα στις 26 Μαρ­τί­ου 2023 και θα είναι οι πρώ­τες εκλο­γές από το 1976 στις οποί­ες δεν συμ­με­τέ­χουν ως υπο­ψή­φιοι _φυσικά ο Φιντέλ, αλλά ούτε ο Ραούλ Κάστρο.

Εκλο­γι­κό σύστη­μα _με βάση το σύνταγ­μα

• Όλοι οι Κου­βα­νοί πολί­τες 18+ ετών και έχουν πλή­ρη πολι­τι­κά δικαιώ­μα­τα ψήφου
• Το 50% των υπο­ψη­φί­ων πρέ­πει να προ­τα­θούν από τη γει­το­νιά ή το δημο­τι­κό δια­μέ­ρι­σμα και να εκλε­γούν με άμε­ση ψηφο­φο­ρία στις τοπι­κές συνελεύσεις.
• Το υπό­λοι­πο 50% προ­τεί­νε­ται από τις μαζι­κές οργα­νώ­σεις και απο­τε­λού­νται από εκπρο­σώ­πους συν­δι­κά­των, εργα­ζο­μέ­νων, νεο­λαί­ας, γυναι­κών, φοι­τη­τών, αγρο­τών και μέλη των Επα­να­στα­τι­κών Επι­τρο­πών για την Άμυ­να –CDR.
• Ο τελι­κός κατά­λο­γος των υπο­ψη­φί­ων, ο οποί­ος αντι­στοι­χεί στον αριθ­μό των εδρών που θα καλυ­φθούν, καταρ­τί­ζε­ται από την Εθνι­κή Επι­τρο­πή Υπο­ψη­φί­ων λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη κρι­τή­ρια όπως η “αξία ως άτο­μο στην υπη­ρε­σία του λαού”, ο πατριω­τι­σμός, οι ηθι­κές αξί­ες και η δρά­ση του στην υπη­ρέ­τη­ση της επα­νά­στα­σης κλπ.
• Για να εκλε­γούν πρέ­πει να συγκε­ντρώ­σουν περισ­σό­τε­ρο από το 50% των έγκυ­ρων ψήφων στην εκλο­γι­κή περι­φέ­ρεια στην οποία συμ­με­τέ­χουν. Εάν αυτό δεν επι­τευ­χθεί, η εν λόγω έδρα παρα­μέ­νει κενή εκτός εάν το Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας απο­φα­σί­σει τη διε­ξα­γω­γή δεύ­τε­ρου γύρου ψηφοφορίας.
• Οι ψηφο­φό­ροι πρέ­πει να είναι Κου­βα­νοί πολί­τες που έχουν συμπλη­ρώ­σει την ηλι­κία των 16 ετών και δεν έχουν κηρυ­χθεί δια­νοη­τι­κά ανά­πη­ροι από δικα­στή­ριο ή έχουν δια­πρά­ξει έγκλημα.

Η Granma, επι­κε­ντρώ­νει το τελευ­ταίο διά­στη­μα στο περιρ­ρέ­ον κλί­μα της δια­δι­κα­σί­ας βλ. Οι εκλο­γές μας (Ι) + Οι εκλο­γές μας (II)

Στο 1^ο μέρος με τίτλο «η κου­βα­νι­κή δημο­κρα­τία, γνή­σια, αυθε­ντι­κή –όχι εισα­γό­με­νη– έχει επί­θε­το: σοσια­λι­στι­κή! Η ουσία της έγκει­ται στη συμ­με­το­χή των πολι­τών, στο δικαί­ω­μα όλων να παίρ­νου­με μέρος μάχι­μα στην οικο­νο­μι­κή, πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή οικο­δό­μη­ση του έθνους”, ανα­φέ­ρε­ται χαρακτηριστικά:
“Δεν υπάρ­χει δημο­κρα­τία στην Κού­βα”, επα­να­λαμ­βά­νουν ξανά και ξανά όσοι αντι­τί­θε­νται στο κου­βα­νι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα. “Πώς μπο­ρεί να υπάρ­ξει με ένα μόνο κόμ­μα;”
Το ερώ­τη­μα θα έπρε­πε να απα­ντη­θεί με ένα άλλο: ποιος είπε ότι δημο­κρα­τία σημαί­νει πολυκομματισμός;
Δημο­κρα­τία είναι, με όλες τις έννοιες του όρου, κυβέρ­νη­ση του λαού. Και θα μπο­ρού­σα­με να προ­σθέ­σου­με: από τον λαό και για τον λαό.

Ο πολυ­κομ­μα­τι­σμός έχει _με όλο τον σεβα­σμό για τις περισ­σό­τε­ρες σύγ­χρο­νες καπι­τα­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες που τον θεω­ρούν εγγύ­η­ση της δημο­κρα­τί­ας, υπέρ­τα­το στό­χο την μη αμφι­σβή­τη­ση της οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής αστι­κής | καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας.

Η Κού­βα δεν μπο­ρεί να μετρη­θεί με αυτό το κρι­τή­ριο, για­τί το εκλο­γι­κό της σύστη­μα σχε­διά­στη­κε, ακρι­βώς, για να ξεπε­ρά­σει τους περιο­ρι­σμούς που έχουν τα παρα­δο­σια­κά μοντέ­λα και να ευνο­ή­σει την πρό­σβα­ση του λαού στην εξου­σία.
Μια αλή­θεια πρέ­πει να ειπω­θεί: Η Κού­βα έχει ήδη γνω­ρί­σει και ασκή­σει τον πολυ­κομ­μα­τι­σμό και ο λαός πάντα έχα­νε στον αγώ­να μετα­ξύ των κομ­μά­των. Η Κού­βα πιστεύ­ει στη δύνα­μη που η ενό­τη­τα εκα­τομ­μυ­ρί­ων πολι­τών γύρω από ένα μόνο Κόμ­μα συμ­βάλ­λει στις ανά­γκες και τα αιτή­μα­τά τους ως κοινωνία.

Με την έγκρι­ση των τοπι­κών υπο­ψη­φιο­τή­των για τις Γενι­κές Εκλο­γές μας ξεκι­νά μια από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες δια­δι­κα­σί­ες του πολι­τι­κού συστή­μα­τος που έχει δώσει στον εαυ­τό του το έθνος, για να εγγυ­η­θεί την άσκη­ση πλή­ρους δημο­κρα­τί­ας από τη συμ­με­το­χή των πολι­τών. Χωρίς αυτό, η δημο­κρα­τία θα ήταν κενή περιε­χο­μέ­νου. Θα ήταν ένα όνειρο.
Η δημο­κρα­τία που δεν υπάρ­χει στην Κού­βα είναι αυτή που ασκεί η κοι­νω­νία του κεφα­λαί­ου, αυτή της αυτο­κρα­το­ρί­ας του χρή­μα­τος και της επι­βο­λής από τα έξω, αυτή που προ­σπα­θεί να επι­βλη­θεί σε όλες τις χώρες, χωρίς να λαμ­βά­νει υπό­ψη την ιστο­ρία, τις παρα­δό­σεις και την κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή τους οργάνωση.

Στα μοντέ­λα που ισχυ­ρί­ζο­νται ότι είναι δημο­κρα­τι­κά καθε­αυ­τά, όποιος επεν­δύ­ει τα ποσά εκα­τομ­μυ­ριού­χων που συγκε­ντρώ­θη­καν σε άνι­σες καμπά­νιες “με περισ­σό­τε­ρη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα” συνή­θως κερ­δί­ζει, όποιος αγο­ρά­ζει περισ­σό­τε­ρους χώρους στη συναυ­λία των μέσων ενη­μέ­ρω­σης, όποιος χύνει την περισ­σό­τε­ρη λάσπη στους αντι­πά­λους του, όποιος κάνει τις περισ­σό­τε­ρα κού­φιες υποσχέσεις.

Η κουβανική δημοκρατία, 
γνήσια, αυθεντική –όχι εισαγόμενη– έχει επίθετο: 
σοσιαλιστική _τελεία και παύλα!

Ανε­ξάρ­τη­τα από το πόσο οι δια­δο­χι­κές κυβερ­νή­σεις των ΗΠΑ και τα πιό­νια που βρί­σκο­νται στην υπη­ρε­σία τους στα κοι­νω­νι­κά δίκτυα προ­σπα­θούν να ζωγρα­φί­σουν στον κόσμο μια Κού­βα με μια άκαμ­πτη, αυταρ­χι­κή και απο­τυ­χη­μέ­νη κυβέρ­νη­ση, η δύνα­μη της αλή­θειας θα είναι πάντα μεγα­λύ­τε­ρη από τις γελοί­ες εκστρα­τεί­ες συκοφαντίας.
Το εκλο­γι­κό κόμ­μα που ξεκι­νά είναι ανα­πό­σπα­στο μέρος αυτής της αλή­θειας που ίσως δεν μπο­ρέ­σα­με να υπο­λο­γί­σου­με σε όλα του τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα. Είναι πολύ, όχι απλά τέλειο. Και το βελ­τιώ­νου­με βήμα-βήμα, να μοιά­ζει περισ­σό­τε­ρο όλο και περισ­σό­τε­ρο με εμάς παρά με όλα τα μοντέ­λα που θέλουν να μας πουλήσουν.

Στο 2^ο μέρος ανα­φέ­ρε­ται χαρα­κτη­ρι­στι­κά:  Όποιος ξένος φθά­νει στην Κού­βα για πρώ­τη φορά κατά την εκλο­γι­κή περί­ο­δο, θα εκπλα­γεί για­τί δεν θα βρει δια­φη­μι­στι­κές πινα­κί­δες με τα πρό­σω­πα των υπο­ψη­φί­ων, ούτε σε στύ­λους ούτε σε τοί­χους, ούτε σε πλη­ρω­μέ­νες τηλε­ο­πτι­κές διαφημίσεις.
Δεν υπάρ­χει ατο­μι­κή εκλο­γι­κή προ­πα­γάν­δα. Δεν υπάρ­χουν υπο­σχέ­σεις για θαυ­μα­τουρ­γές λύσεις. Δεν υπάρ­χουν τηλε­ο­πτι­κές συζη­τή­σεις, όπου οι δια­γω­νι­ζό­με­νοι αντα­γω­νί­ζο­νται για την εύνοια του κοι­νού, επι­τι­θέ­με­νοι ο ένας στον άλλον σε μια προ­φο­ρι­κή εκπο­μπή πυγμαχίας.
Αυτό που είναι τόσο συνη­θι­σμέ­νο σε άλλες χώρες, ιδού πρα­κτι­κές που εξα­φα­νί­στη­καν ταυ­τό­χρο­να με το φαύ­λο πολυ­κομ­μα­τι­κό σύστη­μα.

Οι υπο­ψή­φιοι, όταν εκλε­γούν βου­λευ­τές, δεν θα έχουν έκτα­κτα εισο­δή­μα­τα και πολ­λές άλλες παρο­χές, κάτι πολύ συνη­θι­σμέ­νο σε άλλες χώρες, όπου μερι­κές φορές τα στοι­χεία εγκρί­νο­νται από τους ίδιους που νομοθετούν.
Το μόνο που θα κερ­δί­σουν οι δικοί μας είναι περισ­σό­τε­ρη δου­λειά, περισ­σό­τε­ρη ευθύ­νη, περισ­σό­τε­ρη δέσμευ­ση. Και, φυσι­κά, λαϊ­κή ανα­γνώ­ρι­ση, αν πετύ­χουν αποτελέσματα.
Στους 470 υπο­ψη­φί­ους που θα απο­τε­λέ­σουν αυτή τη φορά την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας, το έθνος προ­σφέ­ρει μόνο αυτό που πρό­σφε­ρε ο José Martí στον Máximo Gómez στην ιστο­ρι­κή επι­στο­λή με την οποία τον κάλε­σε να διε­ξα­γά­γει τον Ανα­γκαίο Πόλε­μο για «την ευχα­ρί­στη­ση να θυσια­στεί με πολύ πιθα­νή την αχα­ρι­στία του κόσμου».

Μια έδρα στο κοι­νο­βού­λιο της Κού­βας δεν είναι μια μαλα­κή καρέ­κλα για να λικνι­στεί. Είναι ένας τόπος στα χαρα­κώ­μα­τα των ιδε­ών. Σκλη­ρή και εξυ­ψω­τι­κή απο­στο­λή που δεν θα κατα­λά­βουν ποτέ όσοι μπερ­δεύ­ουν την αξία με την τιμή ή μετρούν τα ανθρώ­πι­να όντα με αυτό που έχουν ‑χρή­μα και όχι με αυτό που είναι.
Στο αρχι­πέ­λα­γος μας, με το μεγά­λο του νησί, το μικρό νησί του και τα πολ­λά του κάτερ­γα, όλοι οι πολί­τες μπο­ρούν να παρέμ­βουν στο Κρά­τους, άμε­σα ή μέσω των εκλεγ­μέ­νων αντι­προ­σώ­πων τους.
Καθέ­νας έχει το δικαί­ω­μα να προ­τεί­νει και να υπο­δει­χθεί, και να εκλέ­γει και να εκλέ­γε­ται για να κατα­λά­βει θέσεις στα όργα­να της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας. Στις ίσες ευκαι­ρί­ες, είναι οι ικα­νό­τη­τες, οι αξί­ες, τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα και το προ­σω­πι­κό κύρος, τα στοι­χεία που καθο­ρί­ζουν την έντα­ξη αυτών που προτείνονται.

Οι εκλεγ­μέ­νοι βου­λευ­τές θα είναι ενερ­γοί φορείς λήψης απο­φά­σε­ων στον καθο­ρι­σμό της στρα­τη­γι­κής με την οποία η χώρα αντι­με­τω­πί­ζει τις καθη­με­ρι­νές συνέ­πειες του απο­κλει­σμού, που εντεί­νε­ται από την αυτο­κρα­το­ρία στην επί­μο­νη προ­σπά­θειά της να κατα­στή­σει το σύστη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σής μας ανέ­φι­κτο, ώστε ο λαός να νικη­θεί τελι­κά από το επί­μο­νες ελλεί­ψεις, ακό­μα και από τη δυσπι­στία που προ­κά­λε­σαν ενα­ντί­ον του οι εχθροί της Επανάστασης.
Όσο αυτή η εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή επι­κρα­τεί, στην ατζέ­ντα του αλα­ζο­νι­κού γεί­το­να που αγνο­εί και δεν σέβε­ται τη δημο­κρα­τία μας, η δική μας θα συνε­χί­σει να είναι ένα ανθε­κτι­κό και δημιουρ­γι­κό Κοι­νο­βού­λιο ελεύ­θε­ρο, για την ευη­με­ρία των πολι­τών και την ανά­πτυ­ξη της χώρας -

Και αν, ακό­μη και με αυτά τα επι­χει­ρή­μα­τα, κάποιος ρωτού­σε για­τί συγ­χαί­ρου­με τους υπο­ψη­φί­ους, γνω­ρί­ζο­ντας όλη τη δου­λειά και τις προ­κλή­σεις που τους περι­μέ­νουν, θα έπρε­πε να απα­ντή­σου­με με λόγια που είπε ο Φιντέλ πριν από 30 χρό­νια, την παρα­μο­νή της συγκρό­τη­σης ενός νέου νομο­θε­τι­κό σώμα που αντι­με­τω­πί­ζει έναν κόσμο αβέβαιο:
“Οι αξί­ες που υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε είναι πολύ ιερές, είναι πολύ υψη­λές, είναι πολύ ισχυ­ρές, είναι οι αξί­ες της πατρί­δας, είναι οι αξί­ες της Επα­νά­στα­σης, είναι οι αξί­ες του σοσια­λι­σμού, είναι οι αξί­ες της δικαιο­σύ­νης, είναι οι αξί­ες της ισό­τη­τας, είναι οι αξί­ες της αξιο­πρέ­πειας και της τιμής του ανθρώ­που. Αυτές οι αξί­ες έχουν τερά­στιο βάρος”.

“Οι εθνι­κές εκλο­γές στην Κού­βα εξε­λίσ­σο­νται σε μια απέ­ρα­ντη λαϊ­κή κινη­το­ποί­η­ση χαρού­με­νη και ενθου­σιώ­δη, καθώς δεν υπάρ­χει μεγα­λύ­τε­ρος θρί­αμ­βος από τη δυνα­τό­τη­τα να απο­φα­σί­σου­με το μέλ­λον με κυριαρ­χία και ελευθερία”

Η και­νο­το­μία του κου­βα­νι­κού εκλο­γι­κού συστή­μα­τος σε σχέ­ση με τη διε­θνή πολι­τι­κή πρα­κτι­κή, ειδι­κά η αντί­λη­ψη ότι ο λαός είναι αυτός που στη­ρί­ζει και αυτός που εκλέ­γει, είναι ξένη για τους ορκι­σμέ­νους εχθρούς του σοσια­λι­σμού. Η πλή­ρω­ση των εδρών εκεί που εγκρί­νο­νται οι νόμοι της χώρας από λαϊ­κούς, απλούς ανθρώ­πους τρο­μο­κρα­τεί τις οικο­νο­μι­κές ελίτ σε ολό­κλη­ρο σχε­δόν τον κόσμο.

Αν θέλε­τε πρό­σφα­τες απο­δεί­ξεις αυτού του ταξι­κού πανι­κού, υπάρ­χουν οι επι­θέ­σεις στο Καπι­τώ­λιο της Ουά­σιγ­κτον από οπα­δούς του Τραμπ, στα κεντρι­κά γρα­φεία των Tres Poderes ‑Τριών Δυνά­με­ων στη Μπρα­ζί­λια, από τους οπα­δούς του Μπολ­σο­νά­ρο και το γελοίο ψήφι­σμα που παρου­σί­α­σε ένας νομο­θέ­της κου­βα­νι­κής κατα­γω­γής από τη Φλό­ρι­ντα, που κατα­δι­κά­ζει τον σοσια­λι­σμό ως πολι­τι­κή ιδε­ο­λο­γία …που έχει στό­χο “να απο­τρέ­ψει την ευη­με­ρία του ιδε­ώ­δους κοι­νω­νι­κής δικαιο­σύ­νης στις Ηνω­μέ­νες Πολιτείες”.

Ο φόβος δεν είναι τσά­μπα. Ο καπι­τα­λι­στι­κός κόσμος πάσχει και υπο­φέ­ρει από μια ανη­συ­χη­τι­κή κρί­ση εμπι­στο­σύ­νης στους πολι­τι­κούς του θεσμούς. Οι ειδι­κοί προει­δο­ποιούν για την αυξα­νό­με­νη αντί­λη­ψη του απλού ανθρώ­που για τους θεσμούς ως “κάτι απο­μα­κρυ­σμέ­νο από την κοι­νω­νία, που οι πολι­τι­κοί δεν ζουν στον πραγ­μα­τι­κό κόσμο και το συζη­τούν σε ένα κλου­βί με δεσμά”. Πόσες φορές δεν έχου­με δει, στις διε­θνείς ειδή­σεις, νομο­θέ­τες από τα πιο δια­φο­ρε­τι­κά ρεύ­μα­τα να δια­φω­νούν με γρο­θιές, κλω­τσιές ή καρέκλες.

Η Κού­βα ξέφυ­γε έγκαι­ρα από αυτό το μοντέ­λο “επί­θε­σης στον αντί­πα­λο”, δεν “κατέ­λυ­σε” τη δημο­κρα­τία, όπως την κατη­γο­ρούν οι επι­κρι­τές της. Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση έσω­σε τη δημο­κρα­τία, πετώ­ντας έξω τους πολι­τι­κούς από την πολιτική.

Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση και­νο­το­μεί στην πολι­τι­κή, δημιουρ­γώ­ντας μια συνέ­λευ­ση εργα­τών, αγρο­τών, δια­νο­ου­μέ­νων, φοι­τη­τών, γυναι­κών και ανδρών, λευ­κών, μαύ­ρων και μου­λά­δων, νέων και λιγό­τε­ρο νέων, θρη­σκευό­με­νων και μη.

Δια­νύ­ο­ντας μια δια­δι­κα­σία αυξα­νό­με­νης μάθη­σης, στην οποία όλα μετα­μορ­φώ­νο­νται, σήμε­ρα μπο­ρού­με να δεί­ξου­με ένα οικου­με­νι­κό και ενιαίο κοι­νο­βού­λιο, από το οποίο θα προ­έλ­θουν οι πιο σημα­ντι­κές απο­φά­σεις, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης αυτής που ορί­ζει τον Πρό­ε­δρο και τον Αντι­πρό­ε­δρο του Δημο­κρα­τί­ας, καθώς και ο Πρό­ε­δρος και Αντι­πρό­ε­δρος της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης και του Συμ­βου­λί­ου της Επικρατείας.

Αυτό το ανώ­τα­το όργα­νο της κρα­τι­κής εξου­σί­ας θα έχει επί­σης την απο­στο­λή να επο­πτεύ­ει και να ελέγ­χει τη δια­χεί­ρι­ση της κυβέρ­νη­σης, δια­σφα­λί­ζο­ντας ότι αυτή είναι πάντα προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη προς το οικο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό όφε­λος του λαού.
Και θα είναι στο χέρι του να είναι αμεί­λι­κτο με την παρε­μπό­δι­ση λόγω “υπο­κει­με­νι­κών προ­βλη­μά­των” που βλά­πτουν την κοι­νω­νία και επη­ρε­ά­ζουν με πολ­λούς τρό­πους την ελλειμ­μα­τι­κή παρα­γω­γή αγα­θών και υπη­ρε­σιών, τις κατα­χρη­στι­κές τιμές, την κοι­νω­νι­κή απει­θαρ­χία και παρα­νο­μί­ες, τη γρα­φειο­κρα­τία, μετα­ξύ άλλων.

Αυτό το X νομο­θε­τι­κό σώμα θα μοιά­ζει περισ­σό­τε­ρο με τους ανθρώ­πους του, όσο πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό είναι απέ­να­ντι σε αυτά τα προ­βλή­μα­τα, καθώς θα κατα­φέρ­νει να κινη­το­ποι­ή­σει τους Κου­βα­νούς και να προ­τεί­νει, με δημιουρ­γι­κό­τη­τα, και­νο­τό­μες λύσεις, να εξα­λεί­ψει τα εμπό­δια στην ανά­πτυ­ξη και την ευη­με­ρία της χώρας και να προ­ω­θή­σει ό,τι ευνο­εί το λαό.
Θα ενα­πό­κει­ται σε αυτό να διευ­ρύ­νει και να εδραιώ­σει τη δια­δι­κα­σία έννο­μης τάξης που προ­βλέ­πε­ται στο Σύνταγ­μά μας, να τονώ­σει τη λαϊ­κή συμ­με­το­χή και τον έλεγ­χο ως γνή­σια άσκη­ση σοσια­λι­στι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, να μετα­τρέ­ψει τις γει­το­νιές σε βασι­κό εργα­λείο μετα­σχη­μα­τι­στι­κής δρά­σης και τον δήμο σε κέντρο της οικο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής της χώρας. Πρέ­πει να μπο­ρεί­τε να αλλά­ξε­τε όλα όσα πρέ­πει να αλλάξουν.

Θα υπάρ­χουν τώρα 470 βου­λευ­τές που απαρ­τί­ζουν την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας (135 λιγό­τε­ροι από την προη­γού­με­νη νομο­θε­τι­κή περί­ο­δο), 221 από αυτούς προ­τεί­νο­νται από τους δήμους, 135 από τις επαρ­χί­ες και 114 σε εθνι­κό επίπεδο.

Κανέ­νας από αυτούς δεν προ­τεί­νε­ται από το Κόμμα_αυτό έχει τη δική του λει­τουρ­γία στην κοι­νω­νία. Τα σχέ­δια υπο­ψη­φιό­τη­τας προ­ε­τοι­μά­ζο­νται και παρου­σιά­ζο­νται από επι­τρο­πές που απο­τε­λού­νται από εκπρο­σώ­πους της Central de Trabajadores de Cuba (σσ. συνο­μο­σπον­δία εργα­ζό­με­νων), των Επα­νά­στα­τι­κών Επι­τρο­πών (CDR), της Ομο­σπον­δί­ας Κου­βα­νών Γυναι­κών, της Εθνι­κής Ένω­σης Μικρών Αγρο­τών, της Πανε­πι­στη­μια­κής Ομο­σπον­δί­ας Φοι­τη­τών της Ομο­σπον­δί­ας Μαθη­τών Λυκεί­ου κλπ.

Με την ολο­κλή­ρω­ση περισ­σό­τε­ρων από 900 συνε­δριά­σε­ων της ολο­μέ­λειας αυτών των οργα­νώ­σε­ων, σε μια ευρεία και δημο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία, προ­τά­θη­καν περισ­σό­τε­ροι από 19.000 προ-υπο­ψή­φιοι και εξε­τά­στη­καν οι 12.427 εκπρό­σω­ποι της βάσης που εξέ­λε­ξε ο λαός τον περα­σμέ­νο Νοέμβριο.
Μετά από ευρεία δια­βού­λευ­ση των προ­τει­νό­με­νων για βου­λευ­τές με τους συνέ­δρους της εκλο­γι­κής περι­φέ­ρειας, οι δημο­τι­κές συνε­λεύ­σεις ενέ­κρι­ναν τις υπο­ψη­φιό­τη­τες. Από την επο­μέ­νη αυτών των συνε­δριών, και μέχρι τις 24 Μαρ­τί­ου, οι υπο­ψή­φιοι θα περι­η­γη­θούν σε γει­το­νιές, εργα­σια­κά και φοι­τη­τι­κά κέντρα, για να ανταλ­λά­ξουν από­ψεις και να ακού­σουν απευ­θεί­ας το λαό και τις προσ­δο­κί­ες του.

Στις 26 Μαρ­τί­ου, σύμ­φω­να με τον Εκλο­γι­κό Νόμο, κάθε ψηφο­φό­ρος μπο­ρεί να ψηφί­σει όσους υπο­ψη­φί­ους εμφα­νί­ζο­νται στο ψηφο­δέλ­τιο. Το κάλε­σμα της ηγε­σί­ας της Επα­νά­στα­σης είναι να τους ψηφί­σου­με όλους, υπό την απο­δε­δειγ­μέ­νη προ­ϋ­πό­θε­ση ότι η ενό­τη­τα είναι το θεμε­λιώ­δες όπλο όλων των νικη­φό­ρων μαχών μας (σσ. στις προη­γού­με­νες εκλο­γές αυτό συνέ­βη για το 80+% των εκλο­γέ­ων και μόνο ένα ποσο­στό της τάξης του ~15% στρά­φη­κε σε συγκε­κρι­μέ­να άτομα)

Η ιστο­ρία της Κού­βας έχει άπει­ρες απο­δεί­ξεις αυτής της αλή­θειας. Κάθε φορά που η ενό­τη­τα απέ­τυ­χε, απο­τύ­χα­με όλοι σαν λαός. Κάθε φορά που το πετύ­χα­με, κερδίσαμε.
Η ενό­τη­τα μας θωρα­κί­ζει, γι’ αυτό όσοι μας θέλουν ηττη­μέ­νους στρέ­φο­νται ενα­ντί­ον της. Η ψήφος για όλους, είπε ο Φιντέλ στις κρί­σι­μες εκλο­γές του 1993, δεν είναι σύν­θη­μα, είναι ανά­γκη για την Πατρί­δα, δεν είναι πρά­ξη πει­θαρ­χί­ας, είναι πρά­ξη συνείδησης.

Στα έδρα­να της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης, οι εργα­ζό­με­νοι γενι­κά _οι εργά­τες των κρα­τι­κής και μη δια­χεί­ρι­σης, ο αγρό­της και ο επι­στή­μο­νας, ο δάσκα­λος και ο μαθη­τής, βετε­ρά­νοι και νέοι, δια­νο­ού­με­νοι και στρα­τιώ­τες θα δώσουν τη μάχη για το λαό, και ως συνή­θως αν και με ελά­χι­στη δια­φο­ρά, η πλειο­ψη­φία θα είναι γυναί­κες, για­τί εδώ είναι λίγο παρα­πά­νω από το μισό του ουρανού.

Αυτή είναι η δημο­κρα­τία μας. Να την ανδρώ­σου­με, να την υπε­ρα­σπι­στού­με, να την τελειο­ποι­ή­σου­με και να το γιορ­τά­ζου­με, αφού δεν υπάρ­χει μεγα­λύ­τε­ρη έκφρα­ση ελευ­θε­ρί­ας από το να απο­φα­σί­σου­με, χωρίς εξω­τε­ρι­κές επι­βο­λές, το παρόν και το μέλ­λον του έθνους που είμαστε.

Δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές
πέρα από εμάς τους ίδιους.
Η Κούβα η ίδια είναι υποψήφια

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα