2015: η συγκυ­βέρ­νη­ση της «1^ης φοράς αρι­στε­ράς» (μετά ήρθε η 2^η …) κάνει πρά­ξη το όρα­μα για στρα­τη­γι­κό ρόλο των ΜΑΤ-ΜΕΑ & Σια ως εργα­λείο «κοι­νω­νι­κής συνο­χής».
2019: η ΝΔ κάνει πρά­ξη το δικό της  μοντέ­λο αστυ­νό­μευ­σης (made in EE-EU+USA), επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο παλιό (από τα «παλιά καλά χρό­νια» του ΠΑΣΟΚ) στα πλαί­σια της «συνερ­γα­σί­ας» των αστι­κών μηχα­νι­σμών κατα­στο­λής με τις τοπι­κές αρχές, με από­σπα­ση συναί­νε­σης και συνερ­γα­σί­ας των των «νοι­κο­κυ­ραί­ων» αλλά και λαϊ­κών στρω­μά­των (η «δημο­τι­κή» αστυ­νο­μία, φιλι­κή στον πολί­τη κλπ).

«Κοι­νο­τι­κή αστυ­νό­μευ­ση», «πεζή αστυ­νό­μευ­ση», «συμ­βού­λια πρό­λη­ψης παρα­βα­τι­κό­τη­τας στις τοπι­κές κοι­νω­νί­ες», διά­φο­ρες «ομά­δες» ‑βλ «Δρά­ση» & Σια, αφή­νουν βαθειά τα ίχνη τους στην κοι­νω­νία, από την πρώ­τη μέρα ανά­λη­ψης της δια­κυ­βέρ­νη­σης από τη «γαλά­ζια γενιά», με κορύ­φω­ση τα γεγο­νό­τα του Πολυ­τε­χνεί­ου 2020 και τα πιο πρό­σφα­τα σημεία γρα­φής της Νέας Σμύρ­νης των τελευ­ταί­ων ημερών.

Λευκή Βίβλος

(εισα­γω­γή)
Πρό­κει­ται για την πρό­τα­ση του Υπουρ­γεί­ου ώστε να δια­μορ­φω­θεί ένα νέο συμ­βό­λαιο μετα­ξύ πολι­τών και Υπουρ­γεί­ου Προ­στα­σί­ας του Πολίτη.
Προ­δια­γρά­φει την Αστυ­νο­μία του 21ου αιώ­να και τις βασι­κές αρχές με τις οποί­ες αυτή απα­ντά στο διευ­ρυ­μέ­νο αίτη­μα ασφά­λειας και προ­στα­σί­ας των πολιτών.
Στην Ελλά­δα δεν έχει υπάρ­ξει ποτέ ένα κεί­με­νο ανα­φο­ράς σαν την Λευ­κή βίβλο που να παρου­σιά­ζει την πολι­τι­κή ασφά­λειας και να περι­γρά­φει τις αρχές και τις λει­τουρ­γί­ες της Ελλη­νι­κής Αστυνομίας.
Το κοι­νω­νι­κό συμ­βό­λαιο για την ασφά­λεια δεν είχε πάρει ποτέ γρα­πτή, δεσμευ­τι­κή και δημό­σια μορφή.
Οι περισ­σό­τε­ροι χώρες της Ευρώ­πης έχουν τη δική τους «Λευ­κή Βίβλο», δημό­σια κεί­με­να που περι­γρά­φουν την πολι­τι­κή εσω­τε­ρι­κής ασφά­λειας και τις αρχές της αστυνόμευσης.
Έχουν δια­φο­ρε­τι­κά ονό­μα­τα (στρα­τη­γι­κές, δόγ­μα­τα, προ­γράμ­μα­τα ανα­φο­ράς κ.ά), αλλά όλα έχουν τον ίδιο χαρα­κτή­ρα και την ίδια χρησιμότητα.
Είναι περισ­σό­τε­ρο από απα­ραί­τη­το σε αυτή την επο­χή εκπλή­ξε­ων, κιν­δύ­νων, επι­τευγ­μά­των και κοι­νω­νι­κής επι­τά­χυν­σης, να ανα­θε­ω­ρή­σου­με από­ψεις και να μετα­κι­νη­θού­με από στε­ρε­ό­τυ­πα για την ασφά­λεια και την αστυνόμευση.
Για­τί είναι φανε­ρό ότι η επο­χή που η ασφά­λεια ήταν απλή, στρα­τιω­τι­κή απει­λή από άλλη χώρα, έχει πλέ­ον περά­σει.
Τα παρα­δο­σια­κά μοντέ­λα αστυ­νό­μευ­σης έχουν αγγί­ζει τα όρια τους. Η πολι­τι­κή ασφά­λειας, αλλά και τα επι­χει­ρη­σια­κά δόγ­μα­τα δεν μπο­ρούν να μένουν πίσω από κλει­στές πόρτες.
Η ασφά­λεια είναι υπό­θε­ση όλων μας και πάν­δη­μο αίτη­μα των πολι­τών, καθώς οι απει­λές και οι κίν­δυ­νοι βρί­σκο­νται στην καθη­με­ρι­νό­τη­τά τους. Χωρίς συνεν­νό­η­ση δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει αστυ­νό­μευ­ση και χωρίς συνερ­γα­σία δεν μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί η ασφάλεια.

Η Λευ­κή βίβλος είναι θεμε­λια­κό , δεσμευ­τι­κό κεί­με­νο.
Στα­δια­κά, σε βάθος χρό­νου, θα αλλά­ξουν τα πάντα ώστε να προ­σαρ­μο­σθούν στις κατευ­θύν­σεις της.
Το Υπουρ­γείο, η Αστυ­νο­μία, η δομή, η εκπαί­δευ­ση, το δόγ­μα, ο τρό­πος του επι­χει­ρείν, ο σχε­δια­σμός και τα μέσα.
Η Λευ­κή Βίβλος είναι το πολι­τι­κό πλαί­σιο το οποίο θα οδη­γή­σει στη συνο­λι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση της αστυνόμευσης.
Οι δύο θεμε­λια­κές μεταρ­ρυθ­μί­σεις που προ­ω­θεί τώρα το Υπουρ­γείο, το νέο οργα­νό­γραμ­μα και η νέα εκπαι­δευ­τι­κή πολι­τι­κή προ­κύ­πτουν από τη φιλο­σο­φία που παρου­σιά­ζε­ται τη Λευ­κή Βίβλο.
Οι εμπει­ρί­ες της τελευ­ταί­ας διε­τί­ας έκα­ναν πιο επι­τα­κτι­κή, απο­λύ­τως επί­και­ρη την έκδο­ση της Λευ­κής βίβλου.
Γατί η παν­δη­μία, μετά και την κρί­ση στον Έβρο, μας έδει­ξε πως η ασφά­λεια είναι καθη­με­ρι­νή άσκη­ση δια­χεί­ρι­σης κρίσεων.
Για­τί οι απει­λές από τα σύνο­ρα μέχρι τον κυβερ­νο­χώ­ρο θέλουν μία ενιαία απάντηση.
Για­τί η ανά­γκη για προ­στα­σία και το διευ­ρυ­μέ­νο αίτη­μα για ασφά­λεια είναι σήμε­ρα μεγα­λύ­τε­ρα από ποτέ.
Για­τί η δια­σφά­λι­ση των δικαιω­μά­των των πολι­τών και η συνε­χής προ­σπά­θεια για την μεί­ω­ση των περι­στα­τι­κών αστυ­νο­μι­κής αυθαι­ρε­σί­ας (σσ. sic!!) χρειά­ζο­νται νέους θεσμούς και πολιτικές.
Για­τί οι τρό­ποι που αντι­με­τω­πί­ζε­ται η αστυ­νο­μία από μέρος των νέων και οι νέοι από μέρος της αστυ­νο­μί­ας (σσ. sic!!) απο­μα­κρύ­νει το μέλλον.
Για­τί η βία ανη­λί­κων αυξά­νε­ται σημα­ντι­κά και οι απα­ντή­σεις δεν μπο­ρεί να είναι μόνο αστυνομικές.
Γατί τέλος την αλλη­λεγ­γύη ως συλ­λο­γι­κή αρε­τή, που ανα­δεί­χτη­κε από τον τρό­πο που δια­χει­ρι­στή­κα­με την παν­δη­μία, πρέ­πει να τον ενσω­μα­τώ­σου­με στην πολι­τι­κή για την ασφά­λεια.
Σήμε­ρα, γυρί­ζου­με σελί­δες στην αστυ­νό­μευ­ση, αλλά­ζου­με επο­χή στην ασφάλεια.
Μάρ­τιος 2021 — Μιχά­λης Χρυ­σο­χο­ΐ­δης — Υπουρ­γός προ­στα­σί­ας του πολίτη

(902.gr)
Ενώ η κυβέρ­νη­ση αυξά­νει μέρα με τη μέρα την κρα­τι­κή κατα­στο­λή ενά­ντια στον «εχθρό λαό», τόσο σε θεσμι­κό-νομο­θε­τι­κό όσο και σε επι­χει­ρη­σια­κό επί­πε­δο και με τη δρά­ση των μηχα­νι­σμών της αστυ­νο­μί­ας –βοη­θού­ντων και των –σε δια­τε­ταγ­μέ­νη, γνωστών-«αγνώστων» προ­βο­κα­τό­ρων εντός και εκτός, ο υπουρ­γός Δημό­σιας Τάξης Μιχά­λης Χρυ­σο­χο­ΐ­δης, παρου­σί­α­σε την αστυ­νο­μία του 21^ου αιώ­να.
Μιας αστυ­νο­μί­ας που, σαν κομ­μά­τι του αστι­κού εποι­κο­δο­μή­μα­τος προ­σαρ­μό­ζε­ται κάθε φορά με τις κυβερ­νη­τι­κές (εν)αλλαγές υπη­ρε­τώ­ντας τους εκά­στο­τε αντι­δρα­στι­κούς σχε­δια­σμούς –χτες επί Σύρι­ζα και σήμε­ρα επί ΝΔ, με ομοιό­τη­τες και «δια­φο­ρές» που έχουν να κάνουν απο­κλει­στι­κά με τη δια­χεί­ρι­ση του συστή­μα­τος.

Σε συνέ­ντευ­ξη τύπου ο Μ. Χρυ­σο­χο­ΐ­δης παρου­σί­α­σε τη «λευ­κή βίβλο» που προ­δια­γρά­φει τη μελ­λο­ντι­κή αστυ­νο­μία, σαν επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο… «νέο συμ­βό­λαιο μετα­ξύ πολι­τών» και υπουρ­γεί­ου, που θα δρά­σει σε επο­χές αύξη­σης των κοι­νω­νι­κών εντά­σε­ων, που χαρα­κτη­ρί­ζο­νται «από την πόλω­ση των κοι­νω­νιών, από την αντι­πα­ρά­θε­ση των ταυ­το­τή­των και την ανά­πτυ­ξη πολυ­πλη­θών κινη­μά­των δια­μαρ­τυ­ρί­ας και διεκ­δί­κη­σης δικαιω­μά­των».
Επο­χών που, όπως ανα­φέ­ρουν οι κυβερ­νη­τι­κές θέσεις «η εσω­τε­ρι­κή ασφά­λεια, σε αρκε­τές περι­πτώ­σεις, δεν μπο­ρεί να δια­χω­ρι­στεί από την εξω­τε­ρι­κή», με ό,τι συνε­πά­γε­ται αυτό στην ανα­ζή­τη­ση και εξου­δε­τέ­ρω­ση του «εσω­τε­ρι­κού εχθρού» που δεν είναι άλλος από τους λαϊ­κούς αγώ­νες, ενά­ντια στο χτύ­πη­μα εργα­σια­κών δικαιω­μά­των και λαϊ­κών ελευ­θε­ριών.

Στην παρου­σί­α­σή της διευ­κρι­νί­στη­κε πως το σχε­τι­κό κεί­με­νο είναι κεί­με­νο στρα­τη­γι­κής και όχι επι­χει­ρη­σια­κής αντι­με­τώ­πι­σης θεμά­των που άπτο­νται της ασφά­λειας για να απο­φευ­χθούν και ερω­τή­σεις, όπως για τις δια­δη­λώ­σεις και τις κοι­νω­νι­κές εντάσεις.
Όταν έγι­ναν τέτοιες ερω­τή­σεις οι απα­ντή­σεις ήταν π.χ. όσον αφο­ρά τις δια­δη­λώ­σεις «δεν θα απα­ντή­σου­με τώρα σε αυτήν την ερώ­τη­ση επί της ουσί­ας, είναι πολύ πρό­σφα­τος ο νόμος για τη διε­ξα­γω­γή συνα­θροί­σε­ων (σ.σ. ένας αυταρ­χι­κός νόμος που χτυ­πά το δικαί­ω­μα στη δια­δή­λω­ση) ο νόμος γενι­κά εφαρ­μό­ζε­ται, υπάρ­χουν και περι­πτώ­σεις που δεν εφαρ­μό­ζε­ται (…) Το θέμα της πόλω­σης και της έντα­σης που υπάρ­χει είναι πολι­τι­κό ζήτη­μα. Δεν είναι η ώρα να το σχολιάσουμε».

Η «λευ­κή βίβλος» είναι, κατά τους συντά­κτες της –που φυσι­κά είναι πέρα και πάνω από τον κάθε υπουρ­γό μια «πρό­τα­ση συνεν­νό­η­σης», κατά την οποία …
«Η πρό­λη­ψη των συγκρού­σε­ων, η επί­λυ­ση των δια­φο­ρών σε τοπι­κό επί­πε­δο και η συνερ­γα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση της ασφά­λειας προ­ϋ­πο­θέ­τουν τη συνεν­νό­η­ση Αστυ­νο­μί­ας και πολιτών.
Η ήπια και η κοι­νο­τι­κή αστυ­νό­μευ­ση είναι το σύγ­χρο­νο πλαί­σιο δρά­σης που έχει στην καρ­διά του τη λει­τουρ­γία σε τοπι­κό επί­πε­δο και τη συνερ­γα­σία με φορείς και πολίτες.
Η δια­χεί­ρι­ση της πόλω­σης, η αντι­με­τώ­πι­ση του μισαλ­λό­δο­ξου λόγου, η προ­στα­σία του δικαιώ­μα­τος του συνέρ­χε­σθαι, αλλά και η δια­τή­ρη­ση της κοι­νω­νι­κής ειρή­νης και η δια­σφά­λι­ση της στα­θε­ρό­τη­τας και της κανο­νι­κό­τη­τας της κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ζωής στις πόλεις, απαι­τούν μία Αστυ­νο­μία που δια­λέ­γε­ται, συνερ­γά­ζε­ται και λογο­δο­τεί».

Λόγια «πονη­ρά», αφού όταν ο Μ. Χρυ­σο­χο­ΐ­δης ρωτή­θη­κε τι θα αλλά­ξει «ως προς την αστυ­νό­μευ­ση του δρό­μου» απά­ντη­σε πως θα κυριαρ­χή­σει σε αυτό η συμ­με­το­χή των πολι­τών στη διε­ξα­γω­γή της αστυ­νό­μευ­σης (βλ Γαλ­λία Γερ­μα­νία κά).

Ζού­με ήδη την 4η βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση και τις συνέ­πειες της. Η τεχνη­τή νοη­μο­σύ­νη, τα μεγά­λα δεδο­μέ­να, δηλα­δή το καύ­σι­μο για τις ρομπο­τι­κές εφαρ­μο­γές πολ­λα­πλα­σιά­ζουν τις παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες της ανθρω­πό­τη­τας, διευ­ρύ­νουν εκθε­τι­κά τους ορί­ζο­ντες κατα­νό­η­σης, συνα­κό­λου­θα τις λύσεις και εναλ­λα­κτι­κές στα προ­βλή­μα­τα υγεί­ας, δια­τρο­φής, εκπαί­δευ­σης, δια­σκέ­δα­σης, πρόνοιας.
Ο κόσμος στο κινη­τό μας είναι μια καθη­με­ρι­νή από­δει­ξη για αυτές τις δυνατότητες.
Στον αντί­πο­δα, τα προ­σω­πι­κά στοι­χεία, οι επι­κοι­νω­νί­ες ή η παρου­σία σε δημό­σιους χώρους μπο­ρούν εύκο­λα να καταγράφονται.
Τα όρια δημό­σιου και ιδιω­τι­κού, ατο­μι­κού και συλ­λο­γι­κού επα­να­δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται.
(…)
Η τελευ­ταία δεκα­ε­τία του 20ου αιώ­να σημα­το­δό­τη­σε μία μεγά­λη επα­νά­στα­ση στην έννοια και στο περιε­χό­με­νο της ασφά­λειας.
Η κατάρ­ρευ­ση της Ε.Σ.Σ.Δ. οδή­γη­σε στο τέλος της διπο­λι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης και του Ψυχρού Πολέ­μου και της απει­λής της πυρη­νι­κής σύγκρου­σης. Η επο­χή των μεγά­λων πολέ­μων είχε ορι­στι­κά τελειώσει.
Από τη δεκα­ε­τία του 90 και μετά οι περισ­σό­τε­ρες ένο­πλες συγκρού­σεις διε­ξά­γο­νται στο εσω­τε­ρι­κό των κρα­τών (εμφύ­λιοι πόλε­μοι, φυλε­τι­κές διε­νέ­ξεις, σεκτα­ρι­στι­κές συγκρού­σεις κ.ά).

Η συνεί­δη­ση και διεκ­δί­κη­ση των δικαιω­μά­των θέτει καθη­με­ρι­νά και καται­γι­στι­κά, ζητή­μα­τα για την λει­τουρ­γία του κρά­τους, των θεσμών και μηχα­νι­σμών του, αλλά και για την ρύθ­μι­ση συγκρού­σε­ων μετα­ξύ δικαιωμάτων

Επι­πρό­σθε­τα, παγκο­σμιο­ποί­η­ση και κλι­μα­τι­κή αλλα­γή έφε­ραν έντο­να στο προ­σκή­νιο τις νέες μεγά­λες προ­κλή­σεις που αντι­με­τω­πί­ζει η ανθρω­πό­τη­τα (μετα­να­στευ­τι­κές πιέ­σεις, παν­δη­μί­ες κτλ.), οι οποί­ες σε συν­δυα­σμό με την αλμα­τώ­δη εξέ­λι­ξη της τεχνο­λο­γί­ας, δημιούρ­γη­σαν το νέο παγκό­σμιο περιβάλλον …
[σσ. με την προ­σθή­κη όχι τυχαί­ου «μαϊ­ντα­νού»] «δια­δι­κα­σία όμως της παγκο­σμιο­ποί­η­σης μεγέ­θυ­νε τις ανι­σό­τη­τες, κυρί­ως στις ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες, με απο­τέ­λε­σμα μεγά­λο ποσο­στό του παγκό­σμιου πλη­θυ­σμού να ζει κάτω από συν­θή­κες φτώ­χιας και κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού, χωρίς να έχει πρό­σβα­ση σε βασι­κά αγα­θά».

(…)
Σε αυτό το πλαί­σιο το εννοιο­λο­γι­κό περιε­χό­με­νο της ασφά­λειας διευ­ρύν­θη­κε και βάθυ­νε. Οι ένο­πλες δια­κρα­τι­κές συγκρού­σεις υπο­χώ­ρη­σαν και νέες απει­λές, όπως οι ενδο­κρα­τι­κές συγκρού­σεις, οι φυσι­κές κατα­στρο­φές, ο εθνι­κι­σμός, η τρο­μο­κρα­τία, το οργα­νω­μέ­νο έγκλη­μα και η δια­σπο­ρά Όπλων Μαζι­κής Κατα­στρο­φής άρχι­σαν να απα­σχο­λούν την πολι­τι­κή και τη στρα­τη­γι­κή ασφά­λειας των διε­θνών οργα­νι­σμών και των κρατών.
Νέοι οργα­νι­σμοί υπε­ρε­θνι­κής δομής με δια­συ­νο­ρια­κή λει­τουρ­γία, όπως οι διε­θνείς τρο­μο­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις και οι εγκλη­μα­τι­κές ομά­δες, είναι βασι­κοί φορείς

Από την άλλη, ως παγκο­σμιο­ποι­η­μέ­νο σύστη­μα, ο άνθρω­πος έγι­νε το βασι­κό υπο­κεί­με­νο ανα­φο­ράς, με την έννοια της ανθρώ­πι­νης ασφάλειας …

• Κατα­στρο­φές & Ατυχήματα
• Παν­δη­μί­ες
• Πολι­τι­κή & κοι­νω­νι­κή αστά­θεια — Κρίσεις
• Κλι­μα­τι­κή αλλαγή
• Μετα­νά­στευ­ση
• Τεχνο­λο­γι­κή Εξέλιξη
• Παγκο­σμιο­ποί­η­ση — αλληλεξάρτηση
• Έγκλη­μα – Βία – Συγκρού­σεις – Πόλε­μοι — Καταπίεση
• Δια­συ­νο­ρια­κές απειλές
• Ελευ­θε­ρί­ες Δικαιώ­μα­τα — Έκφρα­ση της διαφορετικότητας
• Δημο­κρα­τι­κή συμμετοχή
• Ισό­τι­μη πρό­σβα­ση σε υπη­ρε­σί­ες & αγα­θά + Τρο­φή Πόσι­μο νερό Περι­βάλ­λον Εργασία
• Κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες – Εκπαί­δευ­ση — Υγεία
• Δίκτυα & επικοινωνίες

Ελευ­θε­ρία και ασφά­λεια δια­τυ­πώ­θη­καν ως αξε­διά­λυ­το δίπο­λο, αλλη­λο­ϋ­πο­στη­ρι­ζό­με­νες έννοιες σε όλο το φάσμα των ανα­γκών, από την επι­βί­ω­ση έως την ατο­μι­κή αξιοπρέπεια.

Ασφάλεια & διαχείριση κρίσεων

Ο 21ος αιώ­νας χαρα­κτη­ρί­στη­κε από μεγά­λες κρί­σεις, οι οποί­ες είτε έχουν άμε­ση σχέ­ση με την ασφά­λεια, είτε έχουν σοβα­ρές επι­πτώ­σεις ασφάλειας.

Οι τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις της 11ης Σεπτεμ­βρί­ου 2001 και η διαρ­κής εξέ­λι­ξη της απει­λής της διε­θνούς ισλα­μι­στι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, με την Ευρώ­πη να αντι­με­τω­πί­ζει απα­νω­τές επι­θέ­σεις την περί­ο­δο 2015- 2017, η διε­θνής οικο­νο­μι­κή κρί­ση το 2008, η μετα­να­στευ­τι­κή — προ­σφυ­γι­κή κρί­ση το 2015 και η παν­δη­μία του COVID-19 του 2020, ανέ­δει­ξαν την ανα­γκαιό­τη­τα η ασφά­λεια να είναι μία άσκη­ση καθη­με­ρι­νής δια­χεί­ρι­σης κρί­σε­ων. Παράλ­λη­λα, οι μεγά­λες φυσι­κές κατα­στρο­φές, σε σημα­ντι­κό βαθ­μό απο­τέ­λε­σμα των επι­πτώ­σε­ων της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής, διεύ­ρυ­ναν το αίσθη­μα τρω­τό­τη­τας των κοι­νω­νιών, αλλά και το αίτη­μα για προ­στα­σία (safety) και ανθε­κτι­κό­τη­τα (resilience).

Ο κυβερ­νο­χώ­ρος απο­τε­λεί σήμε­ρα το πλέ­ον περί­πλο­κο πεδίο ανά­πτυ­ξης της εγκλη­μα­τι­κής δραστηριότητας.
Ο άνθρω­πος βιώ­νει τον κίν­δυ­νο στην καθη­με­ρι­νό­τη­τά του και οι κοι­νω­νί­ες μας έχουν ως συστα­τι­κό στοι­χείο τη δια­κιν­δύ­νευ­ση.

(…)
Η εσω­τε­ρι­κή ασφά­λεια επη­ρε­ά­ζε­ται από τις διε­θνείς και τις περι­φε­ρεια­κές εξε­λί­ξεις.
Η πρό­λη­ψη των συγκρού­σε­ων, η επί­λυ­ση των δια­φο­ρών σε τοπι­κό επί­πε­δο και η συνερ­γα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση της ασφά­λειας προ­ϋ­πο­θέ­τουν τη συνεν­νό­η­ση Αστυ­νο­μί­ας και πολι­τών …το σύγ­χρο­νο πλαί­σιο δρά­σης που έχει στην καρ­διά του τη λει­τουρ­γία σε τοπι­κό επί­πε­δο και τη συνερ­γα­σία με φορείς και πολί­τες.

Η δια­χεί­ρι­ση της πόλω­σης, η αντι­με­τώ­πι­ση του μισαλ­λό­δο­ξου λόγου, η προ­στα­σία του δικαιώ­μα­τος του συνέρ­χε­σθαι, αλλά και η δια­τή­ρη­ση της κοι­νω­νι­κής ειρή­νης και η δια­σφά­λι­ση της στα­θε­ρό­τη­τας και της κανο­νι­κό­τη­τας της κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ζωής στις πόλεις, απαι­τούν μία Αστυ­νο­μία που δια­λέ­γε­ται, συνερ­γά­ζε­ται και λογοδοτεί.
(…)
Προ­δια­γρά­φει την Αστυ­νο­μία του 21ου αιώ­να, η οποία θα δια­μορ­φώ­σει τη διοί­κη­ση και οργά­νω­ση, την εκπαί­δευ­ση και λει­τουρ­γία, τον επι­χει­ρη­σια­κό σχε­δί­α­σμά και τις καθη­με­ρι­νές δρά­σεις, ώστε να μπο­ρεί να εφαρ­μό­ζει το συμ­βό­λαιο, δηλα­δή να προ­στα­τεύ­ει τους πολί­τες και την Πόλη.
Επι­και­ρο­ποί­η­ση: Η Λευ­κή Βίβλος θα επι­και­ρο­ποιεί­ται σε χρο­νι­κό διά­στη­μα έως και πέντε ετών… θα ενσω­μα­τώ­νει τις νέες προ­κλή­σεις και απει­λές για την ασφά­λεια, αλλά και τις γενι­κό­τε­ρες συν­θή­κες σε διε­θνές και περι­φε­ρεια­κό επί­πε­δο που επη­ρε­ά­ζουν την εσω­τε­ρι­κή ασφά­λεια της Ελλά­δας.