Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Χριστίνα, τυφλή, απαντά: Ναι, κυρία Καϊλή, είμαι τεμπέλα κι ανίκανη και παίρνω επίδομα!

Είμαι τεμπέ­λα και ανί­κα­νη που θα αργή­σω να πάρω το πτυ­χίο μου στο πανε­πι­στή­μιο! Το ότι σπου­δά­ζω χωρίς προ­σβά­σι­μα για μένα βιβλία, και σημειώ­σεις, καμιά φορά και σημεία του κτι­ρί­ου στο οποίο γίνο­νται τα μαθή­μα­τά μου, με απο­τέ­λε­σμα να χάνω κάποια από αυτά τα μαθή­μα­τα στις εξε­τα­στι­κές, είναι άλλο θέμα!

Είμαι τεμπέ­λα και ανί­κα­νη που τελειώ­νο­ντας τις σπου­δές μου δε θα μπο­ρώ να βρω δου­λειά! Άλλο που η κοι­νω­νία μας είναι ανεκ­παί­δευ­τοι και αντι­με­τω­πί­ζει ρατσι­στι­κά και στιγ­μα­τι­στι­κά τα άτο­μα με ανα­πη­ρία! Ποιος θα θέλει να πάει σε μία τυφλή ψυχο­λό­γο; Και, εδώ που τα λέμε, ποιος θα θέλει να την προσλάβει;

Και ακού­στε τώρα…

Είμαι τεμπέ­λα και ανί­κα­νη επει­δή, ακό­μη και στην περί­πτω­ση που θα κατα­φέ­ρω να βρω εργα­σία, θα επι­νο­ή­σω πάλι χίλιες δυο δικαιο­λο­γί­ες, για να το παί­ξω η αδι­κη­μέ­νη της υπόθεσης!

Κι εξη­γού­μαι, για να κατα­λά­βε­τε για τι βαθ­μό τεμπε­λιάς και ανι­κα­νό­τη­τας μιλάμε!

Βγαί­νο­ντας από το σπί­τι θα έχω να αντι­με­τω­πί­σω την κατά­στα­ση των ελλη­νι­κών δρό­μων! Βια­στι­κοί και παρά­νο­μοι οδη­γοί, αυτο­κί­νη­τα και μηχα­νά­κια παρ­κα­ρι­σμέ­να σε ράμπες ανα­πή­ρων και σε οδη­γούς όδευ­σης τυφλών, τρα­πε­ζο­κα­θί­σμα­τα απλω­μέ­να σε όλο το πεζο­δρό­μιο… Πράγ­μα­τα που, όπως τώρα έτσι και τότε, θα θέτουν σε κίν­δυ­νο την σωμα­τι­κή ακε­ραιό­τη­τα, ακό­μη και τη ζωή μου, θα με ανα­γκά­ζουν κάθε λίγο και λιγά­κι να αλλά­ζω πορεία και εντέ­λει να καθυ­στε­ρώ στη δου­λειά μου! Και όλα αυτά για­τί, από τεμπε­λιά και μόνο, δεν έχω μάθει να τα προ­σπερ­νώ με κωλο­τού­μπες στον αέρα και κασκαντεριλίκια!

Φτά­νο­ντας στο κτί­ριο όπου θα εργά­ζο­μαι, το πιθα­νό­τε­ρο είναι πως δε θα είμαι σε θέση να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω Το μη προ­σβά­σι­μο για τυφλούς ανελ­κυ­στή­ρα, επει­δή το μυα­λό μου θα είναι τόσο ανί­κα­νο που δε θα μπο­ρεί να φαντα­στεί πιο από όλα τα πλή­κτρα θα είναι το κατάλ­λη­λο, ώστε να με οδη­γή­σει στον όρο­φό μου! Και εννο­εί­ται πως είμαι τόσο τεμπέ­λα, που δε θα μπαί­νω στον κόπο να χρη­σι­μο­ποιώ τις σκάλες!

Δου­λεύ­ο­ντας, θα έρθω σε επα­φή με κεί­με­να, ψηφια­κά και έντυ­πα, στα οποία δε θα έχω πρό­σβα­ση! Θα είμαι ανί­κα­νη να τα δια­βά­σω, επει­δή κανείς δε θα μπει στη δια­δι­κα­σία να μου εγκα­τα­στή­σει έναν ανα­γνώ­στη οθό­νης στον υπο­λο­γι­στή που θα χρη­σι­μο­ποιώ, και κανείς δε θα μου τα τυπώ­σει σε braille!

Παίρ­νω επί­δο­μα τεμπε­λιάς και ανι­κα­νό­τη­τας, κυρία Καϊ­λή, επει­δή ζω σε ένα κρά­τος που ποτέ δε θα με σεβα­στεί, που ποτέ δε θα εκτι­μή­σει την αξία μου και που ποτέ δε θα με θεω­ρή­σει ισό­τι­μη με τους υπό­λοι­πους πολί­τες! Ζω σε ένα κρά­τος που δε μου δίνει το δικαί­ω­μα και τη δυνα­τό­τη­τα να προ­σφέ­ρω, να παρά­ξω έργο, να απο­δώ­σω! Που όταν, και αν, κατα­φέ­ρω ποτέ να βρω δου­λειά, θα πρέ­πει να εργα­στώ δέκα φορές πιο σκλη­ρά από τους συνα­δέλ­φους μου, επει­δή, δια­φο­ρε­τι­κά, κάποιοι σαν εσάς, κυρία Καϊ­λή, θα με θεω­ρή­σουν τεμπέ­λα και ανίκανη!

Καλό θα ήταν να σκέ­φτε­στε λίγο προ­τού ξεστο­μί­σε­τε κάτι τέτοιο και… να μην κρί­νε­τε εξ ιδί­ων τα αλλότρια!

(Το ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με από τη σελί­δα της Χρι­στί­νας Σαρ­ρή στο facebook)

«Ο κόσμος καϊ­γε­τάι κάι το μοϊ­νί χτενιζετάι»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο