Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θ. Παφίλης: «Το εξεγερτικό πνεύμα του Πολυτεχνείου είναι πάντα επίκαιρο, και τιμάται με την ανυποχώρητη συνέχεια του αγώνα»

Εκδή­λω­ση αφιε­ρω­μέ­νη στον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου πραγ­μα­το­ποί­η­σε το από­γευ­μα της Δευ­τέ­ρας 14/11 η Περι­φε­ρεια­κή Οργά­νω­ση ΑΕΙ Θεσ­σα­λο­νί­κης της ΚΝΕ στο Αμφι­θέ­α­τρο «Πανα­γιω­τό­που­λος» της Πολυ­τε­χνι­κής Σχο­λής του ΑΠΘ.

Η εκδή­λω­ση άνοι­ξε με σύντο­μο μου­σι­κό αφιέ­ρω­μα στα τρα­γού­δια του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να, και στη συνέ­χεια την ομι­λία έκα­νε ο Θανά­σης Παφί­λης, μέλος της ΚΕ και βου­λευ­τής του ΚΚΕ.

Όπως τόνι­σε στην αρχή της ομι­λί­ας του, το εξε­γερ­τι­κό πνεύ­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου είναι πάντα επί­και­ρο, και τιμά­ται με την ανυ­πο­χώ­ρη­τη συνέ­χεια του αγώ­να για τους στό­χους και τα αιτή­μα­τα που παρα­μέ­νουν ανεκ­πλή­ρω­τα. Επί­σης, χαι­ρέ­τι­σε τις χιλιά­δες λαού και νεο­λαί­ας που έλα­βαν μέρος στον αγώ­να κατά της δικτα­το­ρί­ας, καλώ­ντας σε ακό­μα πιο μαχη­τι­κή συστρά­τευ­ση με το ΚΚΕ ακό­μα και αν έχουν επι­μέ­ρους δια­φο­ρές, τονί­ζο­ντας πως δεν υπάρ­χει σήμε­ρα άλλη δύνα­μη, παρά μόνο το ΚΚΕ, που μπο­ρεί να ηγη­θεί του αγώ­να για να εξα­λει­φθούν ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα οι αιτί­ες που γεν­νούν χού­ντες, πολέ­μους, το φόβο μπρο­στά στους ισχυ­ρούς, την ανα­σφά­λεια για το αύριο, τις ατέ­λειω­τες στε­ρή­σεις ακό­μα και των πιο στοι­χειω­δών δικαιω­μά­των και δυνα­το­τή­των για μια ζωή ελεύ­θε­ρη και αξιοπρεπή.

Στη συνέ­χεια, τόνι­σε ότι τα συν­θή­μα­τα στην πύλη του Πολυ­τε­χνεί­ου «Έξω οι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ», το σύν­θη­μα «Ψωμί, παι­δεία, ελευ­θε­ρία» είναι περισ­σό­τε­ρο από ποτέ επί­και­ρα, συν­δέ­ο­νται με τους σύγ­χρο­νους αγώ­νες ενά­ντια στην καπι­τα­λι­στι­κή βαρβαρότητα.

Ο Θανά­σης Παφί­λης ανα­φέρ­θη­κε στην ομι­λία του στο πως οδη­γή­θη­κε η χώρα στην στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία και σε ιστο­ρι­κά συμπε­ρά­σμα­τα της περιό­δου, όπως ότι η στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία ήταν μια μορ­φή της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, μια άλλη μορ­φή άσκη­σης της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας και όχι μια ανε­πι­θύ­μη­τη παρέμ­βα­ση για το σύστημα.

Στη συνέ­χεια, ανα­φέρ­θη­κε στο πως η εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου απο­τέ­λε­σε την κορύ­φω­ση της πάλης του λαού και της νεο­λαί­ας, που ωρί­μα­σε μέσα από πολύ­χρο­νους και πολύ κοπια­στι­κούς αγώ­νες με πολ­λές θυσί­ες με την πρω­το­πό­ρα πάλη των Κομμουνιστών.

Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης

Μιλώ­ντας για το πώς φτά­σα­με στην κατά­λη­ψη του Πολυ­τε­χνεί­ου, ιδιαί­τε­ρη ανα­φο­ρά έκα­νε στην αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη των φοι­τη­τών στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και ιδιαί­τε­ρα για την κατά­λη­ψη της Νομι­κής τον Φλε­βά­ρη του 1973 στη Θεσσαλονίκη.

Στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ανέ­φε­ρε, η πρώ­τη συγκέ­ντρω­ση πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Χημείο και μετα­τρά­πη­κε, παρά την λυσ­σα­λέα επί­θε­ση των ΕΚΟ­Φι­τών και φοι­τη­τών των στρα­τιω­τι­κών σχο­λών σε συγκέ­ντρω­ση κατά της χούντας.

«Τραυ­μα­τί­στη­καν κάμπο­σοι φοι­τη­τές και η αστυ­νο­μία έκα­νε συλ­λή­ψεις. Το ότι έγι­νε όμως η αρχή η αρχή με το Χημείο στη Θεσ­σα­λο­νί­κη λει­τούρ­γη­σε σαν κατα­λύ­της. Αρχι­σαν οι συνε­λεύ­σεις στις Σχο­λές, στο Πολυ­τε­χνείο κυρί­ως, που μαζεύ­ο­νταν και από τις άλλες σχο­λές. Εγι­νε δια­δή­λω­ση, μέχρι την Αγγε­λά­κη όπου μπλο­κα­ρί­στη­κε από την Αστυνομία.

Γενι­κά, άρχι­σε να υπάρ­χει ανα­βρα­σμός, που οδή­γη­σε σε μονο­ή­με­ρη κατά­λη­ψη του Πολυ­τε­χνεί­ου. Είχε δημιουρ­γη­θεί πια αγω­νι­στι­κό κλί­μα και κλι­μα­κώ­νο­νταν οι αγώ­νες και η συμ­με­το­χή των φοι­τη­τών στην Αθή­να, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, στη Πάτρα, τα Γιάννενα.

Αυτή η κλι­μά­κω­ση έφε­ρε και το Πολυ­τε­χνείο που εξε­λί­χθη­κε σε λαϊ­κό ξεση­κω­μό. Η κατά­λη­ψη του Πολυ­τε­χνεί­ου δεν ήταν απο­τέ­λε­σμα κάποιας από­φα­σης ή κάποιου σχε­δί­ου. Το σύν­θη­μα της κατά­λη­ψης ήταν μια αυθόρ­μη­τη κίνη­ση. Ηταν όμως ώρι­μες οι συν­θή­κες για πιο δυνα­μι­κό αγώνα.

Η κατα­κτη­μέ­νη πεί­ρα των φοι­τη­τών με την πρω­το­πό­ρα δου­λειά της ΚΝΕ και την ΑΝΤΙΕΦΕΕ βοή­θη­σε σημα­ντι­κά στη γρή­γο­ρη οργά­νω­ση του αγώνα.

Μέσα από γενι­κές συνε­λεύ­σεις των συλ­λο­γών και την εκλο­γή συντο­νι­στι­κών επι­τρο­πών αγώ­να και μέσα από έντο­νες αντι­πα­ρα­θέ­σεις, δια­μορ­φώ­θη­κε το αγω­νι­στι­κό πλαί­σιο με τα γνω­στά συν­θή­μα­τα και αιτή­μα­τα. Εκλέ­χτη­κε Συντο­νι­στι­κή Επι­τρο­πή και περι­φρου­ρή­θη­κε η κατά­λη­ψη από άκαι­ρα συν­θή­μα­τα ή τυχο­διω­κτι­κές ενέργειες.

Τονί­ζου­με όλα τα παρα­πά­νω για­τί απο­τυ­πώ­νουν τη σημα­σία που έχει μπρο­στά σε κάθε πρό­βλη­μα, σε κάθε διεκ­δί­κη­ση οι φοι­τη­τές να συζη­τούν μαζι­κά, να ανα­πτύσ­σε­ται δια­πά­λη, να δυνα­μώ­νει η οργά­νω­ση. Σε αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σε­ται η λαϊ­κή παρέμ­βα­ση στις εξε­λί­ξεις, έτσι το φοι­τη­τι­κό κίνη­μα μπο­ρεί να απο­φα­σί­ζει τη γραμ­μή που θα χαράξει».

Το Πανεπιστήμιο της επιχειρηματικής λειτουργίας στερεί το δικαίωμα στη μόρφωση σε χιλιάδες νέους και νέες

Φτά­νο­ντας στους αγώ­νες του σήμε­ρα, ο Θ. Παφί­λης σημεί­ω­σε πως «οι φοι­τη­τές της Θεσ­σα­λο­νί­κης έχε­τε πεί­ρα! Τα ΜΑΤ έχουν στρα­το­πε­δεύ­σει μόνι­μα μέσα στο ΑΠΘ. Τους πήρε ο πόνος για τις βιβλιο­θή­κες; Αυτοί νομο­θέ­τη­σαν την κατάρ­γη­ση των δωρε­άν συγ­γραμ­μά­των, αφή­νουν τις σχο­λές χωρίς καθη­γη­τές και υπο­δο­μές! Τους πήρε ο πόνος για την ασφά­λεια των φοι­τη­τών; Ποια ασφά­λεια; Συμ­φοι­τη­τής σας στη Νομι­κή του ΑΠΘ έπε­σε από τον 3ο όρο­φο για­τί κάθο­νταν στο περ­βά­ζι του παρα­θύ­ρου λόγω συνωστισμού!

(…) Ποιος είναι ένο­χος για αυτά τα εγκλή­μα­τα που στε­ρούν το δικαί­ω­μα στη μόρ­φω­ση σε χιλιά­δες νέους και νέες; Είναι η πολι­τι­κή που έχει τη σφρα­γί­δα της ΕΕ και όλων των κυβερ­νή­σε­ων! Όσοι υπουρ­γοί κι αν αλλά­ξουν το έργο τους παρα­μέ­νει εδώ, προί­κα για τον επό­με­νο. Είναι το Πανε­πι­στή­μιο της επι­χει­ρη­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας που μετρά­ει τις ανά­γκες των φοι­τη­τών, των εργα­ζο­μέ­νων, των πανε­πι­στη­μια­κών με όρους κόστους για το κρά­τος και κέρ­δους για τους επιχειρηματίες!

Αυτό το Πανε­πι­στή­μιο-επι­χεί­ρη­ση θέλουν να προ­στα­τέ­ψουν με την πανε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία από τις διεκ­δι­κή­σεις των φοι­τη­τών και φοι­τη­τριών. Στο ΑΠΘ η κυβέρ­νη­ση επι­χεί­ρη­σε να βάλει μες στη νύχτα την πανε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία όμως έφα­γε τα μού­τρα της! Όπως μπή­καν, έτσι βγή­καν κάτω από την οργα­νω­μέ­νη πάλη του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος. Ακό­μα το φυσά­νε και δεν κρυώνει!

Για­τί ξέρουν ότι, παρά τις δυσκο­λί­ες και τα εμπό­δια, το φοι­τη­τι­κό κίνη­μα δυνα­μώ­νει, οργα­νώ­νε­ται, συντο­νί­ζε­ται πανελ­λα­δι­κά όπως θα κάνει ξανά σε λίγες μέρες με την Πανελ­λα­δι­κή Συνά­ντη­ση του Μετώ­που Αγώ­να Σπου­δα­στών. Για­τί οι φοι­τη­τές εμπι­στεύ­τη­καν την «Παν­σπου­δα­στι­κή» και την ανέ­δει­ξαν 1η δύνα­μη στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και πανελ­λα­δι­κά, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι ο συσχε­τι­σμός μπο­ρεί να αλλά­ζει, δεν είναι στατικός».

Με το ΚΚΕ ο λαός να γράψει το δικό του σενάριο

Κλεί­νο­ντας, ο Θανά­σης Παφί­λης σημεί­ω­σε πως στο σήμε­ρα «η λύση είναι η αντε­πί­θε­ση, και την αντε­πί­θε­ση μπο­ρεί να την κάνει μόνο το ΚΚΕ», καθώς μονα­δι­κή του δέσμευ­ση, σε αντί­θε­ση με τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα είναι «τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού, της εργα­τι­κής τάξης, της νεο­λαί­ας, της κοι­νω­νί­ας ολό­κλη­ρης, και σε αυτό δεν κάνου­με πίσω. Εμείς δήλω­ση μετα­νοί­ας στον καπι­τα­λι­σμό και στον ιμπε­ρια­λι­σμό δεν κάνα­με στην ιστο­ρία μας, ούτε στο μέλ­λον πρό­κει­ται να κάνου­με. Οι άλλοι, όχι απλώς δήλω­ση μετα­νοί­ας, αλλά έχουν γίνει οι καλύ­τε­ροι υπη­ρέ­τες του συστήματος.

Επο­μέ­νως, με το ΚΚΕ, παρά τις αδυ­να­μί­ες, παρά τις δια­φω­νί­ες που μπο­ρεί να υπάρ­χουν, με την ΚΝΕ, με την Παν­σπου­δα­στι­κή, με καλό πνεύ­μα συσπεί­ρω­σης νεο­λαί­ας. Οι άλλοι θέλουν να κρα­τή­σουν αυτό τον βρω­με­ρό κόσμο, εμείς θέλου­με να τον αλλά­ξου­με, θα τον αλλά­ξου­με, πρέ­πει να τον αλλά­ξου­με και αυτό θα είναι το μέλ­λον μας ανε­ξάρ­τη­τα αν σήμε­ρα είναι δύσκο­λες οι συνθήκες. (…)

Όσο πιο δυνα­τό είναι το ΚΚΕ παντού, τόσο θα κερ­δί­ζει ο κόσμος, και θα ανοί­ξει μια χαρα­μά­δα, που θα γίνει παρά­θυ­ρο, και πόρ­τα, ελπί­δας για την ανα­τρο­πή αυτού του βάρ­βα­ρου συστή­μα­τος για το σοσια­λι­σμό – κομ­μου­νι­σμό που είναι το όνει­ρο γενιών ολό­κλη­ρων και των δικών μας».

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο