Κινηματογραφική βδομάδα με λίγες καινούργιες ταινίες, εμβληματικές επαναλήψεις στο “STUDIO new star art cinema” & Alice Rohrwacher_TRAILER

Η συγκρό­τη­ση ενός συλ­λο­γι­κού αγώ­να την περί­ο­δο ’60-’67. Εξο­ρία… Κομ­μου­νι­στές που βιο­πο­ρί­ζο­νται στις οικο­δο­μές της Αθή­νας, εκεί που το μετεμ­φυ­λια­κό κρά­τος δεν ζητά­ει απο­δεί­ξεις νομι­μο­φρο­σύ­νης. Φτώ­χεια… Νέοι από τη λαβω­μέ­νη επαρ­χία κατα­φθά­νουν στην πρω­τεύ­ου­σα ανα­ζη­τώ­ντας το μονο­πά­τι για ένα καλύ­τε­ρο αύριο, μια δου­λειά για να επι­βιώ­σουν και να στη­ρί­ξουν τις οικο­γέ­νειές τους. Αγώ­νας… Οικο­δό­μοι, εργά­τες σε κατα­σκευα­στι­κούς τομείς και τεχνί­τες παίρ­νουν στις πλά­τες τους ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα — πυξί­δα για το μέλ­λον. Το τρί­το ντο­κι­μα­ντέρ της ομά­δας «ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΝΗΜΗ», μετά τα ντο­κι­μα­ντέρ «Οι Παρ­τι­ζά­νοι των Αθη­νών» και «Και­νούρ­γιος Ουρα­νός: Οι γυναί­κες στον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλάδας».

57 λεπτά κρα­τά­ει μόνο τού­το το μικρό δια­μά­ντι, κι είναι αρκε­τά για να δώσουν ένα σπου­δαίο μάθη­μα για το παρόν και το μέλ­λον και μια μεγά­λη ανά­σα για να πάμε παρα­κά­τω. Ενα μάθη­μα, μέσα από τις αφη­γή­σεις των πρω­τα­γω­νι­στών του κινή­μα­τος των οικο­δό­μων, ενός κινή­μα­τος που έγρα­ψε ηρω­ι­κές σελί­δες στην Ιστο­ρία της χώρας μας, μέσα σε συν­θή­κες απί­στευ­της τρο­μο­κρα­τί­ας και με το Κόμ­μα μας βαθιά στην παρα­νο­μία. Η δου­λειά μυρ­μη­γκιού, άνθρω­πο τον άνθρω­πο, για­πί το για­πί, στην πιά­τσα που μαζεύ­ο­νταν οι οικο­δό­μοι για χρό­νια ολό­κλη­ρα, από τους ακού­ρα­στους διω­κό­με­νους κομ­μου­νι­στές, απέ­δω­σε σπου­δαί­ους καρ­πούς. Με ηρω­ι­κές απερ­γί­ες όχι μόνο του οικο­δο­μι­κού κλά­δου αλλά και απερ­γί­ες συμπα­ρά­στα­σης στους άλλους κλά­δους, όχι μόνο για την Ασφά­λι­ση και το μερο­κά­μα­το αλλά για τρέ­χο­ντα και σπου­δαία ζητή­μα­τα όπως η έντα­ξη στην ΕΟΚ, οι βάσεις του θανά­του, αλλά και παρεμ­βά­σεις στον πολι­τι­σμό, στον αθλη­τι­σμό και σε όλες τις πτυ­χές της ζωής των εργα­τών. Μια ανά­σα για­τί γυρί­ζο­νται τέτοιες ται­νί­ες, κι αν παλεύ­ουν να τις θάψουν, εκεί­νες βρί­σκουν τον δρό­μο τους και γίνο­νται σημείο ανα­φο­ράς… Και μια συνει­δη­το­ποί­η­ση από πού κρα­τά­ει η σκού­φια μας, από πού λύνε­ται εκεί­νη η κόκ­κι­νη κλω­στή που είναι σει­ρά μας να την κρα­τή­σου­με γερά και να την παρα­δώ­σου­με στις μελ­λο­ντι­κές γενιές άφθαρ­τη. Δεν θα πού­με περισ­σό­τε­ρα, βεβαί­ως και προ­τεί­νου­με να πάτε να τη δεί­τε, θα προ­τεί­νου­με μόνο να ανα­τρέ­ξου­με στο Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας του Κόμ­μα­τός μας, να μάθου­με κι άλλα για εκεί­νη την περί­ο­δο, για­τί είπα­με για εκεί­νη την άφθαρ­τη κόκ­κι­νη κλωστή…

Το Αγόρι του Θεού/ Rapito/
Μάρκο Μπελόκιο/ 2023/ 144 λεπτά

Έχο­ντας μόλις βγει από τη φυλα­κή, ο “αρχαιο­λό­γος” Aρθουρ θα επα­να­συν­δε­θεί με τη συμ­μο­ρία των τομπα­ρό­λι, τυμ­βω­ρύ­χων που μαζί λεη­λα­τούν ετρου­σκι­κούς τάφους και συγκε­ντρώ­νουν τους αρχαί­ους θησαυ­ρούς τους…

Μια «χει­ρο­ποί­η­τη» ται­νία, μιας αισθη­τι­κής που θα συνα­ντού­σε κανείς σε άλλη επο­χή. Γυρι­σμέ­νη σε φιλμ δια­φό­ρων φορ­μάτ, με μια αφέ­λεια ρομα­ντι­κή αλλά και μετα­φυ­σι­κές ανη­συ­χί­ες, διε­ρευ­νά το πώς βρέ­θη­καν όλοι οι θησαυ­ροί των Ετρού­σκων στα χέρια των μεγα­λε­μπό­ρων και δια­κι­νη­τών της τέχνης… Φτω­χο­διά­βο­λοι με τη βοή­θεια ειδι­κών έβρι­σκαν τους τάφους και τους άδεια­ζαν από κτε­ρί­σμα­τα, τα οποία έδι­ναν για φρα­γκο­δί­φρα­γκα στους μεγα­λο­καρ­χα­ρί­ες… Δυστυ­χώς κρα­τά­ει λίγο παρα­πά­νω η ψηλά­φη­ση και τα γύρω — γύρω μέχρι να κατα­λή­ξου­με στο επί­μα­χο συμπέ­ρα­σμα… Απευ­θύ­νε­ται περισ­σό­τε­ρο σε σινε­φίλ για τα στοι­χεία που προαναφέραμε…

Περισσότερα _
με φωτο & video εδώ

Αγώνας για τη Δόξα/ Race for Glory/
Στέφανο Μορντίνι/2024 /109λ

Τα «Αδέ­σπο­τα Κορ­μιά» εξε­ρευ­νούν τη σωμα­τι­κή αυτο­νο­μία σε μια Ευρώ­πη όπου επι­τρέ­πε­ται να ταξι­δέ­ψεις, να εργα­στείς και να κατα­να­λώ­σεις ελεύ­θε­ρα, αλλά όχι πάντα να ζήσεις ή να πεθά­νεις όπως επιθυμείς.

Τα παρα­πά­νω είναι η κατα­κλεί­δα του δελ­τί­ου Τύπου της ται­νί­ας «Αδέ­σπο­τα Κορ­μιά». Με αφορ­μή την ται­νία, αλλά κυρί­ως την αφί­σα της, προ­κλή­θη­καν αντι­δρά­σεις από την εκκλη­σία, όπου χρειά­στη­κε η παρέμ­βα­ση του ίδιου του Φεστι­βάλ Θεσ­σα­λο­νί­κης ώστε να κοπά­σει ο ντό­ρος. Το ντο­κι­μα­ντέρ σκια­γρα­φεί 4 γυναί­κες στη δια­δρο­μή τους σε δια­φο­ρε­τι­κές χώρες της Ευρώ­πης, ώστε να κατα­φέ­ρουν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τις επι­θυ­μί­ες τους, θέτο­ντάς τες σε κεντρι­κή αντι­δια­στο­λή με την εκκλη­σία και διά­φο­ρα συντη­ρη­τι­κά κινή­μα­τα, με παντε­λή απου­σία της επι­στη­μο­νι­κής κοι­νό­τη­τας και του κρά­τους. Δυστυ­χώς όλα τα ζητή­μα­τα που ανοί­γει είναι τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά μετα­ξύ τους (άμβλω­ση, υπο­βοη­θού­με­νη ανα­πα­ρα­γω­γή σε ομό­φυ­λα ή ετε­ρό­φυ­λα άτο­μα, υπο­βοη­θού­με­νη αυτο­κτο­νία), που δεν γίνε­ται ούτε να αντι­με­τω­πι­στούν και να συζη­τη­θούν με ενιαία αντί­λη­ψη και κρι­τή­ρια, αλλά ούτε και να τσου­βα­λια­στούν κάτω από την οπτι­κή του ατο­μι­κού δικαιω­μα­τι­σμού, όπως επι­χει­ρεί η ται­νία. Η απο­θέ­ω­ση της αυτο­διά­θε­σης του σώμα­τος και της ζωής του καθε­νός απο­σπα­σμέ­νη από τις οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες που καθο­ρί­ζουν τις ζωές των ανθρώπων.

Π. Α.