Κι απ’ τη Βαστίλη ξεκινάνε οι καρδιές…

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Σαν σήμε­ρα πέφτει η Βαστί­λη. Πλή­θη λαού ορμά­νε προς τα τεί­χη της Βαστί­λης. Οι πυρο­βο­λη­τές περ­νά­νε με το μέρος του λαού και χτυ­πά­νε το φρού­ριο. Ο λαός κυριεύ­ει το φρού­ριο της Βαστίλης.

Για πρώ­τη φορά ο λαός στο προ­σκή­νιο. Εμπνε­ό­με­νος από ένα όρα­μα (Ελευ­θε­ρία, ισό­τη­τα, αδελ­φο­σύ­νη) δε διστά­ζει να χύσει το αίμα του για να γκρε­μί­σει το φρού­ριο – σύμ­βο­λο της μοναρ­χί­ας. Η πτώ­ση της Βαστί­λης, ένας θρί­αμ­βος των λαϊ­κών δυνά­με­ων ενά­ντια στην τυραν­νία, επι­ση­μο­ποιεί την έναρ­ξη της Γαλ­λι­κής Επανάστασης .

Σήμε­ρα πρέ­πει να γίνει το βήμα γα τη δική μας Βαστί­λη. Είναι ο και­ρός του δρό­μου. Δε χρειά­ζε­ται μόνο, δεν αρκεί ο λαός τη θέλη­σή του να δηλώ­νει, μια επι­λο­γή μόνο έχει, αυτή της επι­βο­λής της θέλη­σής του. Και η Βαστί­λη απο­δει­κνύ­ει ότι το επι­θυ­μη­τό είναι και δυνατό.

(Ο πίνα­κας που συνο­δεύ­ει το θέμα: Κατά­λη­ψη της Βαστί­λης, 14 Ιου­λί­ου 1789, Jean-Baptiste Lallemand, Musee Carnavalet)