Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΚΝΕ: Ανακοίνωση για τα 14 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Σε ανα­κοί­νω­σή του το Γρα­φείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ, με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση 14 ετών από την εν ψυχρώ δολο­φο­νία του 15χρονου Αλέ­ξαν­δρου Γρη­γο­ρό­που­λου, αναφέρει:

«14 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται από την εν ψυχρώ δολο­φο­νία του 15χρονου Αλέ­ξαν­δρου Γρη­γο­ρό­που­λου από τον ειδι­κό φρου­ρό, Επ. Κορ­κο­νέα, στις 6 Δεκεμ­βρί­ου 2008, και η επί­θε­ση στη ζωή και τα δικαιώ­μα­τα του λαού και της νέας γενιάς συνε­χί­ζε­ται αστα­μά­τη­τα, με το κρά­τος και τις κυβερ­νή­σεις να επι­στρα­τεύ­ουν στα­θε­ρά την κρα­τι­κή βία και κατα­στο­λή, την αστυ­νο­μι­κή αυθαιρεσία.

Τα πρό­σφα­τα γεγο­νό­τα με τον εν ψυχρώ πυρο­βο­λι­σμό στο κεφά­λι 16χρονου Ρομά από αστυ­νο­μι­κούς, την έντα­ση του αυταρ­χι­σμού, το “φακέ­λω­μα”, την προ­σπά­θεια εγκα­θί­δρυ­σης αστυ­νο­μί­ας στα Πανε­πι­στή­μια κ.ά. απο­δει­κνύ­ουν ότι η δολο­φο­νία του Αλ. Γρη­γο­ρό­που­λου δεν ήταν ένα τυχαίο γεγο­νός, αλλά μέρος ενός συστή­μα­τος και ενός κρά­τους που στην προ­με­τω­πί­δα του έχει τον αυταρ­χι­σμό και την κατα­στο­λή των πολ­λών για την υπε­ρά­σπι­ση των λίγων.

Το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης και της αδι­κί­ας, όσο πιο αντι­δρα­στι­κό γίνε­ται, τόσο περισ­σό­τε­ρο προ­σπα­θεί να θωρα­κί­σει τη λει­τουρ­γία του. Γι’ αυτό, το θεσμι­κό — νομι­κό πλαί­σιο της κατα­στο­λής και του αυταρ­χι­σμού εμπλου­τί­ζε­ται δια­χρο­νι­κά από όλες τις κυβερ­νή­σεις, “νεο­φι­λε­λευ­θέ­ρες” ή δήθεν “προ­ο­δευ­τι­κές”, με βάση τις κατευ­θύν­σεις της ΕΕ, θωρα­κί­ζο­ντας τη δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου και σφίγ­γο­ντας τον κλοιό της κατα­στο­λής, των παρα­κο­λου­θή­σε­ων και του φακε­λώ­μα­τος γύρω από τον “εχθρό-λαό”, τους αγώ­νες και τις διεκ­δι­κή­σεις του.

Η επι­χεί­ρη­ση ωραιο­ποί­η­σης αυτού του συστή­μα­τος γκρε­μί­ζε­ται μπρο­στά στα άδεια ντου­λά­πια λαϊ­κών οικο­γε­νειών, στα σπί­τια-ψυγεία που αδυ­να­τούν να ζεστα­θούν, στον μισθό που τελειώ­νει στις δέκα του μήνα, στους απλή­ρω­τους λογα­ρια­σμούς, στο ξεσπί­τω­μα φτω­χών ανθρώ­πων, στις “Κιβω­τούς του τρόμου”.

Δεν ξεχνά­με τα θύμα­τα της κρα­τι­κής βίας και κατα­στο­λής. Με οργά­νω­ση, συλ­λο­γι­κή δρά­ση και δυνά­μω­μα της αλλη­λεγ­γύ­ης “αφο­πλί­ζου­με” τους κατα­σταλ­τι­κούς μηχα­νι­σμούς του κρά­τους μέχρι τη συνο­λι­κή ανα­τρο­πή του».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο