ΚΟΑ του ΚΚΕ: Ακραία η “γύμνια” του κρατικού μηχανισμού για άλλη μια φορά

«Εδώ και δυο μέρες εκα­το­ντά­δες μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οργα­νω­μέ­να ρίχνο­νται στη μάχη με τις φλό­γες στο πλευ­ρό του λαού. Από προ­χθές μέχρι και σήμε­ρα και κατά τη διάρ­κεια της νύχτας, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, πολ­λοί από αυτούς εκπαι­δευ­μέ­νοι σε εθε­λο­ντι­κές ομά­δες της Πυρο­σβε­στι­κής και στις εθε­λο­ντι­κές ομά­δες πυρο­προ­στα­σί­ας των δήμων τους, βρέ­θη­καν στα πύρι­να μέτω­πα» ανα­φέ­ρει ανα­κοί­νω­ση της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αττι­κής (ΚΟΑ) του ΚΚΕ και προσθέτει:

«Στους οικι­σμούς από τα Δερ­βε­νο­χώ­ρια μέχρι τη Νέα Ζωή Μάν­δρας στη Δυτι­κή Αττι­κή και από τον Κου­βα­ρά μέχρι την Ανά­βυσ­σο στην Ανα­το­λι­κή Αττι­κή, σε διαρ­κή και πλή­ρη ετοι­μό­τη­τα, δίνουν όποια βοή­θεια χρεια­στεί και μπο­ρεί να παρα­σχε­θεί, ενώ­νο­νται με τους κατοί­κους των περιο­χών και δίνουν την μάχη όλοι μαζί για την κατά­σβε­ση της πυρ­κα­γιάς, για τον απε­γκλω­βι­σμό κατοί­κων, για την αντι­με­τώ­πι­ση αναζωπυρώσεων.

Παρά τις δυσκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζουν εξαι­τί­ας της ακραί­ας “γύμνιας” του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού, της υπο­στε­λέ­χω­σης και της υπο­χρη­μα­το­δό­τη­σης, κι όπως ξέρουν να αγω­νί­ζο­νται, δεν το βάζουν κάτω και με δικά τους μέσα, καθώς και των κατοί­κων της περιο­χής, κάνουν ό,τι περ­νά­ει από το χέρι τους για να προ­στα­τέ­ψουν τη ζωή, την περιου­σία του λαού και το περιβάλλον.

Μαζί τους στη πρώ­τη γραμ­μή μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, της ΕΠ της ΚΟΑ και βου­λευ­τές του ΚΚΕ να συν­δρά­μουν κι αυτοί άμε­σα στο έργο, να συντο­νί­ζουν και να ζητούν συγκε­κρι­μέ­νες παρεμ­βά­σεις για την ενί­σχυ­ση των πυρο­σβε­στι­κών μέσων.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κές οι εικό­νες που συνά­ντη­σαν: Αθω­ρά­κι­στες περιο­χές, ανυ­παρ­ξία της όποιας πρό­λη­ψης για τέτοιες κατα­στά­σεις. Οικι­σμοί της Αττι­κής με ένα σωρό παρα­τη­μέ­να σκου­πί­δια και ξερό­κλα­δα, γκρέι­ντερ να τρέ­χουν την τελευ­ταία στιγ­μή να ανοί­ξουν αντι­πυ­ρι­κές ζώνες στα ακα­θά­ρι­στα δάση και κρου­νούς που δεν βγά­ζουν στά­λα νερό, μία εύφλε­κτη ύλη για να γίνουν όλα παρα­νά­λω­μα. Λιγο­στές επί­γειες δυνά­μεις που να μην ξέρουν που να πρω­το­πά­νε, απαρ­χαιω­μέ­νος εξο­πλι­σμός με μάνι­κες που θέλουν συνε­χώς μπα­λώ­μα­τα, ενώ κάποιες από αυτές δεν “κου­μπώ­νουν” καν σε όσους κρου­νούς έχουν νερό. Οι ενα­έ­ριες πτή­σεις πυρο­σβε­στι­κών μέσων να είναι ελά­χι­στες ως και ανύ­παρ­κτες για ορι­σμέ­νους οικι­σμούς που πλήτ­το­νταν από τις φλό­γες για ώρες και να εγεί­ρουν ερω­τη­μα­τι­κά. Το αυτο­μα­το­ποι­η­μέ­νο μήνυ­μα του “τρε­χά­τε να σωθεί­τε”, με δρό­μους που ανοι­γο­κλεί­νουν, να είναι η “λύση” που προ­κρί­νει κι αυτή η κυβέρ­νη­ση, δημιουρ­γώ­ντας ένα ακό­μα αλαλούμ.

Απ’ τις οδη­γί­ες για εκκε­νώ­σεις προ­φα­νώς εξαι­ρού­ταν η μεγα­λο­ερ­γο­δο­σία, που επέ­λε­γε να μεί­νουν οι εργα­ζό­με­νοι στη δου­λειά, σε εργο­στά­σια και χώρους δου­λειάς δίπλα στα πύρι­να μέτω­πα της Δυτι­κής Αττι­κής, αδια­φο­ρώ­ντας για τους κιν­δύ­νους για την υγεία και ασφά­λεια των εργα­ζο­μέ­νων. Κάτω από την απο­φα­σι­στι­κή παρέμ­βα­ση των συν­δι­κά­των, με τη συν­δρο­μή και των εθε­λο­ντι­κών ομά­δων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, σε μια σει­ρά χώρους στα­μά­τη­σαν οι εργα­σί­ες και οι εργα­ζό­με­νοι μπό­ρε­σαν να πάνε σπί­τι τους πριν η κατά­στα­ση δυσκο­λέ­ψει ακό­μα περισσότερο».

«Τα φαι­νό­με­να αυτά δεν είναι πρω­τό­γνω­ρα. Η συνέ­χειά τους απο­δει­κνύ­ει και τη συνέ­χεια ενός κρά­τους επι­λε­κτι­κά ανί­κα­νου για την ικα­νο­ποί­η­ση των ανα­γκών των πολ­λών, του λαού και της νεο­λαί­ας, που είναι εχθρι­κό απέ­να­ντί τους, όμως είναι “παντα­χού παρών” και πάντα έτοι­μο να υπε­ρα­σπι­στεί τα κέρ­δη των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων» σημειώ­νει η ανα­κοί­νω­ση της ΚΟΑ του ΚΚΕ και καταλήγει:

«Το “φτά­νει πια” που ακού­γε­ται ξανά στις πυρό­πλη­κτες περιο­χές, μπαί­νου­με και τώρα μπρο­στά για να μετα­τρα­πεί σε αγω­νι­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις όλου του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος στην Αττι­κή, ακό­μα πιο απο­φα­σι­στι­κά και με στό­χο να ανα­τρα­πεί η εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή που δεν αφή­νει τίπο­τα όρθιο στο διά­βα της. Ή τα κέρ­δη τους ή οι ανά­γκες μας».

Βλα­ντί­μιρ Μαγια­κόφ­σκι: «Ωδή στην Επανάσταση»