ΚΟΜΕΠ: Η κληρονομιά του Φιντέλ και η διεθνιστική αλληλεγγύη

Κυκλο­φο­ρεί το 2^ο τεύ­χος 2023 της ΚΟΜΕΠ ανά­με­σα σε δύο μεγά­λες εκλο­γι­κές-πολι­τι­κές μάχες. Η σημα­ντι­κή αύξη­ση των ψήφων του ΚΚΕ και του αριθ­μού των εκλεγ­μέ­νων βου­λευ­τών του, σε συν­δυα­σμό με μια σει­ρά ποιο­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά, γεμί­ζουν τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ με αισιο­δο­ξία για να δώσουν τη νέα εκλο­γι­κή μάχη.

Το παρόν τεύ­χος της ΚΟΜΕΠ περιλαμβάνει:

Στην ενό­τη­τα «ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ»:

Την Ανα­κοί­νω­ση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα απο­τε­λέ­σμα­τα των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών της 21ης Μάη 2023.

Άρθρο της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Εθνι­κι­στι­κός χώρος: Ανα­μόρ­φω­ση και διερ­γα­σί­ες στην προ­ω­θη­μέ­νη “φωνή” του συστή­μα­τος». Προσ­διο­ρί­ζει τον εθνι­κι­στι­κό χώρο στην Ελλά­δα και τις βασι­κές εξε­λί­ξεις στα εθνι­κι­στι­κά-φασι­στι­κά κόμ­μα­τα. Ανα­δει­κνύ­ει το ρόλο τους στην προ­ώ­θη­ση των στρα­τη­γι­κών επι­διώ­ξε­ων του κεφα­λαί­ου στην Ελλά­δα, τους ανοι­χτούς διαύ­λους επι­κοι­νω­νί­ας με τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμματα.

Άρθρο του Δημή­τρη Κοι­λά­κου, μέλους της ΙΕ της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Οι μεγά­λες εργα­τι­κές-λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις στην Ευρώ­πη και η προ­ο­πτι­κή ανα­σύ­ντα­ξης του κινή­μα­τος». Απο­τυ­πώ­νει τα νέα ποιο­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά των μαζι­κών εργα­τι­κών-λαϊ­κών αγώ­νων που ανα­πτύ­χθη­καν στην ΕΕ τους τελευ­ταί­ους μήνες, ανα­δει­κνύ­ο­ντας το έδα­φος πάνω στο οποίο ανα­πτύ­χθη­καν. Τονί­ζει τη σημα­σία της ανα­σύ­ντα­ξης του εργα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος με την παρέμ­βα­ση και τον πρω­το­πό­ρο ρόλο των κομ­μου­νι­στών, όπως και τον ανα­ντι­κα­τά­στα­το ρόλο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος και την ανά­γκη ανα­συ­γκρό­τη­σης του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος στην Ευρώπη.

Στην ενό­τη­τα «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»:

Άρθρο του Ίωνα Παπαν­δρε­ό­που­λου, μέλους του Τμή­μα­τος Οικο­νο­μί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Εξε­λί­ξεις στις λιμε­νι­κές υπο­δο­μές». Απο­τυ­πώ­νει τη σημα­σία των λιμε­νι­κών υπο­δο­μών ως πεδί­ου μεγά­λης κερ­δο­φο­ρί­ας για το κεφά­λαιο, ιδιαί­τε­ρα την τελευ­ταία δεκα­ε­τία. Ανα­λύ­ει, χωρίς να εξα­ντλεί, την εμπλο­κή τους στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ από τη μια, και Κίνας-Ρωσί­ας από την άλλη, με δεδο­μέ­νο το σχέ­διο της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης για ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου της χώρας, για μετα­τρο­πή της σε κόμ­βο μετα­φο­ράς εμπο­ρευ­μά­των και ενέρ­γειας. Στέ­κε­ται στις κυριό­τε­ρες εξε­λί­ξεις των λιμε­νι­κών υπο­δο­μών στο βόρειο άξο­να (Θεσ­σα­λο­νί­κη, Καβά­λα, Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, Ηγου­με­νί­τσα), αλλά και στις βασι­κές εξε­λί­ξεις και σχε­δια­σμούς στο λιμά­νι του Πει­ραιά και την ευρύ­τε­ρη περιο­χή. Κωδι­κο­ποιεί βασι­κές πλευ­ρές της δια­πά­λης με τα αστι­κά κόμ­μα­τα και τον οπορ­του­νι­σμό («προ­ο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση και λιμά­νι», «δημό­σιο λιμά­νι με εργα­τι­κό έλεγ­χο», «εμπο­ρι­κό ή στρα­τιω­τι­κό λιμά­νι» κ.ο.κ.).

Στην ενό­τη­τα «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ»:

Ομι­λία του Μάκη Παπα­δό­που­λου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «100 χρό­νια ΕΣΣΔ: Μια χώρα που δεν υπάρ­χει πια, αλλά συνε­χί­ζει να διδά­σκει», στις σχε­τι­κές εκδη­λώ­σεις της Οργά­νω­σης Σπου­δά­ζου­σας Αθή­νας της ΚΝΕ στο Πάντειο και της ΟΠ Κεντρι­κής Μακε­δο­νί­ας της ΚΝΕ στο Πολυ­τε­χνείο του ΑΠΘ. Ανα­δει­κνύ­ει την τερά­στια σημα­σία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης της ΕΣΣΔ, ως έμπρα­κτη από­δει­ξη ότι ο καπι­τα­λι­σμός δεν είναι ανί­κη­τος, ότι η εργα­τι­κή τάξη έχει τη δύνα­μη να πάρει στα χέρια της την εξου­σία και να οργα­νώ­σει την παρα­γω­γή ώστε να ικα­νο­ποιεί­ται συν­δυα­σμέ­να το σύνο­λο των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Απο­τυ­πώ­νει την ανω­τε­ρό­τη­τα του κεντρι­κού σχε­δια­σμού, τη ριζι­κή αλλα­γή του ρόλου των εργα­ζό­με­νων με την ενερ­γη­τι­κή συμ­με­το­χή στη λήψη, την εφαρ­μο­γή και τον έλεγ­χο των απο­φά­σε­ων. Παρου­σιά­ζει τα αντι­κει­με­νι­κά εμπό­δια στην πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, αλλά και τις βασι­κές αιτί­ες των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, με ορό­ση­μο το 20ό Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ. Ανα­δει­κνύ­ει τις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες, όπως η αυτο­μα­το­ποί­η­ση της παρα­γω­γής, τα ρομπότ, η ψηφια­κή οικο­νο­μία, για την επί­λυ­ση των οξυ­μέ­νων προ­βλη­μά­των, τη ραγδαία βελ­τί­ω­ση της ζωής της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των, που προ­ϋ­πο­θέ­τουν βέβαια την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού για να ανοί­ξει ο δρό­μος για τη σοσια­λι­στι­κή οικοδόμηση.

Από τη διεθνή συνάντηση θεωρητικών περιοδικών που διοργάνωσε το ΚΚ Κούβας στην Αβάνα:

Ομι­λία του Λου­κά Ανα­στα­σό­που­λου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Η πραγ­μα­τι­κή λύση για τους λαούς βρί­σκε­ται στο δρό­μο της σύγκρου­σης με το κεφά­λαιο, το αστι­κό κρά­τος και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες». Τονί­ζει τη σημα­σία της δρά­σης των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των σε κάθε χώρα απέ­να­ντι στην προ­σπά­θεια των αστι­κών τάξε­ων, τόσο με το «μαστί­γιο» της κατα­στο­λής όσο και με το «καρό­το» της «Πρά­σι­νης Μετά­βα­σης», να ενσω­μα­τώ­σουν το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, του οποί­ου επι­διώ­κουν να απο­σπά­σουν τη συναί­νε­ση και τη στή­ρι­ξη στις βασι­κές επι­διώ­ξεις του κεφα­λαί­ου. Τη σημα­σία να οργα­νω­θεί η σύγκρου­ση με αυτές τις βασι­κές επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης, των κυβερ­νή­σε­ών της και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών που ανή­κει, σε συν­θή­κες που γιγα­ντώ­νε­ται η σύγκρου­ση των δυο μεγά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών στρα­το­πέ­δων για την πρω­το­κα­θε­δρία στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.

Ομι­λία του Βασί­λη Όψι­μου, μέλους του Τμή­μα­τος Οικο­νο­μί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ενό­τη­τα «Η κλη­ρο­νο­μιά του Φιντέλ και η διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη». Ανα­δει­κνύ­ει τη ζωή και τη δρά­ση του Φιντέλ και της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης ως πανί­σχυ­ρο όπλο για τα λαϊ­κά επα­να­στα­τι­κά κινή­μα­τα σε όλο τον κόσμο. Τονί­ζει τη σημα­σία της παρέμ­βα­σης των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των σε κάθε χώρα στην κατεύ­θυν­ση της απο­κά­λυ­ψης του αντι­δρα­στι­κού χαρα­κτή­ρα κάθε αστι­κής κυβέρ­νη­σης, τη σημα­σία της άρνη­σης συμ­με­το­χής του ΚΚ σε οποια­δή­πο­τε τέτοια κυβέρ­νη­ση, ως κομ­βι­κό ζήτη­μα για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας _την παρα­θέ­του­με αυτού­σια στη συνέχεια

Γρα­πτή παρέμ­βα­ση της ΚΟΜΕΠ με τίτλο «Ο σοσια­λι­σμός είναι η μόνη διέ­ξο­δος προς όφε­λος των λαών». Ανα­δει­κνύ­ει την επι­και­ρό­τη­τα και ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού για την πραγ­μα­τι­κή κάλυ­ψη των σύγ­χρο­νων διευ­ρυ­μέ­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Κωδι­κο­ποιεί τα βασι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του, καθώς και τις κύριες αιτί­ες των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στην ΕΣΣΔ.

Στην ενό­τη­τα «ΙΣΤΟΡΙΑ»:

Ομι­λία του Φάνη Παρ­ρή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Για το μεγά­λο, το ωραίο, το συγκλο­νι­στι­κό», στην εκδή­λω­ση τιμής στον Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη, στις 30 Μάρ­τη 2023 στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην ενό­τη­τα «ΤΕΧΝΗ — ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»:

Ομι­λία του Δημή­τρη Κου­τσού­μπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη μεγά­λη συναυ­λία-αφιέ­ρω­μα στο μου­σι­κο­συν­θέ­τη Σταύ­ρο Ξαρ­χά­κο. Η συναυ­λία απο­τέ­λε­σε ένα σημα­ντι­κό πολι­τι­στι­κό γεγο­νός στο οποίο συμ­με­τεί­χαν σπου­δαί­οι ερμη­νευ­τές και μου­σι­κοί και αγκα­λιά­στη­κε από χιλιά­δες κόσμου που την παρακολούθησε.

Τέλος, σε αυτό το τεύ­χος περι­λαμ­βά­νο­νται τα Κομ­μα­τι­κά Ντο­κου­μέ­ντα της περιό­δου από 22.3.2023 μέχρι 2.6.2023.

“Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ”

Ομι­λία του Βασί­λη Όψι­μου, μέλους του Τμή­μα­τος Οικο­νο­μί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομώ­νυ­μη θεμα­τι­κή ενό­τη­τα της διε­θνούς συνά­ντη­σης θεω­ρη­τι­κών περιο­δι­κών που διορ­γά­νω­σε το ΚΚ Κού­βας  (σσ. οι επι­ση­μάν­σεις δικές μας)

Το 1961, δυο χρό­νια μετά το θρί­αμ­βο της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, ο Φιντέλ επι­σή­μα­νε σε συνέ­ντευ­ξή του: «Είναι αλή­θεια ότι υπάρ­χουν τμή­μα­τα της βιο­μη­χα­νι­κής αστι­κής τάξης που είναι ενά­ντια, σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις και πολύ ενά­ντια, στον ιμπεριαλι­σμό, λόγω του αντα­γω­νι­σμού. Τα ίδια όμως αυτά τμή­μα­τα μισούν τους εργά­τες ακό­μα περισ­σό­τε­ρο για ταξι­κούς λόγους. Μετα­ξύ των μονο­πω­λί­ων των ΗΠΑ και των εθνι­κών αστι­κών τάξε­ων μπο­ρεί να υπάρ­χουν προ­σω­ρι­νές συγκρού­σεις και αντι­πα­ρα­θέ­σεις, αλλά όχι μια πραγ­μα­τι­κή συνο­λι­κή πάλη. Δεν υπάρ­χει μετα­ξύ τους κάποια ιστο­ρι­κή ασυμ­βα­τό­τη­τα (…). Στον αιώ­να μας οι προ­νο­μιού­χες τάξεις δεν μπο­ρούν πια να συμ­μετέχουν σε πραγ­μα­τι­κές επα­να­στά­σεις, πολύ περισ­σό­τε­ρο να τις κα­θοδηγούν (…).»

Ο κου­βα­νι­κός λαός, κάτω από την καθο­δή­γη­ση του Φιντέλ και του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Κού­βας, πραγ­μα­το­ποί­η­σε στο έπα­κρο το διε­θνι­στι­κό του καθή­κον: Ανέ­τρε­ψε τη δικτα­το­ρία του Μπα­τί­στα, ολόκλη­ρη την κρα­τι­κή εξου­σία της αστι­κής τάξης, κατάρ­γη­σε τα θεμέ­λια του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στη χώρα.

Η κλη­ρο­νο­μιά του Φιντέλ και η πρα­κτι­κή της Κου­βα­νι­κής Επανάστα­σης απο­τε­λούν ένα πανί­σχυ­ρο όπλο για τα λαϊ­κά επα­να­στα­τι­κά κινήμα­τα σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο.

Ο ιμπε­ρια­λι­σμός και η διε­θνής αστι­κή τάξη έχουν όμως επί­σης από τη μεριά τους μελε­τή­σει πολύ προ­σε­κτι­κά αυτήν την κλη­ρο­νο­μιά και αυτήν την πρα­κτι­κή, προ­κει­μέ­νου να είναι πιο απο­τελεσματικοί στο αντι­πά­λε­μα των επα­να­στα­τι­κών κινη­μά­των, στην απο­τροπή εμφά­νι­σης περισ­σό­τε­ρων επα­να­στα­τι­κών εστιών όπως η Κού­βα.

Φυσι­κά, η αστι­κή τάξη σε κάθε χώρα δε στα­μα­τά­ει ποτέ να χρησιμο­ποιεί όλα τα βίαια μέσα που έχει στη διά­θε­σή της, όλους τους κατασταλ­τικούς μηχα­νι­σμούς του κρά­τους, προ­κει­μέ­νου να συντρί­ψει το λαϊ­κό κί­νημα. Ο ελλη­νι­κός λαός έχει μια πλού­σια εμπει­ρία σε αυτόν τον τομέα: Περιο­ρι­σμός των συν­δι­κα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των, απα­γό­ρευ­ση διαδηλώ­σεων, ηλε­κτρο­νι­κή παρα­κο­λού­θη­ση χιλιά­δων αγω­νι­στών από το κρά­τος, διά­χυ­ση στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων σε ολό­κλη­ρη τη χώρα και συμ­με­το­χή σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές σταυ­ρο­φο­ρί­ες (από την Ουκρα­νία, στο Αφγα­νι­στάν και στην Αφρι­κή). Μια βίαιη καμπά­νια ενά­ντια στο λαϊ­κό κίνη­μα, που διεξά­γεται τόσο από την ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη όσο και από τους συνε­ταί­ρους της στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντι­δρα­στι­κή συμ­μα­χία της ΕΕ, το δίδυ­μο αδελ­φά­κι του ιμπε­ρια­λι­σμού των Γιάνκηδων.

Οι αστι­κές τάξεις έχουν όμως ένα ακό­μα πανί­σχυ­ρο όπλο στη διά­θε­σή τους: Όχι μόνο το «μαστί­γιο», αλλά και το «καρό­το», τις διά­φο­ρες μεθό­δους για την «ειρη­νι­κή» ενσω­μά­τω­ση του λαϊ­κού κινή­μα­τος, το σπρώξι­μό του στην ανώ­δυ­νη κατεύ­θυν­ση της δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­σμού, κά­τω από τις όμορ­φες, αλλά κενές περιε­χο­μέ­νου φρα­σού­λες περί «κοινω­νικής δικαιο­σύ­νης», «ανα­δια­νο­μής εισο­δή­μα­τος», «φιλι­κής προς το πε­ριβάλλον ανά­πτυ­ξης» κλπ. Εδώ, μια από τις πιο επι­κίν­δυ­νες για το λαϊ­κό κίνη­μα αντι­λή­ψεις είναι αυτή που θεω­ρεί ως ανα­γκαία τη δημιουρ­γία διά­φο­ρων τύπων «προ­ο­δευ­τι­κών» ή «αρι­στε­ρών» κυβερ­νή­σε­ων, που υπο­τίθεται ότι μπο­ρούν να βοη­θή­σουν στο να απα­λύ­νουν τα πιο επεί­γο­ντα προ­βλή­μα­τα των λαϊ­κών μαζών και να αλλά­ξουν το συσχε­τι­σμό των δυ­νάμεων προς όφε­λος των εκμεταλλευόμενων.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κάθε κυβέρ­νη­ση συνι­στά δομι­κό στοι­χείο της υπάρ­χου­σας πολι­τι­κής εξου­σί­ας. Ο χαρα­κτή­ρας της καθο­ρί­ζε­ται από το χαρα­κτή­ρα αυτής της εξου­σί­ας, από την κοι­νω­νι­κή τάξη που έχει στα χέ­ρια της τα μέσα παρα­γω­γής στην κάθε δεδο­μέ­νη κοι­νω­νία.

Κατά τη διάρ­κεια του 20^ού αιώ­να ο στό­χος για «αρι­στε­ρές-προ­ο­δευ­τι­κές» κυβερ­νή­σεις, που θα ανα­λάμ­βα­ναν υπουρ­γι­κά χαρ­το­φυ­λά­κια δί­χως την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας και την απαλλο­τρίωση των μέσων παρα­γω­γής των καπι­τα­λι­στών, υιο­θε­τή­θη­κε ως «με­ταβατικός» πολι­τι­κός στό­χος από μια βεντά­λια πολι­τι­κών δυνά­με­ων, περι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των. Υπο­στη­ρί­χτη­κε σε πολ­λές περι­πτώ­σεις ότι μια τέτοια κυβέρ­νη­ση θα μπο­ρού­σε να διευ­κο­λύ­νει την πάλη για τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση, ικα­νο­ποιώ­ντας ταυ­τό­χρο­να ορι­σμέ­νες από τις πιο επεί­γου­σες λαϊ­κές ανάγκες.

Μετά το 20^ό Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ, το 1956, παρό­μοιες αντι­λή­ψεις και πρα­κτι­κές γενι­κεύ­τη­καν στην πλειο­ψη­φία του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Θεω­ρή­θη­κε ότι είχαν καθο­λι­κή εφαρ­μο­γή σε όλες τις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες, κάτω από το μαν­δύα των ψευ­το-θεω­ριών περί «ειρη­νι­κής μετά­βα­σης στο σοσιαλισμό».

Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα έχει απο­δεί­ξει ότι όλες αυτές οι κυβερ­νή­σεις, ανε­ξάρ­τη­τα από τις προ­θέ­σεις όσων τις στή­ρι­ζαν, όχι μόνο φάνη­καν ανί­κα­νες να ανοί­ξουν το δρό­μο προς την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, αλλά ούτε κατά­φε­ραν να πετύ­χουν στα­θε­ρές κατα­κτή­σεις προς όφε­λος των θεμε­λιω­δών συμ­φε­ρό­ντων των λαϊ­κών μαζών. Τα ΚΚ που υπο­στή­ρι­ξαν και συμ­με­τεί­χαν σε τέτοιες κυβερ­νή­σεις βρέ­θη­καν στην πορεία βαθιά αφο­πλι­σμέ­να: Πολι­τι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά και οργα­νω­τι­κά.

Η ιστο­ρι­κή πορεία των κομ­μά­των του επο­νο­μα­ζό­με­νου «ευρω­κομ­μου­νι­σμού» απο­τε­λεί ξεκά­θα­ρο παρά­δειγ­μα. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η κυβέρ­νη­ση του «Δημο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος της Αρι­στε­ρός» στην Ιτα­λία, με τον Massimo d’ Alema ως πρω­θυ­πουρ­γό την περί­ο­δο 1988–2000. Το 1999, όταν η αντι­δρα­στι­κή συμ­μα­χία του ΝΑΤΟ ξεκί­νη­σε τη βάρ­βα­ρη επί­θε­σή της ενά­ντια στη Γιου­γκο­σλα­βία, αυτή η «προ­ο­δευ­τι­κή» κυβέρ­νη­ση (ο μεταλ­λαγ­μέ­νος επί­γο­νος του ιστο­ρι­κού ΙΚΚ) ακο­λού­θη­σε κατά γράμ­μα όλες τις δεσμεύ­σεις της Ιτα­λί­ας στο ΝΑΤΟ, μετα­τρέ­πο­ντάς την στο πιο σημα­ντι­κό έδα­φος εξα­πό­λυ­σης των βομ­βαρ­δι­σμών ενά­ντια στη Γιου­γκο­σλα­βία.

Η Ελλά­δα έχει τις δικές της τρα­γι­κές εμπει­ρί­ες από τέτοιες κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού, που θεω­ρή­θη­καν ως δρό­μος φιλο­λαϊ­κών εξε­λί­ξε­ων. Στο τέλος του Β’ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, το Κόμ­μα μας, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας, παρά το γεγο­νός ότι είχε παί­ξει τον κεντρι­κό, ηγε­μο­νι­κό ρόλο στο αντι­στα­σια­κό κίνη­μα, που ήλεγ­χε μέσω του Εθνι­κού Λαϊ­κού Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρα­τού πάνω από το 90% της έκτα­σης της χώρας, συμ­φώ­νη­σε να συμ­με­τά­σχει σε μια κυβέρ­νη­ση «εθνι­κής ενό­τη­τας» με τα απα­ξιω­μέ­να αστι­κά πολι­τι­κά κόμ­μα­τα. Το έκα­νε κάτω από την υιο­θέ­τη­ση της προ­βλη­μα­τι­κής στρα­τη­γι­κής των «στα­δί­ων» και τη λαθε­μέ­νη προ­σμο­νή ότι οι ισχυ­ρές πολι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις που βρί­σκο­νταν υπό την καθο­δή­γη­σή του θα μπο­ρού­σαν να απο­τρέ­ψουν την οποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια της αστι­κής τάξης να στρέ­ψει τις εξε­λί­ξεις σε αντι­δρα­στι­κή κατεύ­θυν­ση. Απο­δεί­χτη­κε όμως για μία ακό­μη φορά ότι η δια­τή­ρη­ση της οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής εξου­σί­ας στα χέρια της αστι­κής τάξης δε συνι­στά κάποιο ασή­μα­ντο ζήτη­μα, δεν απο­τε­λεί κάτι με το οποίο μπο­ρεί κάποιος να αστειεύ­ε­ται. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα ήταν κατα­στρο­φι­κά για το λαϊ­κό κίνη­μα στη χώρα μας, με δεκά­δες χιλιά­δες νεκρούς, εκτε­λε­σμέ­νους ή στην πολι­τι­κή εξο­ρία και προσφυγιά

Το ΚΚΕ έχει βγά­λει σημα­ντι­κά συμπε­ρά­σμα­τα από την ιστο­ρι­κή αυτή πεί­ρα, συμπε­ρά­σμα­τα που είναι κυριο­λε­κτι­κά ποτι­σμέ­να με αίμα. Το 2015, όταν η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση είχε προ­κα­λέ­σει ανα­τα­ρά­ξεις στο υπάρ­χον κομ­μα­τι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα και το μικρό οπορ­του­νι­στι­κό κόμ­μα του ΣΥΡΙΖΑ προ­βαλ­λό­ταν παγκό­σμια ως μια «προ­ο­δευ­τι­κή» και­νο­το­μία, το ΚΚΕ έμει­νε ατα­λά­ντευ­το στις επί­μο­νες εκκλή­σεις να συμ­με­τά­σχει στην αστι­κή κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ.

Προει­δο­ποι­ή­σα­με ότι η νέα κυβέρ­νη­ση θα ακο­λου­θού­σε το ίδιο μονο­πά­τι με τις παλιό­τε­ρες, ότι θα συνέ­χι­ζε και θα βάθαι­νε τις πολι­τι­κές που εξυ­πη­ρε­τούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων και θα δια­τη­ρού­σε την πρόσ­δε­ση της χώρας μας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Είναι αλή­θεια ότι η θέση μας αυτή οδή­γη­σε σε μια εκλο­γι­κή οπι­σθο­χώ­ρη­ση του Κόμ­μα­τός μας στο αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα, αλλά η ανά­λυ­σή μας, που βασι­ζό­ταν στα διδάγ­μα­τα τέτοιων «αρι­στε­ρών» κυβερ­νή­σε­ων σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο, απο­δεί­χτη­κε στέ­ρεη. Μπρο­στά στη χρε­ο­κο­πία τόσο των «προ­ο­δευ­τι­κών» όσο και των «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων» εκδο­χών της αστι­κής πολι­τι­κής, η θέση μας απέ­να­ντι σε κάθε είδους αστι­κή κυβέρ­νη­ση απο­τε­λεί σήμε­ρα ένα αιχ­μη­ρό πολι­τι­κό εργα­λείο για το λαϊ­κό κίνη­μα στη χώρα μας.

Συμπε­ρα­σμα­τι­κά, θεω­ρού­με ότι όλες οι μεγά­λες επα­να­στά­σεις παγκό­σμια, από την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση που άνοι­ξε το δρό­μο, ως την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση και τις επα­να­στά­σεις ανά τον κόσμο, απέ­δει­ξαν, πέρα από κάθε αμφι­βο­λία, την αλή­θεια αυτού που έλε­γε ο Λένιν, ότι «(…) δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει τίπο­τα το ενδιά­με­σο, παρά τού­το μόνο: Είτε δικτα­το­ρία της αστι­κής τάξης είτε δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του. Κάθε ονει­ρο­πό­λη­μα για κάποια τρί­τη λύση είναι αντι­δρα­στι­κό θρη­νο­λό­γη­μα μικρο­α­στού». Είναι επι­τα­κτι­κό για το λαϊ­κό κίνη­μα σήμε­ρα να δια­θέ­τει μια ξεκά­θα­ρη κατα­νό­η­ση των εγγε­νών περιο­ρι­σμών και του ουσια­στι­κού χαρα­κτή­ρα κάθε τέτοιας «προ­ο­δευ­τι­κής — αρι­στε­ρής» κυβέρνησης.

Στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες, το λαϊ­κό κίνη­μα στην κάθε χώρα μπο­ρεί να παρα­μεί­νει πιστό στην κλη­ρο­νο­μιά του Φιντέλ, μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει το διε­θνι­στι­κό του καθή­κον, μόνο αν βάλει στις σημαί­ες του το στό­χο της ανα­τρο­πής της αστι­κής κρα­τι­κής εξου­σί­ας και της απαλ­λο­τρί­ω­σης της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Στην αντί­θε­τη περί­πτω­ση, κάθε διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη θα τεί­νει να είναι επι­σφα­λής και βρα­χυ­χρό­νια.

Της Σύντα­ξης

Ιδιαί­τε­ρα ελπι­δο­φό­ρα ήταν τα μηνύ­μα­τα της ενί­σχυ­σης της πολι­τι­κής επιρ­ρο­ής του ΚΚΕ σε σημα­ντι­κά αστι­κά κέντρα, στις εργα­τι­κές γει­το­νιές, σε περιο­χές που συγκε­ντρώ­νε­ται μεγά­λο μέρος της βιο­μη­χα­νι­κής και οικο­νο­μι­κής παρα­γω­γής, η ανά­δει­ξή του σε τρί­το κόμ­μα στην Αττι­κή, τα μεγά­λα ποσο­στά του σε μισθω­τούς του ιδιω­τι­κού τομέα, αγρό­τες, φοι­τη­τές, καθώς και σε νέες παρα­γω­γι­κές ηλικίες.

Σημα­ντι­κός παρά­γο­ντας για την εκλο­γι­κή άνο­δο του ΚΚΕ ήταν από τη μία η ατα­λά­ντευ­τη στά­ση του όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια απέ­να­ντι στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις και τις αυτα­πά­τες περί ανα­μο­νής λύσε­ων «από τα πάνω» –μέσω της κυβερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής– και, από την άλλη, το γεγο­νός ότι πρω­το­στά­τη­σε σε όλους τους μεγά­λους αγώ­νες που ξεδι­πλώ­θη­καν αυτά τα χρό­νια, το σύνο­λο της πολι­τι­κής του τα προη­γού­με­να χρό­νια, η στά­ση του απέ­να­ντι στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις, η δική του αντί­λη­ψη για την εργα­τι­κή εξου­σία και την αντί­στοι­χη δια­κυ­βέρ­νη­ση. Αυτή η παρέμ­βα­ση επε­κτά­θη­κε και σε βασι­κά στρα­τη­γι­κά ζητή­μα­τα της Ιστο­ρί­ας, της οικο­νο­μί­ας και της σύγ­χρο­νης ιδε­ο­λο­γι­κής-πολι­τι­κής δια­πά­λης, έχο­ντας θετι­κή απή­χη­ση για­τί, εκτός των άλλων, πατού­σε στην πεί­ρα πολ­λών εργα­ζο­μέ­νων από τη δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ και την αντι­πο­λί­τευ­ση των κομ­μά­των της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ. Αρκε­τοί είδαν επί­σης να επι­βε­βαιώ­νο­νται οι προ­βλέ­ψεις του ΚΚΕ για τις αρνη­τι­κές επι­πτώ­σεις που είχε στη ζωή τους η υλο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής του κεφα­λαί­ου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Η πολι­τι­κή παρέμ­βα­ση του ΚΚΕ όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα βοη­θά και στην ταξι­κή ανά­γνω­ση των εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των από περισ­σό­τε­ρους εργα­ζό­με­νους. Βοη­θά να κατα­νοη­θεί ότι στη μια όχθη βρί­σκο­νται όλα τα κόμ­μα­τα που υπη­ρε­τούν τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου –όχι μόνο η ΝΔ– και στην άλλη όχθη βρί­σκε­ται το ΚΚΕ, η μόνη δύνα­μη στρα­τη­γι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, που παλεύ­ει για να ανοί­ξει ο δρό­μος για την ανατροπή.

Στο παρόν τεύ­χος δημο­σιεύ­ε­ται η Από­φα­ση της ΚΕ του ΚΚΕ για το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα, η οποία παρου­σιά­ζει τη συνο­λι­κή εκτί­μη­ση του Κόμ­μα­τος. Με εφό­διο και την Από­φα­ση, αλλά και την τοπο­θέ­τη­ση του Κόμ­μα­τος σε όλα τα τρέ­χο­ντα ζητή­μα­τα, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ δίνουν απο­φα­σι­στι­κά τη νέα εκλο­γι­κή μάχη ενό­ψει των εκλο­γών της 25ης Ιού­νη 2023, με στό­χο την ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη ενί­σχυ­ση του Κόμματος.

Βασι­κό περιε­χό­με­νο και αυτής της μάχης παρα­μέ­νει η προ­βο­λή της ανα­γκαιό­τη­τας μιας ισχυ­ρής λαϊ­κής αντι­πο­λί­τευ­σης απέ­να­ντι στο κοι­νό πρό­γραμ­μα των ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα εφαρ­μό­σει η επό­με­νη κυβέρ­νη­ση της ΝΔ με τη στή­ρι­ξη της κάλ­πι­κης αστι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Ήδη από σήμε­ρα τα αστι­κά κόμ­μα­τα δηλώ­νουν τη στή­ρι­ξή τους σε αυτές τις προ­γραμ­μα­τι­κές κατευ­θύν­σεις, ανε­ξάρ­τη­τα από την εκλο­γι­κή τους δύνα­μη στις εκλο­γές της 25ης Ιού­νη. Αυτό το πρό­γραμ­μα «έτρε­χε» άλλω­στε και την προη­γού­με­νη τετρα­ε­τία, με μεγά­λο μέρος των βασι­κών νομο­σχε­δί­ων να υπερ­ψη­φί­ζο­νται από κοι­νού από ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ. Η επι­δί­ω­ξη στή­ρι­ξης αυτού του προ­γράμ­μα­τος απ’ όλα τα «μετε­ρί­ζια» τρο­φο­δό­τη­σε άλλω­στε και μια σει­ρά συμπρά­ξεις και συνεν­νο­ή­σεις ανά­με­σα σε εκπρό­σω­πους αυτών των κομ­μά­των, τόσο στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα (με τη δημιουρ­γία μιας σει­ράς κοι­νών ψηφο­δελ­τί­ων με όλους τους μετα­ξύ τους δυνα­τούς συν­δυα­σμούς) όσο και στην Τοπι­κή Διοί­κη­ση (ενό­ψει των επερ­χό­με­νων τοπι­κών εκλο­γών), με μια σει­ρά συμπρά­ξεις, όπως η προ­σπά­θεια συνεν­νό­η­σης των αντι­πο­λι­τευό­με­νων παρα­τά­ξε­ων για κοι­νή στά­ση ενά­ντια στη «Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση» και τον Κώστα Πελε­τί­δη στην Πάτρα και η από κοι­νού στή­ρι­ξη ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στον Παχα­του­ρί­δη στο Περιστέρι.

Με δεδο­μέ­νο μάλι­στα ότι η υλο­ποί­η­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής δεν έχει την πολυ­τέ­λεια να περι­μέ­νει ούτε καν έναν μήνα μέχρι το σχη­μα­τι­σμό της επό­με­νης κυβέρ­νη­σης, η εφαρ­μο­γή του «τρέ­χει» ακό­μα και από τη βρα­χύ­βια Υπη­ρε­σια­κή Κυβέρ­νη­ση. Αυτή η κυβέρ­νη­ση θα πρέ­πει μέσα στον επό­με­νο μήνα να ασχο­λη­θεί με τη συνε­δρί­α­ση της Κομι­σιόν για την «αξιο­λό­γη­ση του τρί­του αιτή­μα­τος της χώρας προς το Ταμείο Ανά­καμ­ψης» (όπου μπο­ρεί να χρεια­στούν και «προ­σαρ­μο­γές» στα αντι­λαϊ­κά προ­α­παι­τού­με­να), με τη συνά­ντη­ση με τα «τεχνι­κά κλι­μά­κια» των «θεσμών» για την «3η Έκθε­ση της μετα-προ­γραμ­μα­τι­κής Επο­πτεί­ας», καθώς και με τη συνά­ντη­ση με κλι­μά­κια του ΔΝΤ.

Αυτό το κοι­νό πρό­γραμ­μα περι­λαμ­βά­νει –μετα­ξύ άλλων– την υλο­ποί­η­ση των 350 αντι­λαϊ­κών προ­α­παι­τού­με­νων του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, την τήρη­ση των δημο­σιο­νο­μι­κών περιο­ρι­σμών του Προ­γράμ­μα­τος Στα­θε­ρό­τη­τας, τη συνέ­χι­ση της επι­δί­ω­ξης των ματω­μέ­νων πλε­ο­να­σμά­των, την επι­δί­ω­ξη με όλα τα μέσα του «εθνι­κού στό­χου» της «επεν­δυ­τι­κής βαθ­μί­δας», τη στα­θε­ρό­τη­τα της στρά­τευ­σης του ελλη­νι­κού κρά­τους στο πλευ­ρό του ΝΑΤΟϊ­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στον πόλε­μο της Ουκρα­νί­ας και γενι­κό­τε­ρα. Με λίγα λόγια, περι­λαμ­βά­νει όλα όσα χρειά­ζε­ται η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη σε επί­πε­δο εσω­τε­ρι­κής και εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής έτσι ώστε να περι­φρου­ρή­σει και να ενι­σχύ­σει μεσο­πρό­θε­σμα την κερ­δο­φο­ρία της. Μέρη αυτού του κοι­νού προ­γράμ­μα­τος δια­τυ­πώ­θη­καν άλλω­στε ανοι­χτά κατά την πρό­σφα­τη προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο από εκπρό­σω­πους όλων των αστι­κών κομ­μά­των, με κάποιους από αυτούς να είναι μάλι­στα ιδιαί­τε­ρα «μαρ­τυ­ριά­ρη­δες»…

Δε θα μπο­ρού­σε να υπάρ­ξει πιο ηχη­ρή υπεν­θύ­μι­ση και συμπύ­κνω­ση αυτού του κοι­νού προ­γράμ­μα­τος από την Εαρι­νή Έκθε­ση της Κομι­σιόν και τις συστά­σεις της προς την επό­με­νη κυβέρ­νη­ση, που δημο­σιεύ­τη­καν την επό­με­νη κιό­λας βδο­μά­δα μετά από τις εκλο­γές. Εκεί ξεκα­θα­ρί­ζε­ται ότι η επό­με­νη κυβέρ­νη­ση δεν πρέ­πει να άρει το «πάγω­μα των τριε­τιών» που παίρ­νουν στη βάση της προ­ϋ­πη­ρε­σί­ας τους όσοι αμεί­βο­νται με τον κατώ­τα­το μισθό (ρύθ­μι­ση που ισχύ­ει από το 2ο Μνη­μό­νιο του 2012) του­λά­χι­στον μέχρι το 2027 (!). Η Έκθε­ση κάνει επί­σης λόγο για «εισα­γω­γή προ­κα­τα­βο­λής φόρου, διεύ­ρυν­ση της φορο­λο­γι­κής βάσης, μετα­ξύ άλλων με ανα­θε­ώ­ρη­ση της τρέ­χου­σας φορο­λο­γι­κής δομής για τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους και ενί­σχυ­ση της φορο­λο­γι­κής συμ­μόρ­φω­σης με την επέ­κτα­ση της χρή­σης των ηλε­κτρο­νι­κών πλη­ρω­μών», αλλά και με καλύ­τε­ρη «αξιο­ποί­η­ση» των στοι­χεί­ων από τις ηλε­κτρο­νι­κές πλη­ρω­μές. Ταυ­τό­χρο­να, καλεί την επό­με­νη κυβέρ­νη­ση να προ­χω­ρή­σει στη «δια­σφά­λι­ση συνε­τής δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής, ιδί­ως περιο­ρί­ζο­ντας τις πρω­το­γε­νείς δαπά­νες το 2024 σε όχι πάνω από 2,6%» και να επι­τα­χύ­νει τις «μεταρ­ρυθ­μί­σεις» που συν­δέ­ο­νται με το Ταμείο Ανά­καμ­ψης, δηλα­δή τα 350 αντι­λαϊ­κά προ­α­παι­τού­με­να, στα οποία εντάσ­σε­ται η «ανα­μόρ­φω­ση» του φορο­λο­γι­κού συστή­μα­τος ώστε να γίνει πιο «φιλι­κό προς τις επεν­δύ­σεις», η επι­τά­χυν­ση των πλει­στη­ρια­σμών, η περαι­τέ­ρω εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Υγεί­ας, η επι­τά­χυν­ση της στρα­τη­γι­κής της «πρά­σι­νης μετά­βα­σης» κλπ.

Τα παρα­πά­νω κονιορ­το­ποιούν τις εξαγ­γε­λί­ες των αστι­κών κομ­μά­των περί ουσια­στι­κών αυξή­σε­ων στους μισθούς την επό­με­νη τετρα­ε­τία και υπεν­θυ­μί­ζει στους εργα­ζό­με­νους ότι τα μισθο­λο­γι­κά και άλλα δικαιώ­μα­τά τους δεν απο­τε­λούν –στο πλαί­σιο αυτού του συστή­μα­τος– τίπο­τε άλλο από «λίπα­σμα» για την «άνθη­ση» της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Αυτό είναι το περιε­χό­με­νο της πολυ­δια­φη­μι­ζό­με­νης «στα­θε­ρό­τη­τας» που με ιδιαί­τε­ρη έμφα­ση προ­βάλ­λει ο Κ. Μητσο­τά­κης, αλλά στο όνο­μα της οποί­ας ομνύ­ουν και τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα. Αυτή η στα­θε­ρό­τη­τα της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής σημαί­νει την έλλει­ψη κάθε στα­θε­ρό­τη­τας για τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Αυτήν τη στα­θε­ρό­τη­τα θα κλη­θεί να αντι­πα­λέ­ψει το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα από την επό­με­νη κιό­λας μέρα των εκλο­γών και, για να το κάνει αυτό με μεγα­λύ­τε­ρη επάρ­κεια, απαι­τεί­ται να έχει ένα πολύ πιο ισχυ­ρό ΚΚΕ στο πλευ­ρό του.

Προ­ϊ­ό­ντα αυτής της στα­θε­ρό­τη­τας είναι όλα όσα πλήτ­τουν τη ζωή των λαϊ­κών στρω­μά­των. Προ­ϊ­όν της στα­θε­ρό­τη­τας των αδυ­να­τι­σμέ­νων ελεγ­κτι­κών μηχα­νι­σμών και της μη υπο­χρε­ω­τι­κό­τη­τας της συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης εργα­σί­ας των μεταλ­λερ­γα­τών (η οποία περι­λαμ­βά­νει πολ­λά ζητή­μα­τα ασφά­λειας στο χώρο εργα­σί­ας) ήταν το πρό­σφα­το εργο­δο­τι­κό έγκλη­μα στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώνη, που οδή­γη­σε στο θάνα­το ενός εργά­τη και στο σακά­τε­μα άλλων δύο. Προ­ϊ­όν της στα­θε­ρό­τη­τας της πολι­τι­κής εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης του σιδη­ρο­δρο­μι­κού δικτύ­ου και έργου (με ιδιω­τι­κό ή κρα­τι­κό μαν­δύα) ήταν το έγκλη­μα των Τεμπών. Προ­ϊ­όν της στα­θε­ρό­τη­τας της εργο­δο­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας απο­τέ­λε­σε η «ρήτρα» που επέ­βα­λαν οι απο­θρα­συ­μέ­νοι εργο­δό­τες στη «βαριά βιο­μη­χα­νία» του του­ρι­σμού στους εργα­ζό­με­νους, σύμ­φω­να με την οποία, αν παραι­τη­θούν (προ­φα­νώς κάτω από το βάρος των άθλιων συν­θη­κών εργα­σί­ας), θα πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν στους εργο­δό­τες 5.000 ευρώ! Και ο κατά­λο­γος δεν έχει τέλος…

Η αντι­λαϊ­κή στα­θε­ρό­τη­τα όμως βγαί­νει και εκτός συνό­ρων. Το πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα δεν είναι άλλο φυσι­κά από τη στά­ση της απελ­θού­σας κυβέρ­νη­σης και της αστι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στο ζήτη­μα του πολέ­μου στην Ουκρα­νία. Το ελλη­νι­κό κρά­τος είναι συμ­μέ­το­χο σε μια πολε­μι­κή σφα­γή που καμία σχέ­ση δεν έχει με τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού των εμπό­λε­μων κρα­τών και συνα­σπι­σμών, αλλά με τις δια­μά­χες των εκμε­ταλ­λευ­τών τους. Η από­λυ­τη ευθυ­γράμ­μι­ση και η ενερ­γη­τι­κή στή­ρι­ξη του ΝΑΤΟϊ­κού στρα­το­πέ­δου έχει ως γνώ­μο­να την εξυ­πη­ρέ­τη­ση της ενί­σχυ­σης του ρόλου της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης διε­θνώς. Από την άλλη, αυτή η επι­δί­ω­ξη αυξά­νει τους κιν­δύ­νους για τον ελλη­νι­κό λαό, αφού μετα­τρέ­πει την Ελλά­δα σε ενδε­χό­με­νο στό­χο αντιποίνων.

Οι κίν­δυ­νοι από την πολι­τι­κή ενερ­γη­τι­κής συμ­με­το­χής σε αυτόν τον πόλε­μο αυξά­νο­νται όσο κλι­μα­κώ­νο­νται οι στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις. Την ίδια περί­ο­δο, είχα­με και νέες «πυρη­νι­κές προ­τρο­πές», με τον Πρό­ε­δρο της Λευ­κο­ρω­σί­ας Αλ. Λου­κα­σέν­κο να καλεί –μετά τη μετα­φο­ρά ρωσι­κών τακτι­κών πυρη­νι­κών όπλων στη Λευ­κο­ρω­σία– και άλλες χώρες να εντα­χτούν στο «Ενω­σια­κό Κρά­τος» Ρωσί­ας-Λευ­κο­ρω­σί­ας, δηλώ­νο­ντας: «Αν κάποιος ανη­συ­χεί (…) είναι πολύ απλό: Εντα­χτεί­τε στο Ενω­σια­κό Κρά­τος Λευ­κο­ρω­σί­ας-Ρωσί­ας. Θα υπάρ­χουν πυρη­νι­κά όπλα για όλους.»

Κινού­με­νη στην ίδια πορεία, η ΝΑΤΟϊ­κή πλευ­ρά κλι­μα­κώ­νει την απο­στο­λή πολε­μι­κού οπλι­σμού και υλι­κού στην Ουκρα­νία, ετοι­μά­ζο­ντας την απο­στο­λή μαχη­τι­κών αερο­σκα­φών F‑16. Παράλ­λη­λα, τα κρά­τη του ΝΑΤΟ συζη­τούν τις «εγγυ­ή­σεις ασφα­λεί­ας» που σκο­πεύ­ουν να δώσουν στην Ουκρα­νία, με τη μορ­φή «αμυ­ντι­κών συμ­φω­νιών», δένο­ντάς την ακό­μα περισ­σό­τε­ρο στο ευρω­α­τλα­ντι­κό άρμα και αυξά­νο­ντας τον κίν­δυ­νο μιας πιο γενι­κευ­μέ­νης σύγκρου­σης του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Επί­σης, οι ηγέ­τες των χωρών του G7 απο­φά­σι­σαν στη Σύνο­δο Κορυ­φής του Μάη στην Ιαπω­νία νέες κυρώ­σεις που απο­σκο­πούν «να στε­ρή­σουν τη Ρωσία από τεχνο­λο­γί­ες, βιο­μη­χα­νι­κό εξο­πλι­σμό και υπη­ρε­σί­ες που υπο­στη­ρί­ζουν την πολε­μι­κή επι­χεί­ρη­σή της».

Στο διπλω­μα­τι­κό επί­πε­δο, η Κίνα αυξά­νει την παρέμ­βα­σή της προ­τάσ­σο­ντας ένα «ειρη­νευ­τι­κό σχέ­διο» 12 σημεί­ων (μετά το αντί­στοι­χο «ειρη­νευ­τι­κό» σχέ­διο 10 σημεί­ων της ΝΑΤΟϊ­κής πλευ­ράς), ενώ ο ειδι­κός απε­σταλ­μέ­νος του Πεκί­νου, Λι Χούι, ο οποί­ος επι­σκέ­φτη­κε ευρω­παϊ­κά κρά­τη και τη Μόσχα, φέρε­ται να παρό­τρυ­νε τα ευρω­παϊ­κά κρά­τη να διεκ­δι­κή­σουν την αυτο­νο­μία τους ένα­ντι των ΗΠΑ και να στη­ρί­ξουν την άμε­ση κατά­παυ­ση του πυρός, αφή­νο­ντας στην κατο­χή της Ρωσί­ας τα εδά­φη που έχει κατα­κτή­σει στην Ουκρανία.

Αυτοί οι αντα­γω­νι­σμοί απο­τυ­πώ­θη­καν άλλω­στε και στην πρό­σφα­τη Σύνο­δο Κορυ­φής των G7, στο επί­κε­ντρο της οποί­ας βρέ­θη­κε η ανα­ζή­τη­ση «κοι­νής αντί­λη­ψης» για την αντι­πα­ρά­θε­ση με την Κίνα και για την παρα­πέ­ρα «απο­μό­νω­ση» της Ρωσί­ας. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι ότι τη Σύνο­δο παρα­κο­λού­θη­σαν και μια σει­ρά δυνά­μεις με κομ­βι­κό ρόλο στον αντα­γω­νι­σμό του ευρω­α­τλα­ντι­κού μπλοκ και των συμ­μά­χων του με την Κίνα και τη Ρωσία, όπως η Ινδία, η Ινδο­νη­σία, η Βρα­ζι­λία κ.ά.

Αλλά οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί εκφρά­ζο­νται και στο εσω­τε­ρι­κό του ΝΑΤΟϊ­κού στρα­το­πέ­δου. Από τη μία οι ΗΠΑ επι­διώ­κουν με κάθε τρό­πο την ενί­σχυ­ση και ανα­βάθ­μι­ση των στρα­τιω­τι­κών και επεν­δυ­τι­κών συμ­φω­νιών που θα θέσουν εμπό­δια στη γρή­γο­ρη ανέ­λι­ξη της Κίνας σε όλα τα επί­πε­δα, ενώ, από την άλλη, στην ΕΕ δυνα­μώ­νουν οι «φωνές» που καλούν σε «στρα­τη­γι­κή αυτο­νο­μία» της με στό­χο την υπε­ρά­σπι­ση των δικών της συμ­φε­ρό­ντων από τις συνέ­πειες της αντι­πα­ρά­θε­σης ΗΠΑ-Κίνας. Οι ΗΠΑ πάντως ανα­βαθ­μί­ζουν τη στρα­τιω­τι­κή παρου­σία τους στον Ινδο-Ειρη­νι­κό, αυξά­νο­ντας κατά 40% το σχε­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό. Ο υπουρ­γός Άμυ­νας των ΗΠΑ Λ. Όστιν έθε­σε ως στό­χο «να συνε­χι­στεί η περή­φα­νη παρά­δο­ση της παγκό­σμιας ηγε­μο­νί­ας των ΗΠΑ» και ξεκα­θά­ρι­σε ότι: «Η απο­στο­λή του υπουρ­γεί­ου μας είναι καθα­ρή: Να απο­τρέ­ψου­με την επί­θε­ση που απει­λεί τα ζωτι­κά μας εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Γι’ αυτό και επεν­δύ­ου­με περισ­σό­τε­ρο από ποτέ σε μια μεγά­λη δύνα­μη κρού­σης και ένα δόγ­μα μεγα­λύ­τε­ρης αντο­χής στον Ινδο-Ειρηνικό.»

Από την άλλη μεριά, επί­ση­μη επί­σκε­ψη στην Κίνα πραγ­μα­το­ποί­η­σε στα τέλη Μάη ο Ρώσος πρω­θυ­πουρ­γός, με στό­χο την περαι­τέ­ρω σύσφι­ξη των οικο­νο­μι­κών και πολι­τι­κών σχέ­σε­ων των δύο πλευ­ρών. Την ίδια περί­ο­δο, η Κίνα συγκά­λε­σε την 1η Σύνο­δο Κορυ­φής Κίνας — Κεντρι­κής Ασί­ας για την ανά­πτυ­ξη της συνερ­γα­σί­ας των χωρών της περιο­χής σε εμπό­ριο, οικο­νο­μία και βιο­μη­χα­νία. Η συγκε­κρι­μέ­νη πρω­το­βου­λία της Κίνας απο­κτά άλλη διά­στα­ση, αν συνυ­πο­λο­γι­στεί ότι πρό­κει­ται για μια περιο­χή με ισχυ­ρή παρου­σία της Ρωσί­ας και αυξα­νό­με­νη παρέμ­βα­ση των ΗΠΑ.

Στο πλαί­σιο αυτών των αντα­γω­νι­σμών προ­σπα­θεί να εντά­ξει την παρέμ­βα­σή του και το τουρ­κι­κό κρά­τος μετά την πρό­σφα­τη επα­νε­κλο­γή του Προ­έ­δρου Ρ. Τ. Ερντο­γάν. Η Τουρ­κία προ­σπα­θεί να αξιο­ποι­ή­σει αυτές τις αντι­θέ­σεις προς όφε­λος της ανα­βάθ­μι­σης της δικής της αστι­κής τάξης στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή, με τον Ερντο­γάν να κάνει –κατά τις δηλώ­σεις για την εκλο­γι­κή του νίκη– ανα­φο­ρές στον «τουρ­κι­κό αιώ­να που προ­α­ναγ­γέλ­λε­ται σήμε­ρα». Ο τρό­πος με τον οποίο το τουρ­κι­κό κρά­τος προ­σπα­θεί να εκμε­ταλ­λευ­τεί τις ευρύ­τε­ρες αντι­θέ­σεις φαί­νε­ται και από τα συγ­χα­ρη­τή­ρια μηνύ­μα­τα που έφτα­σαν στον Ερντο­γάν τόσο από τη ΝΑΤΟϊ­κή-ουκρα­νι­κή πλευ­ρά όσο και από τη ρωσι­κή πλευ­ρά, με αμφό­τε­ρες τις πλευ­ρές να τονί­ζουν τη σημα­σία της Τουρ­κί­ας στους σχε­δια­σμούς τους. Η προ­σπά­θεια άλλω­στε ρυμούλ­κη­σης της Τουρ­κί­ας και στα δύο στρα­τό­πε­δα είναι και αυτή που δίνει «αέρα» στα «πανιά» της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας και των απα­ρά­δε­κτων διεκ­δι­κή­σε­ών της στο Αιγαίο.

Συνε­πώς, είναι σαφές ότι η ενό­τη­τα της εσω­τε­ρι­κής και εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής, καθώς και η πολι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, που απαι­τεί­ται για την προ­ώ­θη­σή της, έχουν σαφές ταξι­κό πρό­ση­μο υπέρ των καπι­τα­λι­στών και κατά του λαού. Η δυνα­τό­τη­τα αντι­πο­λί­τευ­σης στο κοι­νό πρό­γραμ­μα που συμπυ­κνώ­νει τα πιο βασι­κά σημεία αυτής της πολι­τι­κής δεν εξαρ­τά­ται φυσι­κά ούτε από την εκλο­γι­κή δια­φο­ρά ανά­με­σα στο κυβερ­νη­τι­κό κόμ­μα και αυτό της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, ούτε από τη σει­ρά κατά­τα­ξης των αστι­κών κομ­μά­των που στη­ρί­ζουν αυτό το πρό­γραμ­μα, ούτε από τον αριθ­μό των κομ­μά­των που θα εισέλ­θουν στη Βου­λή στη­ρί­ζο­ντας το σύνο­λο ή πλευ­ρές αυτού του κοι­νού προ­γράμ­μα­τος. Όρος για τη μαχη­τι­κή, στρα­τη­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τη νέα κυβέρ­νη­ση αλλά και τη νέα αστι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση –που θα «συμπο­λι­τεύ­ε­ται» τη νέα κυβέρ­νη­ση στα βασι­κά ζητή­μα­τα– είναι η περαι­τέ­ρω ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ, η οποία με τη σει­ρά της θα τρο­φο­δο­τή­σει την αύξη­ση της οργά­νω­σης του λαού στη σκλη­ρή μάχη που έχει να δώσει απέ­να­ντι σε αυτό το κοι­νό πρό­γραμ­μα από την επό­με­νη κιό­λας μέρα των εκλο­γών.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα