Ταινίες Πρώτης Προβολής: Ωδή στους κασκαντέρ, αραχνοφοβία και λυρικός Παρατζάνο 🎥STUDIO new star art cinemaφ

Η εντυ­πω­σια­κή υπο­δο­χή του κοι­νού στην ται­νία τρό­μου των Unboxholics, «Μην Ανοί­γεις την Πόρ­τα», σημειώ­νο­ντας μία, πέρα του ανα­με­νό­με­νου, επι­τυ­χία στα ταμεία των 115 κινη­μα­το­γρά­φων που προ­βλή­θη­κε, πιά­νο­ντας πάνω από 27.000 εισι­τή­ρια την πρώ­τη μέρα προ­βο­λής της — κάτι που ανα­μέ­νε­ται να συνε­χι­στεί και τις επό­με­νες ημέ­ρες λόγω των προ­πω­λή­σε­ων — προ­σγειώ­νει από­το­μα τις πρε­μιέ­ρες της πρώ­της εβδο­μά­δας του Μαΐ­ου σε τέσ­σε­ρις. Με δεδο­μέ­νο και την έξο­δο του Πάσχα, δυο είναι από τις και­νούρ­γιες ται­νί­ες που μπο­ρούν να συνα­γω­νι­στούν το ελλη­νι­κό horror, «Ο Κασκα­ντέρ» με τον Ράιαν Γκό­σλινκ και το παι­δι­κό animation «Γκάρ­φιλντ: Γάτος με Πέτα­λα». Το ενδια­φέ­ρον της έχει όμως και η γαλ­λι­κή ται­νία τρό­μου «Στον Ιστό του Τρό­μου», ενώ για τους φανα­τι­κούς σινε­φίλ υπάρ­χει και η επα­νέκ­δο­ση του λυρι­κού αρι­στουρ­γή­μα­τος «Το Χρώ­μα του Ροδιού», του φημι­σμέ­νου Σερ­γκέι Παρατζάνοφ.

 Ο Κασκα­ντέρ (“The Fall Guy”) Κωμι­κή περι­πέ­τεια, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2024, σε σκη­νο­θε­σία Ντέι­βιντ Λιτς, με τους Ράιαν Γκό­σλινγκ, Έμι­λι Μπλαντ, Άαρον Τέι­λορ Τζόν­σον, Χάνα Γουά­ντιν­γκ­χαμ, Γουίν­στον Ντιουκ, Λι Μέι­τζορς, Στέ­φα­νι Σου κα.

   Αυθε­ντι­κή χολι­γου­ντια­νή — με την καλή έννοια — δια­σκέ­δα­ση και μαζί μία ωδή στους επαγ­γελ­μα­τί­ες κασκα­ντέρ από τον Ντέι­βιντ Λιτς, του αλλό­κο­του «Bullet Train» και του κατα­σκο­πι­κού «Atomic Blonde», ενός σκη­νο­θέ­τη ται­νιών δρά­σης και για είκο­σι χρό­νια με προ­ϋ­πη­ρε­σία ως κασκα­ντέρ. Ται­νία που βασί­ζε­ται στην καλτ ομό­τι­τλη τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά της δεκα­ε­τί­ας του ’80 με πρω­τα­γω­νι­στή τον Λι Μέι­τζορς, ο οποί­ος κρα­τά εδώ ένα μικρό ρόλο τιμής ένε­κεν, ενώ είναι φανε­ρό ότι όλοι οι συντε­λε­στές, αν μη τι άλλο, το γλε­ντούν με την ψυχή τους.

Ένα εκρη­κτι­κό μπλογκ­μπά­στερ και συνά­μα ευγε­νι­κών προ­θέ­σε­ων φιλμ, στην επι­τυ­χία του οποί­ου συμ­βάλ­λουν και ο σκη­νο­θέ­της, που γνω­ρί­ζει πολύ καλά την ψυχο­λο­γία του κεντρι­κού πρω­τα­γω­νι­στή και η πλού­σια παρα­γω­γή, που δεν φεί­δε­ται προ­κει­μέ­νου να καλύ­ψει εντυ­πω­σια­κά και πει­στι­κά τις σκη­νές δρά­σης, καθώς και οι ηθο­ποιοί και ειδι­κά ο Ράιαν Γκό­σλινγκ, που μπαί­νει στο πετσί του ήρωα, όπως και ο Μπραντ Πιτ στην ται­νία του Κου­έ­ντιν Ταρα­ντί­νο «Κάπο­τε στο Χόλι­γουντ». Ο Κολτ είναι ένας κασκα­ντέρ, και όπως συμ­βαί­νει σε όλους τους συνα­δέλ­φους του, τον ανα­τι­νά­ζουν, τον πυρο­βο­λούν, τον χτυ­πά­νε με αυτο­κί­νη­τα, τον ρίχνουν από παρά­θυ­ρα και τον πετά­νε από δυσθε­ώ­ρη­τα ύψη, για τη δια­σκέ­δα­ση του κοι­νού. Έχο­ντας επι­βιώ­σει από ένα ατύ­χη­μα, που παρα­λί­γο να του κοστί­σει την καριέ­ρα του, αυτός ο ήρω­ας — εργά­της του σινε­μά και που σκέ­φτε­ται να απο­συρ­θεί, καλεί­ται να εντο­πί­σει έναν αγνο­ού­με­νο κινη­μα­το­γρα­φι­κό αστέ­ρα, που ντου­μπλά­ρει στις επι­κίν­δυ­νες σκη­νές της ται­νί­ας, να λύσει μια σκο­τει­νή υπό­θε­ση συνω­μο­σί­ας και να κερ­δί­σει ξανά τον έρω­τα της ζωής του, ενώ συνε­χί­ζει να εργά­ζε­ται σαν κασκαντέρ.

   Γοη­τευ­τι­κή κωμι­κή περι­πέ­τεια, μια σωστή γιορ­τή των μπλογκ­μπά­στερ και των ψευ­δαι­σθή­σε­ων του σινε­μά, αλλά και ένα μεγά­λο «ευχα­ρι­στώ» προς όλους αυτούς τους ανώ­νυ­μους εργά­τες της κινη­μα­το­γρα­φι­κής βιο­μη­χα­νί­ας και ειδι­κά για τους υπο­τι­μη­μέ­νους κασκα­ντέρ. Είναι όμως και μια απο­λαυ­στι­κή περι­πέ­τεια δρά­σης, άψο­γα κουρ­δι­σμέ­νη, χει­μαρ­ρώ­δους ροής και προ­σεγ­μέ­νης αφή­γη­σης, με τις καλο­δε­χού­με­νες σινε­φι­λι­κές ανα­φο­ρές. Ο Λιτς, προ­σφέ­ρει μία απο­λαυ­στι­κή έκθε­ση από τα βασι­κά κόλ­πα των κασκα­ντέρ, όπως τα πυρο­τε­χνή­μα­τα, τις φωτιές, τα εκπαι­δευ­μέ­να σκυ­λιά, τα περί­φη­μα κυνη­γη­τά αυτο­κι­νή­των, με τα ατυ­χή­μα­τα που κόβουν την ανά­σα, τα εικο­νι­κά όπλα, τις χορο­γρα­φί­ες μάχης, τις τού­μπες στο κενό και άλλα πολ­λά, φτά­νο­ντας στα όρια της παρω­δί­ας και ταυ­τό­χρο­να τοπο­θε­τώ­ντας τους χαρα­κτή­ρες στο σημείο που πρέ­πει και με την κατάλ­λη­λη ψυχο­σύν­θε­ση, ενώ παρα­πέ­μπει και σε πολ­λές γνω­στές ται­νί­ες δρά­σης. Και είναι τόσο προ­ση­λω­μέ­νος στο θέμα του και στον ήρωά του ο Λιτς, που ξεφεύ­γει από τη γνω­στή αυτα­ρέ­σκεια που τον δια­κρί­νει, για να απο­θε­ώ­σει τα υπέ­ρο­χα ακρο­βα­τι­κά και τις επι­κίν­δυ­νες σκη­νές των αφα­νών ηρώ­ων — κασκα­ντέρ, ακό­μη και εις βάρος της πλο­κής, που χρη­σι­μο­ποιεί­ται περισ­σό­τε­ρο ως πρό­σχη­μα, για την ανά­δει­ξη του πυρή­να του θέμα­τός του που δεν είναι άλλο από τους ανθρώ­πους που πέφτουν στη φωτιά από ύψη που προ­κα­λούν ίλιγ­γο, μόνο και μόνο για να έχουν οι σκη­νο­θέ­τες δυο πλά­να, προς εντυ­πω­σια­σμό του κοινού.

   Και όλα αυτά χωρίς να χάνει η ται­νία το χιού­μορ της ή να ξεπέ­φτει σε χοντρά­δες ή εξυ­πνά­δες, που θα ευχα­ρι­στή­σουν τα ταπει­νά ένστι­κτα του κοι­νού μίας υπερ­πα­ρα­γω­γής, αλλά αντι­με­τω­πί­ζο­ντας τους ταπει­νούς εργά­τες της βιο­μη­χα­νί­ας του θεά­μα­τος, όπως τους αρμό­ζει, ως απα­ραί­τη­τους για να βγει το τελι­κό απο­τέ­λε­σμα. Ο Ράιαν Γκό­σλινγκ, ως νέος καθιε­ρω­μέ­νος ποπ σταρ, θα βάλει όλο το κέφι του και τη γοη­τεία του σε πλή­ρη εφαρ­μο­γή, μετα­δί­δει όλη την αγά­πη του προς τους κασκα­ντέρ, ενώ απο­κτά και την πρέ­που­σα χημεία με την Έμι­λι Μπλαντ, η οποία βάζει τη γυναι­κεία πινε­λιά και τον ρομαντισμό.

Με λίγα λόγια… Έχο­ντας επι­βιώ­σει από ένα ατύ­χη­μα που παρα­λί­γο να του κοστί­σει την καριέ­ρα του, ένας κασκα­ντέρ πρέ­πει να εντο­πί­σει έναν αγνο­ού­με­νο κινη­μα­το­γρα­φι­κό αστέ­ρα, να λύσει μία σκο­τει­νή υπό­θε­ση συνω­μο­σί­ας και να κερ­δί­σει ξανά τον έρω­τα της ζωής του.

Στον Ιστό του Τρό­μου (“Vermines _Infested”) Ται­νία τρό­μου, γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Σεμπα­στιάν Βανι­τσέκ, με τους Τεό Κρί­στιν, Σοφία Λεσά­φρ, Ζερόμ Νιλ, Λίζα Νιαρ­κό, Φίνε­γκαν Όλντ­φιλντ κα.

   Οι ται­νί­ες τρό­μου είναι το πιο δημο­φι­λές κινη­μα­το­γρα­φι­κό είδος, ίσως μαζί με τα παι­δι­κά animation, καθώς η παρα­γω­γή τους, πολ­λές φορές ιδιαι­τέ­ρως οικο­νο­μι­κή, μπο­ρεί να φέρει εύκο­λο κέρ­δος, με δεδο­μέ­νο ότι υπάρ­χει ένα φανα­τι­κό ευρύ κοι­νό που δύσκο­λα χάνει ται­νία. Οι περισ­σό­τε­ρες είναι του σωρού, ενώ ελά­χι­στες είναι αυτές που πραγ­μα­τι­κά αξί­ζουν και μπο­ρούν να στα­θούν και στο κοι­νό που δεν ελκύ­ε­ται από τον τρό­μο. Η ται­νία του πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου νεα­ρού σκη­νο­θέ­τη Σεμπα­στιάν Βανι­τσέκ, μία αρα­χνο­φο­βία αλά γαλ­λι­κά, βρί­σκε­ται σίγου­ρα μακριά από τις πρώ­τες κι έχει το ενδια­φέ­ρον της. Ο Βανι­τσέκ, ωστό­σο, παρό­τι δεί­χνει ότι έχει την κινη­μα­το­γρα­φι­κή ματιά, το ταλέ­ντο και την όρε­ξη, πρέ­πει να δια­νύ­σει αρκε­τή από­στα­ση ακό­μη για να εντα­χθεί στους ολο­κλη­ρω­μέ­νους σκη­νο­θέ­τες, που η υπο­γρα­φή του θα είναι αρκε­τή για να σπεύσουμε.

Ο Βανι­τσέκ, στή­νει ένα κλει­στο­φο­βι­κό και σκο­τει­νό φιλμ τρό­μου, εγκλω­βί­ζο­ντας τους χαρα­κτή­ρες της ιστο­ρί­ας του στον ιστό της αρά­χνης και ταυ­τό­χρο­να επι­χει­ρεί να ανα­δεί­ξει τον αλλη­γο­ρι­κό χαρα­κτή­ρα της ται­νί­ας του, για την ξενο­φο­βία στη Γαλ­λία, την μη απο­δο­χή των αρα­βό­φω­νων και γενι­κό­τε­ρα τη δεύ­τε­ρη γενιά μετα­να­στών, όπως και ένα κοι­νω­νι­κό σχό­λιο για τα τερά­στια τσι­με­ντέ­νια συγκρο­τή­μα­τα κατοι­κιών στα υπο­βαθ­μι­σμέ­να προ­ά­στια του Παρι­σιού, όπου πλέ­ον η εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα συνα­ντά το περι­θώ­ριο και μια γενιά που είναι έτοι­μη να εκρα­γεί. Το στό­ρι, τοπο­θε­τεί σε μία τερά­στια πολυ­κα­τοι­κία στα προ­ά­στια του Παρι­σιού έναν εργα­τι­κό νεα­ρό, τον Κάλεμπ, που που­λά αθλη­τι­κά παπού­τσια στη μαύ­ρη αγο­ρά κι έχει αδυ­να­μία στα μικρά εξω­τι­κά ζώα και ζωύ­φια, η συλ­λο­γή των οποί­ων είναι παρά­νο­μη. Το τελευ­ταίο του από­κτη­μα είναι μία αρά­χνη, που εν αγνοία του, μετα­φέρ­θη­κε λαθραία από μια έρη­μο της Μέσης Ανα­το­λής και είναι ιδιαι­τέ­ρως επι­κίν­δυ­νη για τον άνθρω­πο. Η αρά­χνη θα χρεια­στεί μόλις μία στιγ­μή για να δρα­πε­τεύ­σει και να μετα­τρέ­ψει ολό­κλη­ρο το κτί­ριο σε μια φρι­χτή παγί­δα θανά­του. Την ίδια ώρα η αστυ­νο­μία σφρα­γί­ζει το κτί­ριο, εγκλω­βί­ζο­ντας τους κατοί­κους. Ο μόνος τρό­πος για να επι­βιώ­σουν είναι η ανα­ζή­τη­ση ενός σημεί­ου δια­φυ­γής. Ο Βανι­τσέκ δεν πρω­το­τυ­πεί ιδιαί­τε­ρα, όμως, βρί­σκει έναν απο­τε­λε­σμα­τι­κό βημα­τι­σμό, με ρυθ­μό και σωστή κλι­μά­κω­ση της αγω­νί­ας, απο­φεύ­γο­ντας τις υπερ­βο­λι­κά φρι­κια­στι­κές εικό­νες και προ­τεί­νο­ντας περισ­σό­τε­ρο τις ανα­τρι­χί­λες που προ­κα­λεί στους περισ­σό­τε­ρους η παρου­σία των αρα­χνών και ειδι­κά σε ένα κλει­στο­φο­βι­κό σκη­νι­κό. Η μικρή ιστο­ρία για τους πανι­κό­βλη­τους χαρα­κτή­ρες της ται­νί­ας, με τους καυ­γά­δες ανά­με­σα στον Κάλεμπ και την αδελ­φή του και τον καλύ­τε­ρο φίλο του, δεί­χνουν μία αυθε­ντι­κό­τη­τα και μετα­φέ­ρουν το κλί­μα που επι­κρα­τεί στα τσι­με­ντέ­νια παρι­σι­νά γκέ­το, ενώ το σασπένς αυξά­νε­ται συνε­χώς από τα κομ­ψά και μετρη­μέ­να εφέ, τη σκο­τει­νή διεύ­θυν­ση φωτο­γρα­φί­ας και τον ευγε­νι­κό χαρα­κτή­ρα του πρωταγωνιστή.

Όταν οι αστυ­νο­μι­κές δυνά­μεις απο­κλεί­ουν το κτί­ριο και μπλο­κά­ρουν τους ήρω­ες εντός μίας αρα­χνο­ΰ­φα­ντης παγί­δας θανά­του θα έρθει και το ανε­παί­σθη­το και ίσως διφο­ρού­με­νο κοι­νω­νι­κό σχό­λιο για τους μετα­νά­στες στο Παρί­σι, ενώ παράλ­λη­λα κλι­μα­κώ­νε­ται η αγω­νία για τη διά­σω­ση των ηρώ­ων. Οι νεα­ροί πρω­τό­βγαλ­τοι ηθο­ποιοί που πρω­τα­γω­νι­στούν είναι ορε­ξά­τοι και μετα­φέ­ρουν την απα­ραί­τη­τη έντα­ση και το κλί­μα ανη­συ­χί­ας, αν και τελι­κά οι αρά­χνες είναι αυτές που κερ­δί­ζουν την ανα­γνώ­ρι­ση και τον τρό­μο μας.

Με λίγα λόγια… Ο Καλέμπ, ένας μονα­χι­κός νεα­ρός άντρας με αδυ­να­μία στα εξω­τι­κά ζώα, φέρ­νει στο δια­μέ­ρι­σμα του μια δηλη­τη­ριώ­δη αρά­χνη που ανή­κει σε ένα σπά­νιο και πολύ επι­κίν­δυ­νο είδος. Η αρά­χνη θα χρεια­στεί μόλις μια στιγ­μή για να δρα­πε­τεύ­σει και να μετα­τρέ­ψει ολό­κλη­ρο το κτί­ριο σε μια φρι­χτή παγί­δα θανάτου.

   Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

•    Γκάρ­φιλντ: Γάτος με Πέτα­λα (“The Garfield Movie”) Αρκε­τά δια­σκε­δα­στι­κή παι­δι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2024, σε σκη­νο­θε­σία του έμπει­ρου και εξει­δι­κευ­μέ­νου στο animation Μαρκ Ντί­ταλ («Ο Αυτο­κρά­το­ρας έχει Κέφια»). Το φιλμ, που βασί­ζε­ται στο γνω­στό κόμικ με ήρωα τον Γκάρ­φιλντ, είναι κεφά­το, δια­θέ­τει έξυ­πνες ατά­κες και αρκε­τή πλά­κα, για τον τεμπε­λά­κο και φατα­ού­λα γατού­λη. Μετά από μια ανα­πά­ντε­χη συνά­ντη­ση με τον εξα­φα­νι­σμέ­νο εδώ και και­ρό πατέ­ρα του ‑έναν απε­ρι­ποί­η­το γάτο του δρό­μου με το όνο­μα Βικ‑, ο Γκάρ­φιλντ και ο σκυ­λο­φί­λος του, Όντι, ανα­γκά­ζο­νται να εγκα­τα­λεί­ψουν την άνε­τη ζωή τους στο υπέ­ρο­χο σπι­τι­κό τους και να ακο­λου­θή­σουν τον Βικ σε μια ξεκαρ­δι­στι­κή, ριψο­κίν­δυ­νη ληστεία. 
  •    Η ται­νία, που θα ευχα­ρι­στη­θεί η πιτσι­ρι­κα­ρία, αλλά θα ξεσκά­σει και τους μεγα­λύ­τε­ρους, προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελλη­νι­κά, με τις φωνές των Κων­στα­ντί­νου Λάγκου (Γκάρ­φιλντ), Βασί­λη Μήλιου, Κώστα Τερ­ζά­κη, Σοφία Τσά­κα, Κων­στα­ντί­νου Ρεπά­νη, Στε­φα­νία Φιλιά­δη κα.
•    Το Χρώ­μα του Ροδιού (“Sayat Nova”) Το αρι­στούρ­γη­μα που γύρι­σε ο φημι­σμέ­νος σοβιε­τι­κός σκη­νο­θέ­της Σερ­γκέι Παρα­τζά­νοφ το 1968 (σσ. για την ακρί­βεια το 1969 γνω­στού και για τα εξαι­ρε­τι­κό «Στις σκιές των ξεχα­σμέ­νων προ­γό­νων» _1965 και Ασίκ Κερίμπ, ο φτω­χός ασί­κης _1988) που ανα­στά­τω­σε κοι­νό και κρι­τι­κούς με τις ποι­η­τι­κές απί­στευ­της αρμο­νί­ας και σύν­θε­σης λυρι­κές εικό­νες του. Για 75 αξιο­μνη­μό­νευ­τα λεπτά, με στα­θε­ρή κάμε­ρα, χωρίς δια­λό­γους, μαγι­κές εικό­νες — νοη­μα­τι­κά αυτο­δύ­να­μες και χωρι­σμέ­νη σε οχτώ ενό­τη­τες, η θρυ­λι­κή ται­νία, που απο­κα­τα­στά­θη­κε το 2014 από τον Μάρ­τιν Σκορ­σέ­ζε και την Cineteca di Bologna, αφη­γεί­ται τη βιο­γρα­φία του Γεωρ­για­νού τρο­βα­δού­ρου Σαγιάτ Νόβα (1712–1795) από τα παι­δι­κά του χρό­νια και την ανα­κά­λυ­ψη του έρω­τα, έως την είσο­δό του σε μονα­στή­ρι και τον θάνα­τό του. Κλα­σι­κή αξία, που αξί­ζει να ανα­κα­λύ­ψουν και οι νεό­τε­ροι σινεφίλ.

Χάρης Ανα­γνω­στά­κης \\
συν­δρο­μη­τι­κή σελί­δα του © ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ.

Το Χρώμα του Ροδιού 🎥 _“Sayat Nova”

Ένας οπτι­κός οργα­σμός, χωρίς όμοιό του στην ιστο­ρία του σινε­μά, μια «μυθι­κή» ται­νία (μετα­φο­ρι­κά και κυριο­λε­κτι­κά) ποί­η­μα για τη ζωή, το θάνα­το και την υπε­ρά­νω όλων δύνα­μη της Τέχνης. Προ­βάλ­λε­ται σε επα­νέκ­δο­ση _θα επα­νέλ­θου­με ανα­λυ­τι­κά τις επό­με­νες μέρες.

9–15 Μαΐ­ου STUDIO new star art cinema:

• SOBIBOR του Konstantin Khabenskiy
• “THE BIG FATHER” του Κων­στα­ντί­νου Στραγαλινού
• «ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΥ» του Σερ­γκέι Παρατζάνωφ
• ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ του Βασί­λη Ραΐση
• ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ του Stuart Hagmann
• “Γκάρ­φιλντ: Γάτος με Πέτα­λα” του Mark Dindal  Μεταγλωττισμένο
• “Γκάρ­φιλντ: Γάτος με Πέτα­λα” του Mark Dindal   με ελλη­νι­κούς υπότιτλους
• «ΜΠΛΕ ΚΑΦΤΑΝΙ» της ΜΑΡΙΑΜ ΤΟΥΖΑΝΙ
• «ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ» του Άντριου Χέιγκ
• “ΕΞΕΛΙΞΗ” του Περι­κλή Χούρσογλου
• «Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ» του Μ. Αντονιόνι
• «TAKE A TRIP» του Χρή­στου Ν. Καρακάση
• «100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ » του Ryan Magan
• “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ” του Ρενέ Κλεμάν
• “ΗΡΕΜΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΥΓΕΣ” του Stanislav Rostotsky _ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ

STUDIO new star art cinema
Κινη­μα­το­γρά­φος Τέχνης — Κιβω­τός Πολιτισμού
Σταυ­ρο­πού­λου 33 & Σπάρτης
Τηλ: 210–8640054

Της Ανά­στα­σης κοντο­ζυ­γώ­νει ο δρόμος