Κριτική κινηματογράφου: Τη βδομάδα σώζουν οι παράλληλες προβολές Φωτο_Video

«Κάθε άνθρω­πος που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, χρω­στά­ει στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό περισ­σό­τε­ρα από ό,τι μπο­ρεί ποτέ να πλη­ρώ­σει». Με αυτά τα λόγια του Ερνεστ Χέμιν­γου­εϊ «υπο­δε­χό­μα­στε» την Ημέ­ρα της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, που όσο κι αν προ­σπα­θεί η ΕΕ να εξα­φα­νί­σει απα­γο­ρεύ­ο­ντας για τρί­τη συνε­χή χρο­νιά τις εκδη­λώ­σεις μνή­μης στη γερ­μα­νι­κή πρω­τεύ­ου­σα, ξεχνά­ει ότι είναι σπόρος…

Ένας σπό­ρος ποτι­σμέ­νος με το αίμα εκα­τομ­μυ­ρί­ων νεκρών, που όσο πιο βαθιά τον θάβεις τόσο περισ­σό­τε­ρο συνε­χί­ζει να ανθί­ζει. Η 9^η Μάη δεν παρα­γρά­φε­ται από τη συλ­λο­γι­κή μνή­μη, για­τί φρο­ντί­ζουν οι απα­ντα­χού κομ­μου­νι­στές για αυτό και δεν επι­σκιά­ζε­ται από τις απα­γο­ρεύ­σεις των συμ­βό­λων, τις μετο­νο­μα­σί­ες και την προ­πα­γάν­δα για δήθεν εξί­σω­ση κομ­μου­νι­σμού και ναζι­σμού που επι­χει­ρεί­ται όλα τα τελευ­ταία χρό­νια. Η Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη απο­τυ­πώ­θη­κε και στην 7^η τέχνη, δίνο­ντάς μας σπου­δαί­ες αντι­πο­λε­μι­κές ται­νί­ες που συγκα­τα­λέ­γο­νται στα αρι­στουρ­γή­μα­τα του παγκό­σμιου κινη­μα­το­γρά­φου. Με όπλο τους την κινη­μα­το­γρα­φι­κή μηχα­νή πλάι στις ται­νί­ες μυθο­πλα­σί­ας οι Σοβιε­τι­κοί ρίχτη­καν με αυτα­πάρ­νη­ση στη μάχη των ντο­κι­μα­ντέρ, που παί­ζουν εξί­σου σπου­δαίο ρόλο στη δια­τή­ρη­ση της ιστο­ρι­κής μνήμης.

Σπου­δαία ντο­κου­μέ­ντα απο­τε­λούν ται­νί­ες όπως «Η Πτώ­ση του Βερο­λί­νου» των Γελι­σα­βέ­τα Σβί­λο­βα και Γιού­λι Ράιζ­μαν, «Η Μόσχα αντε­πι­τί­θε­ται» των Ιλία Κοπά­λιν και Λεο­νίντ Βαρ­λά­μοφ, ο σπου­δαί­ος, μετα­πο­λε­μι­κά γυρι­σμέ­νος, «Αλη­θι­νός φασι­σμός» του Μιχα­ήλ Ρομ. Ακό­μα θα μπο­ρού­σα­με να θυμη­θού­με και τη σει­ρά 20 ωριαί­ων ντο­κι­μα­ντέρ «Επι­χεί­ρη­ση Μπαρ­μπα­ρό­σα» (ο Μεγά­λος Πατριω­τι­κός Πόλε­μος), που δεν ανή­κει μεν στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό είδος αλλά στη­ρί­χτη­κε στα σοβιε­τι­κά επί­και­ρα και υπάρ­χει σε κάθε σπί­τι ανα­γνω­στών του «Ριζο­σπά­στη». Η πεντα­λο­γία «Η Απε­λευ­θέ­ρω­ση» του Γιού­ρι Οζε­ροφ, που ακο­λου­θεί τα γεγο­νό­τα, τις ιστο­ρι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες και τις μεγά­λες μάχες του Κόκ­κι­νου Στρα­τού. «Η Μοί­ρα Ενός Ανθρώ­που» και «Αγω­νί­στη­καν για τη μητέ­ρα πατρί­δα» του Σερ­γκέι Μπο­νταρ­τσούκ, «Το ημί­χρο­νο του θανά­του» του Εβγκέ­νι Καρέ­λοφ, «Ο πατέ­ρας του στρα­τιώ­τη» του Ρέζο Κέι­τζε, Zόγια του Λεβ Αρν­σταμ και κλεί­νο­ντας αυτή τη μικρή ανα­φο­ρά στον κινη­μα­το­γρά­φο αφή­σα­με για το τέλος «Τα παι­δι­κά χρό­νια του Ιβάν» του Αντρέι Ταρ­κόφ­σκι, «Όταν περ­νούν οι γερα­νοί» του Μιχα­ήλ Καλα­τό­ζοφ, «Γυμνό ανά­με­σα στους λύκους» του Φρανκ Μπάιερ, και το «Έλα να δεις» του Ελέμ Κλίμοφ.

Δεν ξεχά­σα­με σε καμία περί­πτω­ση την ται­νία «Ήρε­μες ήταν οι Αυγές» του Στά­νι­σλαβ Ροστό­τσκι, αλλά αυτή μπο­ρεί­τε να την παρα­κο­λου­θή­σε­τε σε μια ειδι­κή προ­βο­λή με δωρε­άν είσο­δο το Σάβ­βα­το 11/5 στις 15.00 στον κινη­μα­το­γρά­φο «STUDIO new star art cinema», αφού την προ­βάλ­λει η «New Star» τιμώ­ντας την 9^η  Μαΐ­ου, Ημέ­ρα της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών.
Λίγα λόγια για την υπό­θε­ση… Μια ομά­δα πέντε γυναι­κών — πυρο­βο­λι­στριών που μόλις έχουν αρχί­σει να γνω­ρί­ζουν τη φρί­κη του πολέ­μου, ξεκι­νούν με τον διοι­κη­τή τους για επι­κίν­δυ­νη ανα­γνω­ρι­στι­κή απο­στο­λή. Στην πορεία τους αυτή έρχο­νται αντι­μέ­τω­πες με 16 Γερ­μα­νούς κι ύστε­ρα από σκλη­ρές μάχες σκο­τώ­νο­νται όλες. Ο Ροστό­τσκι δεν ενδια­φέ­ρε­ται τόσο για την απει­κό­νι­ση του ηρω­ι­σμού αυτών των γυναι­κών, αλλά για την ανά­πτυ­ξη των δια­προ­σω­πι­κών σχέ­σε­ων μετα­ξύ τους και την εξέ­λι­ξη των χαρα­κτή­ρων τους: Τη μετα­μόρ­φω­ση των κορι­τσιών από χαρού­με­να παι­διά γεμά­τα κέφι, διά­θε­ση για έρω­τα και χαρά σε ριψο­κίν­δυ­νες και απο­φα­σι­στι­κές γυναί­κες, που ανα­με­τριού­νται ακό­μη και με τον θάνα­το. Ο σύγ­χρο­νος κινη­μα­το­γρά­φος δεν θα μπο­ρού­σε να μην ανα­με­τρη­θεί με τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, αλλά υπο­σχό­μα­στε ένα αφιέ­ρω­μα πιο ανα­λυ­τι­κό για τις σημα­ντι­κό­τε­ρες σύγ­χρο­νες ται­νί­ες, αφού μπαί­νει έντο­να στο κάδρο και η ανα­θε­ώ­ρη­ση της Ιστο­ρί­ας σε αρκε­τές από αυτές…

σσ.
θα κάνου­με τις επό­με­νες μέρες _πριν την προ­βο­λή του STUDIO, ανα­λυ­τι­κό αφιέ­ρω­μα με εκτε­νή ανα­φο­ρά, σ΄αυτή την πολύ καλή ται­νία του μετα­πο­λε­μι­κού σοβιε­τι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, που εμπνεύ­στη­κε από τον πόλε­μο. «Ήρε­μες ήταν οι αυγές» (“Την αυγή είναι όλα ακό­μη σιω­πη­λά εδώ” _1972) του Στα­νι­σλάβ Ροστό­τσκι _ αυτήν που ο Αντρέι Ταρ­κόφ­σκι, στο διε­θνές κινη­μα­το­γρα­φι­κό φεστι­βάλ της Γιου­γκο­σλα­βί­ας 1971/72 χλεύ­α­σε ως “ασή­μα­ντη”.

Η ται­νία ανοί­γει έγχρω­μη, με μια κοπέ­λα να βγά­ζει το κρά­νος της μοτο­σι­κλέ­τας — κατα­σκη­νώ­νο­ντας με τις φίλες της. Στη συνέ­χεια μετα­το­πί­ζε­ται στο καλο­καί­ρι του 1942, στην ίδια περιο­χή, εν μέσω του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, λίγο πίσω από τη σοβιε­τι­κή πρώ­τη γραμ­μή στο Ανα­το­λι­κό Μέτωπο.

Έχο­ντας ζητή­σει στρα­τιώ­τες που δεν πίνουν και συνα­δελ­φώ­νο­νται με γυναί­κες, ο Λοχί­ας Βάσκοφ ανα­λαμ­βά­νει απροσ­δό­κη­τα μια ομά­δα νεα­ρών γυναι­κών αντια­ε­ρο­πο­ρι­κών πυρο­βο­λη­τών σε έναν σιδη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό μακριά από την πρώ­τη γραμ­μή. Ο Βάσκοφ, που δεν συνη­θί­ζει να διοι­κεί γυναί­κες και να συγκρού­ε­ται μαζί τους για καθη­με­ρι­νά θέμα­τα. Κατά τη διάρ­κεια μιας αερο­πο­ρι­κής επι­δρο­μής, ένα από τα κορί­τσια, η κατώ­τε­ρη λοχί­ας Rita Osyanina, καταρ­ρί­πτει ένα εχθρι­κό αερο­σκά­φος και παρα­ση­μο­φο­ρεί­ται ενώ ο διά­λο­γος και οι έγχρω­μες ανα­δρο­μές αρχί­ζουν να απο­κα­λύ­πτουν τις ιστο­ρί­ες των γυναι­κών. Απο­δει­κνύ­ε­ται επί­σης ότι η Ρίτα επι­στρέ­φει τακτι­κά κρυ­φά φαγη­τό στη μητέ­ρα και το μωρό της, που δεν βρί­σκο­νται πολύ μακριά από το μέρος.

Μια μέρα, έχο­ντας κου­βα­λή­σει κρυ­φά σιτη­ρέ­σια στην οικο­γέ­νειά της κατά τη διάρ­κεια της νύχτας, συνα­ντά δύο Γερ­μα­νούς αλε­ξι­πτω­τι­στές στο δρό­μο της επι­στρο­φής στη φρου­ρά. Ο Βάσκοφ επι­λέ­γει πέντε εθε­λο­ντές: Rita, Zhenya, Lisa, Galya και Sonia, για να ξεκι­νή­σουν μαζί του μια απο­στο­λή για να τους εξα­λεί­ψουν. Απο­φα­σί­ζουν να δια­σχί­σουν το έλος για να ανα­χαι­τί­σουν τους Γερ­μα­νούς, αλλά η πορεία είναι αργή και ύπου­λη, με απο­τέ­λε­σμα η Galya να χάσει τη μπό­τα της και να συνε­χί­σει απτό­η­τη χωρίς στο βάλ­το και στα κατσά­βρα­χα. Όταν τελι­κά φτά­νουν στον προ­ο­ρι­σμό τους οι Γερ­μα­νοί αλε­ξι­πτω­τι­στές τους, περι­μέ­νουν — μάλι­στα υπάρ­χουν δεκα­έ­ξι αντί για δύο. Οι γυναί­κες μπλο­φά­ρουν κόβο­ντας δέντρα και ανά­βο­ντας φωτιές, κάτι που θα κάνει τους Γερ­μα­νούς να αλλά­ξουν κατεύ­θυν­ση, νομί­ζο­ντας ότι υπάρ­χουν πολ­λοί πολί­τες στο πέρα­σμά τους. Αν και το σχέ­διο σχε­δόν απο­τυγ­χά­νει, το θρά­σος της Zhenya την τελευ­ταία στιγ­μή να πηδή­ξει μισό­γυ­μνη στο παγω­μέ­νο ποτά­μι πεί­θει τους αλε­ξι­πτω­τι­στές να κάνουν μια παρά­καμ­ψη μέσα στο δάσος. Ο Βάσκοφ στέλ­νει τη Lisa πίσω στη βάση για ενί­σχυ­ση, ενώ η Zhenya κουρ­νιά­ζει κάπου πλευ­ρι­τω­μέ­νη _προφανώς με πνευμονία.

Η ομά­δα που έμει­νε στο δάσος ετοι­μά­ζε­ται να αλλά­ξει δρο­μο­λό­γιο για να απο­φύ­γει την άμε­ση επα­φή με τα γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, ακο­λου­θεί ανταρ­το­πό­λε­μος με τους Γερ­μα­νούς. Η Sonia σκο­τώ­νε­ται από ξιφο­λόγ­χη και η Galya πυρο­βο­λεί­ται και πεθαί­νει αμέ­σως από τα τραύ­μα­τά της, ενώ ο Βάσκοφ, για να δημιουρ­γή­σει αντι­πε­ρι­σπα­σμό, οδη­γεί τους Γερ­μα­νούς μακριά από τις δύο ζωντα­νές, πυρο­βο­λώ­ντας τους με το περί­στρο­φό του ένα Nagant (αυτό που είχαν όλοι οι σοβιε­τι­κοί αξιω­μα­τι­κοί του κόκ­κι­νου στρα­τού) καθώς τον κυνη­γούν μέσα στο δάσος,  πυρο­βο­λεί­ται στο χέρι, αλλά κατα­φέρ­νει να ξεφύ­γει — συνει­δη­το­ποιώ­ντας ότι δεν έχουν έρθει οι ενι­σχύ­σεις και έχο­ντας ψευ­δαι­σθή­σεις για τη Λίζα, η οποία σε μια κατα­πλη­κτι­κή σκη­νή _αφού πέρα­σε κακο­τρά­χα­λα χιλιό­με­τρα, λίγα μέτρα από τους δικούς της _φωνάζοντας βοή­θεια στο που­θε­νά, πνί­γε­ται _την “κατα­πί­νει” ο υγρός βάλτος.

Από θαύ­μα συνα­ντά Rita και Zhenya, αγκα­λιά­ζο­νται φυσι­κά και συνει­δη­το­ποιεί ότι δεν υπά­κου­σαν τις εντο­λές του να υπο­χω­ρή­σουν. Ψάχνει στον γυλιό του για μια χει­ρο­βομ­βί­δα για να κάνει μια επί­θε­ση αυτο­κτο­νί­ας, αλλά δια­πι­στώ­νει ότι τα κορί­τσια έχουν βγά­λει τον πυροκροτητή…

Ο σκη­νο­θέ­της Stanislav Rostotskiy υπο­σχέ­θη­κε στον εαυ­τό του να κάνει μια ται­νία για τις κόκ­κι­νες γυναί­κες στον μεγά­λο πατριω­τι­κό πόλε­μο, όταν βρέ­θη­κε ο ίδιος μπρος σε ένα εχθρι­κό τανκ στο πεδίο της μάχης και ένας άγνω­στος στρα­τιώ­της μαζί με μια νοσο­κό­μα την Anna Chugunova έσω­σαν τη ζωή του. Το ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα, που δημο­σιεύ­τη­κε το 1969 στο περιο­δι­κό «Yunost», προ­κά­λε­σε μεγά­λη απή­χη­ση στους ανα­γνώ­στες, καθι­στώ­ντας ένα από τα πιο δημο­φι­λή βιβλία για τον Πόλε­μο, ενώ το 1971, η ιστο­ρία ανέ­βη­κε στο θέα­τρο Taganka της Μόσχας.

Από τις πρω­τα­γω­νί­στριες μόνο η Olga Ostroumova ήταν κάπως γνω­στή από την ται­νία Dozhivyom do ponedelnika _Θα ζήσου­με μέχρι τη Δευ­τέ­ρα (1968). Για τους υπό­λοι­πους ηθο­ποιούς, η ται­νία έγι­νε πραγ­μα­τι­κό ντε­μπού­το στη μεγά­λη οθό­νη. Σύμ­φω­να με τους ίδιους, «τέτοιοι ρόλοι σου πέφτουν μια φορά στη ζωή». Ο 26χρονος Andrey Martynov έπαι­ξε πει­στι­κά τον ρόλο του Fedot Vaskov (ο οποί­ος, σύμ­φω­να με το κεί­με­νο του βιβλί­ου, ήταν 32 ετών) και φαι­νό­ταν πολύ πιο ώρι­μος στην οθό­νη από την ηλι­κία του.

Η ται­νία ήταν υπο­ψή­φια για Όσκαρ Καλύ­τε­ρης Ξενό­γλωσ­σης Ται­νί­ας το 1972, πήρε “ανα­μνη­στι­κό” στο Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας (1972), καλύ­τε­ρη ται­νία της χρο­νιάς σύμ­φω­να με τη δημο­σκό­πη­ση του περιο­δι­κού «Σοβιε­τι­κή Μεγά­λη Οθό­νη», Πρώ­το Βρα­βείο (1973) στο VI All-Union Film Festival in Alma-Ata — Βρα­βείο Λένιν Κομ­σο­μόλ (1974),  Κρα­τι­κό Βρα­βείο ΕΣΣΔ το (1975) top βαθ­μο­λο­γία 8.1\10 στο imdb

Τού­τη τη βδο­μά­δα τη σώζουν κυριο­λε­κτι­κά οι παράλ­λη­λες προ­βο­λές. Ξεκι­νώ­ντας από αύριο 10/5, στις 21.00 στον κινη­μα­το­γρά­φο «Δαναό» θα προ­βλη­θεί η ται­νία «Η Αιώ­νια Λια­κά­δα ενός Καθα­ρού Μυα­λού» του Μισέλ Γκο­ντρί, που κλεί­νει τα 20 χρό­νια από την πρώ­τη προ­βο­λή της, η οποία εξε­ρευ­νά τον ρόλο της μνή­μης στον έρω­τα, με μονα­δι­κό τρό­πο… Ενώ Δευ­τέ­ρα και Τρί­τη 13/5 και 14/5 πάλι στο STUDIO έρχε­ται η πιο επί­και­ρη ται­νία των τελευ­ταί­ων ημε­ρών, η ται­νία «Φρά­ου­λες και Αίμα» του Στιού­αρτ Χάγκ­μαν, η οποία βασί­ζε­ται στην αλη­θι­νή ιστο­ρία της εξέ­γερ­σης των φοι­τη­τών στο πανε­πι­στή­μιο της Columbia. Στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ’60, οι φοι­τη­τές πρω­τα­γω­νι­στούν στο κίνη­μα ενά­ντια στον πόλε­μο του Βιετ­νάμ. Τον Απρί­λιο του ’68 κατα­λαμ­βά­νουν το πανε­πι­στή­μιο της Kολού­μπια στη Nέα Yόρ­κη, παλεύ­ο­ντας ενά­ντια στα κέντρα κατά­τα­ξης στον στρα­τό που λει­τουρ­γούν στο εσω­τε­ρι­κό του πανε­πι­στη­μί­ου και στις φυλε­τι­κές διακρίσεις.

Sobibor / Κον­στα­ντίν Χαμπέν­σκι / 2018 / 118 λεπτά: Η ται­νία βασί­ζε­ται σε γεγο­νό­τα που συνέ­βη­σαν κατά τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο στο ναζι­στι­κό στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης Σομπι­μπόρ στην Πολω­νία. Τον Οκτώ­βριο του 1943 ο ανθυ­πο­λο­χα­γός του σοβιε­τι­κού στρα­τού Αλε­ξά­ντρ Πετσέρ­σκι συνε­λή­φθη και κατέ­λη­ξε στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης. Μέσα σε μόλις τρεις βδο­μά­δες κατά­φε­ρε να σχε­διά­σει μια διε­θνή εξέ­γερ­ση κρα­του­μέ­νων από χώρες της Δυτι­κής Ευρώ­πης και την Πολω­νία, τη μονα­δι­κή επι­τυ­χη­μέ­νη εξέ­γερ­ση στα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης των ναζί.

Αναμ­φι­σβή­τη­τα η ται­νία της βδο­μά­δας, τόσο για τη θεμα­το­λο­γία της όσο και για τη συγκί­νη­ση που σου προ­κα­λεί. Δεν είναι η πρώ­τη ται­νία που αφο­ρά αυτό το ιστο­ρι­κό ζήτη­μα, έχουν ήδη γυρι­στεί ένα ντο­κι­μα­ντέρ και μια τηλε­ο­πτι­κή μυθο­πλα­σία πριν από αρκε­τά χρό­νια. Η ται­νία ανα­δει­κνύ­ει τον ηγε­τι­κό και σημαί­νο­ντα ρόλο του Αλε­ξά­ντρ Πετσέρ­σκι στον σχε­δια­σμό της από­δρα­σης από το κολα­στή­ριο και παράλ­λη­λα απο­τυ­πώ­νει γλα­φυ­ρά την ασύλ­λη­πτη βαρ­βα­ρό­τη­τα των ναζί εγκλη­μα­τιών. Αν και στην ται­νία υπάρ­χουν κάποιες μικρές ανα­κρί­βειες, δεν πρέ­πει να ξεχνά­με ότι είναι μυθο­πλα­σία και όχι ντο­κι­μα­ντέρ… Σκη­νο­θε­τι­κά, φωτο­γρα­φι­κά, σκη­νο­γρα­φι­κά είναι μια πολύ καλή δου­λειά, όσο για το καστ τόσο ο ίδιος ο Κον­στα­ντίν Χαμπέν­σκι είναι συγκλο­νι­στι­κός, όσο και ο Κρι­στόφ Λαμπέρ που η παρου­σία του και μόνο κλέ­βει τις εντυ­πώ­σεις. Αυτή η βδο­μά­δα ανή­κει δικαιω­μα­τι­κά στο «STUDIO new star art cinema» με τις επι­λο­γές του.

Club Zero / Τζέ­σι­κα Χάουσ­νερ / 2024 / 110λ: Σε ένα ακρι­βό ιδιω­τι­κό σχο­λείο, μια νεα­ρή δασκά­λα ανα­λαμ­βά­νει να αλλά­ξει προς το καλύ­τε­ρο τις δια­τρο­φι­κές συνή­θειες των μαθη­τών με ένα πρω­το­πο­ρια­κό σεμι­νά­ριο «ενσυ­νεί­δη­της δια­τρο­φής». Καθώς οι τακτι­κές της γίνο­νται ολο­έ­να και πιο ακραί­ες, με απο­τέ­λε­σμα οι από­ψεις της να θυμί­ζουν πλέ­ον περισ­σό­τε­ρο αρχη­γό αίρε­σης παρά έγκρι­τη δια­τρο­φο­λό­γο, η υγεία των παι­διών αρχί­ζει να κλο­νί­ζε­ται επι­κίν­δυ­να με απρό­βλε­πτες συνέπειες.

Η αλή­θεια είναι ότι η Χάουσ­νερ τοπο­θε­τεί πολ­λά ζητή­μα­τα στο κάδρο της, όμως η ίδια δεν έχει ξεκα­θα­ρί­σει ακρι­βώς τι θέλει να μας πει. Μοιά­ζει σαν να λεί­πει από την ίδια την σκη­νο­θέ­τη μια συνο­λι­κή τοπο­θέ­τη­ση στα πράγ­μα­τα. Θέλει να μας μιλή­σει για την εγκα­τά­λει­ψη των παι­διών από τους πλού­σιους γονείς τους στα ακρι­βά οικο­τρο­φεία; Θέλει να μας μιλή­σει για τον έλεγ­χο μέσω της τρο­φής στους ανθρώ­πους και την οικο­λο­γι­κή κατα­στρο­φή; Θέλει να μας μιλή­σει για τις ιδε­ο­λο­γί­ες και την επί­δρα­σή τους στους εφή­βους; Ειλι­κρι­νά δεν κατα­νο­ή­σα­με το απώ­τε­ρο κίνη­τρό της και επι­τέ­λους εάν ήθε­λε να μας μιλή­σει για τον έλεγ­χο της τρο­φής, την οικο­λο­γι­κή κατα­στρο­φή και τις «παρά­λο­γες» ιδε­ο­λο­γί­ες, για­τί τοπο­θέ­τη­σε όλα τού­τα σε ένα μεγα­λο­α­στι­κό περι­βάλ­λον και όχι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων που υπο­σι­τί­ζο­νται και είναι κάτω από το όριο της φτώ­χειας στον σύγ­χρο­νο καπι­τα­λι­σμό; Μα πόσο ξεκομ­μέ­νος είναι καμιά φορά ο κινη­μα­το­γρά­φος από την πραγ­μα­τι­κή ζωή… Ποιον από μας αφο­ρά αυτή η ται­νία; Εμάς που μετρά­με τον μισθό για να πάμε σού­περ μάρ­κετ σίγου­ρα όχι.

The Big Father / Κων­στα­ντί­νος Στρα­γα­λι­νός / 2023 / 112λ: Ο Άγγε­λος είναι σκη­νο­θέ­της και θέλει να γυρί­σει την ται­νία που ονει­ρεύ­ε­ται με κάθε τρό­πο. Απο­φα­σί­ζει να γυρί­σει την ται­νία στο σπί­τι του τοπο­θε­τώ­ντας τον ίδιο και την οικο­γέ­νειά του στους πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους, συνερ­γα­ζό­με­νος με έναν ανερ­χό­με­νο όμι­λο επι­χει­ρή­σε­ων με σκο­πό την προ­ώ­θη­ση εται­ρι­κών προ­ϊ­ό­ντων και την τοπο­θέ­τη­σή τους μέσα στο έργο. Τα παι­διά μετα­τρέ­πο­νται σε πει­ρα­μα­τό­ζωα και ο Άγγε­λος αρχί­ζει να κινη­μα­το­γρα­φεί αλλό­κο­τες σκη­νές, που εκθέ­τουν τον ίδιο και την οικο­γέ­νειά του, παίρ­νο­ντας στα­δια­κά έναν δρό­μο χωρίς επιστροφή…

Η πρώ­τη μεγά­λου μήκους του σκη­νο­θέ­τη θέτει αρκε­τούς προ­βλη­μα­τι­σμούς. Πόσο δύσκο­λο είναι να πάρει κανείς χρη­μα­το­δό­τη­ση για μια ται­νία, πώς λύνε­ται η δύσκο­λη εξί­σω­ση τέχνη και οικο­γε­νεια­κές υπο­χρε­ώ­σεις στη σύγ­χρο­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ποιες υπο­χω­ρή­σεις πρέ­πει να κάνει κάποιος και πόσο χαμη­λά μπο­ρεί να φτά­σει για το εγώ του, θυσιά­ζο­ντας ακό­μα και την οικο­γέ­νειά του… Αυτά θεω­ρού­με ότι ήθε­λε να ανα­δεί­ξει η ται­νία, αν και δυστυ­χώς στο σενά­ριο μπερ­δεύ­ο­νται αρκε­τά τα πράγ­μα­τα… Μπαί­νουν στη μέση διε­φθαρ­μέ­νοι παρα­γω­γοί, μεγά­λες εται­ρεί­ες που ελέγ­χουν τα πάντα, τρό­μος και ψυχι­κές δια­τα­ρα­χές, και το φινά­λε που «ανα­τρέ­πει» με κάποιον τρό­πο τα παρα­πά­νω, αφή­νο­ντας ανοι­χτά όλα τα ενδε­χό­με­να, δεν βοη­θά­ει και ιδιαί­τε­ρα την κατά­στα­ση… Αυτό που προ­σλαμ­βά­νει κανείς στο τέλος, είναι ότι όταν προ­σπα­θού­με να χωρέ­σου­με όλα τα είδη του σινε­μά σε ένα σενά­ριο, δυστυ­χώς δεν τα κατα­φέρ­νου­με… Ελπί­ζου­με σε μια δεύ­τε­ρη πιο στοι­χειο­θε­τη­μέ­νη δου­λειά προς την πλευ­ρά του σινε­μά τρό­μου, που φαί­νε­ται να είναι το κυρί­αρ­χο στοι­χείο του σκηνοθέτη.

Πηγή Ριζο­σπά­στης _Π. Α.