Κωνσταντίν Γκέγκα: «Ένα κόκκινο πανί» (Ποίημα)

Ένα κόκ­κι­νο πανί άπλω­σα στον ουρανό

και το λιτό του χρώ­μα θάμπω­σε τον βυθό.

Οι αγώ­νες και οι θυσί­ες έγι­ναν σημε­ρι­νές ιστορίες

μα όχι αδί­κως, για μία λευτεριά

και όχι άνθρω­πο αλυ­σο­δε­μέ­νο στη σκλαβιά.

Εμπρός, αδέρ­φια της αποδημίας

Κάτω οι δικτά­το­ρες και ψωμί στα χέρια των παιδιών

Εμπρός, αδέρ­φια της λευτεριάς

Ληστεύ­ουν των πλού­το, καρ­πώ­νο­νται των αγαθών

μας τον κόπο

Οι κλέ­φτες κολυ­μπούν στον βούρ­κο μας

Χρυ­σά­φι ατε­λεί­ω­το και πόνο να σπείρουν

Το φως να που­λή­σουν για να πλουτήσουν

Κάθε φτω­χός να προ­σκυ­νά δίχως μιλιά

Μα ο φτω­χός το μόνο που έχει

να χάσει είν’ οι αλυ­σί­δες της μισθω­τής σκλαβιάς

Εργά­τη, μην σκύ­βεις το κεφάλι

με ελπί­δα, με γνώ­ση, με γροθιά

οδεύ­εις προς την λευτεριά.

Εμπρός εργά­τη όλων των εθνών

Είσαι επα­νά­στα­ση, είσαι αλλαγή

Είσαι τρια­ντά­φυλ­λα που τα πλήτ­τει η βροχή

Αλλά θα ανθί­σεις για­τί πρέ­πει να ομορφύνει

η γη.