Κόλπα ζόρικα για να βρίσκεις 100% θέση να παρκάρεις σε 9 λεπτά ή και λιγότερο: είναι τόσο απλό και όμως …

Κάνεις “υπο­μο­νε­τι­κά” 100άδες κύκλους; (κατε­βά­ζο­ντας “καντή­λια” για το φελέ­κι του Αγ. Γερά­σι­μου) για μια θέση στάθ­μευ­σης, χάνο­ντας χρό­νο και δοκι­μά­ζο­ντας την υπο­μο­νή σου;

Αν είσαι πάνω από 55–60 κάνεις ένα flashback στα μαθη­μα­τι­κά του γυμνά­σιου, αν είσαι πιτσι­ρι­κάς την πάτη­σες για­τί πήγες στο νέο αστι­κό σχο­λείο, που όπως ανα­φέ­ρει ο Ριζο­σπά­στης του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου η απο­στε­ω­μέ­νη γνώ­ση που τώρα δίνε­ται ως πλη­ρο­φο­ρία απα­ξιώ­νε­ται από τους μαθητές…

Μια… αλάνθαστη πρακτική

Όπως μας λέγα­νε λοι­πόν ημών των γερό­ντων στο γυμνά­σιο (τότε δεν υπήρ­χε δια­χω­ρι­σμός με το λύκειο, παρά μόνο “πρα­κτι­κό \ κλασ­σι­κό”) η θεω­ρία των πιθα­νο­τή­των που “ωρί­σθη αρχι­κώς, ίνα περι­γρά­ψει το απο­τέ­λε­σμα πει­ρά­μα­τος τινός τύχης, όπως πχ. η ρίψις ενός ἀζα­ρί­ου ή νομί­σμα­τος” αφο­ρά σε γεγο­νό­τα που μπο­ρεί να συμ­βούν ή όχι με κάποιον τυχαίο τρό­πο. Κεντρι­κό ρόλο στη θεω­ρία πιθα­νο­τή­των παί­ζουν οι συναρ­τή­σεις κατα­νο­μής, οι στο­χα­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες και τα γεγο­νό­τα … μαθη­μα­τι­κές αφαι­ρέ­σεις μη ντε­τερ­μι­νι­στι­κών συμ­βά­ντων μπρο­στά στην αβε­βαιό­τη­τα του ανθρώ­που για την εξέ­λι­ξη των φαι­νο­μέ­νων κλπ. κλπ. Δεν συνε­χί­ζω για να μην σας μπλέ­ξω παρα­πέ­ρα, αλλά τελι­κά στην πρά­ξη είναι απλό

Λοι­πόν _αυτά μαθη­μα­τι­κά του δημο­τι­κού: Σε κάθε 100μ πόσα αυτο­κί­νη­τα χωρά­νε; Αν πάρου­με σαν ΜΟ μήκους τα 4μ μας …κάνει 100:4=25 και αν υπο­λο­γί­σου­με και το κενό ανά­με­σα, τους Audά­κη­δες BMWά­κη­δες κλπ. με τις μαού­νες, καθώς και τους κακο­μα­θη­μέ­νους πολί­τες, που πιά­νουν 2 θέσεις και εκεί­νους που βάζουν “διά­φο­ρα” (πχ. ένα σαρά­βα­λο μηχα­νά­κι) για να κρα­τά­νε τη θέση τότε αυτός ο αριθ­μός μειώ­νε­ται στα 16–18.

Βάσει, της κακής (κοι­νής) λογι­κής αρχί­ζεις να γυρί­ζεις (κατε­βά­ζο­ντας “καντή­λια” για ό,τι σου κατέ­βει _οι επτα­νη­σιώ­τες πάντα για τους αγί­ους Γερά­σι­μο, Σπυ­ρί­δω­να και Διο­νύ­σιο), ενώ το σωστό των μαθη­μα­τι­κών και της στα­τι­στι­κής (Μέγα το μυστή­ριο της ζωής το ‘μαθα απ’ τον Τισ­σα­φέρ­νη μέχρι και καρά­βι σέρ­νει _Το ‘χε πει και ο Σπι­νό­ζα η ζωή δεν είναι πόζα \ Άλλο αν θέλεις κι άλλο αν μπο­ρείς \ Το ‘γρα­ψε και ο Τολ­στόι από μέσα θα σε τρώ­ει κλπ. κλπ) ο πιο εύκο­λος και γρή­γο­ρος τρό­πος για να βρεις μια θέση στάθ­μευ­σης δεν είναι να βρί­σκε­σαι διαρ­κώς σε κίνη­ση, ανα­ζη­τώ­ντας ένα κενό, αλλά να παρα­μεί­νεις ακι­νη­το­ποι­η­μέ­νη \ ος, έχο­ντας μπρο­στά 16–18 αυτο­κί­νη­τα (και ελέγ­χο­ντας και από τις δύο πλευ­ρές του δρό­μου _τότε τα οχή­μα­τα είναι καμιά σαρα­ντα­ριά, οπό­τε τα πράγ­μα­τα πιο εύκο­λα). Για όσες\ους σου κορ­νά­ρουν για­τί κλεί­νεις το δρό­μο, απλά χαμο­γέ­λα _το λεγό­με­νο “take-five” δε βοηθάει

Με αυτόν τον τρό­πο, θα χρεια­στούν μόλις εννέα λεπτά _ή και λιγό­τε­ρο ώστε να απο­δε­σμευ­τεί μια θέση, καθώς ο μέσος όρος στάθ­μευ­σης ενός οχή­μα­τος (στα­τι­στι­κά) είναι οι τρεις ώρες (180λ:16–18…20 αυτοκίνητα=8–9λ)…

Καλή συνέ­χεια για­τί έχου­με μαλ­λί να ξάνουμε…