Με αφορμή την Πορτογαλία: Η «ξινισμένη σούπα» των «προοδευτικών» κυβερνήσεων

Η «ξινισμένη σούπα» των «προοδευτικών» κυβερνήσεων

Με αφορ­μή τις πρό­σφα­τες εκλο­γές στην Πορ­το­γα­λία, επα­νήλ­θε στο προ­σκή­νιο η συζή­τη­ση περί των «προ­ο­δευ­τι­κών» κυβερ­νή­σε­ων. Μάλι­στα, για τη νίκη του Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος στην Πορ­το­γα­λία ερί­ζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, σε έναν ιδιό­τυ­πο αντα­γω­νι­σμό για τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή «μαρ­κί­ζα». Βεβαί­ως, «τα έργα και οι ημέ­ρες» αυτής της κυβέρ­νη­σης, όσο και της έτε­ρης σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβέρ­νη­σης της Ιβη­ρι­κής, αυτής της Ισπα­νί­ας, πολύ λίγο ή επι­λε­κτι­κά απασχολούν.

Πρό­κει­ται για μια κυβέρ­νη­ση που, με τη στή­ρι­ξη του Πορ­το­γα­λι­κού ΚΚ και του «Μπλοκ της Αρι­στε­ράς», πρό­βα­λε ως «φιλερ­γα­τι­σμό» τις αυξή­σεις — πεντα­ρο­δε­κά­ρες στον κατώ­τα­το μισθό και τα πενι­χρά επι­δό­μα­τα για την ακραία φτώ­χεια, ενώ ταυ­τό­χρο­να τα ακύ­ρω­νε αυτο­στιγ­μεί, όταν στα χρό­νια της εκτί­να­ξε τη φορο­λε­η­λα­σία, με αύξη­ση των άμε­σων φόρων κατά 10,3% και των έμμε­σων κατά 27,6%. Απο­γεί­ω­σε επί­σης την εργα­σία — λάστι­χο, με 8 στις 10 νέες συμ­βά­σεις να αφο­ρούν «ελα­στι­κές» εργα­σια­κές σχέσεις.

Το πόσο «προ­ο­δευ­τι­κή» κυβέρ­νη­ση είναι η κυβέρ­νη­ση Κόστα απο­δει­κνύ­ε­ται και μόνο από το εξής: Στη θητεία της, το δεξιό αντι­πο­λι­τευό­με­νο κόμ­μα της Πορ­το­γα­λί­ας ψήφι­σε περισ­σό­τε­ρα νομο­σχέ­δια αυτής της κυβέρ­νη­σης ακό­μα κι από τους εταί­ρους της, το Πορ­το­γα­λι­κό ΚΚ και το «Μπλοκ της Αρι­στε­ράς», συνο­λι­κά το 62,7% των νομο­σχε­δί­ων. Κατά τ’ άλλα, η κυβέρ­νη­σή τους συνά­φθη­κε για να …επι­τευ­χθεί «ρήξη με τη δεξιά πολιτική».

Τα παρα­πά­νω θυμί­ζουν πολύ όσα συμ­βαί­νουν και στη χώρα μας, με τη ΝΔ να ψηφί­ζει το 58% των νομο­σχε­δί­ων της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τού­μπα­λιν, τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφί­ζει ως αντι­πο­λί­τευ­ση το 50% των νόμων που φέρ­νει η ΝΔ.

Τα ίδια και στην Ισπα­νία, όπου η κυβέρ­νη­ση Σάν­τσεθ, «αρι­στε­ρή» κι αυτή με τη στή­ρι­ξη του ΚΚ Ισπα­νί­ας και των Ποδέ­μος, επέ­κτει­νε αυτές τις μέρες τον αντερ­γα­τι­κό νόμο του φιλε­λεύ­θε­ρου Ραχόι, που κατά τ’ άλλα θα καταρ­γού­σε, νομι­μο­ποιώ­ντας αλλα­γές συμ­βά­σε­ων και ανα­στο­λές εργα­σί­ας αν επι­κα­λε­στεί η εργο­δο­σία «οικο­νο­μι­κές δυσχέ­ρειες» …με τους βιο­μη­χά­νους βέβαια να επι­κρο­τούν. Ακό­μα κι η πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νη αύξη­ση στον κατώ­τα­το μισθό όχι μόνο είναι κάτω από το επί­πε­δο αύξη­σης του καλ­πά­ζο­ντος πλη­θω­ρι­σμού, αλλά δεν είναι σε θέση να ξεπε­ρά­σει ούτε καν το επί­ση­μο όριο της φτώχειας.

Η «προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τα» αυτών των κυβερ­νή­σε­ων φάνη­κε, άλλω­στε, και στην αγα­στή συνερ­γα­σία τους με το ΝΑΤΟ. Η μεν κυβέρ­νη­ση Κόστα, με συμ­με­το­χή σε ΝΑΤΟι­κές στρα­τιω­τι­κές απο­στο­λές και αερο­πο­ρι­κή επι­τή­ρη­ση της Βαλ­τι­κής και της Μαύ­ρης Θάλασ­σας, με «επαυ­ξη­μέ­νη — προ­ω­θη­μέ­νη παρου­σία» στη Ρου­μα­νία και εγκα­θί­δρυ­ση ΝΑΤΟι­κής Ακα­δη­μί­ας κυβερ­νο­α­σφά­λειας κ.ά.

Οσο για την κυβέρ­νη­ση Σάν­τσεθ, έχει ήδη απο­στεί­λει τη φρε­γά­τα «Blas de Lezo» στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, στο πλαί­σιο της ΝΑΤΟι­κής απο­στο­λής στην περιο­χή, και έχει εξαγ­γεί­λει την απο­στο­λή αερο­σκα­φών «Eurofighter», για την ενί­σχυ­ση των ΝΑΤΟι­κών επι­χει­ρή­σε­ων που δρο­μο­λο­γού­νται στη Βουλ­γα­ρία. Ταυ­τό­χρο­να, προ­ε­τοι­μά­ζει τη διορ­γά­νω­ση στη Μαδρί­τη της ΝΑΤΟι­κής Συνό­δου Κορυ­φής, ως γνή­σιος «προ­ο­δευ­τι­κός» οικο­δε­σπό­της των μακε­λά­ρη­δων του ΝΑΤΟ.

Από αυτά και μόνο τα στοι­χεία κονιορ­το­ποιεί­ται το γνω­στό παρα­μύ­θι «φως και σκό­τος» και οι κάλ­πι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές, καθώς απο­κα­λύ­πτε­ται η στρα­τη­γι­κή σύμπλευ­ση φιλε­λεύ­θε­ρων — δεξιών και σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των στην προ­ώ­θη­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής, που το ένα συνε­χί­ζει και εντεί­νει την πολι­τι­κή από εκεί που την αφή­νει το άλλο. Φυσι­κά δεν είναι τα μόνα. Πλεί­στα όσα παρα­δείγ­μα­τα «προ­ο­δευ­τι­κών» κυβερ­νή­σε­ων σε Ιτα­λία, Γαλ­λία, Γερ­μα­νία, Ελλά­δα κ.λπ., με την ίδια πάντα κατάληξη.

Η πεί­ρα από τη στή­ρι­ξη του Πορ­το­γα­λι­κού ΚΚ, του ΚΚ Ισπα­νί­ας, στη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση απέ­δει­ξε τελι­κά ότι δεν οδή­γη­σε ούτε στην ανα­κού­φι­ση του λαού, ούτε στην ενί­σχυ­σή τους, ούτε στη ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων. Το αντί­θε­το, αυτή η στή­ρι­ξη συγκά­λυ­ψε τελι­κά τον «αμαρ­τω­λό» ρόλο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στη διαιώ­νι­ση της επί­θε­σης σε βάρος του λαού.

Να για­τί ο λαός δεν μπο­ρεί να περι­μέ­νει τίπο­τα από κυβερ­νή­σεις δια­χεί­ρι­σης της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας. Καμιά δεν του έδω­σε δικαιώ­μα­τα και κατα­κτή­σεις, το αντί­θε­το, του πήρε πίσω και μπή­κε εμπό­διο και στην παρα­μι­κρή διεκ­δί­κη­ση των εργα­ζο­μέ­νων, εναλ­λάσ­σο­ντας το καρό­το και κυρί­ως το μαστίγιο.

Αυτό το γνω­ρί­ζουν καλά οι εργά­τες στο λιμά­νι της COSCO, που με τον αγώ­να τους κέρ­δι­σαν μέτρα ασφά­λειας, για να μη θρη­νή­σουν άλλο νεκρό συνά­δελ­φό τους, απερ­γώ­ντας τώρα μαζι­κά για Συλ­λο­γι­κή Σύμ­βα­ση Εργασίας.

Το γνω­ρί­ζουν οι εργα­ζό­με­νοι της ΛΑΡΚΟ, που παλεύ­ουν για να έχουν δου­λειά, κόντρα στις απο­λύ­σεις και το σχέ­διο πώλη­σης σε ιδιώ­τες μιας στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας επι­χεί­ρη­σης, που δρο­μο­λο­γή­θη­κε από την κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ και υλο­ποιεί­ται από αυτή της ΝΔ. Το ζουν, επί­σης, στο πετσί τους οι εργα­ζό­με­νοι στα Πετρέ­λαια Καβάλας.

Το ξέρουν καλά και οι βιο­πα­λαι­στές αγρό­τες, που με τα μπλό­κα τους αγω­νί­ζο­νται για να είναι σε θέση να συνε­χί­σουν να παρά­γουν στα χωρά­φια τους.

Οι «σωτή­ρες» τελειώ­σα­νε. Δεν θα χαρί­σει τίπο­τε και κανέ­νας στον λαό, μόνο νέα βάρη. Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνά­μεις για την οργά­νω­ση της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης, για αξιο­πρε­πείς μισθούς, ΣΣΕ, κόντρα στην ακρί­βεια, για υγεία, για σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα, για να μπει στο στό­χα­στρο ο πραγ­μα­τι­κός αντί­πα­λος, οι κυβερ­νή­σεις, το κρά­τος και το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που υπη­ρε­τούν, για μια εξου­σία και οικο­νο­μία που θα υπη­ρε­τεί τις λαϊ­κές ανά­γκες, τον σοσιαλισμό.

Κώστας Παπα­δά­κης, μέλος της ΚΕ και ευρω­βου­λευ­τής του ΚΚΕ.
Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την «Εφη­με­ρί­δα των Συντακτών».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα