Με αφορμή το γιορτασμό της 25ης του Μάρτη

Γρά­φει η Ελέ­νη Κακνα­βά­του //

Από την κατάρ­γη­ση των παρε­λά­σε­ων (δηλώ­σεις Κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ) στο γιορ­τα­σμό της επε­τεί­ου της Ελλη­νι­κής Επα­νά­στα­σης με το λαό και το στρα­τό μαζί! Για πρώ­τη φορά παρέ­λα­ση χωρίς κάγκε­λα με ντα­ού­λια και βιο­λιά! Μερι­κοί το προ­βάλ­λουν, λες κι έγι­νε καμιά επανάσταση.

Πέρα από τους όποιους συνειρ­μούς που γίνο­νται με τις αλή­στου μνή­μης παρε­λά­σεις στρα­τού και λαού με τυμπα­νο­κρου­σί­ες και πανη­γύ­ρια στη περί­ο­δο της χού­ντας 1967, ανη­συ­χία προ­κα­λεί το γεγο­νός ότι μια «αρι­στε­ρή» κυβέρ­νη­ση εμφα­νί­ζε­ται να επι­λέ­γει για στή­ρι­ξη της πολι­τι­κής της αυτούς τους τρό­πους. Δηλα­δή την έγερ­ση του εθνι­κού συναι­σθή­μα­τος και την δήθεν ενό­τη­τα λαού και στρα­τού με αφορ­μή το γιορ­τα­σμό της Ελλη­νι­κής Επα­νά­στα­σης. Η επι­λο­γή του ΣΥΡΙΖΑ να συγκυ­βερ­νή­σει με τους ΑΝΕΛ, κόμ­μα με γνω­στές εθνι­κι­στι­κές κορώ­νες στην πολι­τι­κή τους θέση και στις από­ψεις, δεν μπο­ρεί επί­σης να θεω­ρεί­ται αρι­στε­ρή επι­λο­γή. Μήπως δεν είναι άνευ σημα­σί­ας κι η παρέμ­βα­ση της Προ­έ­δρου της Βου­λής με την υιο­θέ­τη­ση της πρό­τα­σης της ΧΑ για ονο­μα­στι­κή ψηφο­φο­ρία πρό­σφα­τα στη Βουλή;

Με τις γιορ­τές αυτού του είδους η κυβέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να εμφυ­σή­σει στη συνεί­δη­ση του λαού ότι υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του, ότι ο λαός δεν είναι πια οργι­σμέ­νος με την κυβέρ­νη­ση του κι επο­μέ­νως οι κυβερ­νώ­ντες δε χρειά­ζο­νται κάγκε­λα που να τους χωρί­ζουν από το λαό κι ότι ο στρα­τός, όπως και το κρά­τος, έγι­νε τώρα φιλο­λαϊ­κό ενώ κι ο αστυ­νό­μος της γει­το­νιάς θα είναι «φιλο­λαϊ­κός» μεθαύριο.

Λοι­πόν, ας ξεκα­θα­ρί­σου­με κάποια πράγ­μα­τα. Ο στρα­τός είναι ένας θεσμός με αυστη­ρή οργά­νω­ση και ιεραρ­χία, για­τί έτσι μπο­ρεί να υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρχου­σας τάξης. Είναι ο θεσμός της επι­βο­λής της σε όσους αυτή η τάξη εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται, στους εργα­ζό­με­νους και κυρί­ως στην εργα­τι­κή τάξη. Αν ο λαός είναι στην εξου­σία, αν υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κή λαϊ­κή εξου­σία, δηλα­δή δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του, ο στρα­τός ( πχ ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός στην ΕΣΣΔ) υπε­ρα­σπί­ζε­ται την Επα­νά­στα­ση και τις κατα­κτή­σεις του λαού στο Σοσια­λι­σμό, όπως έγι­νε στο β’ παγκό­σμιο πόλε­μο ενά­ντια στο φασι­σμό- ναζι­σμό. Έτσι μετά τη μεγά­λη αντι­φα­σι­στι­κή νίκη των λαών ο στρα­τός στην ΕΣΣΔ και σε άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες τιμού­σε σε κάθε επέ­τειο αυτούς που έδω­σαν τη ζωή τους για τη Νίκη ενά­ντια στο φασι­σμό. Εκεί ο λαός γιόρ­τα­ζε στους δρό­μους την επέ­τειο της Νίκης μαζί με τον Κόκ­κι­νο στρα­τό, ένιω­θε περή­φα­νος στις παρελάσεις.

Εδώ στη χώρα μας τι συμ­βαί­νει; Ο Στρα­τός υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων, ανή­κει στο ΝΑΤΟ, ακο­λου­θεί τις δια­τα­γές του στρα­τη­γεί­ου του οργα­νι­σμού αυτού , όπως κι αυτού των Βρυ­ξελ­λών. Στο βωμό των συμ­φε­ρό­ντων του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, που στις μέρες μας οξύ­νο­νται, έχουν θυσια­στεί χιλιά­δες στρα­τευ­μέ­να παι­διά του λαού μας του­λά­χι­στον μετά τον Α’ παγκό­σμιο πόλε­μο για να μην ανα­φερ­θού­με σε παλιό­τε­ρες περιό­δους. Αυτά τα συμ­φέ­ρο­ντα των ιμπε­ρια­λι­στών, έχει απο­δει­χτεί πολ­λά­κις στο πρό­σφα­το αυτό παρελ­θόν, όχι μόνο δεν ταυ­τί­ζο­νται με του λαού αλλά εμπλέ­κουν το λαό σε επι­κίν­δυ­να παι­χνί­δια. Επο­μέ­νως λαός και στρα­τός δεν μπο­ρεί αλλη­λο­ϋ­πο­στη­ρί­ζο­νται παρά μόνο, αν ο στρα­τός γίνει επα­να­στα­τι­κός και πάει με το μέρος του λαού.

Πέρα από αυτό , το οποίο πρέ­πει να είναι ξεκά­θα­ρο στη συνεί­δη­ση της εργα­τι­κής τάξης και των συνο­δοι­πό­ρων της, ο λαός δεν θα πρέ­πει να δώσει έρει­σμα ώστε να θεω­ρη­θεί η συμ­με­το­χή του στις γιορ­τές αυτές ως έγκρι­ση για να συνε­χι­στεί η ίδια πολι­τι­κή, να σφί­ξει πάλι η θηλιά που του ετοι­μά­ζουν είτε είναι ροζ αυτή τη φορά είτε μπλε, πρά­σι­νη ή μαύ­ρη σε άλλη περίπτωση.

Τιμώ­ντας τους Επα­να­στά­τες της λευ­τε­ριάς του λαού μας, να διεκ­δι­κή­σει να φύγει η Ελλά­δα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ . Για­τί όπως λέει κι ο ποιητής :

Σε τού­τα εδώ τα μάρμαρα
κακιά σκου­ριά δεν πιάνει
μήδ’ αλυ­σί­δα στου Ρωμιού
και στ’ αγε­ριού το πόδι.