Με μεγάλο σεβασμό και υπερηφάνεια το ΚΚΕ αποχαιρετά τον σύντροφο Διαμαντή Μαυροδόγλου

⬛   “Έφυ­γε” χτες από τη ζωή, πλή­ρης ημε­ρών, ο σύντρο­φος Δια­μα­ντής Μαυ­ρο­δό­γλου, σκορ­πί­ζο­ντας θλί­ψη στο Κόμ­μα και σε όσους πορεύ­τη­καν μαζί τα 79 χρό­νια που υπήρ­ξε μέλος του ΚΚΕ. Για τον θάνα­τό του η ΚΕ του ΚΚΕ εξέ­δω­σε την παρα­κά­τω ανακοίνωση:

«Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή απο­χαι­ρε­τά με μεγά­λο σεβα­σμό και περη­φά­νια τον σύντρο­φο Δια­μα­ντή Μαυ­ρο­δό­γλου, για δεκα­ε­τί­ες στέ­λε­χος του ΚΚΕ και του εργα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, ο οποί­ος “έφυ­γε” σήμε­ρα από τη ζωή πλή­ρης ημερών.

Απο­χαι­ρε­τά τον αγω­νι­στή της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, τον ανυ­πο­χώ­ρη­το κομ­μου­νι­στή στις φυλα­κές και τους τόπους εξο­ρί­ας, τον πρω­το­πό­ρο συν­δι­κα­λι­στή, τον βου­λευ­τή του ΚΚΕ, τον επί χρό­νια πρό­ε­δρο της Ομο­σπον­δί­ας Οικο­δό­μων και μετέ­πει­τα της Ομο­σπον­δί­ας των Συντα­ξιού­χων του ΙΚΑ.

Ο σύντρο­φος Δια­μα­ντής Μαυ­ρο­δό­γλου γεν­νή­θη­κε το 1924 στο Ελλη­νι­κό Αττι­κής από πατέ­ρα αγρό­τη και μητέ­ρα κόρη δασκά­λου. Τελειώ­νο­ντας το δημο­τι­κό σχο­λείο, πήγε για δύο χρό­νια στη Σεβα­στο­πού­λειο Τεχνι­κή Σχο­λή, στους Αμπε­λό­κη­πους, απ’ όπου ανα­γκά­στη­κε να δια­κό­ψει για να βγει στη δου­λειά στα 15 του χρόνια.

Το 1943 θα κατα­φύ­γει μαζί με τη μητέ­ρα του στην Ηλιού­πο­λη, για­τί οι Γερ­μα­νοί βομ­βάρ­δι­ζαν τη συνοι­κία που έμε­νε, γνω­ρί­ζε­ται με αγω­νι­στές της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και οργα­νώ­νε­ται στην ΕΠΟΝ και αργό­τε­ρα στον ΕΛΑΣ. Στις αρχές του 1944 γίνε­ται μέλος του ΚΚΕ. Παίρ­νει μέρος σε πολ­λές μάχες των ανα­το­λι­κών συνοι­κιών, στα Δεκεμ­βρια­νά και ακο­λού­θη­σε στην υπο­χώ­ρη­ση. Η Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας τον βρή­κε στη Λάρισα.

Μετά την επι­στρο­φή, μαζί με άλλους συντρό­φους ανα­συ­γκρο­τούν την ΚΟΒ Ηλιού­πο­λης και εκλέ­γε­ται μέλος του Γρα­φεί­ου της. Τον Ιού­νη του 1945 ομά­δα χιτών επι­τί­θε­ται το βρά­δυ στο σπί­τι του. Τον παίρ­νουν στο βου­νό όπου τον βασα­νί­ζουν, με απο­τέ­λε­σμα να μεί­νει αρκε­τές μέρες στο νοσοκομείο.

Στις αρχές του 1946 δου­λεύ­ει στην 6η Αχτί­δα και εκλέ­γε­ται αντι­πρό­σω­πος στην Αχτι­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη για το 7ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος. Την περί­ο­δο αυτή είχαν συγκρο­τη­θεί και οι ομά­δες αυτο­ά­μυ­νας και ήταν υπεύ­θυ­νος της συνοικίας.

Το καλο­καί­ρι του 1946 πιά­νει δου­λειά σε εργο­στά­σιο βυρ­σο­δε­ψί­ας. Τον Οκτώ­βρη του 1946 πιά­νε­ται από χωρο­φύ­λα­κες και χίτες που πολιορ­κούν το σπί­τι, τον χτυ­πούν μπρο­στά στη μητέ­ρα του και ενώ προ­σπα­θεί να τους ξεφύ­γει, τον τραυ­μα­τί­ζουν στο πόδι.

Μετά το νοσο­κο­μείο, όπου έμει­νε έναν μήνα, φυλα­κί­ζε­ται στις φυλα­κές Χατζη­κώ­στα, τον βάζουν στην απο­μό­νω­ση και προ­χω­ρά σε 8 μέρες απερ­γί­ας πεί­νας. Δικά­ζε­ται έξι χρό­νια για παρά­νο­μη κατο­χή όπλων, το ίδιο και η μητέ­ρα του σε δυό­μι­σι χρό­νια και δήμευ­ση της περιου­σί­ας τους. Απο­φυ­λα­κί­ζε­ται το 1950 και συν­δέ­ε­ται με το Κόμμα.

Το 1952 πιά­νει δου­λειά στο ίδιο βυρ­σο­δε­ψείο, γρά­φε­ται στο σωμα­τείο και εκλέ­γε­ται γραμ­μα­τέ­ας και υπεύ­θυ­νος στον χώρο του δέρ­μα­τος στο συν­δι­κα­λι­στι­κό τμή­μα της ΕΔΑ.

Το 1962 απο­λύ­ε­ται εξαι­τί­ας της συν­δι­κα­λι­στι­κής του δρά­σης. Δεν βρί­σκει δου­λειά λόγω της πολι­τι­κής του δρά­σης, με απο­τέ­λε­σμα να γίνει οικο­δό­μος, μωσαϊ­κός. Εκλέ­γε­ται στο Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του Σωμα­τεί­ου Μωσαϊ­κών ενώ είναι μέλος στο Γρα­φείο του Τομέα Οικο­δό­μων της ΕΔΑ.

• Στις δημο­τι­κές εκλο­γές πριν από τη δικτα­το­ρία εκλέ­γε­ται σύμ­βου­λος στην Κοι­νό­τη­τα Ελληνικού.

Το 1965 με από­φα­ση του ΚΚΕ δημιουρ­γού­νται οι πρώ­τες παρά­νο­μες κομ­μα­τι­κές ομά­δες και είναι ανά­με­σα στους πρώ­τους που συγκρο­τούν την κομ­μα­τι­κή ομά­δα των οικοδόμων.

Με την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας πιά­νε­ται από την πρώ­τη μέρα. Από τη Φιλα­δέλ­φεια πήγε στη Γιού­ρα, όπου έκα­νε πάνω από δύο χρό­νια και μετά μαζί με άλλους χίλιους δια­κό­σιους αγω­νι­στές εξο­ρί­ζε­ται στο Λακ­κί της Λέρου. Με τη διά­σπα­ση του Κόμ­μα­τος το 1968, χωρίς ταλα­ντεύ­σεις, τάσ­σε­ται με τις απο­φά­σεις της 12ης Ολο­μέ­λειας. Απο­λύ­ε­ται τον Αύγου­στο του 1970 και αμέ­σως συν­δέ­ε­ται με το Κόμμα.

Μετά τη μετα­πο­λί­τευ­ση, κομ­μα­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά χρε­ώ­νε­ται στον κλά­δο των οικο­δό­μων. Συμ­βάλ­λει στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των σωμα­τεί­ων που διέ­λυ­σε η χού­ντα και στη δημιουρ­γία της συντο­νι­στι­κής επι­τρο­πής και αργό­τε­ρα στο πέρα­σμα της διοί­κη­σης της Ομο­σπον­δί­ας Οικο­δό­μων στα χέρια των ταξι­κών δυνά­με­ων. Εκλέ­γε­ται πρό­ε­δρος της Ομο­σπον­δί­ας Οικο­δό­μων μέχρι το 1985.

Στο 10^ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και επανεκλέγεται στο 11^ο, 12^ο και 15^ο Συνέδριο.

Τον Νοέμ­βρη του 1977 εκλέ­γε­ται βου­λευ­τής του Κόμ­μα­τος, θέση που δια­τή­ρη­σε μέχρι το 1989.

Τον Νοέμ­βρη του 1989 συντα­ξιο­δο­τεί­ται και το 1992 εκλέ­γε­ται πρό­ε­δρος στη διοί­κη­ση της Ομο­σπον­δί­ας Συντα­ξιού­χων του ΙΚΑ για πολ­λά χρόνια.

Ο σύντροφος Διαμαντής Μαυροδόγλου, υπηρετώντας τους σκοπούς και τις αξίες του ΚΚΕ, του κόμματος της εργατικής τάξης, της τάξης του, αφήνει πίσω του μια πλούσια αγωνιστική κληρονομιά, παίρνει επάξια τη θέση του δίπλα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης.

Εκφρά­ζου­με τα συλ­λυ­πη­τή­ριά μας στα παι­διά του, συντρό­φους Ζαφεί­ρη και Δώρα, και στον εγγο­νό του σύντρο­φο Σταύρο».