«Ώρα, βρό­ντα τα συν­θή­μα­τά του κεραυνούς -
μήπως θα το ρίξου­με στα κλάματα;
Λένιν ζωντα­νό­τε­ρος κι απ’ τους ζωντανούς
Είναι η γνώ­ση μας, η δύνα­μη και τ’ άρμα­τα»
Β. Μαγια­κόφ­σκι για τον Βλα­ντι­μίρ Ίλιτς Λένιν
Αφιε­ρω­μέ­νο στο ΚΚΣΕ

Χρό­νος – αρχή μια ιστο­ρία για τον Λένιν.
Όχι όμως για­τί έπε­σα σε θλίψη
ΟΧΙ ‑συνει­δη­τός πόνος ΝΑΙ!
Τα συν­θή­μα­τα του Λένιν ανεμίζουν.

Τώρα περισ­σό­τε­ρο από ζωντανός.
Το μάθα­με πια, εξου­σία με τα όπλα!
Θα ζήσεις πάντα!
Σαν θυμω­μέ­νη καται­γί­δα,
πριν ανα­τεί­λει ο ήλιος | είναι κοντά,
Καθα­ρί­ζο­ντας τα φύκια
από την πρά­σι­να λάσπη της μέδουσας.

Τι έκα­νε; Ποιός είναι αυτός;
Για­τί τέτοια τιμή;

Το ρολόι είναι μικρό “ημε­ρο­λο­για­κό”
Μιλά­με – για “επο­χές” για και­ρούς δοξασμένους

Ο Μαγια­κόφ­σκι άρχι­σε να γρά­φει το μακρο­σκε­λές ποί­η­μα “Λένιν” στα τέλη του 1923 και το ολο­κλή­ρω­σε το φθι­νό­πω­ρο του 1924, σε ηλι­κία μόλις είκο­σι τεσ­σά­ρων ετών. Τού­τη η φοβε­ρή ελε­γεία, που κατέ­χει εξέ­χου­σα θέση μέσα στο όλο έργο του, συνι­στά τον ακρο­γω­νιαίο λίθο της πολι­τι­κής του ποί­η­σης· είναι ένα οικο­δό­μη­μα πανύ­ψη­λο, στην κορυ­φή του οποί­ου ανε­μί­ζει σαν σημαία ο φλο­γε­ρός “κόκ­κι­νος πατριω­τι­σμός” του.

Προ­ση­λω­μέ­νος στα “αρχέ­γο­να αλλά τρο­με­ρά όπλα του στί­χου”, δηλα­δή στο ρυθ­μό και στη ρίμα που χαρα­κτη­ρί­ζουν δια­χρο­νι­κά τη ρωσι­κή παρά­δο­ση, εξι­στο­ρεί μια περί­ο­δο δια­κο­σί­ων χρό­νων, από την εμφά­νι­ση του καπι­τα­λι­σμού και του προ­λε­τα­ριά­του ως την επα­νά­στα­ση του 1917 και την εγκα­θί­δρυ­ση της σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας. Η τελευ­ταία έγι­νε η μού­σα του νεα­ρού ποι­η­τή και την τρα­γού­δη­σε με το ίδιο πάθος που τρα­γού­δη­σαν οι μεγά­λοι ποι­η­τές τις δικές τους “Βεα­τρί­κες”.

Η κοσμο­γο­νι­κή εκεί­νη επο­χή που γέν­νη­σε αυτό το έργο δεν έχει να επι­δεί­ξει άλλο ποι­η­τι­κό κεί­με­νο που να την εκφρά­ζει τόσο γνή­σια κι από­λυ­τα, που να απο­δί­δει με τέτοια έντα­ση το ρίγος της, όπως αυτή η μεγα­λό­στο­μη “Λενι­νιά­δα”, που εδώ παρου­σιά­ζε­ται στην πλή­ρη, μη λογο­κρι­μέ­νη εκδο­χή της.

«Τέλειω­σα το ποί­η­μα “Β. Ι. Λένιν”. Το χει­ρό­γρα­φο το διά­βα­σα σε πολ­λές εργα­τι­κές συγκε­ντρώ­σεις. Πολύ το ’χα φοβη­θεί αυτό το έργο.
Για­τί είναι πολύ εύκο­λο να γλι­στρή­σεις στην απλή πολι­τι­κή έκθε­ση. Η συμπε­ρι­φο­ρά του εργα­τι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου με γέμι­σε χαρά. Και μου στέ­ριω­σε την πίστη ότι το έργο αυτό είναι χρήσιμο».

(…)
Ξέρω έναν εργάτη
που γράμ­μα­τα δε νογάει.
Δεν γεύτηκε
μήτε τ’ αλφά­βη­του τ’ αλάτι.
όμως άκου­σε κάποτε,
τον Λένιν να μιλάει,
κι όλα τα κατάλαβε
το μυα­λό του εργάτη.
Άκουσα
κάποιου χωριά­τη απ’ τη Σιβηρία
την ιστορία.
Σηκώ­θη­καν, με τα ντουφέκια
πήραν τη γη,
την καρπίσαν.

Για τον Λένιν
δεν είχαν ούτε δια­βά­σει, ούτε ακούσει,
μα λενινιστές
κιό­λας όλοι τους ήσαν.
Είδα βουνά,
που βλα­στά­ρι δε βγαίνει.
Μονά­χα το σύννεφο
στα βρά­χια σκοντάφτει.
Κι εκα­τό βέρ­στια πιο πέρα
κάποιος ερη­μί­της να μένει,
που στα κου­ρέ­λια του,
το σήμα του Λένιν
αστράφτει.
Θα μου πούνε ―
πως μιλώ για κονκάρδες
που τα κορί­τσια τις καρφώνουν
στο ρού­χο τους κοκέτικα
παρα­ξε­νιές της ζωής.

Μα όχι ―
δεν είναι κονκάρδες
είναι η καρ­διά η ίδια
που ανά­βει το ρούχο,
και λάμπει γεμάτη
αγά­πη για τον Ιλίτς

Αυτό
δεν εξηγείται
με της εκκλη­σί­ας τα τεφτέρια,
κι ούτε κάνας θεός τον πρόσταξε:

Γίνου ο εκλεκτός!
Με ανθρώ­πι­νο βήμα,
με εργά­τη χέρια,
με το δικό του μυαλό
πήρε το δρόμο
αυτός.(…)

21 Γενά­ρη 1924
Η καρ­διά του Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Ουλιά­νοφ, του Λένιν, ηγέ­τη του προ­λε­τα­ριά­του της Ρωσί­ας αλλά και της παγκό­σμιας εργα­τι­κής τάξης, παύ­ει να χτυ­πά.

Ο άνθρω­πος που το όνο­μά του έγι­νε σύμ­βο­λο για την παγκό­σμια εργα­τι­κή τάξη, μαζί με αυτά των Μαρξ και Ενγκελς, είχε γεν­νη­θεί στις 22/4/1870 στην πόλη Σιμπίρσκ στον Βόλγα.

Ο Λένιν, ως θεω­ρη­τι­κός της επι­στη­μο­νι­κής κοσμο­θε­ω­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης, μελε­τώ­ντας τα έργα των Μαρξ — Ενγκελς ανέ­πτυ­ξε παρα­πέ­ρα τον μαρ­ξι­σμό στην επο­χή του ανώ­τα­του στα­δί­ου του καπι­τα­λι­σμού, δηλα­δή του ιμπε­ρια­λι­σμού, και παράλ­λη­λα ανέ­πτυ­ξε τις θεω­ρη­τι­κές βάσεις της οικο­δό­μη­σης της νέας κοι­νω­νί­ας, του σοσια­λι­σμού. Ετσι, δίκαια ο Λένιν καθιε­ρώ­θη­κε μαζί με τους Μαρξ — Ενγκελς ως ένας από τους θεμε­λιω­τές της κοσμο­θε­ω­ρί­ας του επι­στη­μο­νι­κού κομμουνισμού.

Ο Λένιν δεν ήταν μόνο θεω­ρη­τι­κός του μαρ­ξι­σμού, αλλά συμ­με­τεί­χε ο ίδιος άμε­σα στην πρα­κτι­κή δρά­ση για την επα­να­στα­τι­κή ανύ­ψω­ση της εργα­τι­κής τάξης, επέ­με­νε στην ίδρυ­ση του δικού της κόμ­μα­τος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επε­ξερ­γά­στη­κε, τις αρχές του Κόμ­μα­τος Νέου Τύπου, τις αρχές του δημο­κρα­τι­κού συγκε­ντρω­τι­σμού και του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, σε συν­δυα­σμό με την επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, θέτο­ντας στο πρό­γραμ­μά του την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας με την εγκα­θί­δρυ­ση της δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του.

Ήταν επί­μο­νος στην αρχή του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού και στην ενιαία πάλη των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των ενά­ντια στον διε­θνή καπι­τα­λι­σμό, με απο­φα­σι­στι­κή συμ­βο­λή στην ίδρυ­ση της Γ’ Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς το 1919.

Ήταν φανα­τι­κός πολέ­μιος κάθε ανα­θε­ω­ρη­τι­κής και ρεφορ­μι­στι­κής δια­στρέ­βλω­σης της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας. Θεω­ρού­σε ως έναν από τους πιο βασι­κούς όρους για τη νίκη της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης την αδιάλ­λα­κτη πάλη ενά­ντια στον οπορ­του­νι­σμό. Ως ηγέ­της του ΣΔΕΚΡ, επι­κε­φα­λής της Κεντρι­κής του Επι­τρο­πής, καθο­δή­γη­σε την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση και ήταν ο ηγέ­της του πρώ­του στον κόσμο εργα­τι­κού κράτους

Στις 21 Γενά­ρη 1924, ώρα 6.50 το βρά­δυ, ο Βλα­ντί­μιρ Ιλίτς Λένιν άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή στο Γκόρ­κι. Η είδη­ση ήταν ανα­πά­ντε­χη, όχι τόσο για­τί κανείς δεν ήταν έτοι­μος να απο­δει­χτεί ένα τέτοιο γεγο­νός ως πραγ­μα­τι­κό, αλλά κυρί­ως επει­δή λίγες ημέ­ρες πριν η υγεία του είχε βελ­τιω­θεί αισθη­τά κι άρχι­σαν να δια­τυ­πώ­νο­νται υπο­θέ­σεις ότι όλα όδευαν προς την πλή­ρη ανάρρωση.

Δύο ημέ­ρες πριν επέλ­θει το μοι­ραίο, στις 19 Γενά­ρη, ανοί­γο­ντας τις εργα­σί­ες του XI Συνε­δρί­ου των Σοβιέτ, ο Μ. Ι. Καλί­νιν ανα­κοί­νω­σε ότι «οι μεγά­λοι ειδι­κοί για­τροί που νοση­λεύ­ουν τον Λένιν εκφρά­ζουν την ελπί­δα ότι ο Βλα­ντί­μιρ Ιλίτς θα επι­στρέ­ψει στην κρα­τι­κή και πολι­τι­κή δρά­ση». Δυστυ­χώς, τίπο­τα απ’ όλα αυτά δεν έμελ­λε να πραγματοποιηθεί.

Η Ευδο­κία Ιβά­νοβ­να Σιρ­νό­βα, που δού­λε­ψε στο σπί­τι των Ουλιά­νοφ από το Μάρ­τη του 1923 έως το 1924, γρά­φει στις ανα­μνή­σεις της για την τρα­γι­κή εκεί­νη ημέ­ρα που ο Λένιν συνά­ντη­σε το θάνα­το: «Το πρωί, όπως πάντα, του πήγα τον καφέ του, κι εκεί­νος υπο­κλί­θη­κε ευγε­νι­κά, πέρα­σε δίπλα από το τρα­πέ­ζι, μα δεν κάθι­σε να πιει τον καφέ του, μόνο μπή­κε στο δωμά­τιό του και ξάπλω­σε. Τον περί­με­να ως τις 4 η ώρα με ζεστό καφέ, όλο και πίστευα πως θα ξυπνή­σει, πως θα τον πιει. Αλλά δεν ήταν πια καλά. Μου ζήτη­σαν μπο­τί­λιες με ζεστό νερό… Ως να τις γεμί­σουν, κι ως να τις πάνε, δεν του χρειά­ζο­νταν πια… Τρέ­χω απά­νω, κοι­τά­ζω, η Μαρία Ιλί­νι­τσ­να ήταν αγνώ­ρι­στη, στο πρό­σω­πό της είχε απλω­θεί μαύ­ρη απελ­πι­σία. Βλέ­πω που ήταν χάλια…

Τι έχε­τε; Τη ρωτάω.

Για τον Βολό­ντιά μας δεν υπάρ­χουν ελπί­δες, ήταν το μόνο που είπε.

Άρχι­σα να την καθη­συ­χά­ζω. Εκεί­νη μπή­κε βια­στι­κά στο διπλα­νό δωμά­τιο κι έβα­λε τα κλά­μα­τα. Τότε έτρε­ξα στον Βλα­ντί­μιρ Ιλίτς, τι να δω… Κοι­τά­ζω όλοι οι για­τροί κρά­τα­γαν τα κεφά­λια τους, κι οι νοσο­κό­μοι στις γωνιές όλοι κλαί­νε. Μπή­κα στο δωμά­τιο… Η Ναντιέζ­να Κων­στα­ντί­νο­βα καθό­ταν δίπλα του, στο κρε­βά­τι και του κρα­τού­σε το χέρι…».

Στο ιατρι­κό δελ­τίο που βεβαί­ω­νε το θάνα­το του Λένιν, ανα­φε­ρό­ταν πως βάση της αρρώ­στιας του ήταν η έντο­νη σκλή­ρω­ση των αγγεί­ων του εγκε­φά­λου, εξαι­τί­ας της υπερ­βο­λι­κά εντα­τι­κής πνευ­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Άμε­ση αιτία θανά­του ήταν η εγκε­φα­λι­κή αιμορραγία.

Πιο ζωντανός απ’ τους ζωντανούς

Η είδη­ση του θανά­του του ΛΕΝΙΝ μετα­δό­θη­κε από το σοβιε­τι­κό ραδιό­φω­νο στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση και σ’ όλο τον κόσμο στις 22 Γενά­ρη 1924, στις 6 το πρωί.

Η ΚΕ του Μπολ­σε­βί­κι­κου Κόμ­μα­τος, μετά από έκτα­κτη συνε­δρί­α­σή της, απηύ­θυ­νε έκκλη­ση «Προς το κόμ­μα, όλους τους εργα­ζό­με­νους», όπου ανέ­φε­ρε πως μετά τον Μαρξ η ιστο­ρία του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού κινή­μα­τος δεν είχε ανα­δεί­ξει μια τόσο γιγά­ντια μορ­φή σαν τον Λένιν.

«Ο,τι πραγ­μα­τι­κά μεγά­λο και ηρω­ι­κό έχει το προ­λε­τα­ριά­το — έλε­γε η έκκλη­ση — ατρό­μη­το μυα­λό, θέλη­ση σιδε­ρέ­νια, αλύ­γι­στη, επί­μο­νη θέλη­ση που δαμά­ζει τα πάντα, ιερό μίσος, μίσος θανά­σι­μο ενά­ντια στη σκλα­βιά και την κατα­πί­ε­ση, επα­να­στα­τι­κό πάθος, που μετα­κι­νεί βου­νά, απε­ριό­ρι­στη πίστη στις δημιουρ­γι­κές δυνά­μεις των μαζών, τερά­στια οργα­νω­τι­κή μεγα­λο­φυία, όλα αυτά βρή­καν τη μεγα­λειώ­δη ενσάρ­κω­σή τους στον Λένιν, που το όνο­μά του έγι­νε σύμ­βο­λο του νέου κόσμου από τη Δύση ως την Ανα­το­λή, από το Νότο ως το Βορ­ρά». Στις 23 Γενά­ρη σχε­τι­κή προ­κή­ρυ­ξη εξέ­δω­σε και η Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της ΚΔ, με την οποία καλού­σε τα εκα­τομ­μύ­ρια των συνα­γω­νι­στών και οπα­δών της σε όλο τον κόσμο να ακο­λου­θή­σουν τις υπο­θή­κες του Λένιν.

«Το θλι­βε­ρόν άγγελ­μα που από προ­χθές εβύ­θι­σε εις την αγω­νί­αν την εργα­τι­κήν τάξιν όλου του κόσμου αλη­θεύ­ει. Ο ΛΕΝΙΝ πέθα­νε στις 21 τρ. υπο­κύ­ψας στο μοι­ραίο έπει­τα από πολυ­χρό­νιον αρρώ­στιαν», έγρα­φε σε ολο­σέ­λι­δο πρω­το­σέ­λι­δο άρθρο του στο «Ρ» εκεί­νες τις ημέ­ρες ο Γ. Κορ­δά­τος.
Και κατέ­λη­γε: «Σφίγ­γο­ντας την καρ­διά τους από στυ­γνήν αγω­νί­αν, άφα­τον λύπην, οι Ρώσοι εργά­τες και χωρι­κοί που θα προ­πέμ­ψουν σήμε­ρα το ΛΕΝΙΝ με τις μεγα­λύ­τε­ρες τιμές στην τελευ­ταία του κατοι­κί­αν, είμα­στε βέβαιοι πως θα ορκι­στούν — και μαζί τους όλοι οι εργά­τες του κόσμου — να φανούν μικροί Λένιν στον κύκλο της δρά­σε­ώς των και να μοιά­σουν έστω και λίγο τον φλο­γε­ρό­τε­ρον κήρυ­κα του διε­θνούς κομ­μου­νι­σμού, αλλά και τον επα­να­στά­την και Από­στο­λον τον μεγα­λύ­τε­ρον απ’ όσους γνώ­ρι­σαν οι αιώ­νες».

Από το Γκόρ­κι η σορός του Λένιν μετα­φέρ­θη­κε στις 23 του Γενά­ρη στη Μόσχα και τοπο­θε­τή­θη­κε για δημό­σια απο­τί­μη­ση φόρου τιμής στην Αίθου­σα με τις Κολό­νες του Μεγά­ρου των Συν­δι­κά­των. Εκεί έμει­νε μέχρι τις 27 του μηνός. Μια μέρα πριν, στις 26 Γενά­ρη, το Συνέ­δριο των Σοβιέτ οργά­νω­σε έκτα­κτη σύνο­δο προς τιμήν του εκλι­πό­ντος ηγέ­τη του. Εκεί, από τα κεντρι­κά στε­λέ­χη των μπολ­σε­βί­κων, μίλη­σαν ο Καλί­νιν, η Ν. Κρούπ­σκα­για, ο Ζινό­βιεφ και ο Στά­λιν. Μίλη­σαν, επί­σης, η Κλά­ρα Τσέτ­κιν, ο Ν. Ναρι­μά­νοφ και άλλοι. Στην ομι­λία του, ο Στά­λιν έδω­σε όρκο εκ μέρους του κόμ­μα­τος ότι οι μπολ­σε­βί­κοι θα υπε­ρα­σπί­ζο­νταν τις λενι­νι­στι­κές υπο­θή­κες, θα φύλα­γαν καθα­ρό τον τίτλο του μέλους του κόμ­μα­τος, θα δια­φύ­λατ­ταν σαν κόρη οφθαλ­μού την ενό­τη­τά του, θα υπε­ρά­σπι­ζαν και θα στε­ρέ­ω­ναν τη δικτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριά­του και την εργα­το­α­γρο­τι­κή συμ­μα­χία, θα πλά­ται­ναν την ένω­ση των σοβιε­τι­κών δημο­κρα­τιών και θα έμε­ναν πιστοί στις αρχές της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς.

«Σου ορκι­ζό­μα­στε, σύντρο­φε Λένιν, ότι δε θα λυπη­θού­με τη ζωή μας για να στε­ρε­ώ­νου­με και να πλα­ταί­νου­με την ένω­ση των εργα­ζο­μέ­νων όλου του κόσμου, την Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνή», ήταν η κατά­λη­ξη του λόγου του Στά­λιν.

Στις 27 Γενά­ρη η σορός του Λένιν μετα­φέρ­θη­κε στην Κόκ­κι­νη Πλα­τεία και στις 4 η ώρα το από­γευ­μα τοπο­θε­τή­θη­κε στο Μαυσωλείο.

Ο θάνα­τός του Λένιν, έγρα­φε αργό­τε­ρα ο Μ. Γκόρ­κι, «υπο­γραμ­μί­ζει ακό­μα πιο καθα­ρά στα μάτια της υφη­λί­ου την αξία του — την αξία του αρχη­γού του παγκό­σμιου προλεταριάτου».

Η συνε­χής δημιουρ­γι­κή αξιο­ποί­η­ση της λενι­νι­στι­κής μεθό­δου και πεί­ρας, στην καθη­με­ρι­νή πολι­τι­κή δρά­ση, πρέ­πει να απο­τε­λεί μόνι­μο μέλη­μα των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομμάτων

Οι εξε­λί­ξεις που βιώ­νου­με αυτήν την περί­ο­δο, και με αφορ­μή την παν­δη­μία του κορο­νοϊ­ού και τη νέα διε­θνή οικο­νο­μι­κή ύφε­ση, δεί­χνουν, και για μια ακό­μα φορά επι­βε­βαιώ­νουν, τις λενι­νι­στι­κές υπο­δεί­ξεις και ανα­λύ­σεις ότι ο πραγ­μα­τι­κός κίν­δυ­νος για όλους τους λαούς του κόσμου είναι ο καπι­τα­λι­σμός.

Διό­τι, δεν έρχε­ται μόνο σε όλο και μεγα­λύ­τε­ρη αντί­θε­ση με τις ανά­γκες των ανθρώ­πων, της ίδιας της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης, αλλά προ­κα­λεί διαρ­κώς, και σε μαζι­κή κλί­μα­κα, ανε­πα­νόρ­θω­τες κατα­στρο­φές σε όλους τους τομείς, εξαι­τί­ας της μεγά­λης όξυν­σης των αντι­φά­σε­ων και των αντι­θέ­σε­ών του.

Σήμε­ρα, είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­το ότι η υγεία του λαού, η φρο­ντί­δα, η προ­στα­σία, η ασφά­λεια είναι ασυμ­βί­βα­στα με το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, το αδη­φά­γο κεφά­λαιο, τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο παραγωγής.

Στις συν­θή­κες της παν­δη­μί­ας, έχει απο­κα­λυ­φθεί πλέ­ρια η γύμνια του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος διε­θνώς, όλη η σαπί­λα του πολι­τι­κού συστή­μα­τος της δικτα­το­ρί­ας του κεφαλαίου.

Είναι η ώρα να δυνα­μώ­σου­με την Κοι­νω­νι­κή Συμ­μα­χία, να δυνα­μώ­σει η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή γραμ­μή πάλης, να δυνα­μώ­σει η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση των κομ­μου­νι­στών, η δική μας απά­ντη­ση, η απά­ντη­ση του ελπι­δο­φό­ρου σοσια­λι­στι­κού αύριο.

Η ανα­γκαιό­τη­τα και επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού και της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης έρχο­νται και θα έρχο­νται όσο περ­νά­ει ο και­ρός στην επι­φά­νεια, με επι­τα­κτι­κό τρό­πο, με νέα δυνα­μι­κή όλο και πιο κοντά.

Το ΚΚΕ, μελε­τώ­ντας την πολύ­τι­μη αυτή πεί­ρα, τις παρα­κα­τα­θή­κες του Λένιν, την ίδια την πεί­ρα του ΔΚΚ μελέ­τη­σε και απο­τύ­πω­σε συμπε­ρά­σμα­τα σε επε­ξερ­γα­σί­ες και ντο­κου­μέ­ντα του.

Κατα­λή­ξα­με στο κρί­σι­μο συμπέ­ρα­σμα πως ο προσ­διο­ρι­σμός του πολι­τι­κού στό­χου, της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, πρέ­πει να γίνε­ται με βάση τον αντι­κει­με­νι­κό προσ­διο­ρι­σμό του χαρα­κτή­ρα της επο­χής που καθο­ρί­ζε­ται από το ποιας τάξης το κίνη­μα αντι­κει­με­νι­κά βρί­σκε­ται στο προ­σκή­νιο της κοι­νω­νι­κής εξέλιξης.

Η πεί­ρα και η θεω­ρη­τι­κή επε­ξερ­γα­σία του Λένιν και του Κόμ­μα­τος των Μπολ­σε­βί­κων, μαζί με την επα­να­στα­τι­κή πρά­ξη τους, την περί­ο­δο από την επα­νά­στα­ση του 1905 έως την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση του 1917, αφο­ρά όλες τις πλευ­ρές της δρά­σης ενός επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κόμ­μα­τος, που δεν χάνει το στό­χο της εργα­τι­κής εξουσίας.

Προ­σφέ­ρει πολύ­τι­μη πεί­ρα και για τη δου­λειά των κομ­μου­νι­στών σε πλα­τιές, ανώ­ρι­μες εργα­τι­κές — λαϊ­κές μάζες. Δεί­χνει τη συνε­χή και ταυ­τό­χρο­να αντι­φα­τι­κή κίνη­ση στην εξέ­λι­ξη της συμ­μα­χί­ας τους.

Διδά­σκει ότι οι ανε­βα­σμέ­νες αγω­νι­στι­κές, ακό­μα και επα­να­στα­τι­κές, δια­θέ­σεις συνυ­πάρ­χουν και με απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κές αντι­λή­ψεις και απόψεις.
Οι πιο στέ­ρε­ες βέβαια δια­θέ­σεις ανα­πτύσ­σο­νται ανά­με­σα στους βιο­μη­χα­νι­κούς εργά­τες, στην εργα­τι­κή τάξη.

Έχει, συνε­πώς, μεγά­λη σημα­σία η ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή πρω­το­πο­ρία, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, να επε­ξερ­γά­ζε­ται και να παρα­κο­λου­θεί στε­νά την πολι­τι­κή γραμ­μή, να παρεμ­βαί­νει ουσια­στι­κά και συγκε­κρι­μέ­να, ώστε να παίρ­νει επα­να­στα­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό η κίνη­ση εξε­γερ­μέ­νων μαζών, η αγω­νι­στι­κή δια­μαρ­τυ­ρία και η σχε­δια­σμέ­νη σύγκρου­ση, η ανα­τρε­πτι­κή δρά­ση, υπο­λο­γί­ζο­ντας ότι μέσα στις γραμ­μές του κινή­μα­τος δρουν δυνά­μεις που επη­ρε­ά­ζο­νται από την αστι­κή ιδε­ο­λο­γία, ένα πλή­θος μικρο­α­στι­κών ταλα­ντευό­με­νων δυνά­με­ων και που όλα αυτά τα μετα­φέ­ρουν και στις γραμ­μές της πρωτοπορίας.

Η συνε­χής ικα­νό­τη­τα προ­σαρ­μο­γής των Μπολ­σε­βί­κων με επι­κε­φα­λής τον Λένιν δεν τους οδή­γη­σε στο λαθε­μέ­νο μονο­πά­τι να σβή­σει η ουσία των στό­χων της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής και της εργα­τι­κής εξου­σί­ας. Η αντα­πό­κρι­ση σε κάθε καθή­κον λόγω της σωστής προ­σαρ­μο­γής σε αυτό το καθή­κον δεν πρέ­πει να οδη­γεί σε στα­δια­κή αλλα­γή του στρα­τη­γι­κού στό­χου εν ονό­μα­τι της προ­σαρ­μο­γής. Είναι κρί­σι­μο για κάθε Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα.

Αλλιώς γίνε­ται υπαρ­κτός ο κίν­δυ­νος να δια­χυ­θείς μέσα στις μάζες, να ενσω­μα­τω­θείς σε θέσεις εντός του συστή­μα­τος, να μετα­τρέ­ψεις τη στρα­τη­γι­κή σε συνε­χή ελιγ­μό και τακτι­κή. Ενώ την ίδια στιγ­μή πρέ­πει η κομ­μου­νι­στι­κή πρω­το­πο­ρία να προ­σέ­χει, ώστε να μην οδη­γη­θεί στην απο­μό­νω­ση, στην περι­χα­ρά­κω­ση, στο δογματισμό.

Η συνε­χής δημιουρ­γι­κή αξιο­ποί­η­ση της λενι­νι­στι­κής μεθό­δου και πεί­ρας, στην καθη­με­ρι­νή πολι­τι­κή δρά­ση, πρέ­πει να απο­τε­λεί μόνι­μο μέλη­μα των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομμάτων.

Η επι­στη­μο­νι­κή εξή­γη­ση και υπε­ρά­σπι­ση της προ­σφο­ράς του σοσια­λι­σμού στον 20ό αιώ­να απο­τε­λεί στοι­χείο ενί­σχυ­σης της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Η ολό­πλευ­ρη μελέ­τη των αντι­θέ­σε­ων και αντι­φά­σε­ων, των ίδιων των υπο­κει­με­νι­κών λαθών της όλης ιστο­ρι­κής κίνη­σης, είναι δια­δι­κα­σία ανά­πτυ­ξης της θεω­ρί­ας του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, από την οποία θα προ­κύ­ψει ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή ανα­ζω­ο­γό­νη­ση και υπε­ρο­χή του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος για νέα έφο­δο και ορι­στι­κή νίκη.

Αυτή θα είναι και η καλύ­τε­ρη τιμή στα 150 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του Β. Ι. Λένιν. Σε αυτό τον δύσκο­λο αλλά όμορ­φο αγώ­να, η δημιουρ­γι­κή αξιο­ποί­η­ση της θεω­ρί­ας και πρά­ξης του Λένιν μάς οδηγεί!

Του
Δημή­τρη ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Το άρθρο δημο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα «Σοβιε­τι­κή Ρωσία»
για την επέ­τειο των 150 χρό­νων από τη γέν­νη­ση του Λένιν.

Τώρα ρίξτε τον τοίχο! ΖΗΤΩ o ΛΕΝΙΝ!

Την επο­χή του παγκό­σμιου πολέμου
Σ’ ένα κελί της ιτα­λι­κής φυλα­κής Σαν Κάρλο
Γεμά­το από κρα­τού­με­νους στρα­τιώ­τες, μεθυ­σμέ­νους και κλέφτες
Έγρα­ψε ένας σοσια­λι­στής φαντά­ρος στον τοί­χο απά­νω με μολύ­βι:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!

Πολύ ψηλά στο μισο­σκό­τει­νο κελί, ίσα-ίσα να φαί­νε­ται, μα
Με πελώ­ρια γράμ­μα­τα γραμμένο.
Μόλις το είδα­νε οι δεσμο­φύ­λα­κες, στεί­λα­νε έναν μπο­για­τζή μ’ έναν κου­βά ασβέστη
Κι αυτός με μια βούρ­τσα με μακρύ κοντά­ρι ασβέ­στω­σε την απει­λη­τι­κή επιγραφή.
Μα μόνο της γρα­φής το χαρα­κτή­ρα, με τον ασβέ­στη του άλλαξε
Και τώρα έστε­κε ψηλά μες στο κελί μ’ ασβέστη:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!

Και δεύ­τε­ρος μπο­για­τζής έβα­ψε από πάνω την επι­γρα­φή με μια μεγά­λη βούρτσα
Έτσι που εξα­φα­νί­στη­κε για ώρες, μα κατά το πρωί
Που στέ­γνω­σε ο ασβέ­στης, ξεπρό­βα­λε από κάτω η επι­γρα­φή ξανά:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!

Τότε στεί­λα­νε οι δεσμο­φύ­λα­κες ενά­ντια στην επι­γρα­φή έναν οικοδόμο
Με ένα μαχαί­ρι. Κι αυτός την έξυ­σε γράμ­μα προς γράμ­μα, για μια ώρα
Και όταν τελεί­ω­σε, φάντα­ζε μέσα στο κελί ψηλά, άχρω­μη πλέον
Μα βαθιά μέσα στον τοί­χο χαραγ­μέ­νη, η ανί­κη­τη επιγραφή:
ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ!

Δείτε
Εκδόσεις της “Σύγχρονης Εποχής” για την Οκτωβριανή Επανάσταση
Γιατί νίκησαν οι μπολσεβίκοι;
Τροτσκισμός: αστικές προσεγγίσεις και πραγματικότητα