Με την ίδια «ευκολία»

Πώς γίνε­ται με την ίδια ευκο­λία που ο σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κός ΣΥΡΙΖΑ έβγα­ζε «στο κλα­ρί» του Υπερ­τα­μεί­ου τις μεγα­λύ­τε­ρες κρα­τι­κές επι­χει­ρή­σεις δια­χεί­ρι­σης νερού (ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ), η νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΝΔ να εξαγ­γεί­λει ότι θα τις επα­να­φέ­ρει στο κράτος;

Πώς γίνε­ται δηλα­δή η «ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση» να εναλ­λάσ­σε­ται με την «κρα­τι­κο­ποί­η­ση» με τέτοια ευκο­λία, από κυβερ­νή­σεις που υπο­τί­θε­ται ότι τις χωρί­ζει «άβυσ­σος»;

Την απά­ντη­ση τη δίνει η ίδια η πολι­τι­κή που υπη­ρε­τούν και οι δύο σε σχέ­ση με τη δια­χεί­ρι­ση του νερού, της οποί­ας η ραχο­κο­κα­λιά είναι η με κάθε τρό­πο έντα­ση της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης, δηλα­δή η λει­τουρ­γία με καθα­ρά εμπο­ρι­κά — επι­χει­ρη­μα­τι­κά κριτήρια.

Κι αυτό απο­δει­κνύ­ε­ται και με το εμβλη­μα­τι­κό παρά­δειγ­μα του νερού, αφού οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις υπη­ρε­τούν την παρα­πά­νω πολι­τι­κή δίχως δόγ­μα­τα και «ιδε­ο­λη­ψί­ες»: Είτε μέσω της απευ­θεί­ας παρά­δο­σης σε επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, όπως προ­βλε­πό­ταν να γίνει με το Υπερ­τα­μείο, είτε μέσω του ίδιου του αστι­κού κρά­τους που λει­τουρ­γεί για λογα­ρια­σμό των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και όχι βέβαια για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Σε αυτή την κατεύ­θυν­ση, πότε επι­λέ­γε­ται ως πιο απο­δο­τι­κή λύση η πρώ­τη και πότε η δεύτερη.

Σήμε­ρα, λοι­πόν, και αφού η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ ενέ­τα­ξε και τη δια­χεί­ρι­ση του νερού στη «Ρυθ­μι­στι­κή Αρχή Ενέρ­γειας», αφού η ιδιω­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κή λει­τουρ­γία των φορέ­ων ύδρευ­σης έχει απο­γειω­θεί, η εργο­λα­βο­ποί­η­ση γενι­κεύ­ε­ται και απο­τε­λεί «κανο­νι­κό­τη­τα» το νερό να γίνε­ται πηγή πλου­τι­σμού για επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους (βλ. επι­χει­ρή­σεις εμφιά­λω­σης), η κυβέρ­νη­ση εξαγ­γέλ­λει την επι­στρο­φή των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο κράτος.

Δεν είναι βέβαια ελλη­νι­κή πρω­το­τυ­πία η παρα­πά­νω «ευκο­λία». Αλλω­στε, πολ­λή συζή­τη­ση έγι­νε πρό­σφα­τα για την κρα­τι­κο­ποί­η­ση της γαλ­λι­κής επι­χεί­ρη­σης ηλε­κτρι­σμού, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κατα­γρά­φει άλλη μια «φιλο­λαϊ­κή» επι­λο­γή, σημειώ­νο­ντας ότι «ο Μακρόν κρα­τι­κο­ποιεί την EDF ενώ ο Μητσο­τά­κης ιδιω­τι­κο­ποί­η­σε τη ΔΕΗ».

Ο φαύ­λος κύκλος ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων — κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων στον καπι­τα­λι­σμό περι­λαμ­βά­νει πολ­λά ακό­μα παρα­δείγ­μα­τα, όπως π.χ. τους σιδη­ρό­δρο­μους στη Β. Αγγλία, τις Τρά­πε­ζες στην Ελλά­δα με το ΤΧΣ κ.ο.κ.

Κι όσο τέτοιες εναλ­λα­γές δεν έχουν τέλος, φανε­ρώ­νο­ντας τα όλο και πιο θολά όρια ανά­με­σα στα «μείγ­μα­τα» που προ­τάσ­σουν πότε οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, πότε οι φιλε­λεύ­θε­ροι και πότε και οι δυο μαζί, τόσο οι ανά­γκες του εργα­ζό­με­νου λαού διευ­ρύ­νο­νται και δεν βρί­σκουν «χώρο» για την ικα­νο­ποί­η­σή τους. Απο­δει­κνύ­ουν επί­σης πόσο απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κό είναι να προ­βάλ­λε­ται ως ριζο­σπα­στι­κό και ανα­τρε­πτι­κό το αίτη­μα της «κρα­τι­κο­ποί­η­σης», χωρίς να απα­ντιέ­ται στην ουσία του το ερώ­τη­μα για ποιο κρά­τος ακρι­βώς μιλάμε…

Για παρά­δειγ­μα, ειδι­κά σε σχέ­ση με τα παρα­πά­νω, ο λαός έχει ανά­γκη από την απρό­σκο­πτη πρό­σβα­ση σε ποιο­τι­κό νερό. Να μην εξαρ­τά­ται η ικα­νο­ποί­η­ση αυτής της ζωτι­κής του ανά­γκης ούτε από επι­χει­ρη­μα­τι­κούς σχε­δια­σμούς, ούτε από τις και­ρι­κές συν­θή­κες. Ούτε από το πότε οι κατα­σκευα­στι­κές εται­ρεί­ες κρί­νουν «συμ­φέ­ρον» ή «ασύμ­φο­ρο» ένα έργο, ούτε από την υπο­στε­λέ­χω­ση των επι­χει­ρή­σε­ων ύδρευ­σης και άρδευ­σης, με τις υπο­δο­μές να ρημά­ζουν και τις βλά­βες να ταλαι­πω­ρούν τον λαό και να βάζουν σε κίν­δυ­νο ακό­μα και την υγεία του. Ούτε από τα τιμο­λό­για που υπα­κούν από τη μία στην κερ­δο­φο­ρία επι­χει­ρή­σε­ων και από την άλλη στη λογι­κή «κόστους — οφέ­λους» και εξοι­κο­νό­μη­σης πόρων, όπως ξεκα­θά­ρι­ζε ο Κυρ. Μητσο­τά­κης στη συνέ­ντευ­ξη που ανα­κοί­νω­σε την «κρα­τι­κο­ποί­η­ση των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ».

Την ικα­νο­ποί­η­ση αυτής της ζωτι­κής ανά­γκης εμπο­δί­ζει το σημε­ρι­νό σάπιο αστι­κό κρά­τος και οι κυβερ­νή­σεις του, που «εργά­ζο­νται» νύχτα — μέρα για τη θωρά­κι­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, για τη δημο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και το μοί­ρα­σμα της πίτας στους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους. Την εμπο­δί­ζει η ίδια η δρά­ση των ομί­λων, το κυνή­γι του κέρ­δους, που οδη­γεί σε εγκλή­μα­τα, όπως δεί­χνει και η πιο πρό­σφα­τη πεί­ρα του λαού σε όλα τα μέτω­πα: Από τις μετα­φο­ρές και την Υγεία μέχρι την Ενέρ­γεια, την προ­στα­σία από φυσι­κές κατα­στρο­φές, εργα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα και τόσα ακόμα.

Αυτά είναι τα εμπό­δια που πρέ­πει να βρε­θούν στο στό­χα­στρο, δια­μορ­φώ­νο­ντας και κρι­τή­ριο ψήφου μπρο­στά στις εκλο­γές, μαζί με την έντα­ση της διεκ­δί­κη­σης για νερό κοι­νω­νι­κό αγα­θό, δηλα­δή κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία και όχι εμπόρευμα.

Τον δρό­μο δηλα­δή που μόνο το ΚΚΕ φωτί­ζει ότι μπο­ρεί να γίνει σήμε­ρα πρά­ξη από τον ίδιο τον λαό, ώστε να απο­λαμ­βά­νει όλες τις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες που εξα­σφα­λί­ζο­νται από την εξέ­λι­ξη της επι­στή­μης και σε σχέ­ση με τη δια­χεί­ρι­ση του νερού.

Πηγή: 902.gr