To 1935 ο Πικάσο φιλοτέχνησε τη Μινωταυρομαχία, συνεχίζοντας την ενασχόληση του με το θέμα του Μινώταυρου, που είχε ξεκινήσει με τη Σουίτα Βολάρ και τον απασχόλησε κατά την περίοδο 1930–37. Η προσωπική εξομολόγηση του ζωγράφου μέσω αυτής της σειράς έφτασε στο απόγειο της με τη Μινωταυρομαχία, οξυγραφία στην οποία τα στοιχεία της μεσογειακής μυθολογίας συνδυάζονται με τη «συμβολολογία» του Πικάσο.
Όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε στο δεξιό άκρο της σύνθεσης, ο Μινώταυρος κινείται με απειλητικές διαθέσεις προς ένα αθώο και εύθραυστο κορίτσι, το οποίο βρίσκεται πιο αριστερά. Το κορίτσι, που φορά μπερέ και κρατά στα χέρια του κερί και μπουκέτο, προαναγγέλει μια από τις μορφές της Γκερνίκα . Ανάμεσα στις δυο μορφές απεικονίζεται μια πληγωμένη φοράδα (όπως και στη Γκερνίκα), που φέρει στη ράχη μια γυναίκα ταυρομάχο, ηττημένη και με ξεγυμνωμένο το στήθος, το προφίλ της οποίας ανήκει στη Μαρί-Τερέζ Βαλτέρ. Η Μαρί-Τερέζ ήταν ερωμένη του Πικάσο εκείνη την εποχή, και μαζί απέκτησαν μια κόρη, τη Μάγια, η οποία γεννήθηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Αριστερά, ένας γενειοφόρος που τρέχει να ξεφύγει από τον Μινώταυρο ανεβαίνει μια σκάλα. Στο παράθυρο στο βάθος έχουν κουρνιάσει δυο περιστέρια, σύμβολα της ειρήνης. Πίσω διακρίνονται τα πρόσωπα δυο γυναικών που παρατηρούν τη σκηνή, ενώ στο βάθος ένα ιστιοφόρο.
Με αυτόν τον πίνακα ο Πικάσο στρατεύεται υπέρ της ειρήνης, καθώς επίκειται ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1936–39), και αμέσως μετά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (1939–45).
