Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μιχάλης Γεννίτσαρης, «Εγώ μάγκας φαινόμουνα»

Ο Μιχά­λης Γεν­νί­τσα­ρης , ρεμπέ­της, συν­θέ­της, στι­χουρ­γός, τρα­γου­δι­στής πέθα­νε σε ηλι­κία 88 χρο­νών, στις 11 Μαΐ­ου 2005.

Γεν­νη­μέ­νος στο 1917 στον Πει­ραιά. Από 15 χρό­νων δού­λευε σε λεβη­το­ποιείο, ενώ τα βρά­δια ζού­σε τη ζωή της μαγκιάς. Με τα πρώ­τα του λεφτά αγό­ρα­σε μπου­ζού­κι. Κι αυτό έγι­νε αιτία ν’ ανοί­ξει λογα­ρια­σμούς με την αστυ­νο­μία. Αρχί­ζει να παί­ζει μπου­ζού­κι και να τρα­γου­δά το 1935. Και δύο χρό­νια μετά δισκο­γρα­φεί το πρώ­το του τρα­γού­δι «Εγώ μάγκας φαι­νό­μου­να», το οποίο έγρα­ψε στα 17 του. Το τρα­γού­δι έκα­νε τερά­στια επι­τυ­χία και ο Γενί­τσα­ρης βρέ­θη­κε στο πάλ­κο του θρυ­λι­κού «Δάσους» του Α. Βλά­χου στο Βοτα­νι­κό να συνερ­γά­ζε­ται με τον Βαμ­βα­κά­ρη, τον Παγιουμ­τζή, τον Τσι­τσά­νη, τον Κηρο­μύ­τη, τον Δελιά κ.ά.

Την περί­ο­δο της Κατο­χής γρά­φει τρα­γού­δια που στη­λι­τεύ­ουν τους μαυ­ρα­γο­ρί­τες, ενώ, παράλ­λη­λα, υμνεί τους τολ­μη­ρούς σαλ­τα­δό­ρους. «Πολέ­μη­σα ‑θυμό­ταν ο ίδιος- τους Γερ­μα­νούς με τους σαλ­τα­δό­ρους». Η εμπει­ρία του αυτή έγι­νε τρα­γού­δι και μάλι­στα εμβλη­μα­τι­κό: είναι ο θρυ­λι­κός «Σαλ­τα­δό­ρος»… «Εγώ πάντα βολεύ­ο­μαι για­τί τηνε σαλ­τά­ρω / σε κάνα αμά­ξι Γερ­μα­νού και πάντα τη ρεφά­ρω. Θα σαλ­τά­ρω, θα σαλ­τά­ρω, τη ρεζέρ­βα να τους πάρω».

 

Τα τρα­γού­δια του που στην περί­ο­δο του Μεσο­πο­λέ­μου ξεκι­νούν από την περι­θω­ρια­κή ζωή, στα χρό­νια της Κατο­χής εκφρά­ζουν την αντί­στα­ση και μιλούν για τους λαϊ­κούς καημούς.

Μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση, ο Γενί­τσα­ρης συνέ­χι­σε την πορεία του στα λαϊ­κά πάλ­κα. Επαι­ζε σε μαγα­ζιά μέχρι το ’52 οπό­τε απο­σύ­ρε­ται και αρχί­ζει να ασχο­λεί­ται με το εμπό­ριο λαχανικών.

Έγρα­ψε περί τα 700 τρα­γού­δια, αλλά από αυτά πολύ λίγα γραμ­μο­φω­νή­θη­καν. Τρα­γού­δια του, βέβαια, ερμή­νευ­σαν κατά και­ρούς μερι­κοί από τους μεγα­λύ­τε­ρους του λαϊ­κού τρα­γου­διού: Καζαν­τζί­δης, Μπι­θι­κώ­τσης, Γαβα­λάς, Γκρέυ, Παγιουμ­τζής, Διο­νυ­σί­ου, Βιτά­λη, Αλε­ξί­ου, Ντα­λά­ρας, Μητσιάς, Γλυ­κε­ρία κ.ά.

Στη Μετα­πο­λί­τευ­ση επα­νέρ­χε­ται με τρία τρα­γού­δια στο δίσκο «Ρεμπέ­τι­κα της κατο­χής». Συνερ­γά­στη­κε με τους Βαμ­βα­κά­ρη, Μπά­τη, Μπα­για­ντέ­ρα, Μίνου, Εσκε­νά­ζυ κι άλλους. Το τελευ­ταίο του cd κυκλο­φό­ρη­σε το 2001 με τίτλο «Μιχά­λης Γεν­νί­τσα­ρης — Ρεμπέ­τι­κοι δρό­μοι». Το ’92 εκδό­θη­κε η αυτο­βιο­γρα­φία του με τίτλο «Μάγκας από μεράκι».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο