Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Μορφές Έκφρασης» παρουσιάζουν το θεατρικό έργο «Ευ-γενιά»

«ΕΥ-ΓΕΝΙΑ» στις 20 Απριλίου 2018

Από την παράδοση στο μέλλον…

της Άννας Σεβα­στή Τζίμα

Οι «Μορ­φές Έκφρα­σης» παρου­σιά­ζουν το θεα­τρι­κό έργο «Ευ-γενιά» σε κεί­με­νο και σκη­νο­θε­σία της Άννας Σεβα­στής Τζί­μα. Η καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια είναι του Θωμά Κιν­δύ­νη και η διδα­σκα­λία ρόλων του Ανδρο­κλή Δεληο­λά­νη. Την πρω­τό­τυ­πη μου­σι­κή της παρά­στα­σης υπο­γρά­φει ο Πανα­γιώ­της Μπερ­λής από τα Διά­φα­να Κρίνα. 

Η παρά­στα­ση «Ευ-γενιά» επι­χο­ρη­γεί­ται από το Υπουρ­γείο Πολιτισμού.

Το έργο

Το έργο, εμπνευ­σμέ­νο από την Ελλη­νι­κή παρα­λο­γή «Της Λυγε­ρής και του Χάρου», μας μετα­φέ­ρει σ’ έναν δυστο­πι­κό κόσμο, μια τεχνη­τή πολι­τεία την «Ευ-γενιά». Ένας νέος «τέλειος» κόσμος που θέλει να δημιουρ­γή­σει τον ιδα­νι­κό άνθρω­πο, αφαι­ρώ­ντας του κάθε δικαί­ω­μα για συναί­σθη­ση, σκέ­ψη και πρω­το­βου­λία με σκο­πό τον από­λυ­το έλεγ­χο της ζωής του. 

Σκλη­ρό και συνά­μα τρυ­φε­ρό, περι­γρά­φει την αλα­ζο­νεία και ματαιο­δο­ξία του ανθρώ­που να υπάρ­ξει στην τελειό­τη­τα. Δύο νέοι θα αντι­δρά­σουν σ΄ αυτό το σύστη­μα και θα παλέ­ψουν για να ανα­κα­λύ­ψουν ξανά την ανθρώ­πι­νη τους πλευ­ρά και την αγά­πη. Μια ωδή στις ελεύ­θε­ρες επι­λο­γές του Ανθρώ­που στη ζωή.

Η παρά­στα­ση

«Χρεια­ζό­μα­στε έναν νέο κόσμο, μπο­ρού­με να σας διορ­θώ­σου­με, είστε πρό­βλη­μα, μπο­ρού­με να σας διορ­θώ­σου­με, και να σας κάνου­με μια καλή και χρή­σι­μη γενιά· Ευ-γενιά, Ευ-γενιά, Ευ-γενιά… Η Ευ-γενιά είναι ο μόνος κόσμος για εμάς… χωρίς αυτήν δεν υπάρ­χει μέλλον»

Ημέ­ρα 6480. Ημέ­ρα γενε­θλί­ων για την Ευ-γενιά. Ο σωστός επι­λεγ­μέ­νος κωδι­κός από την επι­τρο­πή συμ­βί­ω­σης ενη­λί­κων δίνε­ται στην Ευγε­νού­λα και στον Κων­στα­ντή. Πλέ­ον ό, τι και αν συμ­βεί η Ευ-γενιά τους προ­στα­τεύ­ει. Ένας νέος κόσμος όπου ο πόνος λεί­πει… Μα είναι όντως όλα τόσο τέλεια στην Ευ-γενιά; Τους προ­σφέ­ρουν τον παρά­δει­σο ή έναν πλα­στό, τεχνη­τό, άοσμο κόσμο; Όλα αμφι­σβη­τού­νται και ανα­τρέ­πο­νται όταν γνω­ρί­σουν την αγά­πη και την ανθρώ­πι­νη καρ­διά. Μόνο μια στά­λα από πόνο μπο­ρεί να λιώ­σει την ατσα­λέ­νια κλω­στή που τους δένει με την προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη τους μοί­ρα και να εξα­σθε­νή­σει τα ηλε­κτρο­νι­κά πλέγ­μα­τα. Για­τί τελι­κά η «ζωή δεν μετριέ­ται, δεν στε­νεύ­ε­ται, δεν χωρά­ει σε κανέ­να ανθρώ­πι­νο τέχνα­σμα». Σε αυτήν τίπο­τα δεν είναι τέλειο και όμως όλα είναι σωστά.

Σημεί­ω­μα σκηνοθέτη

Η παρά­στα­ση αυτή είναι ένα ταξί­δι από το χτες στο σήμε­ρα και από το σήμε­ρα στο μέλ­λον. Μια παρα­λο­γή, θα συν­δέ­σει τον άνθρω­πο μέσα στον χρό­νο, όπου όλα αλλά­ζουν αλλά και που όλα μένουν ίδια. Οι ίδιες αστο­χί­ες, αλλά και η ίδια δίψα για ζωή γρά­φουν την ιστο­ρία μας και μας μετα­κι­νούν από το λογι­κό στο παρά­λο­γο… και καμιά φορά το παρά­λο­γο γίνε­ται η επι­κρα­τού­σα λογι­κή… όπως σ’ έναν πόλε­μο, πόλε­μο με βόμ­βες ή με ιδέ­ες… ποιο είναι το βέλ­τι­στο για τον άνθρω­πο; Από ποια σκο­πιά θα πρέ­πει να ανα­ζη­τού­με την ευτυ­χία; Η λαϊ­κή σοφία πολ­λές φορές μιλά­ει μέσα από το παρα­μύ­θι και άλλες φορές απλά μας ζωγρα­φί­ζει με λέξεις το μέλλον…

Ο κόσμος σήμε­ρα γίνε­ται όλο και πιο αφι­λό­ξε­νος για τους νέους. Από μικρή ηλι­κία τα παι­διά χαρα­κτη­ρί­ζο­νται και κατη­γο­ριο­ποιού­νται. Οι ανθρώ­πι­νες σχέ­σεις γίνο­νται όλο και πιο δύσκο­λες και ο έρω­τας είναι δυσπρό­σι­τος. Οι νέοι του σήμε­ρα είναι επι­φυ­λα­κτι­κοί και καλά «δια­βα­σμέ­νοι», αλλά τελεί­ως απρο­ε­τοί­μα­στοι για την περι­πέ­τεια της ζωής. Η χρή­ση της τεχνο­λο­γί­ας, σε κάθε μορ­φή επι­κοι­νω­νί­ας, έχει καταρ­γή­σει την ουσια­στι­κή έννοια της επι­κοι­νω­νί­ας και οδη­γεί στην απο­ξέ­νω­ση. Η ανά­γνω­ση του κόσμου, μέσα από τις ατέ­λειω­τες από­ψεις ειδι­κών που κυκλο­φο­ρούν στο δια­δί­κτυο, η δια­δι­κτυα­κή ζωή που καμιά φορά είναι πιο σημα­ντι­κή και από την ίδια τη ζωή, δημιουρ­γούν μια νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, που ενώ έχει πολ­λά οφέ­λη να προ­σφέ­ρει, ταυ­τό­χρο­να οδη­γεί τον άνθρω­πο σε μια εικο­νι­κή και πολ­λές φορές δια­στρε­βλω­μέ­νη αντί­λη­ψη της ζωής. Το έργο αυτό συν­δέ­ει το σήμε­ρα με το χτες και το αύριο, με κοι­νό στοι­χείο την έπαρ­ση του ανθρώ­που, που πιστεύ­ει ότι με τη δύνα­μη και τον πλή­ρη έλεγ­χο μπο­ρεί να υπε­ρι­σχύ­σει των φυσι­κών νόμων του κόσμου. Όμως αυτό που πολ­λές φορές ξεχνά­ει είναι ότι η ζωή έχει τους δικούς της νόμους και ότι το ανθρώ­πι­νο πνεύ­μα απο­κτά δύνα­μη και λόγο όταν είναι ελεύ­θε­ρο, να υπάρ­χει και να γνω­ρί­ζει. Καμία υπευ­θυ­νό­τη­τα δεν είναι εφι­κτή με τη βία, λεκτι­κή, σωμα­τι­κή ή συναι­σθη­μα­τι­κή. Ακό­μα και όταν αυτή μας προ­σφέ­ρε­ται σε όμορ­φο περι­τύ­λιγ­μα και μας υπό­σχε­ται έναν “εξευ­γε­νι­σμέ­νο” καλύ­τε­ρο κόσμο.

Συντε­λε­στές:

Κεί­με­νο και Σκη­νο­θε­σία: Άννα Σεβα­στή Τζίμα

Καλ­λι­τε­χνι­κή Επι­μέ­λεια: Θωμάς Κινδύνης

Διδα­σκα­λία ρόλων (acting coaching) – ανα­λυ­τι­κή προ­σέγ­γι­ση: Ανδρο­κλής Δεληολάνης

Πρω­τό­τυ­πη μου­σι­κή σύν­θε­ση: Πανα­γιώ­της Μπερλής

Σκη­νι­κά – κου­στού­μια: Κων­στα­ντί­να Μαρδίκη

Χορο­γρα­φία – Διδα­σκα­λία Κίνη­σης: Ευγε­νία Παπαδάκη

Φώτα-Video: Πανα­γιώ­της Λάμπης

Φωτο­γρα­φί­ες: Μυρ­τώ Αποστολίδου

Ερμη­νεύ­ουν:

Βλα­σία Βερ­βέ­ρη, Έλε­να Σαλέν­κο­βα, Ανδρέ­ας Γιαν­να­κού­λας, Γεώρ­γιος Κοσκο­ρέλ­λος, Σάβ­βας Πογια­τζής.

Πρε­μιέ­ρα: 20 Απρι­λί­ου 2018

Θέα­τρο Μορ­φές Έκφρασης

Αλκμή­νης 13, Κ. Πετράλωνα

Τηλέ­φω­νο ταμείου

2103464903, 2103464002

Ημέ­ρες & Ώρες Παρα­στά­σε­ων:

Παρα­σκευή & Σάβ­βα­το στις 21:00

Τιμές Εισι­τη­ρί­ου: 12 €, 10 € (με προ-κρά­τη­ση) & 7 € (φοι­τη­τι­κά, ανέρ­γων, μέλη των Μορ­φών & άνω των 60 ετών)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο