Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μπορώ να πάρω τον σκύλο μου στην παραλία για μπάνιο; — Τι ισχύει;

Σα βγεις στον πηγαι­μό για… τη θάλασ­σα ‑για να παρα­φρά­σου­με τον Καβά­φη- να εύχε­σαι να μην υπάρ­χει «ψυχή» στην παρα­λία. Μόνον έτσι, οι ιδιοκτήτες/κηδεμόνες σκύ­λων θα μπο­ρέ­σουν να απο­λαύ­σουν το μπά­νιο τους παρέα με τον τετρά­πο­δο φίλο τους, χωρίς περιορισμούς.

Εφό­σον υπάρ­χει έστω κι ένας λουό­με­νος, που ενο­χλεί­ται από την παρου­σία του σκύ­λου μέσα στη θάλασ­σα, είμα­στε υπο­χρε­ω­μέ­νοι να τον βγά­λου­με έξω και να του φορέ­σου­με το λου­ρά­κι. Αλλιώς, υπάρ­χουν ποι­νι­κές κυρώ­σεις. Σε κάθε περί­πτω­ση, φεύ­γο­ντας από το σπί­τι, οφεί­λου­με να έχου­με μαζί μας το βιβλιά­ριο υγεί­ας του πιστού μας φίλου.

Στην παρα­λία φρο­ντί­ζου­με να πηγαί­νου­με τον σκύ­λο μας να κάνει την ανά­γκη του, σε από­στα­ση από τον χώρο που βρί­σκο­νται οι λουό­με­νοι. Όπως είναι επι­στη­μο­νι­κά απο­δε­δειγ­μέ­νο, τα σκυ­λιά δεν ουρούν, ούτε αφο­δεύ­ουν μέσα στη θάλασ­σα. Αυτο­νό­η­το είναι, ότι μαζεύ­ου­με τις ακα­θαρ­σί­ες του.

Ας δού­με, όμως, τι ορί­ζει το νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο για την παρου­σία σκύ­λου στην παρα­λία, αλλά και μέσα στη θάλασ­σα. Για­τί είναι δύο δια­φο­ρε­τι­κές περιπτώσεις.

Η δικη­γό­ρος – νομι­κή σύμ­βου­λος της Πανελ­λα­δι­κής Φιλο­ζω­ι­κής & Περι­βαλ­λο­ντι­κής Ομο­σπον­δί­ας, Βάσω Τάκη, μας εξη­γεί τι ισχύει.

Το νομοθετικό πλαίσιο

«Ο ιδιο­κτή­της σκύ­λων πρέ­πει να μερι­μνά για τη συνο­δεία του κατά τη διάρ­κεια του περι­πά­του και οφεί­λει να παίρ­νει τα κατάλ­λη­λα μέτρα, έτσι ώστε να μην εξέρ­χε­ται ελεύ­θε­ρα ο σκύ­λος του από το χώρο της ιδιο­κτη­σί­ας του και εισέρ­χε­ται σε χώρους άλλων ιδιο­κτη­σιών ή σε κοι­νό­χρη­στους χώρους, σύμ­φω­να με τον Ν.4039, άρθρο 5 (ΦΕΚ 15/2–2‑2012) και την τρο­πο­ποί­η­σή του με το άρθρο 46 του Ν. 32/11–2‑2014. Επί­σης για την απο­φυ­γή ατυ­χη­μά­των υπο­χρε­ού­ται κατά τη διάρ­κεια του περι­πά­του να κρα­τά­ει το σκύ­λο του δεμέ­νο και να βρί­σκε­ται σε μικρή από­στα­ση από αυτόν. Η ίδια υπο­χρέ­ω­ση ισχύ­ει και για τον οποιον­δή­πο­τε συνο­δό του ζώου, πέραν του ιδιο­κτή­τη του.

Ο σκύ­λος μας, λοι­πόν, μπο­ρεί να μας συνο­δεύ­ει σε κάθε υπαί­θριο κοι­νό­χρη­στο χώρο, άρα και στις παρα­λί­ες: οργα­νω­μέ­νες και μη. Αρκεί να μην είναι ελεύ­θε­ρος, αλλά με το λου­ρί του, και να έχου­με μαζί μας το βιβλιά­ριο υγεί­ας του, έτσι ώστε, σε περί­πτω­ση που μας ζητη­θεί, να απο­δεί­ξου­με ότι είναι εμβολιασμένος.

Αυτές είναι οι δύο βασι­κές νομο­θε­τι­κές δια­τά­ξεις που ρυθ­μί­ζουν το θέμα αυτό. Υπάρ­χει, όμως, και ο Γενι­κός Κανο­νι­σμός Λιμέ­να Λαυ­ρί­ου (άρθρο 230 παρ. 1ζ της Υ.Α. 1046/1978), σύμ­φω­να με τον οποίο απα­γο­ρεύ­ε­ται η κυκλο­φο­ρία ζώων, καθώς και το λού­σι­μό τους σε χώρους λουο­μέ­νων – κάτι που έχει δεχτεί και ο Άρειος Πάγος.

Οι παρα­βά­τες τιμω­ρού­νται με πρό­στι­μο 50 έως 150 ευρώ. Η σχε­τι­κή διά­τα­ξη για την απα­γό­ρευ­ση ζώων στις παρα­λί­ες αφο­ρά μόνο τον Γενι­κό Κανο­νι­σμό Λιμέ­νος Λαυ­ρί­ου και τον χώρο ευθύ­νης του, όμως κατ’ ανα­λο­γία μπο­ρεί η εφαρ­μο­γή της να γίνει δεκτή και στις άλλες ελλη­νι­κές παραλίες.

Από ‘κει και πέρα, είναι θέμα ερμη­νεί­ας του τι θεω­ρεί­ται χώρος λουο­μέ­νων. Σύμ­φω­να με τις εγκυ­κλί­ους, η ύπαρ­ξη λουο­μέ­νων σε μία θαλάσ­σια περιο­χή απο­τε­λεί απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για τον χαρα­κτη­ρι­σμό της περιο­χής αυτής ως χώρου λουο­μέ­νων. Με άλλα λόγια, όλες οι ελλη­νι­κές παρα­λί­ες είναι, εν δυνά­μει, χώροι λουομένων.

Επι­πλέ­ον, από άπο­ψη νομο­λο­γί­ας, έχουν εκδο­θεί δύο εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τες δικα­στι­κές απο­φά­σεις: η εφε­τεια­κή 2130/2003 του Πολυ­με­λούς Πρω­το­δι­κεί­ου Αθη­νών και η 175/2005 του Αρεί­ου Πάγου, η οποία αναί­ρε­σε την προη­γού­με­νη, με αφορ­μή την περί­πτω­ση μιας γυναί­κας, η οποία το 2000 είχε υπο­πέ­σει στο μέγα ολί­σθη­μα να βάλει τον μικρό­σω­μο σκύ­λο της στη θάλασ­σα, σε μη οργα­νω­μέ­νη παρα­λία της περιο­χής Σου­νί­ου. Παρά τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες λουό­με­νου, ο οποί­ος φοβή­θη­κε για μετά­δο­ση ασθε­νειών, αρνή­θη­κε να απο­μα­κρύ­νει τον σκύ­λο της, κι εκεί­νος της άσκη­σε αγω­γή απο­ζη­μί­ω­σης για προ­σβο­λή της προ­σω­πι­κό­τη­τάς του.

Οι δικα­στές του Πολυ­με­λούς Πρω­το­δι­κεί­ου Αθη­νών, δικά­ζο­ντας την έφε­ση της ως άνω γυναί­κας, έκρι­ναν (ορθώς) ότι στις μη οργα­νω­μέ­νες παρα­λί­ες μπο­ρεί ο καθέ­νας να απο­λαμ­βά­νει το μπά­νιο του με τον σκύ­λο του και, προ­χω­ρώ­ντας στη συνέ­χεια σε συσταλ­τι­κή ερμη­νεία της παρα­πά­νω διά­τα­ξης του Γενι­κού Κανο­νι­σμού Λιμέ­να Λαυ­ρί­ου, έκρι­ναν ως χώρο λουο­μέ­νων, όχι όλες τις περιο­χές των ακτών που είναι προ­σι­τές για θαλάσ­σια μπά­νια, αλλά μόνον εκεί­νες που έχουν λου­τρι­κές εγκα­τα­στά­σεις. Δυστυ­χώς, αυτή η άπο­ψη κατέ­πε­σε στον Άρειο Πάγο.

Ποιοί είναι υπεύθυνοι για τα πρόστιμα;

Ποιος κόβει το πρό­στι­μο στην παρα­λία; Η αστυ­νο­μία ή το λιμε­νι­κό σώμα; Είναι από­λυ­τα ξεκά­θα­ρο ότι οι παρα­λί­ες ανή­κουν στη δικαιο­δο­σία των αστυ­νο­μι­κών και όχι των λιμε­νι­κών Αρχών (άρθρο 3 παρ. 1 περ. β του ν.δ. 444/1970).

Σύμ­φω­να με την γνω­μο­δό­τη­ση του Εισαγ­γε­λέα Πλημ­με­λειο­δι­κών Σύρου, Πανα­γιώ­τη Κ. Πανα­γιω­τό­που­λου: «Αρμο­διό­τη­τα του Λιμε­νι­κού Σώμα­τος για τη διε­νέρ­γεια προ­α­να­κρι­τι­κών και αστυ­νο­μι­κών πρά­ξε­ων υφί­στα­ται στους λιμέ­νες και στις χερ­σαί­ες ζώνες αυτών, αυτή δε, επε­κτεί­νε­ται και στις παρα­λί­ες, για τις οποί­ες γίνε­ται λόγος στο άρθ. 3 παρ. 1 περ. β’, στις οποί­ες δηλα­δή διε­νερ­γού­νται εργα­σί­ες, οι οποί­ες είναι συνα­φείς με τη λει­τουρ­γία των λιμέ­νων και όχι σε οποια­δή­πο­τε άλλη παρα­λία. Σε οποια­δή­πο­τε άλλη παρα­λία, αρμό­δια είναι η κατά τόπο αστυ­νο­μι­κή αρχή, εξαι­ρου­μέ­νων βέβαια των περι­πτώ­σε­ων που διε­νερ­γού­νται οι εργα­σί­ες, οι οποί­ες προ­βλέ­πο­νται στην παρ. 4 του άρθρου 3, οπό­τε ο εν λόγω χώρος εξο­μοιώ­νε­ται με λιμέ­να και χερ­σαία ζώνη λιμέ­να, ιδρυό­με­νης σ’ αυτήν την περί­πτω­ση σχε­τι­κής αρμο­διό­τη­τας του Λιμε­νι­κού Σώματος».

Να διευ­κρι­νί­σου­με εδώ ότι η επι­βο­λή τυχόν προ­στί­μου στον ιδιο­κτή­τη του σκύ­λου συνι­στά αστυ­νο­μι­κή πράξη.

Επο­μέ­νως, οι τόποι αρμο­διό­τη­τας του Λιμε­νι­κού, όπως αυτοί καθο­ρί­ζο­νται από τον Νόμο, αφο­ρούν τη θαλάσ­σια περιο­χή, τους λιμέ­νες και τις χερ­σαί­ες ζώνες των λιμέ­νων, και όχι τις παρα­λί­ες. Άρα, το τυχόν πρό­στι­μο στις παρα­λί­ες πρέ­πει να το επι­βά­λει η Αστυ­νο­μία (και η Δημο­τι­κή Αστυ­νο­μία), εκτός εάν σε κάποιο τόπο δεν υπάρ­χει Αστυ­νο­μία (π.χ. κάποια νησιά), οπό­τε το κόβει η Λιμε­νι­κή Αστυνομία.

Μπορεί ο σκύλος να κυκλοφορεί στην παραλία και να μπαίνει στη θάλασσα;

Όπως προ­α­να­φέ­ρα­με, σύμ­φω­να με τον Νόμο, επι­τρέ­πε­ται ο περί­πα­τος του σκύ­λου σε κοι­νό­χρη­στους υπαί­θριους χώρους, αρκεί να μην κυκλο­φο­ρεί ελεύ­θε­ρος και ο περί­πα­τος να γίνε­ται πάντα με συνοδό.

Επί­σης, σύμ­φω­να με την εγκύ­κλιο Μ.Φ. 3111.10/1/93/20–05-93 της Διεύ­θυν­σης Λιμε­νι­κής Αστυ­νο­μί­ας του ΥΠΕΝ, η οποία επα­να­λαμ­βά­νε­ται και στη νεό­τε­ρη υπ΄αριθμ. πρωτ. Μ.Φ. 2119.4/3/06/16–06-2006: «…Στην περί­πτω­ση κατά την οποία σε μία τοπο­θε­σία ή παρα­λία (στην οποία δεν παρευ­ρί­σκο­νται τη δεδο­μέ­νη χρο­νι­κή στιγ­μή λουό­με­νοι) κυκλο­φο­ρεί ιδιο­κτή­της ζώου μαζί με αυτό, ή ο εν λόγω προ­βαί­νει στο λού­σι­μο του ζώου, τότε ο ιδιο­κτή­της δεν δια­πράτ­τει παρά­βα­ση. Εάν όμως στην ίδια τοπο­θε­σία κατα­φθά­σουν λουό­με­νοι, τότε ο ιδιο­κτή­της οφεί­λει, είτε να το απο­μα­κρύ­νει από την τοπο­θε­σία αυτή, είτε να το δια­τη­ρή­σει ασφα­λι­σμέ­νο σε από­στα­ση από τους λουό­με­νους τέτοια που να μην παρε­νο­χλού­νται αυτοί προ­κει­μέ­νου να μην δια­πράτ­τει την ανω­τέ­ρω παράβαση».

Σε αυτό το σημείο να επι­ση­μά­νου­με ότι δεν ισχύ­ει η άμε­ση απο­μά­κρυν­ση των σκύ­λων από την παρα­λία σε περί­πτω­ση που εμφα­νι­στούν λουό­με­νοι, για­τί υπε­ρι­σχύ­ει ο νόμος ένα­ντι της εγκυκλίου.

Εάν, παρό­λα αυτά, κάποιο αρμό­διο αστυ­νο­μι­κό ή λιμε­νι­κό όργα­νο επι­βά­λει πρό­στι­μο για μη απο­μά­κρυν­ση του σκύ­λου από την παρα­λία, μπο­ρεί να διω­χθεί για παρά­βα­ση καθή­κο­ντος. Είναι πολύ πιθα­νό, εάν κάποιος προ­σφύ­γει στα διοι­κη­τι­κά δικα­στή­ρια κατά του προ­στί­μου που θα του επι­βλη­θεί, να δικαιω­θεί όταν φτά­σει η υπό­θε­ση στο Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας, επι­κα­λού­με­νος αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τα, παρά­βα­ση νόμου κ.λπ.

Το πρό­βλη­μα, επο­μέ­νως, δεν είναι η κυκλο­φο­ρία και παρου­σία των σκύ­λων στις παρα­λί­ες, αλλά το αν επι­τρέ­πε­ται, ή όχι, να μπαί­νουν τα σκυ­λιά στη θάλασσα.

Οι φιλό­ζω­οι πολί­τες, που θέλουν να απο­λαύ­σουν το μπά­νιο τους και τις δια­κο­πές τους παρέα με τον πιστό τους φίλο, θα πρέ­πει να βρουν καμιά… βρα­χο­νη­σί­δα, που να μην πατά­ει το πόδι του λουό­με­νος. Και πάλι, όμως, δεν θα είναι ήσυ­χοι. Για­τί, εάν εμφα­νι­σθεί έστω και ένας λουό­με­νος που φοβά­ται ότι θα μολυν­θεί από τον σκύ­λο, το ζώο θα πρέ­πει να μεί­νει μακριά από τη θάλασσα.

Εν κατα­κλεί­δι, ;όπως επι­ση­μαί­νει η δικη­γό­ρος – νομι­κή σύμ­βου­λος της Πανελ­λα­δι­κής Φιλο­ζω­ι­κής & Περι­βαλ­λο­ντι­κής Ομο­σπον­δί­ας κ. Βάσω Τάκη επι­τρέ­πε­ται η παρου­σία και ο περί­πα­τος σκύ­λων στις παρα­λί­ες, αρκεί να συνο­δεύ­ε­ται. Επί­σης, επι­τρέ­πε­ται να κάνε­τε μπά­νιο στον σκύ­λο σας σε απο­μα­κρυ­σμέ­νες παρα­λί­ες, εκτός αν παρα­πο­νε­θεί κάποιος λουόμενος.

Πηγή: ygeiamou.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο