Γράφει ο 2310net //
Αν ακολουθείς την ρητορική της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή αλλιώς των ατομικών ελευθεριών ή όπως μεταμοντέρνα, νεοφιλελεύθερα δήθεν προοδευτικά και δήθεν επαναστατικο-ανατρεπτικό-νεοαναρχικά θέλουν να ονομάζονται «αυτοδιάθεση» τότε κινδυνεύεις διαρκώς να υποπίπτεις σε αντιφάσεις.
Για παράδειγμα αυτοδιάθεση του σώματος μπορεί κανείς να ονομάσει και την «επιλογή» μιας γυναίκας να διαθέσει το κορμί της έναντι χρηματικού κέρδους. Αυτοδιάθεση μπορεί να ονομάσει κανείς και την επιλογή να προβεί κανείς σε επικίνδυνες για την υγεία του αισθητικές επεμβάσεις. Την διάθεση κάποιου να εργαστεί αδιάκοπα για ώρες για να πάρει ένα μπόνους ή μια προαγωγή.
Η ελευθερία διαχείρισης του σώματος είναι λυδία λίθος στα σύγχρονα μεταμοντέρνα ρεύματα της κοινωνιολογικής θεωρίας και έχουν εμπνεύσει ακτιβιστές κάθε είδους. Θεωρίες όπως της Τζούντιθ Μπάτλερ και άλλων σύγχρονων θεωρητικών συνήθως εκκινούν από τα ζητήματα του φύλου και φτάνουν να «νομιμοποιούν» κάθε είδους αποκοινωνικοποίηση του σώματος με τέτοιο τρόπο ώστε ‑ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο σκοπός τους- να δικαιολογούν ή να προσφέρουν επιχειρήματα για την εκμετάλλευσή του. (Διάβασε εδώ)
Η απελευθέρωση του ανθρώπινου σώματος αν δεν έχει απελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα δεσμά της αλλοτρίωσης που είναι έμφυτη στο καπιταλιστικό σύστημα δεν προσφέρει παρά ελάχιστα. Μάλιστα, καμιά φορά φτάνει και στο σημείο να εξυπηρετεί ακριβώς αυτό: την συνέχιση της αλλοτρίωσης μέσα από την ψευδαίσθηση της χειραφέτησης.
Ωστόσο το συγκεκριμένο ζήτημα είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί κανείς να αξιολογήσει τι είναι σημαντικότερο; Η ελευθερία επιλογής ή η ελλιπής χειραφέτηση; Είναι σωστότερο να επιλέξεις την «ελευθερία» μιας μουσουλμάνας να φοράει μπουρκίνι έναντι ενός κατασταλτικού μηχανισμού που θέλει με το ζόρι να της το βγάλει απέναντι στην υποδούλωσή της στους γραπτούς και άγραφους νόμους μιας θρησκείας που την καταπιέζει και ενδυματικά;
Κοιτάζοντας το δέντρο θα δεις την απάνθρωπη απόφαση ενός αυταρχικού κράτους (δήμου εν προκειμένω) να επιβάλλει την υποτιθέμενη πολιτισμική του ανωτερότητα δια της βίας στερώντας την ελευθερία επιλογής. Ακόμα κι αν στα ψιλά γράμματα σημειώνεις ότι η επιλογή αυτή δεν είναι πάντα ελεύθερη ή είναι προϊόν ενός αναχρονιστικού συστήματος αξιών. Κοιτάζοντας το δάσος θα δεις ότι η «ελευθερία επιλογής» οδηγεί σε μια άλλου είδους καταπίεση αντιλαμβάνεσαι ότι η απελευθέρωση έχει νόημα μόνο αν είναι πραγματική.
Το να βγάλεις με τη βία την μαντίλα και το μπουρκίνι που καταναγκαστικά φορέθηκε στις γυναίκες αυτές είναι παρόμοια μορφή καταπίεσης, μόνο που αντί να γίνεται στο όνομα μιας θρησκείας γίνεται στο όνομα μιας ορθολογικού τύπου διαφωτιστικής απελευθέρωσης η οποία λατρεύεται σαν θρησκεία στον δυτικό κόσμο και αποτελεί μια μορφή συλλογικής υπεροψίας. Το να αποδέχεσαι όμως και την βύθιση του καταπιεσμένου από μια θρησκεία πληθυσμού στην αιώνια υποδούλωση ως κάτι το απελευθερωτικό είναι σαν να πιστεύεις πως αν κάψεις ένα ΑΤΜ θα γκρεμίσεις τον καπιταλισμό.
Καμία μαντίλα που θα βγει με τη βία δεν θα φέρει πρόοδο. Καμία μαντίλα που θα μπει με τον εξαναγκασμό δεν θα φέρει ελευθερία. Η απελευθέρωση ή θα είναι ολόκληρη ή δεν θα είναι καθόλου. Το να προσπαθείς να συμβάλλεις στην απαλλαγή του ανθρώπου από πανάρχαιες δεισιδαιμονίες, το να παλεύεις να αποσείσεις από τον άνθρωπο τον φόβο ενός κάποιου θεού, το να προσπαθείς να ανατρέψεις τις συνθήκες οργάνωσης της ζωής σύμφωνα με τους ηθικούς κώδικες μιας θρησκείας δεν σημαίνει ότι δεν σέβεσαι την επιλογή του άλλου. Αντίθετα, σημαίνει ότι παλεύεις για να έχει επιλογή.