Νίκος Μόττας: «Eπίσημη ιδεολογία της EE o αντικομμουνισμός και η θεωρία των δύο άκρων»

Τηλε­φω­νι­κή συνέ­ντευ­ξη με τον συγ­γρα­φέα Νίκο Μότ­τα, είχε ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας κατά τη διάρ­κεια της εκπο­μπής του «Λόγια στα­ρά­τα» (ΡΑΔΙΟ-ΑΙΧΜΗ) την Δευ­τέ­ρα 30/1/2023.

Με αφορ­μή την κυκλο­φο­ρία την περί­ο­δο αυτή των δύο νέων του βιβλί­ων από τις εκδό­σεις «Ατέ­χνως» με τίτλους: «Ναι, αλλά ο Στά­λιν..» και «Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό της Ουκρα­νί­ας» ρωτή­θη­κε αν οι τίτλοι και μόνο έχουν στο στοι­χείο της πρό­κλη­σης: «Θα ξεκι­νή­σω με μία αγα­πη­μέ­νη φρά­ση από βιβλίο του ηθο­ποιού Α. Αντω­νό­που­λου: «Το να μην είσαι κομ­μου­νι­στής είναι ανθρώ­πι­νο. Το να είσαι αντι­κομ­μου­νι­στής είναι απάν­θρω­πο. Στη λέξη αντι­κομ­μου­νι­σμός βρί­σκε­ται η ουσία των δύο μου βιβλί­ων. Όλο και σε κάποιο συζή­τη­ση, εκεί που του μιλάς για το σήμε­ρα , για τα δει­νά του καπι­τα­λι­σμού (φτώ­χεια , ακρί­βεια, ανερ­γία, ανι­σό­τη­τες, τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μου) ν’ απα­ντή­σει ότι καλά τα λες, αλλά ο Στά­λιν έκα­νε αυτή ή το άλλο. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός, ο αντι­σο­βιε­τι­σμός που δια­πο­τί­ζει κάθε πτυ­χή του εποι­κο­δο­μή­μα­τος, τα ΜΜΕ.το εκπαι­δευ­τι­κό σύστη­μα, τους αστι­κούς θεσμούς απο­τε­λεί ένα εύσχη­μο τρό­πο για να πετα­χτεί η μπά­λα στην εξέ­δρα. Να εκτρα­πεί η συζή­τη­ση για το σήμε­ρα ‚από την ανά­γκη της οργα­νω­μέ­νης πάλης για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και να πάει στο τι έπρα­ξε πριν 80 χρό­νια ο «κακός Στά­λιν» κ.α αφη­γή­μα­τα που έχουν επι­κρα­τή­σει. Για­τί όμως έχουν επι­κρα­τή­σει τα αφη­γή­μα­τα αυτά; Για­τί αφε­νός τη ιστο­ρία την γρά­φουν οι έστω και προ­σω­ρι­νοί νικη­τές. Και αφε­τέ­ρου σε μία επο­χή που ο καπι­τα­λι­σμός βρί­σκε­ται στο ανώ­τε­ρο του στά­διο τον ιμπε­ρια­λι­σμό και είναι ώρι­μη η ανά­γκη για το πέρα­σμα στο σοσια­λι­σμό ο αντι­κομ­μου­νι­σμός είναι παρών σε κάθε πτυ­χή της κοι­νω­νι­κής και πολι­τι­κής ζωής. Επο­μέ­νως το βιβλίο (για το τον Στά­λιν) κατα­πιά­νε­ται με μιας σει­ρά γεγο­νό­τα προ­σπα­θώ­ντας να δώσει μία δια­φο­ρε­τι­κή οπτι­κή δια­φο­ρε­τι­κή από αυτήν που κυριαρ­χεί στην επί­ση­μη ιστοριογραφία.»

Απα­ντώ­ντας στη ερώ­τη­ση για το τι περι­λαμ­βά­νει το βιβλίο του «Αλή­θειες και ψέμα­τα για τον λιμό στην Ουκρα­νία» τόνι­σε: « Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία έδω­σε αφορ­μή να ξανα­βγεί στην επι­φά­νεια ένα γνω­στό ιστο­ρι­κό ζήτη­μα ο λεγό­με­νος «ουκρα­νι­κός λιμός», που σχε­τί­ζε­ται με το λιμό 1932–33 που μέχρι και σήμε­ρα απο­τε­λεί αντι­κεί­με­νο ακα­δη­μαϊ­κού δια­λό­γου, ιστο­ρι­κής έρευ­νας αλλά και πολι­τι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και προ­πα­γάν­δας. Έχει βγει μία ετυ­μη­γο­ρία και εμφα­νί­ζε­ται ως αδιαμ­φι­σβή­τη­τη και ιερή αλή­θεια. Ότι δηλα­δή ο λιμός ήταν ένα έγκλη­μα των σοβιε­τι­κών. Μετά τις ανα­τρο­πές του ’90 στην Α. Ευρώ­πη ο λιμός ανα­δεί­χθη­κε σε βασι­κό όπλο μιας ευρύ­τε­ρης προ­σπά­θειας να συκο­φα­ντη­θεί και να κατα­δι­κα­στεί στη συνεί­δη­ση των λαών ο σοσια­λι­σμός και βεβαί­ως να σπι­λω­θεί η ΕΣΣΔ και ιδιαί­τε­ρα η περί­ο­δος δια­κυ­βέρ­νη­σης από τον Στά­λιν. Στο βιβλίο γίνε­ται προ­σπά­θεια να ανα­φερ­θούν τα γεγο­νό­τα όπως πραγ­μα­τι­κά ήταν και να αμφι­σβη­τη­θεί το κυρί­αρ­χο αφή­γη­μα που ήταν ότι ο λιμός επι­βλή­θη­κε στον λαό της Ουκρα­νί­ας. Όμως η ιστο­ρι­κή έρευ­να έχει δώσει με αδιά­σει­στα στοι­χεία για το πια είναι η πραγ­μα­τι­κή αιτία που η κυρί­αρ­χη ιστο­ριο­γρα­φία δεν θέλει να τα’ ανα­φέ­ρει. Στο βιβλίο ανα­φέ­ρο­νται οι αιτί­ες. Τα έντο­να-πρω­το­φα­νή κλι­μα­τι­κά φαι­νό­με­να της περιό­δου σύμ­φω­να με τους ειδι­κούς. Ο σφο­δρός πόλε­μος των κου­λά­κων (σ.σ οι πλου­σιο­χω­ρι­κοί) κατά του σχε­δί­ου κολε­κτι­βο­ποί­η­σης, σχέ­διο πρω­τό­γνω­ρο για τη νεα­ρή ΕΣΣΔ.  Από τις ανα­τρο­πές στον αγρο­τι­κό τομέα λόγω των γενι­κό­τε­ρων και οικο­νο­μι­κών αλλα­γών που έφε­ρε η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Ο λιμός δεν ήταν κάτι που επι­βλή­θη­κε από τη ηγε­σία της ΕΣΣΔ αλλά ήταν συν­δυα­σμός παραγόντων.»

Για το βιβλίο του «Ναι, αλλά ο Στά­λιν…» υπο­γράμ­μι­σε: «Η επο­χή αυτή είναι η αιχ­μή του δόρα­τος για το ξανα­γρά­ψι­μο της ιστο­ρί­ας. Η έκδο­ση ανα­φέ­ρε­ται σε σημα­ντι­κά γεγο­νό­τα που σφρά­γι­σαν τον 20ο αιώ­να. Από τις «δίκες της Μόσχας», μέχρι τη συμ­φω­νί­ας της Γιάλ­τας, την «Άνοι­ξη της Πρά­γας», το «Τεί­χος του Αίσχους» κ.α. Και σήμε­ρα η Ε.Ε έχει υιο­θε­τή­σει ως επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και να επι­χει­ρεί με κάθε τρό­πο τη συκο­φά­ντη­ση του σοσια­λι­σμού και της ΕΣΣΔ προ­ω­θώ­ντας την απα­ρά­δε­κτη και αντιε­πι­στη­μο­νι­κή θεω­ρεία των δύο άκρων, την προ­σπά­θεια ταύ­τι­σης κομ­μου­νι­σμού με φασι­σμό. Το βιβλίο σκο­πεύ­ει να ανοί­ξει ζητή­μα­τα αντι­πα­ρά­θε­σης με μία σει­ρά αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, απο­κα­λύ­πτο­ντας ψέμα­τα και συκο­φα­ντί­ες σε κάθε πτυ­χή της κοι­νω­νι­κής και πολι­τι­κής ζωής.»

Τέλος ανα­φε­ρό­με­νος στη ευρύ­τε­ρη χρη­σι­μό­τη­τα των δύο αυτών βιβλί­ων τόνι­σε: «Αφε­νός ν’ απο­κα­τα­στα­θεί η ιστο­ρι­κή αλή­θεια για μία σει­ρά σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα, ν’ ανοί­ξει ένα μέτω­πο ενά­ντια στον κυρί­αρ­χο αντι­κομ­μου­νι­σμό . Δεν απο­τε­λεί ένα ζήτη­μα ακα­δη­μαϊ­κού ή φιλο­λο­γι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος αλλά η πάλη ενά­ντια σε τέτοια αφη­γή­μα­τα που δια­στρε­βλώ­νουν την ιστο­ρία, είναι και ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι του αγώ­να για το παρόν και το μέλ­λον για την κατεύ­θυν­ση να συνει­δη­το­ποι­η­θεί η επι­και­ρό­τη­τα και ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού. Τα ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα συμ­βαί­νουν και έχουν αντι­κει­με­νι­κό χαρα­κτή­ρα. Οι ερμη­νεί­ες βεβαί­ως δεν μπο­ρεί να είναι ίδιες για­τί εξαρ­τά­ται από το πια ταξι­κή σκο­πιά βλέ­πει κανείς τα πράγ­μα­τα. Ωστό­σο υπάρ­χουν συγκε­κρι­μέ­να γεγο­νό­τα που συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στα βιβλία που δεν αλλά­ζουν ως τέτοια ακό­μη όποια ερμη­νεία και αν τους δώσεις.»

Η Άλλη Άποψη

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας