«Ξένος δεν είσαι σαν έρχεται η μπόρα», Λευτέρη Παπαδόπουλου

Πέφτ’ η Μαδρί­τη, παντού φαλαγγίτες

Ριβέ­ρα και Φράν­κο, χαφιέ­δες κι αλήτες

κι εσύ νιώ­θεις ξένος, γελάς βολεμένος

και λες “τι με νοιά­ζει για τους Ισπανούς; ”

Πέφτ’ η Μαδρί­τη κι ο κόσμος λουφάζεικι

ο Χίτλερ Ντα­χά­ου και φούρ­νους ‘τοι­μά­ζει

κι εσύ νιώ­θεις ξένος, γελάς βολεμένος

και λες “τι με νοιά­ζει για τους Γερμανούς;”

Ξένος δεν είσαι σαν έρχε­ται η μπόρα.

Η μαύ­ρη ώρα κι εσέ­να θα βρει.

Γι’ αυτό, άγρυ­πνος στά­σου, πολέ­μα, στοχάσου

πως φταις που πλη­θαί­νουν του κόσμου οι σταυροί.

Πάει το Σαντιά­γο, στη νύχτα βουλιάζει

Νερού­δα κι Αλλιέ­ντε σκιά τους σκεπάζει

κι εσύ νιώ­θεις ξένος, γελάς χορτασμένος

Και λες “τι με νοιά­ζει για τους Χιλιανούς;”

Πάει το Σαντιά­γο και στην Αργεντίνα

Βιδέ­λα και φιέ­στες και αίμα και πείνα

κι εσύ νιώ­θεις ξένος, στη μπά­λα χαμένος

δε σκέ­φτε­σαι διό­λου τους Αργεντινούς.

Λευ­τέ­ρης Παπαδόπουλος