Οδυσσέας Δημητριάδης, τίμησε την τέχνη του και γνώρισε την καταξίωση στην ΕΣΣΔ

Οδυσ­σέ­ας Δημη­τριά­δης, ένας μεγά­λος μου­σι­κός με πολύ­χρο­νη παρου­σία στα μου­σι­κά δρώ­με­να της ΕΣΣΔ. Είχε τις πιο δημιουρ­γι­κές συν­θή­κες για να μεγα­λουρ­γή­σει στο σοσια­λι­στι­κό σύστη­μα, το οποίο και τον τίμη­σε πολ­λές φορές για το έργο του.

«Η μου­σι­κή είναι η ζωή μου…». Σε αυτή τη φρά­ση ο Οδυσ­σέ­ας Δημη­τριά­δης, ο μεγά­λος αρχι­μου­σι­κός, δάσκα­λος και συν­θέ­της, συμπυ­κνώ­νει τη σχέ­ση μιας ολό­κλη­ρης ζωής, της ίδιας του της ύπαρ­ξης, με τη μου­σι­κή. Ο μαέ­στρος, το άστρο του οποί­ου έλαμ­ψε σε αμέ­τρη­τες συναυ­λί­ες και λυρι­κές παρα­στά­σεις στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, αλλά και εκτός των συνό­ρων της, που τίμη­σε την τέχνη του και γνώ­ρι­σε την κατα­ξί­ω­ση, έφυ­γε από τη ζωή στις 28 Απρι­λί­ου 2005, σε ηλι­κία 97 χρό­νων, στο σπί­τι του στην Τιφλίδα.

Γεν­νη­μέ­νος στις 7 Ιου­λί­ου 1908 στο Βατού­μι της Γεωρ­γί­ας.  Ο πατέ­ρας του Αχιλ­λέ­ας, με κατα­γω­γή από την Τρα­πε­ζού­ντα, ήταν επι­χει­ρη­μα­τί­ας και η μητέ­ρα του Καλ­λιό­πη Εφραι­μί­δη φρό­ντι­ζε τα του οίκου. Από πολύ νωρίς έδει­ξε την κλί­ση του προς τη μου­σι­κή. Πρώ­τα άρχι­σε πιά­νο, ύστε­ρα βιο­λί, ενώ στα δεκα­τέσ­σε­ρα χρό­νια του άρχι­σε να μελε­τά σύν­θε­ση. Σπού­δα­σε στο Ωδείο της Τιφλί­δας σύν­θε­ση και ακο­λού­θη­σε σπου­δές αρχι­μου­σι­κού στο Ωδείο του Λένινγκραντ.

Το 1934 γνώ­ρι­σε τον Δημή­τρη Μητρό­που­λο, που βρι­σκό­ταν στο Λένιν­γκραντ για σει­ρά συναυ­λιών και όταν του ανα­κοί­νω­σε την επι­θυ­μία του να επι­στρέ­ψει στην Ελλά­δα μετά το τέλος των σπου­δών, αυτός τον απέ­τρε­ψε λέγο­ντάς του: «Δεν θα βρεις δου­λειά, αλλά και αν βρεις θα πλη­ρώ­νε­σαι πολύ άσχη­μα». Η συνά­ντη­σή του με τον Μητρό­που­λο υπήρ­ξε κατα­λυ­τι­κή για τον νεα­ρό Δημη­τριά­δη. Ετσι απο­φά­σι­σε να παρα­μεί­νει και να στα­διο­δρο­μή­σει στη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Μετά την απο­φοί­τη­σή του εργά­στη­κε επί 10 χρό­νια στην Οπε­ρα της Τιφλί­δας και η φήμη του γρή­γο­ρα απλώ­θη­κε σε όλη την ΕΣΣΔ. Μετά από πρό­σκλη­ση του Μπολ­σόι παρου­σιά­ζει στο μοσχο­βί­τι­κο θέα­τρο τη «Μνη­στή του Τσά­ρου» με εξαι­ρε­τι­κή επι­τυ­χία, ενώ στη συνέ­χεια από το 1947–1952 βρί­σκε­ται στο τιμό­νι της Κρα­τι­κής Συμ­φω­νι­κής Ορχή­στρας της Γεωρ­γί­ας. Από το 1952 διο­ρί­ζε­ται επι­κε­φα­λής της Ορχή­στρας της Οπε­ρας της Τιφλί­δας, η οποία γνω­ρί­ζει το θρί­αμ­βο τόσο στο εσω­τε­ρι­κό (και στο Μπολ­σόι), αλλά και στη δίμη­νη περιο­δεία της σε Βρα­ζι­λία, Αργε­ντι­νή, Χιλή, Περού, Βενε­ζου­έ­λα. Μεγά­λη στιγ­μή της καριέ­ρας του Οδ. Δημη­τριά­δη ήταν η εμφά­νι­σή του στο πόντιουμ της Ορχή­στρας της Οπε­ρας της Βιέννης.

Δια­τέ­λε­σε αντι­πρό­ε­δρος του Συν­δέ­σμου Φιλί­ας ΕΣΣΔ — Ελλά­δας από το 1958. Μια χρο­νιά αργό­τε­ρα έρχε­ται για πρώ­τη φορά στην Ελλά­δα, όπου μετά από 35 χρό­νια χωρι­σμού συνα­ντά­ται με τους συγ­γε­νείς του. Η πρώ­τη συνερ­γα­σία του με την Κρα­τι­κή Ορχή­στρα Αθη­νών έγι­νε το 1964, οπό­τε διηύ­θυ­νε συναυ­λία στο «Ρεξ», ενώ το 1965 διευ­θύ­νει την «Ντά­μα Πίκα» στη Λυρι­κή. Την ίδια χρο­νιά διο­ρί­στη­κε αρχι­μου­σι­κός στο Μπολ­σόι, όπου διηύ­θυ­νε πολ­λές όπε­ρες, ενώ πάντο­τε είχε στε­νή επα­φή με το Ωδείο της Τιφλί­δας και τους μαθη­τές του (ανά­με­σά τους και ο εξαί­ρε­τος Τζάν­σουγκ Καχί­τζε). Πολ­λές ήταν οι εμφα­νί­σεις του στο εξω­τε­ρι­κό, με σημα­ντι­κό­τε­ρη την περιο­δεία της Κρα­τι­κής Ορχή­στρας της ΕΣΣΔ σε ΗΠΑ, Κανα­δά και Μεξι­κό, το 1969. Πολ­λές είναι οι όπε­ρες που διηύ­θυ­νε από το 1974 και μετά στη Λυρι­κή Σκη­νή, ενώ ανε­κτί­μη­τος είναι ο ρόλος του στην παρου­σί­α­ση έργων Ελλή­νων συν­θε­τών. Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι έκα­νε την «ανα­στή­λω­ση» της όπε­ρας του Σαμά­ρα «Φλό­ρα Μιρά­μπι­λις», αντι­κα­θι­στώ­ντας την παλιά παρ­τι­τού­ρα που είχε καεί με νέα (βασί­στη­κε σε δια­σκευή). Το εγχεί­ρη­μα χαρα­κτη­ρί­στη­κε ως θαύ­μα ενορ­χή­στρω­σης. Το 1980 ήταν μου­σι­κός υπεύ­θυ­νος για την Ολυ­μπιά­δα της Μόσχας, κάνο­ντας μάλι­στα νέα ενορ­χή­στρω­ση του Ολυ­μπια­κού Υμνου, που διηύ­θυ­νε στην έναρ­ξη και λήξη των Αγώνων.

Για τη μεγά­λη προ­σφο­ρά του ο Οδ. Δημη­τριά­δης έχει τιμη­θεί με πολ­λά βρα­βεία στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, όπως: Με το «Παρά­ση­μο Τιμής» (1946), της «Εργα­τι­κής Κόκ­κι­νης Σημαί­ας» (1951), με τα μετάλ­λια «Για την άμυ­να του Καυ­κά­σου», «Για την ηρω­ι­κή δου­λιά στο Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλε­μο» (1946), «Για την ηρω­ι­κή δου­λειά» (1980). Του απο­νε­μή­θη­καν επί­σης οι τιμη­τι­κοί τίτλοι του λαϊ­κού καλ­λι­τέ­χνη της ΕΣΣΔ, της Γεωρ­γί­ας και της Αμπ­χα­ζί­ας κ.ά.