Οι μισθοί στην ΕΕ είναι καλύτεροι. Να φτάσουμε και εμείς τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους…

Η «σύγκλι­ση» των μισθών είναι από τα βασι­κά επι­χει­ρή­μα­τα της κυβέρ­νη­σης και των άλλων κομ­μά­των της ΕΕ, που που­λά­νε το παρα­μύ­θι ότι η ευρω­παϊ­κή «κανο­νι­κό­τη­τα» προ­βλέ­πει «αξιο­πρε­πείς» μισθούς και δια­γκω­νί­ζο­νται για το ποιος μπο­ρεί να τους εξα­σφα­λί­σει. Μάλι­στα, έχουν κάνει όλοι τους σημαία τον περί­φη­μο «Ευρω­παϊ­κό Πυλώ­να Κοι­νω­νι­κών Δικαιω­μά­των», κοροϊ­δεύ­ο­ντας τον λαό ότι εγγυά­ται καλύ­τε­ρους μισθούς.

Σε πολ­λές περι­πτώ­σεις, οι μισθοί στο εξω­τε­ρι­κό είναι καλύ­τε­ροι απ’ ό,τι στην Ελλά­δα, αλλά αυτό δεν σημαί­νει ότι δια­σφα­λί­ζουν και καλύ­τε­ρη ζωή. Η εκτί­να­ξη του κόστους ζωής και των «ελα­στι­κών» μορ­φών απα­σχό­λη­σης, η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Υγεί­ας και της Παι­δεί­ας, η λεγό­με­νη «στε­γα­στι­κή κρί­ση» ροκα­νί­ζουν σε κάθε χώρα της ΕΕ το λαϊ­κό εισόδημα.

Αλλω­στε, το πόσο ευχα­ρι­στη­μέ­νοι είναι οι εργα­ζό­με­νοι με τους μισθούς και τους όρους ζωής τους το απο­δει­κνύ­ουν και οι πρω­τό­γνω­ρες εργα­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις που είδα­με την τελευ­ταία 5ετία, στη Γαλ­λία, στη Γερ­μα­νία, στην Πορ­το­γα­λία, στο Βέλ­γιο και αλλού, όπως και στην Ελλά­δα. Αυτές οι κινη­το­ποι­ή­σεις δεί­χνουν και τον ενιαίο αντερ­γα­τι­κό χαρα­κτή­ρα της πολι­τι­κής της ΕΕ σε κάθε χώρα, αλλά και τον δρό­μο της πανευ­ρω­παϊ­κής αντε­πί­θε­σης, για την Ευρώ­πη των λαών, των εργα­τών. Σε αυτήν την υπό­θε­ση θα απο­τε­λεί συμ­βο­λή η ψήφος στο ΚΚΕ.

Σε ό,τι αφο­ρά τους κατώ­τα­τους μισθούς στην ΕΕ, θεσμο­θε­τη­μέ­νο κατώ­τα­το μισθό έχουν τα 22 από τα 27 κρά­τη — μέλη. Στα 14 μέλη από τα 22, ο κατώ­τα­τος μισθός είναι κάτω από 1.000 ευρώ μει­κτά (υπο­λο­γί­ζε­ται σε 12μηνη βάση).

Ειδι­κό­τε­ρα, ο «Ευρω­παϊ­κός Πυλώ­νας» είναι ένας μηχα­νι­σμός εδραί­ω­σης και εμβά­θυν­σης της αντερ­γα­τι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας σε όλη την ΕΕ, ελέγ­χου, κατα­γρα­φής και δια­μόρ­φω­σης κοι­νών αντερ­γα­τι­κών πολι­τι­κών, που συμ­βάλ­λουν στην ενί­σχυ­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και της κερ­δο­φο­ρί­ας των ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λί­ων. Απο­σκο­πεί στη στή­ρι­ξη των «ευέ­λι­κτων» μορ­φών απα­σχό­λη­σης, που «επι­τρέ­πουν στους εργο­δό­τες να αντα­πο­κρί­νο­νται σε μετα­βο­λές στη ζήτη­ση», και στην ενί­σχυ­ση ή δημιουρ­γία μηχα­νι­σμών δια­χεί­ρι­σης της ακραί­ας φτώχειας.

Το σημείο που ανα­φέ­ρε­ται στις απο­δο­χές των εργα­ζο­μέ­νων, θέτει ως στό­χο να «δια­σφα­λί­ζο­νται επαρ­κείς ελά­χι­στοι μισθοί» και να «απο­τρέ­πε­ται η φτώ­χεια των εργα­ζο­μέ­νων». Τι εννο­ούν όμως με τον όρο «επαρ­κής μισθός»; Είναι απο­κα­λυ­πτι­κό το σκε­πτι­κό της Εκθε­σης των 5 Προ­έ­δρων των θεσμών της ΕΕ, το 2015, που σημειώ­νει ότι «η εξέ­λι­ξη των μισθών (σ.σ. θα πρέ­πει να) συμ­βα­δί­ζει με την παρα­γω­γι­κό­τη­τα, μέσω της σύγκρι­σης με τις εξε­λί­ξεις στις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και στους κυριό­τε­ρους συγκρί­σι­μους εμπο­ρι­κούς εταί­ρους». Είναι σαφές ότι κρι­τή­ριο για τη δια­μόρ­φω­ση του κατώ­τα­του μισθού είναι η ενί­σχυ­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας των ευρω­παϊ­κών μονοπωλίων.

Περαι­τέ­ρω, η Κομι­σιόν, τον Γενά­ρη του 2020, ξεκί­νη­σε τη συζή­τη­ση για τον λεγό­με­νο «δίκαιο» κατώ­τα­το μισθό. Στο κεί­με­νό της κάνει συχνή ανα­φο­ρά στον λεγό­με­νο «Ευρω­παϊ­κό Πυλώ­να Κοι­νω­νι­κών Δικαιω­μά­των» και συν­δέ­ει άμε­σα τη θέσπι­ση κατώ­τα­των μισθών με τη δια­σφά­λι­ση πιο ισό­τι­μων όρων αντα­γω­νι­σμού μετα­ξύ των ευρω­παϊ­κών επι­χει­ρή­σε­ων. Σημειώ­νει: «Μια πρω­το­βου­λία της ΕΕ για δίκαιους κατώ­τα­τους μισθούς (…) θα συνέ­βαλ­λε στη δια­σφά­λι­ση ίσων όρων αντα­γω­νι­σμού για τις επι­χει­ρή­σεις στο πλαί­σιο μιας Ενιαί­ας Αγοράς».

Ενας πιθα­νός τρό­πος αύξη­σης των κατώ­τα­των μισθών που υπο­δει­κνύ­ει έμμε­σα η Κομι­σιόν, είναι η μεί­ω­ση των ασφα­λι­στι­κών εισφο­ρών. Προ­τεί­νει δηλα­δή μια πλα­σμα­τι­κή αύξη­ση για τον εργα­ζό­με­νο, αφού τα όποια επι­πλέ­ον χρή­μα­τα δει στον καθα­ρό μισθό, θα προ­έρ­χο­νται από τη μεί­ω­ση των ασφα­λι­στι­κών εισφο­ρών του (με αρνη­τι­κή επί­δρα­ση στις παρο­χές και τη σύντα­ξη), αλλά μια πραγ­μα­τι­κή μεί­ω­ση του λεγό­με­νου «μισθο­λο­γι­κού κόστους» για τον εργοδότη.

Οταν η Κομι­σιόν δια­τύ­πω­νε αυτές τις προ­τά­σεις η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ είχε ήδη δρο­μο­λο­γή­σει τη μεί­ω­ση κατά 5 ποσο­στιαί­ες μονά­δες των ασφα­λι­στι­κών εισφο­ρών, με σαφή πρι­μο­δό­τη­ση της εργο­δο­σί­ας, που την παρου­σιά­ζει ως αύξη­ση εισο­δή­μα­τος για τους εργαζόμενους!

Η όλη συζή­τη­ση κατέ­λη­ξε στην Οδη­γία της ΕΕ 2022/2041 για τον «επαρ­κή κατώ­τα­το μισθό», όπου επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι κρι­τή­ριο δια­μόρ­φω­σης του κατώ­τα­του μισθού είναι οι ανά­γκες των επι­χει­ρή­σε­ων, αφού «η επάρ­κεια των νόμι­μων κατώ­τα­των μισθών κρί­νε­ται και αξιο­λο­γεί­ται από κάθε κρά­τος — μέλος, λαμ­βα­νο­μέ­νων υπό­ψη των οικεί­ων εθνι­κών κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κών συν­θη­κών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων της αύξη­σης της απα­σχό­λη­σης, της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και των περι­φε­ρεια­κών και κλα­δι­κών εξελίξεων».

Με αυτά ακρι­βώς τα κρι­τή­ρια απο­φα­σί­ζουν τα κρά­τη και οι κυβερ­νή­σεις τους κατώ­τα­τους μισθούς (στη χώρα μας με τον νόμο Βρού­τση — Αχτσιό­γλου), που απο­τε­λούν δεί­κτη συνο­λι­κά για τα εργα­τι­κά εισο­δή­μα­τα, οδη­γώ­ντας τους μισθούς σε σύγκλι­ση, αλλά προς τα κάτω…

Πηγή: 902.gr