Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι ταινίες της βδομάδας: Δύο επικές περιπέτειες, ένα φιλμ για τη μετανάστευση, ένα ντοκιμαντέρ και ένα παιδικό

Με την τελευ­ταία περι­πέ­τεια του Τζέιμς Μποντ να προ­σγειώ­νε­ται κάτω από τα μισά εισι­τή­ρια της πρώ­της εβδο­μά­δας, δυο επι­κά μπλογκ­μπά­στερς έρχο­νται να ανα­νε­ώ­σουν το ενδια­φέ­ρον και να τονώ­σουν τις εισπρά­ξεις των ταμεί­ων. Πρό­κει­ται για δύο πολυα­να­με­νό­με­νες αφί­ξεις, το επι­κό ιστο­ρι­κό δρά­μα του Ρίντλεϊ Σκοτ “Η Τελευ­ταία Μονο­μα­χία” και η επι­κή περι­πέ­τεια επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας “Dune” του Ντε­νί Βιλ­νέβ. Ωστό­σο, από τις συνο­λι­κά πέντε ται­νί­ες που κάνουν από­ψε πρε­μιέ­ρα, ξεχω­ρί­ζει το μεξι­κά­νι­κο δρά­μα “Χαρα­κτη­ρι­στι­κά Γνω­ρί­σμα­τα”, που μπο­ρεί να μην έχει πολυ­δια­φη­μι­στεί, να μην έχει σταρ ή μία παρα­γω­γή εκα­τομ­μυ­ρί­ων από πίσω της, αλλά έχει τερά­στιο ενδια­φέ­ρον, ψυχή και άπο­ψη για το ζήτη­μα της μετανάστευσης.

Η Τελευταία Μονομαχία

(“The Last Duel”) Δρα­μα­τι­κή ιστο­ρι­κή περι­πέ­τεια, αμε­ρι­κά­νι­κης και βρε­τα­νι­κής παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Ρίντλεϊ Σκοτ, με τους Ματ Ντέι­μον, Τζό­ντι Κόμερ, Άνταμ Ντράι­βερ, Άλεξ Λόθερ, Μπεν Άφλεκ κ.ά.

Ο 83χρονος πλέ­ον Ρίντλεϊ Σκοτ επι­στρέ­φει στην επι­κή περι­πέ­τεια έπει­τα από αρκε­τά χρό­νια, βασι­σμέ­νος πάνω σε πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα, που αφο­ρούν την τελευ­ταία νόμι­μη μονο­μα­χία στη Γαλ­λία του 14ου αιώ­να, για να μιλή­σει κατά κύριο λόγο για τη γυναί­κα και τα πλήγ­μα­τα που δέχε­ται δια­χρο­νι­κά, αλλά και για την υπο­κει­με­νι­κό­τη­τα της αλή­θειας και την πορεία του δυτι­κού πολιτισμού.

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, που έχει κάνει μια του­λά­χι­στον αξιο­ση­μεί­ω­τη πορεία στο σινε­μά (“Μπλέιντ Ράνερ”, “Άλιεν”, “Θέλ­μα και Λουίζ”, “Μονο­μά­χος”) κι έχει αφή­σει το δικό του προ­σω­πι­κό σκη­νο­θε­τι­κό στίγ­μα, εδώ με αφορ­μή την ιστο­ρία της τελευ­ταί­ας μονο­μα­χί­ας μετα­ξύ του ιππό­τη Ζαν ντε Καρούζ και του “φίλου” του δόκι­μου ιππό­τη Ζακ Λε Γκρις, μετά τον βια­σμό της γυναί­κας του πρώ­του από τον δεύ­τε­ρο, θα ανα­δεί­ξει τη δυσμε­νή θέση της γυναί­κας με απλό­τη­τα, που ορι­σμέ­νες φορές, όμως, φτά­νει την απλοϊ­κό­τη­τα. Συμ­βά­λει και αυτός, με το δικό του τρό­πο, στο κίνη­μα του me too φανε­ρώ­νο­ντας ότι παρά το πέρα­σμα των αιώ­νων, πολύ λίγα έχουν αλλά­ξει στον ανδρο­κρα­τού­με­νο κόσμο, τη δια­τή­ρη­ση των στε­ρε­ό­τυ­πων και συνά­μα την ύπαρ­ξη πάντα θαρ­ρα­λέ­ων γυναι­κών που δια­θέ­τουν την τόλ­μη να βγουν να μιλή­σουν, όπως η Μαρ­γκε­ρίτ ντε Καρούζ, που βρέ­θη­κε στην ίδια θέση με τον βια­στή της, μέχρι της τελευ­ταί­ας τσε­κου­ριάς στην πολυ­θρύ­λη­τη μονομαχία.

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ επι­λέ­γει να χωρί­σει την 2,5 ωρών ται­νία του σε τρία κεφά­λαια, δίνο­ντας την άπο­ψη για τα γεγο­νό­τα και των τριών πρω­τα­γω­νι­στών της ιστο­ρί­ας. Στο πρώ­το κεφά­λαιο δίνει την “αλή­θεια” του ιππό­τη Ζαν ντε Καρούζ (Ματ Ντέι­μον), ενός χοντρο­κομ­μέ­νου άνδρα που ζού­σε για τη μάχη, τη δόξα και την ευχα­ρί­στη­ση να σκο­τώ­νει. Στο δεύ­τε­ρο κεφά­λαιο την “αλή­θεια” του Λε Γκρις (Άνταμ Ντράι­βερ), ενός δόκι­μου ιππό­τη, ενός πνευ­μα­τώ­δη, γοη­τευ­τι­κού, μορ­φω­μέ­νου, παρα­δό­πι­στου, κυνι­κού που διέ­πρε­ψε ως λογι­στής και φοροει­σπρά­κτο­ρας του κόμη Πιέρ ντ’ Αλαν­σόν και που εκπρο­σω­πεί το μέλ­λον του δυτι­κού πολι­τι­σμού, την πορεία προς τη θεο­ποί­η­ση του χρή­μα­τος, της αποι­κιο­κρα­τί­ας, αλλά και της ακραί­ας υπο­κρι­σί­ας. Και στο τρί­το κεφά­λαιο την αλή­θεια της Μαρ­γκε­ρίτ (Τζό­ντι Κόμερ), που θα καταγ­γεί­λει τον βια­σμό της, αν και με αυτή την πρά­ξη της έχα­σε όλους τους συμ­μά­χους της, τις γυναί­κες, τη στε­νή της φίλη και βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πη με τη δυσπι­στία και τη συκο­φα­ντία, στην οποία πρω­το­στά­τη­σε η εκκλησία.

Ο Άγγλος σκη­νο­θέ­της, δια­τη­ρεί την ακμαία κινη­μα­το­γρα­φι­κή του ματιά, αν και είναι φανε­ρό το γήρας του, σε αρκε­τά σημεία, καθώς ορι­σμέ­νες φορές και πλα­τειά­ζει και φλυα­ρεί, ενώ οι σκη­νές των μαχών δεν έχουν την αίγλη προη­γού­με­νων ται­νιών του (ποιος μπο­ρεί να ξεχά­σει την έναρ­ξη του “Μονο­μά­χου” με τη μάχη των Ρωμαί­ων απέ­να­ντι στους Γερ­μα­νούς). Δίνει βαρύ­τη­τα στους χαρα­κτή­ρες, στο πνι­γη­ρό και σκο­τει­νό κλί­μα της επο­χής, φωτί­ζο­ντας με γκρι­ζο­γά­λα­νες απο­χρώ­σεις το παγω­μέ­νο βαλ­τώ­δες περι­βάλ­λον, στην καρ­διά της Ευρώ­πης, και κάνο­ντας φανε­ρό για­τί θαμπώ­θη­καν οι Ευρω­παί­οι μπρο­στά στον πλού­το, τα κάλ­λη και τον πολι­τι­σμό της Ανατολής.

Σίγου­ρα πάντως πρό­κει­ται για μια χορ­τα­στι­κή και καλο­γυ­ρι­σμέ­νη επι­κή περι­πέ­τεια, που βλέ­πε­ται με ενδια­φέ­ρον μέχρι τέλους κι έχο­ντας τρεις άξιους πρω­τα­γω­νι­στές, με τον Ματ Ντέι­μον να ξεχω­ρί­ζει, που εδώ σαν πλα­στε­λί­νη μετα­μορ­φώ­νε­ται σε έναν τετρά­γω­νο άγριο χοντράν­θρω­πο, που στις πιο τρυ­φε­ρές στιγ­μές με τη γυναί­κα του ορμά­ει σαν κτή­νος μπρο­στά σε ένα ανυ­πε­ρά­σπι­στο πλάσμα….

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Γαλ­λία 14ος αιώ­νας: Όταν ο ιππό­της Ζαν ντε Καρούζ επι­στρέ­φει από τον πόλε­μο και μαθαί­νει πως ένας φίλος του, o Ζακ Λε Γκρις έχει βιά­σει τη σύζυ­γό του Μαρ­γκε­ρίτ, ζητά από τον βασι­λιά να εγκρί­νει το αίτη­μα του για μονο­μα­χία. Αν χάσει, η Μαρ­γκε­ρίτ θα καεί στην πυρά για ψευ­δή κατη­γο­ρία. Οι δύο φίλοι μετα­μορ­φώ­νο­νται σε θανά­σι­μοι εχθροί και είναι πρό­θυ­μοι να ρισκά­ρουν τη ζωή και την υπό­λη­ψη τους ‑όχι μόνο τη δική τους, αλλά και της άτυ­χης γυναί­κας- στην τελευ­ταία νόμι­μη μονο­μα­χία για λόγους τιμής στην ιστο­ρία της χώρας.

Dune

(“Dune”) Περι­πέ­τεια επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Ντε­νί Βιλ­νέβ, με τους Τιμο­τέ Σαλα­μέ, Ρεμπέ­κα Φέρ­γκιου­σον, Ζαντά­για, Όσκαρ Άιζακ, Τζέι­σον Μομό­για, Στέ­λαν Σκάρ­σγκαρντ, Σάρ­λοτ Ράμπλινγκ, Χαβιέρ Μπερ­δέμ, Ντέιβ Μπα­τί­στα, Τζος Μπρο­λίν κ.ά.

Ενή­λι­κη υπο­βλη­τι­κή επι­κή περι­πέ­τεια επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας, που ξεφεύ­γει πολύ από την απε­νο­χο­ποι­η­μέ­νη καλτ ται­νία του Ντέι­βιντ Λιντς του 1984 και που δεν περιο­ρί­ζε­ται στο μεγα­λείο της εικό­νας, τα ευφά­ντα­στα σκη­νι­κά, την μπα­ρόκ αντί­λη­ψη των πραγ­μά­των και λόγων, το από­κο­σμο κλί­μα και τον ηρω­ι­σμό, αλλά εμβα­θύ­νει πάνω στο λογο­τε­χνι­κό έργο του Φρανκ Χέμπερτ, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το φαντα­στι­κό κόσμο του μέλ­λο­ντος για να μιλή­σει για πανί­σχυ­ρους οίκους που εξου­σιά­ζουν ολό­κλη­ρους πλα­νή­τες, τη ζωή. Και ταυ­τό­χρο­να ο Ντε­νί Βιλ­νέβ, αντί να καλ­λω­πί­σει το φιλμ με τις εύπε­πτες σκη­νές από τα συνή­θη βίντεο γκέιμ που τις συνο­δεύ­ουν και να απο­γειώ­σει την εμπο­ρι­κό­τη­τα τής πολυ­έ­ξο­δης παρα­γω­γής, παρα­χω­ρεί χώρο στην ελλη­νι­κή τρα­γω­δία, από την οποία είχε επη­ρε­α­στεί και ο Χέμπερτ.

Ο Κανα­δός σκη­νο­θέ­της του “Blade Runner 2049”, μας πάει στο μέλ­λον, όπου ισχυ­ροί οίκοι εξου­σιά­ζουν τους πλα­νή­τες, ενώ υπάρ­χει ένα πανά­κρι­βο μπα­χα­ρι­κό που επι­τρέ­πει την υπερ­πο­λύ­τι­μη δια­πλα­νη­τι­κή μετα­κί­νη­ση, Έτσι, στην άνυ­δρη Γη της Επαγ­γε­λί­ας, που επο­φθαλ­μιούν για μια ακό­μη φορά οι αποι­κιο­κρά­τες, οι φτω­χοί αγριε­μέ­νοι γηγε­νείς, θα αντι­στα­θούν έχο­ντας συμπα­ρα­στά­τη ένα αρχο­ντό­που­λο, αν και το υπέ­δα­φος κρύ­βει θανά­σι­μες απει­λές. Όμως, η πιο θανά­σι­μη απει­λή είναι ο φόβος, που “σκο­τώ­νει το μυα­λό”. Ο φόβος είναι το εργα­λείο ποδη­γέ­τη­σης των λαών και απέ­να­ντί του ο Βιλ­νέβ θα επι­στρα­τεύ­σει τη φαντα­σία, περιο­ρί­ζο­ντας το “επι­στη­μο­νι­κό” στα απλώς απαραίτητα.

Το φιλμ των δυό­μι­ση ωρών παρα­μέ­νει σφι­χτο­δε­μέ­νο στο μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του, καθώς ο Βιλ­νέβ γνω­ρί­ζει πολύ καλά το είδος, το οποίο πλου­τί­ζει με λυρι­σμό και τα αισθή­μα­τα του ήρωα που πρέ­πει να ενη­λι­κιω­θεί και να κρα­τή­σει στους ώμους του το βάρος ενός ολό­κλη­ρου κόσμου.

Καλός μαθη­τής του ακμαί­ου Ρίντλεϊ Σκοτ θα κρα­τή­σει δοκι­μα­σμέ­νες φόρ­μες, τα γεω­με­τρι­κά σχή­μα­τα, το μεγα­λειώ­δες, θα κλι­μα­κώ­σει την έντα­ση, θα παρα­πέμ­ψει έξυ­πνα στον “Λόρενς της Αρα­βί­ας” και θα ανοί­ξει ένα νέο κινη­μα­το­γρα­φι­κό κεφά­λαιο, που περι­μέ­νου­με να δού­με τη συνέ­χεια. Άλλω­στε τα μειο­νε­κτή­μα­τα της ται­νί­ας, περιο­ρί­ζο­νται σε ορι­σμέ­να ασα­φή σκο­τει­νά σημεία της ιστο­ρί­ας, κάποια σημά­δια σκη­νο­θε­τι­κής επί­δει­ξης και κυρί­ως ότι το φιλμ του μοιά­ζει με μια τερά­στια εισα­γω­γή των όσων θα ακολουθήσουν.

Η ται­νία στη­ρί­ζε­ται και στις ερμη­νεί­ες του πολυ­πρό­σω­που καστ, με πρώ­τη εκεί­νη του ανερ­χό­με­νου νεα­ρού και φωτο­γε­νή σταρ Τιμο­τέ Σαλα­μέ, που η λεπτε­πί­λε­πτη φιγού­ρα του έρχε­ται σε αντί­θε­ση με την τερά­στια απει­λή και αυτό από μόνο του ως ιδέα έχει το ενδια­φέ­ρον του, αν και μοιά­ζει περισ­σό­τε­ρο με ένα μπι­μπε­λό σε μια κού­τα με άρβυλα…

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Πολ Ατρεί­δης, ο χαρι­σμα­τι­κός διά­δο­χος του Οίκου των Ατρει­δών, καλεί­ται να υπη­ρε­τή­σει το ασύλ­λη­πτο πεπρω­μέ­νο του και να ταξι­δέ­ψει στον πιο επι­κίν­δυ­νο πλα­νή­τη του δια­στή­μα­τος για να δια­σφα­λί­σει το μέλ­λον της οικο­γέ­νειας και του λαού του. Με τις μεγά­λες δυνά­μεις να παρα­σύ­ρο­νται σε μια ανε­λέ­η­τη σύγκρου­ση για το «μπα­χα­ρι­κό των μπα­χα­ρι­κών» του πλα­νή­τη Αρρά­κις, της πολυ­τι­μό­τε­ρης ουσί­ας στην Αυτο­κρα­το­ρία, μόνο όσοι δαμά­σουν τον φόβο τους θα μπο­ρέ­σουν να επιβιώσουν.

Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα

(“Identifying Features”) Δρα­μα­τι­κή περι­πέ­τεια, μεξι­κα­νι­κής και ισπα­νι­κής παρα­γω­γής του 2020, σε σκη­νο­θε­σία Φερ­νά­ντα Βαλα­ντές, με τους Μερ­σέ­ντες Χερ­νά­ντεζ, Ντέι­βιντ Ιγιέ­σκας, Χουάν Χεσούς Βαρέ­λα, Άννα Λάου­ρα Ροντρί­γκεζ κά.

Σε μια επο­χή που δεκά­δες αμε­ρι­κά­νι­κες παρα­γω­γές κατα­πιά­νο­νται επι­δερ­μι­κά με το μετα­να­στευ­τι­κό πρό­βλη­μα στα σύνο­ρα με το Μεξι­κό και ακό­μη περισ­σό­τε­ρες κραυ­γά­ζουν για τον κίν­δυ­νο των “εισβο­λέ­ων” στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, έρχε­ται η σπα­ρα­κτι­κή απά­ντη­ση από την Φερ­νά­ντα Βαλα­ντές, με τού­το δω το αργό­συρ­το – όσο και το μαρ­τύ­ριο των μετα­να­στών — θρί­λερ, ένα εξό­χως πολι­τι­κό φιλμ.

Ένα φιλμ σκλη­ρό, που ανα­δει­κνύ­ει την απάν­θρω­πη αντι­με­τώ­πι­ση ενός ζητή­μα­τος, που έχει θύμα­τα, απα­γω­γές, δολο­φο­νί­ες, “εξα­φα­νί­σεις”, ρημαγ­μέ­νους ανθρώ­πους, που κινού­νται σε ένα αδιέ­ξο­δο σύνορο.

Μια μάνα που ανα­ζη­τά απελ­πι­σμέ­να το παι­δί της, αν και όλα τα χαρ­τιά δεί­χνουν ότι έχει πεθά­νει, με τη βοή­θεια ενός μετα­νά­στη που επέ­στρε­ψε απο­γοη­τευ­μέ­νος από “τη χώρα της ευκαι­ρί­ας”, θα φτά­σει, παρά τις αντι­ξο­ό­τη­τες, μέχρι το τέλος την ανα­ζή­τη­σή της.

Η Βαλά­ντες, δεν υπο­κύ­πτει στις εύκο­λες λύσεις και τα κλι­σέ, ανα­δει­κνύ­ει την αντί­θε­ση των υπέ­ρο­χων άγριων τοπί­ων με τον πόνο και τον θάνα­το που κρύ­βουν και με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα προ­σθέ­τει στην ιστο­ρία της αφη­γή­σεις που εμπλου­τί­ζουν τη μεγά­λη εικό­να του προ­βλή­μα­τος, ενώ με υπο­μο­νή και εγκρά­τεια δεν επι­διώ­κει τη συγκί­νη­ση ή την αγω­νία από το καλο­γραμ­μέ­νο σενά­ριο που έχει μπρο­στά της, αλλά από το βάθος που κρύ­βουν οι χιλιά­δες υπο­θέ­σεις των εξα­φα­νί­σε­ων στα σύνο­ρα ΗΠΑ-Μεξι­κού. Μια ιστο­ρία, που δεν έχει, δυστυ­χώς, τέλος, θα μας απα­σχο­λεί για πολ­λά χρό­νια ακό­μη και κάποιος-κάποια πρέ­πει να αφυ­πνί­σει συνει­δή­σεις. Και αυτό κάνει απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τα­τα η Βαλά­ντες, έχο­ντας τη συν­δρο­μή της θαυ­μά­σιας πρω­τα­γω­νί­στριάς της, Μερ­σέ­ντες Χερ­νά­ντεζ, η οποία παίρ­νει τον αβά­στα­χτο πόνο της απώ­λειας και τον κάνει κου­ρά­γιο. Για όλους μας…

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Μιγκέλ έχει μόλις απε­λα­θεί από τις ΗΠΑ και επι­στρέ­φει στο Μεξι­κό, λαχτα­ρώ­ντας να ξανα­δεί τη μητέ­ρα του. Η Μαγκ­ντα­λέ­να ανα­ζη­τεί τον γιο της, που εξα­φα­νί­στη­κε ενώ προ­σπα­θού­σε να δια­σχί­σει τα σύνο­ρα. Οι δρό­μοι των δύο ηρώ­ων θα δια­σταυ­ρω­θούν, καθώς περι­πλα­νώ­νται στις παρα­με­θό­ριες ερη­μιές, όπου βασι­λεύ­ουν η ανο­μία, η βία και η από­γνω­ση. Δύο μονα­χι­κές ψυχές, παγι­δευ­μέ­νες σε ένα άχρο­νο μεταίχ­μιο, ανα­ζη­τούν μια διέ­ξο­δο παρη­γο­ριάς και ανακούφισης.

Κολέκτιβ

(“Collective”) Ντο­κι­μα­ντέρ, ρου­μα­νι­κής παρα­γω­γής του 2019, σε σκη­νο­θε­σία Αλε­ξά­ντερ Ναναού.

Αξιο­πρό­σε­κτο ντο­κι­μα­ντέρ για το πώς ένα διε­φθαρ­μέ­νο σύστη­μα εξου­σί­ας εμπο­τί­ζει και το σύστη­μα υγεί­ας της Ρου­μα­νί­ας, μιας χώρας που δεν απο­τε­λεί εξαί­ρε­ση, αλλά απ’ ότι φαί­νε­ται ακο­λου­θεί το δρό­μο που έχουν χαρά­ξει υπε­ρα­να­πτυγ­μέ­να κρά­τη. Ένα ντο­κι­μα­ντέρ που εστιά­ζει στις κρυ­φές παγί­δες, κατα­στρο­φι­κές συμπε­ρι­φο­ρές που έχει ο ευρω­παϊ­κός δρό­μος και μάλι­στα σε μια χώρα που μαστί­ζε­ται από τους ολι­γάρ­χες και τους συμ­μά­χους τους ξένους “επεν­δυ­τές”, που βρί­σκο­νται πίσω από κάθε ευκαι­ρία κερδοσκοπίας.

To ντο­κι­μα­ντέρ του Αλε­ξά­ντερ Νανα­ού που τιμή­θη­κε με το Βρα­βείο Καλύ­τε­ρου Ευρω­παϊ­κού Ντο­κι­μα­ντέρ στα Ευρω­παϊ­κά Βρα­βεία Κινη­μα­το­γρά­φου και το Βρα­βείο Κοι­νού LUX 2021, κατα­πιά­νε­ται με την πυρ­κα­γιά του 2015 στο κλαμπ “Κολέ­κτιβ”, στο Βου­κου­ρέ­στι, απ’ την οποία σκο­τώ­θη­καν 27 άνθρω­ποι, ενώ σύντο­μα πέθα­ναν στα νοσο­κο­μεία οι περισ­σό­τε­ροι από τους 180 τραυ­μα­τί­ες! Οι απο­κα­λύ­ψεις μίας ομά­δας ερευ­νη­τών δημο­σιο­γρά­φων είναι καται­γι­στι­κές καθώς ανα­κα­λύ­πτουν μια τερά­στια ιατρι­κή απά­τη, ενώ η πολι­τι­κή εξου­σία σε αρμο­νία με τα ΜΜΕ παρα­πλα­νού­σαν τον λαό.

Παρό­λο που το ντο­κι­μα­ντέρ του Νανα­ού δίνει την αίσθη­ση της αδυ­να­μί­ας να φτά­σει στο βάθος των αιτιών, στο τέρ­μα των εξη­γή­σε­ων, έχει ενδια­φέ­ρον και χρη­σι­μό­τη­τα, σε μια επο­χή ψευ­δαι­σθή­σε­ων και εύκο­λης χειραγώγησης.

Κοντορίτο

(“Condorito”) Παι­δι­κή ται­νία κινού­με­νων σχε­δί­ών, χιλια­νής και περου­βια­νής παρα­γω­γής του 2020, σε σκη­νο­θε­σία Άλεξ Ορέλ και Εντουάρ­ντο Σουλντ.

Νοτιο­α­με­ρι­κά­νι­κο παι­δι­κό animation που ξεκι­νά αρκε­τά ελπι­δο­φό­ρα και δια­σκε­α­στι­κά και όσο περ­νά η ώρα χάνει την ορμή του, μπαί­νει στα κλι­σέ της Disnay, χάνει την πρω­το­τυ­πία του και δια­σκε­δά­ζει μόνο τους μπό­μπι­ρες. Και είναι κρί­μα καθώς οι σκη­νο­θέ­τες έχουν ορι­σμέ­νες ωραί­ες ιδέ­ες παρω­δώ­ντας μια σει­ρά από γνω­στές κινη­μα­το­γρα­φι­κές περι­πέ­τειες ή βάζουν σε χαρα­κτή­ρες του φιλμ τις μορ­φές γνω­στών ιστο­ρι­κών προ­σώ­πων ή του σινε­μά. Η ται­νία προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελληνικά.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Κοντο­ρί­το είναι ένα που­λί που ζει σε ένα γρα­φι­κό χωριό των Άνδε­ων, είναι ο αγα­πη­μέ­νος όλων κι ο ίδιος είναι ευτυ­χι­σμέ­νος πλάι στη σύντρο­φό του Για­γί­τα. Όταν, όμως, κατά λάθος η μαμά της φίλης του απα­γά­γε­ται από εξω­γή­ι­νους εξαι­τί­ας μιας φάρ­σας, ο Κοντο­ρί­το πρέ­πει να ξανα­κά­νει τα πάντα για να κερ­δί­σει την κοπέ­λα του.

Πηγή: ΑΠΕ

vivlio mpelogiannis

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο