Ο Άνθρωπος που Γνώριζε το Άπειρο στην ET3 🎥_Φωτο

Πρό­κει­ται για την αλη­θι­νή ιστο­ρία του χαρι­σμα­τι­κού Ινδού μαθη­μα­τι­κού Σρι­νι­βά­σα Ραμα­νου­τζάν: όμως _όπως σωστά ανα­φέ­ρει το flix.gr, αντι­συμ­βα­τι­κές μέθο­δοι  του δια­σκευά­ζε­ται για το σινε­μά ως μια ακό­μα τετριμ­μέ­νη και ακα­δη­μαϊ­κή βιο­γρα­φία-αγιο­γρα­φία _ Αγγλία, 2016

(Το στό­ρι)
Το 1913 στην Ινδία, ένας 25χρονος ιδιω­τι­κός υπάλ­λη­λος με τρο­μα­κτι­κή ευφυ­ΐα, που όμως απέ­τυ­χε να ολο­κλη­ρώ­σει τις σπου­δές του εξαι­τί­ας της σχε­δόν εμμο­νι­κής, μονα­χι­κής μελέ­της του πάνω στην επι­στή­μη των Μαθη­μα­τι­κών, απο­φα­σί­ζει να εμπι­στευ­τεί το πάθος του και να στεί­λει ένα γράμ­μα στον Τζι Εϊτς Χάρ­ντι, έναν επι­φα­νή καθη­γη­τή μαθη­μα­τι­κών του Trinity College του πανε­πι­στη­μί­ου Κέι­μπριτζ. Το όνο­μά του ήταν Σρι­νι­βά­σα Ραμα­νου­τζάν και έμελ­λε να γίνει ο αυτο­δί­δα­κτος «πρί­γκι­πας της μαθη­μα­τι­κής διαίσθησης».

«Μια εξί­σω­ση δεν έχει καμία σημα­σία για μένα εκτός κι αν εκφρά­ζει τη σκέ­ψη του Θεού» ανα­φέ­ρει κάποια στιγ­μή ο ήρω­ας της ται­νί­ας, ξεστο­μί­ζο­ντας μια από τις πιο διά­ση­μες φρά­σεις του πραγ­μα­τι­κού Σρι­νι­βά­σα Ραμα­νου­τζάν, που εκφρά­ζει τη σχε­δόν θαυ­μα­τουρ­γή προ­έ­λευ­ση των ιδιο­φυιών του θεω­ριών. Η σύγκρου­ση ανά­με­σα στην ατό­φια, πηγαία έμπνευ­ση και την πιε­στι­κή απαί­τη­ση για απτές απο­δεί­ξεις απο­τε­λεί τον πυρή­να του «Ανθρώ­που που Γνώ­ρι­ζε το Άπει­ρο» και συνά­μα μια πολύ ται­ρια­στή και σχε­δόν ειρω­νι­κή μετα­φο­ρά για την αιτία που αδυ­να­τεί να ξεφύ­γει από τη μετριό­τη­τα: ένα ανώ­δυ­νο, ακα­δη­μαϊ­κό φιλμ που δεν μπο­ρεί να αγγί­ξει παρά μόνο φευ­γα­λέα τα θέμα­τα που περι­γρά­φει τόσο τακτο­ποι­η­μέ­να. Για­τί η ται­νία του Ματ Μπρά­ουν πάσχει από την ίδια ασθέ­νεια από την οποία λίγο ή πολύ υπο­φέ­ρουν οι περισ­σό­τε­ρες αλη­θι­νές κινη­μα­το­γρα­φι­κές ιστο­ρί­ες που πασχί­ζουν να μετα­φέ­ρουν στο πανί τη ζωή μιας παρε­ξη­γη­μέ­νης ή παρα­γνω­ρι­σμέ­νης ιδιο­φυί­ας: Αδυ­να­τώ­ντας να «μετα­φρά­σουν» με κινη­μα­το­γρα­φι­κούς όρους τους –ούτως ή άλλως δύσκο­λο να απει­κο­νι­στούν– μηχα­νι­σμούς λει­τουρ­γί­ας ενός τρι­κυ­μι­σμέ­νου μυα­λού, κατα­φεύ­γουν σε μια στε­ρε­ο­τυ­πι­κή συντα­γή με στα­θε­ρά καθο­ρι­σμέ­να βήμα­τα που πρέ­πει να ακο­λου­θη­θούν αυστη­ρά μέχρι την ανα­με­νό­με­νη (του­λά­χι­στον κινη­μα­το­γρα­φι­κά) δικαίωση.

Και το σενά­ριο του «Ανθρώ­που που Γνώ­ρι­ζε το Άπει­ρο» τα τηρεί όλα με ευλά­βεια. Από την αρχι­κά δύσκο­λη συνερ­γα­σία του Ραμα­νου­τζάν με τον Βρε­τα­νό καθη­γη­τή του Πανε­πι­στη­μί­ου του Κέμπριτζ και μέντο­ρά του, Τζ. Χ. Χάρ­ντι (ο Τζέ­ρε­μι Αϊρονς, εξαι­ρε­τι­κός στο να προσ­δί­δει βαρύ­τη­τα ακό­μα και στο πιο τετριμ­μέ­νο υλι­κό), που ανα­πό­φευ­κτα εξε­λίσ­σε­ται σε ουσια­στι­κή φιλία, μέχρι τις αρχι­κές αντι­δρά­σεις της υπό­λοι­πης ακα­δη­μαϊ­κής κοι­νό­τη­τας που μετα­τρέ­πο­νται στα­δια­κά σε ανα­γνώ­ρι­ση, και από τη σχέ­ση του με τη στω­ι­κή σύζυ­γό του (μια –υπο­τί­θε­ται– αλη­θι­νή αγά­πη τσα­κι­σμέ­νη από εμπό­δια που περι­γρά­φε­ται τόσο επι­δερ­μι­κά και ανού­σια που μοιά­ζει απλά δια­κο­σμη­τι­κή) μέχρι τον ξεδιά­ντρο­πα μελο­δρα­μα­τι­κό χει­ρι­σμό της ασθέ­νειας που έμελ­λε να του κοστί­σει τη ζωή.

Ένας νεα­ρός Ινδός ταπει­νής κατα­γω­γής και χωρίς ουσια­στι­κή εκπαί­δευ­ση αλλά με πραγ­μα­τι­κό χάρι­σμα και πάθος για την επι­στή­μη του, ο Ραμα­νου­τζάν δια­τύ­πω­σε επα­να­στα­τι­κά θεω­ρή­μα­τα που έμελ­λαν να επη­ρε­ά­σουν δρα­μα­τι­κά την εξέ­λι­ξη των μαθη­μα­τι­κών. Το έκα­νε όμως με έναν αντι­συμ­βα­τι­κό τρό­πο, πέρα από κάθε καθιε­ρω­μέ­νη ορθο­λο­γι­στι­κή προ­σέγ­γι­ση. Πάρα τις αγα­θές προ­θέ­σεις του, για μια ται­νία που υπο­τί­θε­ται ότι εξυ­μνεί αυτόν ακρι­βώς τον αντι­συμ­βα­τι­κό τρό­πο σκέ­ψης και ανα­ζη­τά τις πηγές μιας σχε­δόν «θεϊ­κής» έμπνευ­σης, «Ο Άνθρω­πος που Γνώ­ρι­ζε το Απει­ρο» φαντά­ζει αδι­καιο­λό­γη­τα τετριμ­μέ­νος και ανέμπνευστος.

• Παρα­γω­γή: Ματ Μπρά­ουν, Τζον Κατζ, Εντουαρντ Ρ. Πρέ­σμαν, Σοφία Σοντερ­βάν, Τζο Τόμας, Τζιμ Γιάνγκ
• Σκη­νο­θε­σία: Ματ Μπράουν
• Σενά­ριο: Ματ Μπράουν
• Φωτο­γρα­φία: Λάρι Σμιθ
• Μοντάζ: Τζ Σι Μποντ
• Πρω­τα­γω­νι­στούν: Τζέ­ρε­μι Αιρονς, Ντεβ Πάτελ, Τόμπι Τζό­ουνς, Στί­βεν Φράι, Τζέ­ρε­μι Νόρθαμ
• Διάρ­κεια: 108 λεπτά

Εδώ η παρου­σί­α­ση από την ΕΤ3

Η ιστο­ρία του Ινδού Σρι­νι­βά­σα Ραμα­νου­τζάν και η σχέ­ση της απρό­βλε­πτης μαθη­μα­τι­κής ιδιο­φυ­ΐ­ας με τον καθη­γη­τή του Πανε­πι­στη­μί­ου του Κέι­μπριτζ Τζ. Χ. Χάρ­ντι, σε μια στε­γνή βιο­γρα­φία γεμά­τη εξό­φθαλ­μες σκηνοθετικές/σεναριακές αστο­χί­ες που δεν δικαιώ­νει τις φιλο­δο­ξί­ες της. Η ιστο­ρία είναι από μόνη της συναρ­πα­στι­κή: Στην αυγή του 20ού αιώ­να, ο αυτο­δί­δα­κτος Ινδός μαθη­μα­τι­κός κατά­φε­ρε να αμφι­σβη­τή­σει με τα αντι­συμ­βα­τι­κά του θεω­ρή­μα­τα τον αλα­ζο­νι­κό δυτι­κό ορθο­λο­γι­σμό όσο ελά­χι­στοι στην Ιστο­ρία. Μην έχο­ντας σχε­δόν καμία εκπαί­δευ­ση και ζώντας μακριά από τη μαθη­μα­τι­κή ελίτ της επο­χής, ο Ραμα­νου­τζάν κατά­φε­ρε μέσα στα λίγα χρό­νια που έζη­σε (πέθα­νε σε ηλι­κία μόλις 32 χρό­νων) να αφή­σει ένα σπου­δαίο έργο που ακό­μη απα­σχο­λεί την επι­στη­μο­νι­κή κοι­νό­τη­τα, ενώ ταυ­τό­χρο­να γεν­νά ένα ερώ­τη­μα που μπο­ρεί να ιντρι­γκά­ρει ακό­μη και όσους δεν είναι λάτρεις των μαθηματικών…

Αλή­θεια, πώς κατά­φε­ρε ένας άνθρω­πος με ελά­χι­στα εκπαι­δευ­τι­κά εφό­δια να φτά­σει σε αυτό το υψη­λό­τα­το επί­πε­δο γνώ­σης; Αυτό, λοι­πόν, το πλού­σιο βιο­γρα­φι­κό υλι­κό πήρε στα χέρια του ο άση­μος σεναριογράφος/σκηνοθέτης Ματ Μπρά­ουν, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας για αφη­γη­μα­τι­κή του μαγιά το βιβλίο του Ρόμπερτ Κάνι­γκελ «Ραμα­νου­τζάν, ο Ινδός μαθη­μα­τι­κός». Το μυθι­στό­ρη­μα ρίχνει βάρος περισ­σό­τε­ρο στη σχέ­ση της απρό­βλε­πτης μαθη­μα­τι­κής ιδιο­φυ­ΐ­ας με τον καθη­γη­τή του Πανε­πι­στη­μί­ου του Κέι­μπριτζ Τζ.Χ. Χάρ­ντι, ο οποί­ος τον έφε­ρε στην Αγγλία, δίνο­ντάς του την ευκαι­ρία να ανα­γνω­ρι­στεί παγκο­σμί­ως το έργο του.

Παρό­τι, προ­φα­νώς, η δημιουρ­γι­κή φιλο­δο­ξία του Μπρά­ουν ήταν να γυρί­σει έναν «Ξεχω­ρι­στό Γουίλ Χάντινγκ» με στοι­χεία μπά­ντι φιλμ και άρω­μα Ινδί­ας, στην πρά­ξη παρα­δί­δει μια στε­γνή βιο­γρα­φία γεμά­τη εξό­φθαλ­μες σκηνοθετικές/σεναριακές αστο­χί­ες. Ολό­κλη­ρο το κομ­μά­τι της Ινδί­ας έχει φανε­ρά προ­βλή­μα­τα παρα­γω­γής (ελά­χι­στα «ακρι­βά» εξω­τε­ρι­κά γυρί­σμα­τα και ακό­μη λιγό­τε­ροι κομπάρ­σοι), ενώ το μεγα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι της ται­νί­ας που εκτυ­λίσ­σε­ται στο ιστο­ρι­κό Κολέ­γιο του Τρί­νι­τι στο Κέι­μπριτζ, εκτός του ότι έχει και αυτό τα τεχνι­κά θεμα­τά­κια του (τελεί­ως λάθος γυρι­σμέ­να το δεί­πνο των φοι­τη­τών και ο βομ­βαρ­δι­σμός), παίρ­νει κάτω από τη βάση στο θέμα της αφη­γη­μα­τι­κής κλι­μά­κω­σης. Ακό­μη και η στι­βα­ρή ερμη­νευ­τι­κή παρου­σία του Τζέ­ρε­μι Άιρονς, σε αντί­θε­ση με αυτήν του «λίγου» Ντεβ Πατέλ, δεν μπο­ρεί να καλύ­ψει τη φανε­ρή έλλει­ψη εμπει­ρί­ας του Ματ Μπρά­ουν να χει­ρι­στεί μια τόσο απαι­τη­τι­κή παραγωγή.

Παρ΄ όλ’  αυτά δεί­τε την ται­νία _ΕΤ3 23:00