Ο Δήμος Αλεξανδρούπολης αρνείται να προβληθεί φιλμ Παλαιστίνιας σκηνοθέτριας

Για λογο­κρι­σία, απόρ­ροια της ταύ­τι­σής της με τη γραμ­μή της κυβέρ­νη­σης, καταγ­γέλ­λει τη δημο­τι­κή αρχή Αλε­ξαν­δρού­πο­λης η Επι­τρο­πή Ειρή­νης Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, η οποία είχε προ­γραμ­μα­τί­σει την προ­βο­λή ται­νί­ας Παλαι­στί­νιας σκη­νο­θέ­τριας στη Δημο­τι­κή Βιβλιο­θή­κη, με τη σύμ­φω­νη γνώ­μη του δήμου, ωστό­σο, όπως ανα­φέ­ρει, στην πορεία υπήρ­ξε άρνη­ση της δημο­τι­κής αρχής και ανα­γκα­στι­κή αλλα­γή χώρου.

Συγκε­κρι­μέ­να η Επι­τρο­πή ανα­φέ­ρει: «Αλλα­γή χώρου λόγω άρνη­σης της δημο­τι­κής αρχής να προ­βλη­θεί η ται­νία στη Δημο­τι­κή Βιβλιο­θή­κη, παρ’ όλο που υπήρ­χε αρχι­κά συμ­φω­νία. Φαί­νε­ται πως ενο­χλεί το περιε­χό­με­νο της πρω­το­βου­λί­ας που πήρε η Επι­τρο­πή Ειρή­νης Αλε­ξαν­δρού­πο­λης για προ­βο­λή της ται­νί­ας “3.000 Νύχτες” της Παλαι­στί­νιας σκη­νο­θέ­τριας Mai Masri, ως έκφρα­ση αλλη­λεγ­γύ­ης στην Παλαι­στί­νη και ενά­ντια στην εμπλο­κή της χώρας μας. Η δημο­τι­κή αρχή είναι ταυ­τι­σμέ­νη με τη γραμ­μή της κυβέρ­νη­σης, που θέλει να επι­βά­λει σιγή σε κάθε φωνή και κάθε φορέα που τολ­μά να υπε­ρα­σπι­στεί τον δίκαιο αγώ­να του παλαι­στι­νια­κού λαού και αντι­τάσ­σε­ται στην εμπλο­κή της Ελλά­δας σε σχε­δια­σμούς και πολέ­μους που καμία σχέ­ση δεν έχουν με τα πραγ­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα του λαού μας, ενώ την ίδια στιγ­μή θέτουν τη ζωή όλων μας σε κίνδυνο».

Το γεγο­νός απο­κτά μεγα­λύ­τε­ρη αξία καθώς πρό­κει­ται για μια σαφώς αντι­πο­λε­μι­κή ται­νία που στη­λι­τεύ­ει τις παρά­νο­μες σύμ­φω­να με το Διε­θνές Δίκαιο πρα­κτι­κές του ισραη­λι­νού στρα­τού. Η Λαγιάλ Ασφούρ, ηρω­ί­δα της ται­νί­ας, νεα­ρή δασκά­λα σε σχο­λείο της Παλαι­στί­νης, συλ­λαμ­βά­νε­ται από τους Ισραη­λι­νούς με την κατη­γο­ρία δήθεν υπό­θαλ­ψης νεα­ρού Παλαι­στί­νιου χαρα­κτη­ρι­σμέ­νου ως «τρο­μο­κρά­τη» και οδη­γεί­ται βίαια και με συνο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες σε ισραη­λι­νή φυλακή.

Η απο­κά­λυ­ψη της εγκυ­μο­σύ­νης της δεν πτο­εί στο ελά­χι­στο τους διώ­κτες της. Η Λαγιάλ θα υπο­χρε­ω­θεί να γεν­νή­σει στη φυλα­κή, όπου και θα ζήσει στο πλάι της ο Νουρ για 24 μήνες. Οι Ισραη­λι­νοί θα απο­σπά­σουν βίαια το αγο­ρά­κι από τη μητέ­ρα του μόλις κλεί­σει τα δύο· η Λαγιάλ θα συνε­χί­σει να αντι­στέ­κε­ται πίσω απ’ τα σίδε­ρα από κοι­νού με τις συμπα­τριώ­τισ­σες συγκρα­τού­με­νές της.

Η ται­νία γυρί­στη­κε το 2015, ενώ τα γυρί­σμα­τα έλα­βαν χώρα σε Γαλ­λία και Παλαι­στί­νη. Δεν είναι η πρώ­τη φορά που η ται­νία προ­βάλ­λε­ται στην Ελλά­δα, καθώς είχε παι­χτεί και το 2018 στην «Αλκυο­νί­δα» υπό την αιγί­δα της Διπλω­μα­τι­κής Αντι­προ­σω­πεί­ας του Κρά­τους της Παλαι­στί­νης στην Αθή­να, με πρω­το­βου­λία της Ομο­σπον­δί­ας Γυναι­κών Ελλά­δας (ΟΓΕ) που ήθε­λε με αυτόν τον τρό­πο να εκφρά­σει την αλλη­λεγ­γύη της στον αγώ­να του παλαι­στι­νια­κού λαού, στους Παλαι­στί­νιους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους στις ισραη­λι­νές φυλα­κές και ιδιαί­τε­ρα στις γυναίκες.

Αυτές οι νεο-μακαρ­θι­κού τύπου πρα­κτι­κές, όπως καταγ­γέλ­λο­νται, έρχο­νται την ώρα που η ται­νία έχει απο­κτή­σει μεγα­λύ­τε­ρο νόη­μα, καθώς οι χωρίς προη­γού­με­νο στην Ιστο­ρία επι­χει­ρή­σεις των Ισραη­λι­νών στη Γάζα, ο βομ­βαρ­δι­σμός του αρα­βι­κού νοσο­κο­μεί­ου Al-Ahli με 500 νεκρούς καθι­στούν τού­τη την ται­νία, που απο­τέ­λε­σε και το ντε­μπού­το της Μάι Μάσ­ρι στη μεγά­λη οθό­νη, κάτι παρα­πά­νω από επί­και­ρη, γεγο­νός που δυστυ­χώς άφη­σε, όπως φαί­νε­ται, ασυ­γκί­νη­τους τους αρμό­διους της Δημο­τι­κής Βιβλιοθήκης.