Ο Δ. Γληνός μιλάει για τη Σοβιετική Ένωση

Ο παι­δα­γω­γός Γλη­νός που κλή­θη­κε μαζί με το Βάρ­να­λη στο Συνέ­δριο των Σοβιε­τι­κών συγ­γρα­φέ­ων σε δηλώ­σεις του που δημο­σιεύ­ο­νται στην «Εφη­με­ρί­δα της Μόσχας», είπε τα εξής:

Η ΕΣΣΔ απ’ την Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση και δώθε, και πιό­τε­ρο ακό­μη απ’ τον και­ρό που άρχι­σε η σοσια­λι­στι­κή ανοι­κο­δό­μη­ση, έγι­νε το προ­σκή­νυ­μα όλων εκεί­νων που επι­θυ­μού­νε ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον για την ανθρω­πό­τη­τα. Η χαρά μας είναι μεγά­λη πυο επι­σκε­πτό­μα­στε τη χώρα τού­τη, όπυο μεσου­ρα­νεί η σοσια­λι­στι­κή ανοι­κο­δό­μη­ση, και θα ιδού­με με τα ίδια μας τα μάτια το πώς πραγ­μα­το­ποιού­νται, χάρη στις ανώ­νυ­μες προ­σπά­θειες του προ­λε­τα­ριά­του και των χωρι­κών της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης τα ιδα­νι­κά του σοσιαλισμού.

Αν και έχου­με τόσο λίγο διά­στη­μα στη Μόσχα, ό,τι μπο­ρέ­σα­με να δού­με απ’ την τερά­στια τού­τη ανοι­κο­δό­μη­ση, αντα­πο­κρί­νε­ται πλέ­ρια στις προσ­δο­κί­ες και στις ελπί­δες μας. Η μεγα­λύ­τε­ρή μας επιθ­μία είναι να μπο­ρέ­σου­με να επι­σκε­φτού­με όσο το δυνα­τό περισ­σό­τε­ρα ιδρύ­μα­τα, και να παρα­κο­λου­θή­σου­με από κοντά την κολε­χτι­βί­στι­κη ζωή.

Έχου­με κιό­λας δια­πι­στώ­σει πως στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση δημιουρ­γεί­ται αλη­θι­νά ένας και­νού­ριος πολι­τι­σμός με χαρα­κτη­ρι­στι­κά πολύ ξεχω­ρι­στά που δίνουν στην κοι­νω­νία μια όψη ολοσ­διό­λυο καινούρια.

Όσο για το συνέ­δριο των σοβιε­τι­κών συγ­γρα­φέ­ων, είναι πολύ πετυ­χη­μέ­νη η ιδέα να προ­σκλη­θού­νε συγ­γρα­φείς πολ­λών χωρών για να παρα­κα­θί­σουν σ’ αυτό και να παρα­κο­λου­θήσ­σουν τις εργα­σί­ες του.

Στην Ελλά­δα το ενδια­φέ­ρον για τη ρού­σι­κη λογο­τε­χνία είναι πολύ μεγά­λο. Εδώ και χρό­νια ακό­μα πριν από την επα­νά­στα­ση, ήταν πολύ γνω­στή σ’ εμάς και πολ­λά πάρα πολ­λά έργα Ρώσων ποι­η­τών, μυθι­στο­ριο­γρά­φων από τον Πού­σκιν ως το Μαξίμ Γκόρ­κι, είχαν μετα­φρα­στεί στα ελληνικά.

Ύστε­ρα από την επα­νά­στα­ση, η ελλην­κή νεο­λαία, που στην πλειο­ψη­φία της ευτυ­χώς, προ­σα­να­το­λί­ζε­ται όχι προς το φασι­σμό, αλλά πιό­τε­ρο προς τις επα­να­στα­τι­κές ιδέ­ες, παρα­κο­λου­θεί με μεγά­λο ενδια­φέ­ρο τις προ­σπά­θειες των Σοβιε­τι­κών συγ­γρα­φέ­ων για τη δημιουρ­γία μιας λογο­τε­χνί­ας αλη­θι­νά προλεταριακής.

Το Συνέ­δριο των Σοβιε­τι­κών Συγ­γρα­φέ­ων έχει συγκλη­θεί σε μια επο­χή που μέσα στις αστι­κές χώρες βασι­λεύ­ει η ανη­συ­χία. Ο κόσμος βρί­σκε­ται σε ανα­βρα­σμό, οι κοι­νω­νι­κές και πολι­τι­κές συγκρού­σεις βρί­σκο­νται παντού στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. Οι κυρί­αρ­χες τάξεις δεν μπο­ρούν να λύσουν τα προ­βλή­μα­τα που γεν­νιέ­ται μέσα στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού εξαι­τί­ας της αναρ­χί­ας που βασι­λεύ­ει μέσα στην καπι­τα­λι­στι­κή παραγωγή.

Έτσι η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, για κεί­νους που ζουν κάτω απ’ την πίε­ση και την εκμε­τάλ­λευ­ση, δεν είναι μόνο η χώρα που με το παρά­δειγ­μά της δίνει τη βεβαιό­τη­τα ενός καλύ­τε­ρου μέλ­λο­ντος για την ανθρω­πό­τη­τα ολό­κλη­ρη, μα και με τη στα­θε­ρά ειρη­νό­φι­λη πολι­τι­κή της, η μονα­δι­κή εγγύ­η­ση για τη δια­τή­ρη­ση της ειρή­νης, του­λά­χι­στο για μερι­κά χρό­νια ακόμη.

Ριζο­σπά­στης 30/8/1934