Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Κ. Μητσοτάκης και ο ….Πειθαρχικός Ουλαμός Καλπακίου

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Κατά τη διάρ­κεια της ομι­λί­ας του στο Καλ­πά­κι ο πρω­θυ­πουρ­γός ανά­με­σα στ’ άλλα τόνι­σε: «…Και δεν είναι τυχαίο, άλλω­στε, ότι σε αυτά τα μέρη «έδρευε» από τις ταραγ­μέ­νες δεκα­ε­τί­ες του ’20 και του ’30 ένας πει­θαρ­χι­κός ουλα­μός στρα­τευ­μέ­νων ποι­νι­κών και πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων, δείγ­μα του διχα­σμού και του αυταρ­χι­σμού εκεί­νης της επο­χής. Κι όμως, ο άνε­μος της πατριω­τι­κής ενό­τη­τας του ’40 παρέ­συ­ρε δια­φο­ρές και λάθη, φέρ­νο­ντας όλους τους Έλλη­νες δίπλα-δίπλα στα χαρα­κώ­μα­τα κατά των Ιτα­λών, μετά στην επο­ποι­ία της εθνι­κής αντί­στα­σης, για να μας διχά­σει μετά και πάλι ο εμφύλιος…»

Πρό­κει­ται σαφώς για μία στο­χευ­μέ­νη δια­στρέ­βλω­ση της ιστο­ρί­ας σε μία προ­σπά­θεια αυτή να υπη­ρε­τή­σει αφε­νός το αφή­γη­μα περί «εθνι­κής ενό­τη­τας» και αφε­τέ­ρου μέσω του «στρογ­γυ­λεύ­μα­τος των γωνιών» της να βγά­λει λάδι τις ευθύ­νες – σε βάρος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων-δια­χρο­νι­κά της άρχου­σας τάξης και των πολι­τι­κών της εκπροσώπων.

1.Η άρχου­σα τάξη κυβερ­νώ­ντας με «το καρό­το και το μαστί­γιο» στα­θε­ρά έχει ως στό­χο την ενσω­μά­τω­ση και αν είναι δυνα­τόν την «στρά­τευ­ση» του λαού στις ταξι­κές επι­διώ­ξεις της. Αν αυτό δεν γίνε­ται δυνα­τό, κατα­φεύ­γει στην ωμή και πολύ­μορ­φη βία σε βάρος των φορέ­ων του λαϊ­κού κινή­μα­τος και πρώ­τι­στα στους κομ­μου­νι­στές, το ΚΚΕ. Το αυταρ­χι­κό θεσμι­κό πλαί­σιο, οι φυλα­κές, εξο­ρί­ες και εκτε­λέ­σεις, τα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης, οι δικτα­το­ρί­ες κλπ δεν είναι « λάθη» ή «παρε­κτρο­πές» αλλά συνει­δη­τή της επι­λο­γή ανε­ξάρ­τη­τα από το είδος της αστι­κής διακυβέρνησης.

2.Η δημιουρ­γία του Πει­θαρ­χι­κού Ουλα­μού στο Καλ­πά­κι δεν είναι απλά «δείγ­μα διχα­σμού και αυταρ­χι­σμού» ,  αλλά «φυσι­κή συνέ­πεια» της ακο­λου­θού­με­νης και τότε πολι­τι­κής αλλά και στη συνέ­χεια. Για παρά­δειγ­μα το 1927, συστά­θη­καν η Επι­τρο­πή «για την κατα­πο­λέ­μη­ση του κομ­μου­νι­σμού εις τα σχο­λεία» και η «Επι­τρο­πή κατα­πο­λέ­μη­σης του κομ­μου­νι­σμού», που σαν πρώ­το μέτρο απο­φά­σι­σε την «εκκα­θά­ρι­ση των δημό­σιων υπη­ρε­σιών από τα κομ­μου­νι­στι­κά στοι­χεία». Ένα χρό­νο μετά, ψηφί­στη­κε το περι­βό­η­το «Ιδιώ­νυ­μο» του Βενι­ζέ­λου, βάσει του οποί­ου διώ­χτη­καν, φυλα­κί­στη­καν και εξο­ρί­στη­καν χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές και αγω­νι­στές Το Καλ­πά­κι υπήρ­ξε τμή­μα αυτού του κατα­σταλ­τι­κού μηχα­νι­σμού. Αρχι­κά εκεί στέλ­νο­νταν οι «απλώς απεί­θαρ­χοι», γρή­γο­ρα όμως, του­λά­χι­στον απ’ την επό­με­νη χρο­νιά, άρχι­σαν να εξο­ρί­ζο­νται εκεί κομ­μου­νι­στές στρα­τευ­μέ­νοι. Ας μην ξεχνά­με όμως και στη συνέ­χεια για παρά­δειγ­μα ότι τα περί­φη­μα «Τάγ­μα­τα Ανε­πι­θύ­μη­των» δια­τη­ρή­θη­καν για πολ­λά χρό­νια μετά, όπως άλλω­στε και η Μακρόνησος…

3. Οι ανα­φο­ρές στην «πατριω­τι­κή ενό­τη­τα» του ’40 από τον λαό- που πήρε την υπό­θε­ση σωτη­ρί­ας του στα χέρια του- προ­φα­νώς και δεν έχει να κάνει με τα γνω­στά παρα­μύ­θια περί «ΟΧΙ του Μετα­ξά». Όπως φυσι­κά και οι ανα­φο­ρές για την εθνι­κή αντί­στα­ση (άρα­γε τι ακρι­βώς θεω­ρεί ο Κ. Μητσο­τά­κης με τον όρο;) και τον «διχα­σμό» που έφε­ρε ο εμφύ­λιος κρύ­βουν πάλι την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Επι­με­λη­μέ­να παρό­μοια αφη­γή­μα­τα κρύ­βουν τον αντι­λαϊ­κό ρόλο που έπαι­ξαν και τότε και αργό­τε­ρα οι αστοί ηγέ­τες, και τα κόμ­μα­τά τους , ο θρό­νος, οι σύμ­μα­χοί τους «μεγά­λες δυνά­μεις» ‑ιμπε­ρια­λι­στές. Ας μην ξεχνά­με π.χ ότι ένα κομ­μά­τι της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης συμ­μά­χη­σε με την γερ­μα­νι­κή κατο­χή, στε­λέ­χη της πήραν μέρος στις δωσί­λο­γες κυβερ­νή­σεις, ενώ άλλο τμή­μα προ­τί­μη­σε να δρα­πε­τεύ­σει στο Κάι­ρο. Φιλο­βα­σι­λι­κά ή αντι­βα­σι­λι­κά κόμ­μα­τα και πολι­τι­κοί παρά­γο­ντες, με την αμέ­ρι­στη βοή­θεια της Αγγλί­ας, προ­τί­μη­σαν να δρα­πε­τεύ­σουν από την Ελλά­δα, προ­κει­μέ­νου να σχη­μα­τί­σουν τη δήθεν εξό­ρι­στη αστι­κή κυβέρ­νη­ση, στο Κάι­ρο ενώ ο βασι­λιάς φιλο­ξε­νή­θη­κε στο Λον­δί­νο. Κου­βέ­ντα βεβαί­ως δεν γίνε­ται π.χ. για το γεγο­νός ότι οι κρα­τού­με­νοι φυλα­κι­σμέ­νοι και εξό­ρι­στοι κομου­νι­στές ζήτη­σαν να απε­λευ­θε­ρω­θούν μόνο και μόνο για να πάνε στο αλβα­νι­κό μέτω­πο που το μετα­ξι­κό καθε­στώς το αρνή­θη­κε και τους παρέ­δω­σε στον γερ­μα­νι­κό εισβο­λέα που ακο­λού­θη­σε  ενώ όσοι κατά­φε­ραν να δρα­πε­τεύ­σουν από τα νησιά της εξο­ρί­ας, ένα πράγ­μα είχαν στο νου τους, να πάρουν μέρος στον ένο­πλο αγώ­να κατά της ξενι­κής κατο­χής. Να θυμί­σου­με ακό­μη στον κ. πρω­θυ­πουρ­γό ότι το ΚΚΕ στις 28 Οκτώ­βρη του 1940 αν και βρέ­θη­κε με ελά­χι­στες ελεύ­θε­ρες κομ­μα­τι­κές δυνά­μεις με τα περισ­σό­τε­ρα έμπει­ρα και δοκι­μα­σμέ­να στε­λέ­χη του να είναι στις φυλα­κές και στους τόπους εξο­ρί­ας, στη συνέ­χεια ηγή­θη­κε του μεγα­λεί­ου της ΕΑΜι­κή Αντίστασης.

Κατα­λή­γου­με τονί­ζο­ντας ότι η ιστο­ρία της περιό­δου δεν προ­σφέ­ρε­ται για «βολι­κές ερμη­νεί­ες» , ούτε για υπε­ρά­σπι­ση της ακο­λου­θού­με­νης πολι­τι­κής των αστι­κών μας κυβερ­νή­σε­ων, αλλά συν­δέ­ε­ται με τον αγώ­να σήμε­ρα για  μια κοι­νω­νία που ο λαός θα είναι αφέ­ντης του πλού­του που παρά­γει, για μια κοι­νω­νία πραγ­μα­τι­κής λαϊ­κής ευη­με­ρί­ας, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο