Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Καλπάκι ο πρωθυπουργός ανάμεσα στ’ άλλα τόνισε: «…Και δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σε αυτά τα μέρη «έδρευε» από τις ταραγμένες δεκαετίες του ’20 και του ’30 ένας πειθαρχικός ουλαμός στρατευμένων ποινικών και πολιτικών κρατουμένων, δείγμα του διχασμού και του αυταρχισμού εκείνης της εποχής. Κι όμως, ο άνεμος της πατριωτικής ενότητας του ’40 παρέσυρε διαφορές και λάθη, φέρνοντας όλους τους Έλληνες δίπλα-δίπλα στα χαρακώματα κατά των Ιταλών, μετά στην εποποιία της εθνικής αντίστασης, για να μας διχάσει μετά και πάλι ο εμφύλιος…»
Πρόκειται σαφώς για μία στοχευμένη διαστρέβλωση της ιστορίας σε μία προσπάθεια αυτή να υπηρετήσει αφενός το αφήγημα περί «εθνικής ενότητας» και αφετέρου μέσω του «στρογγυλεύματος των γωνιών» της να βγάλει λάδι τις ευθύνες – σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων-διαχρονικά της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων.
1.Η άρχουσα τάξη κυβερνώντας με «το καρότο και το μαστίγιο» σταθερά έχει ως στόχο την ενσωμάτωση και αν είναι δυνατόν την «στράτευση» του λαού στις ταξικές επιδιώξεις της. Αν αυτό δεν γίνεται δυνατό, καταφεύγει στην ωμή και πολύμορφη βία σε βάρος των φορέων του λαϊκού κινήματος και πρώτιστα στους κομμουνιστές, το ΚΚΕ. Το αυταρχικό θεσμικό πλαίσιο, οι φυλακές, εξορίες και εκτελέσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι δικτατορίες κλπ δεν είναι « λάθη» ή «παρεκτροπές» αλλά συνειδητή της επιλογή ανεξάρτητα από το είδος της αστικής διακυβέρνησης.
2.Η δημιουργία του Πειθαρχικού Ουλαμού στο Καλπάκι δεν είναι απλά «δείγμα διχασμού και αυταρχισμού» , αλλά «φυσική συνέπεια» της ακολουθούμενης και τότε πολιτικής αλλά και στη συνέχεια. Για παράδειγμα το 1927, συστάθηκαν η Επιτροπή «για την καταπολέμηση του κομμουνισμού εις τα σχολεία» και η «Επιτροπή καταπολέμησης του κομμουνισμού», που σαν πρώτο μέτρο αποφάσισε την «εκκαθάριση των δημόσιων υπηρεσιών από τα κομμουνιστικά στοιχεία». Ένα χρόνο μετά, ψηφίστηκε το περιβόητο «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου, βάσει του οποίου διώχτηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές Το Καλπάκι υπήρξε τμήμα αυτού του κατασταλτικού μηχανισμού. Αρχικά εκεί στέλνονταν οι «απλώς απείθαρχοι», γρήγορα όμως, τουλάχιστον απ’ την επόμενη χρονιά, άρχισαν να εξορίζονται εκεί κομμουνιστές στρατευμένοι. Ας μην ξεχνάμε όμως και στη συνέχεια για παράδειγμα ότι τα περίφημα «Τάγματα Ανεπιθύμητων» διατηρήθηκαν για πολλά χρόνια μετά, όπως άλλωστε και η Μακρόνησος…
3. Οι αναφορές στην «πατριωτική ενότητα» του ’40 από τον λαό- που πήρε την υπόθεση σωτηρίας του στα χέρια του- προφανώς και δεν έχει να κάνει με τα γνωστά παραμύθια περί «ΟΧΙ του Μεταξά». Όπως φυσικά και οι αναφορές για την εθνική αντίσταση (άραγε τι ακριβώς θεωρεί ο Κ. Μητσοτάκης με τον όρο;) και τον «διχασμό» που έφερε ο εμφύλιος κρύβουν πάλι την πραγματικότητα. Επιμελημένα παρόμοια αφηγήματα κρύβουν τον αντιλαϊκό ρόλο που έπαιξαν και τότε και αργότερα οι αστοί ηγέτες, και τα κόμματά τους , ο θρόνος, οι σύμμαχοί τους «μεγάλες δυνάμεις» ‑ιμπεριαλιστές. Ας μην ξεχνάμε π.χ ότι ένα κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης συμμάχησε με την γερμανική κατοχή, στελέχη της πήραν μέρος στις δωσίλογες κυβερνήσεις, ενώ άλλο τμήμα προτίμησε να δραπετεύσει στο Κάιρο. Φιλοβασιλικά ή αντιβασιλικά κόμματα και πολιτικοί παράγοντες, με την αμέριστη βοήθεια της Αγγλίας, προτίμησαν να δραπετεύσουν από την Ελλάδα, προκειμένου να σχηματίσουν τη δήθεν εξόριστη αστική κυβέρνηση, στο Κάιρο ενώ ο βασιλιάς φιλοξενήθηκε στο Λονδίνο. Κουβέντα βεβαίως δεν γίνεται π.χ. για το γεγονός ότι οι κρατούμενοι φυλακισμένοι και εξόριστοι κομουνιστές ζήτησαν να απελευθερωθούν μόνο και μόνο για να πάνε στο αλβανικό μέτωπο που το μεταξικό καθεστώς το αρνήθηκε και τους παρέδωσε στον γερμανικό εισβολέα που ακολούθησε ενώ όσοι κατάφεραν να δραπετεύσουν από τα νησιά της εξορίας, ένα πράγμα είχαν στο νου τους, να πάρουν μέρος στον ένοπλο αγώνα κατά της ξενικής κατοχής. Να θυμίσουμε ακόμη στον κ. πρωθυπουργό ότι το ΚΚΕ στις 28 Οκτώβρη του 1940 αν και βρέθηκε με ελάχιστες ελεύθερες κομματικές δυνάμεις με τα περισσότερα έμπειρα και δοκιμασμένα στελέχη του να είναι στις φυλακές και στους τόπους εξορίας, στη συνέχεια ηγήθηκε του μεγαλείου της ΕΑΜική Αντίστασης.
Καταλήγουμε τονίζοντας ότι η ιστορία της περιόδου δεν προσφέρεται για «βολικές ερμηνείες» , ούτε για υπεράσπιση της ακολουθούμενης πολιτικής των αστικών μας κυβερνήσεων, αλλά συνδέεται με τον αγώνα σήμερα για μια κοινωνία που ο λαός θα είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, για μια κοινωνία πραγματικής λαϊκής ευημερίας, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.