Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Μίκης είναι οι νότες από το δικό μας αίμα

Σχο­λιά­ζει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Ότι και να κάνε­τε, θλι­βε­ροί εκμαυ­λι­στές συνει­δή­σε­ων, η μου­σι­κή του Μίκη είναι δική μας – κατα­δι­κή μας. Είναι η μου­σι­κή που ερω­τευό­μα­στε, που δακρύ­ζου­με στα στά­δια, που βαδί­ζου­με στις δια­δη­λώ­σεις, που κυμα­τί­ζει τις κόκ­κι­νες σημαί­ες μας, όταν πλημ­μυ­ρί­ζουν τους δρό­μους. Η μου­σι­κή των ονεί­ρων, των ελπί­δων μας, των καη­μών και των πόθων μας.

Ο Επι­τά­φιος, τα δικά μας παι­διά θρη­νεί, «Της Εξο­ρί­ας» το ‘γρα­ψαν οι ήρω­ές μας που ακό­μη τρα­γου­δούν: «Χτυ­πά­τε τους αδέλφια/χτυπάτε δυνατά/σαν χτυ­πά­ει ο λαός μας/σειέται γη στε­ριά». Η «Όμορ­φη πόλη» είναι η πόλη του μέλ­λο­ντός μας, στα «Δακρυ­σμέ­να μάτια» μας, η λύπη, οι χαρές μας, η ελπί­δα κι η λεβε­ντιά μας. Στα μάτια της αγα­πη­μέ­νης μας τρα­γου­δού­με το «Φεγ­γά­ρι, μάγια μου ‘κανες». Εμείς είμα­στε «Οι μοι­ραί­οι», δικοί μας οι καπνοί και οι βρι­σιές «Μες στην υπό­γεια την ταβέρ­να». Το «Άξιον Εστί», το «Κάντο Χενε­ράλ» ολό­δι­κά μας κι αυτά. Κι ο Ρίτσος, ο Νερού­δα, ο Σεφέ­ρης, ο Ελύ­της, ο Βάρ­να­λης, ο Γιάν­νης Θεο­δω­ρά­κης και τόσοι άλλοι που συνο­δεύ­ουν τις νότες του κι αυτοί δικοί μας. Και το Βρα­βείο Λένιν, δικό μας κι αυτό, εμείς του το προσφέραμε.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο