«…την ίδια ώρα, ένα Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου δικάζει τρεις σιδηροδρομικούς, έναν τροχοπεδητή επιβατικής αμαξοστοιχίας, έναν μηχανοδηγό και έναν φύλακα γραμμής. Ενα μεγάλο σιδηροδρομικό δυστύχημα έχει στείλει στον άλλο κόσμο εκατοντάδες επιβάτες. Αιτία του δυστυχήματος ήταν η αμέλεια των σιδηροδρομικών. Μπρος στο ορκωτό δικαστήριο οι σιδηροδρομικοί δηλώνουν ομόφωνα ότι πριν 10 — 12 χρόνια εργάζονταν μόνο 8 ώρες την ημέρα. Στο διάστημα όμως των τελευταίων 5 έως 6 χρόνων αύξησαν τις ώρες εργασίας σε 14, 18 και 20 την ημέρα. Κι όταν υπάρχει εξαιρετικά μεγάλη συρροή ταξιδιωτών, λ.χ. την περίοδο των εκδρομικών αμαξοστοιχιών, εργάζονται συχνά χωρίς διακοπή 40 — 50 ώρες.
Οι σιδηροδρομικοί όμως είναι κι αυτοί κοινοί άνθρωποι και όχι Κύκλωπες. Σε ένα ορισμένο σημείο παραλύει η εργατική τους δύναμη. Τους κυριεύει η νάρκη. Το μυαλό τους παύει να σκέφτεται και τα μάτια τους να βλέπουν. Ο πέρα για πέρα αξιοσέβαστος Βρετανός δικαστικός απαντάει με μια ετυμηγορία που τους παραπέμπει επί “ανθρωποσφαγή” στο κακουργιοδικείο και σε ένα ήπια διατυπωμένο παράρτημα εκφράζει με ευλάβεια την ευχή ότι οι κύριοι κεφαλαιούχοι μεγιστάνες των σιδηροδρόμων θα ευαρεστηθούν να είναι στο μέλλον πιο σπάταλοι στην αγορά των απαραίτητων “εργατικών δυνάμεων” και πιο “εγκρατείς” ή πιο “ολιγαρκείς” ή πιο “οικονόμοι” στην απομύζηση της αγορασμένης εργατικής δύναμης»… Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο τον μακρινό 19ο αιώνα από τον Μαρξ στο «Κεφάλαιο», στην ενότητα για την εργάσιμη μέρα. Το παραθέτουμε χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, αφού οι ομοιότητες με όσα ζούμε αυτές τις μέρες είναι πέρα για πέρα οφθαλμοφανείς…
Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της Τρίτης 7 Μάρτη 2023.
