Ο Πάπας μας προτείνει τον καλό καπιταλισμό…

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

«Η αγο­ρά δεν μπο­ρεί από μόνη της να λύσει τα προ­βλή­μα­τα ανε­ξάρ­τη­τα αν μας ζητούν να εμπι­στευ­τού­με τα δόγ­μα­τα του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Όποιο και να είναι το ζητού­με­νο η φτω­χή σε σκέ­ψη και ο μονό­δρο­μος που προ­τεί­νει αυτή η πολι­τι­κή είναι πάντα ο ίδιος» γρά­φει στην εγκύ­κλιο των 120 σελί­δων για την κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή ο Πάπας Φραγκίσκος.

-Είναι απα­ραί­τη­τη μια προ­νοη­τι­κή οικο­νο­μι­κή πολιτική.…που δημιουρ­γεί νέες θέσεις εργα­σί­ας αντί να τις εξα­φα­νί­ζει. Η πολι­τι­κή που περιέ­χει «αρπα­χτές» για γρή­γο­ρο κέρ­δος συνε­χί­ζει να προ­κα­λεί καταστροφή.

« Η εμμο­νή για μεί­ω­ση του εργα­τι­κού κόστους χωρίς καμ­μία σκέ­ψη για τις σοβα­ρές επι­πτώ­σεις για την ανερ­γία που προ­κα­λεί φτώ­χεια» και «ο λαι­κι­σμός, οι απο­λυ­ταρ­χι­κοί ηγέ­τες, η πολι­τι­κή που γεν­νά μίσος» όλα αυτά δέχο­νται μια δόση κρι­τι­κής από τον Πάπα.

Απο­ρί­πτει ο Πάπας τις «μαγι­κές» όπως λέει, λύσεις του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και προ­τεί­νει λαι­κά κινή­μα­τα που θα ενώ­σουν τους φτω­χούς, τους εργα­ζό­με­νους με αβέ­βαιες συμ­βά­σεις και τους εργα­ζό­με­νους σε αδή­λω­τη εργα­σία. Επι­θυ­μεί μια πιο ισχυ­ρή κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή και καλεί τον ΟΗΕ να γίνει πιο αυστη­ρός για αυτά τα θέμα­τα. Κάνει κρι­τι­κή σε κάποιες χώρες υπο­νο­ώ­ντας τις ΗΠΑ που ασκούν απο­μο­νω­τι­κή πολι­τι­κή και κάνουν ξεχω­ρι­στές συμ­φω­νί­ες με δια­φο­ρε­τι­κές χώρες.

-Η ανε­ξέ­λεγ­κτη παν­δη­μία με τον βίαιο και απροει­δο­ποί­η­το τρό­πο που μπή­κε στην ζωή μας μας υπο­χρε­ώ­νει να επα­να­κτή­σου­με την φρο­ντί­δα μας για τον συνάν­θρω­πο. Ο δρό­μος που ακο­λου­θού­σα­με πριν την παν­δη­μία με την βοή­θεια της τεχνο­λο­γί­ας δηλα­δή να μειώ­σου­με το ανθρώ­πι­νο κόστος, η προ­σπά­θεια να ξεγε­λα­στού­με από ορι­σμέ­νους ότι η ελευ­θε­ρη αγο­ρά θα μας φέρει ασφά­λεια πρέ­πει να αλλάξει.

Το χει­ρό­τε­ρο που μπο­ρεί να συμ­βεί είναι να ξεχά­σει ο κόσμος την κρί­ση της υγεί­ας που περ­νά­με αυτό το διά­στη­μα και να εξα­κο­λου­θή­σει να βυθί­ζε­ται σε ένα πιο βαθύ κατα­να­λω­τι­σμό και νέους τρό­πους προ­σω­πι­κού και μόνον συμ­φέ­ρο­ντος συμπλη­ρώ­νει ο Πάπας.

Σαν άλλος Sanders έρχε­ται ο Πάπας να προ­κρί­νει την κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή, την κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση και να απο­ρί­ψει το σημε­ρι­νό μίγ­μα πολιτικής,αναφέροντας τα αδιέ­ξο­δα που δημιουργεί.

Κάτι είναι κιαυ­τό, θάλε­γε κανείς και ιδιαί­τε­ρα όταν προ­έρ­χε­ται από τα χεί­λη ενός Πάπα. Μόνο που οι λύσεις που προ­τεί­νει ο Πάπας για να ξεπε­ρά­σει τα αδιε­ξο­δά του ο καπι­τα­λι­σμός έχουν απο­τύ­χει τις δεκα­ε­τί­ες του 60 και 70. Έδω­σε η αστι­κή τάξη, κατά το πλεί­στον με Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση και με μεγά­λους εργα­τι­κούς αγώ­νες στην Ευρώ­πη κάποιες κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις που τις πήρε πίσω σε μια νύχτα ιδιαί­τε­ρα μετά την ανα­τρο­πή στην Σ.Ένωση.

Ο λόγος είναι προ­φα­νής και ο Πάπας το ξέρει αλλά μέχρι εκεί φτά­νουν τα όρια του. Δεν είναι ούτε οι ηγέ­τες, ούτε ο ΟΗΕ, ούτε οι θεω­ρί­ες που απο­φα­σί­ζουν, όσο κιαν ανα­φέ­ρε­ται σαυ­τά και στην χρι­στια­νι­κή αγά­πη και αλληλεγγύη.

Είναι το κεφά­λαιο, οι μεγά­λοι μονο­πω­λια­κοί όμι­λοι, ο θανα­τη­φό­ρος αντα­γω­νι­σμός της κερ­δο­φο­ρί­ας στον καπι­τα­λι­σμό που απο­φα­σί­ζει τις πολι­τι­κές. Και στην απέ­να­ντι πλευ­ρά είναι η εργα­τι­κή τάξη και οι λαοί που θα διεκ­δι­κή­σουν να πάρουν αυτά που τους ανή­κουν, αυτά που δικαιού­νται και τους οφεί­λει το κεφάλαιο.

Πάνος Αλεπλιώτης

Εργά­στη­κε σαν γεω­λό­γος, περι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χωρο­τά­κτης στην Ελλά­δα και στην Σου­η­δία. Δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυλαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυλαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.